Κρύβονται οι άνθρωποι ανάμεσα στα πράγματα, φεύγοντας από τον Θεό

Η αθεΐα έγινε συστατικό μέρος της κρατικής ιδεολογίας, της πολιτικής ιδεολογίας και κατά συνέπειαν ένα καθήκον του πολίτη, του υπηκόου. Ο,τι δεν είναι στην ίδια γραμμή, είναι αντιεξουσιαστικό, ενάντιο στους υπηκόους. Αυτή είναι η πολιτική νομιμοφροσύνη: οποίος αντιτίθεται στην αθεΐα είναι προδότης του κράτους. Ο αντίθεος είναι το θεμέλιο των αθεϊστικών και ολοκληρωτικών κυβερνήσεων….

Αυτό είναι που επιζητεί συνεχώς ο διάβολος: να εμφανίσει την αμαρτία ως αναπόφευκτη, να δείξει πώς η αμαρτία είναι κάτι το φυσικό για να δικαιολογήσει έτσι τον εαυτό του. Η αμαρτία είναι κατά τον Άγιο Μακάριο της Αιγύπτου, η λογική του Σατανά.

άνθρωπο έχει την τελική και λογική του ερμηνεία. Δίχως τον θαυμαστό Κύριο Ιησού Χριστό, όλα τα ανθρώπινα μεταβάλλονται αναπόφευκτα σε χάος, σε φρίκη, σε θάνατο, σε κόλαση: η φρόνηση σε αφροσύνη, η αίσθηση σε απόγνωση, η επιθυμία σε αυτοδιάσπαση μέσα από την αυτοθέωση η την αυτοεξουθένωση.

Κρύβονται οι άνθρωποι ανάμεσα στα πράγματα, φεύγοντας από τον Θεό, από τον εαυτό τους και τον κόσμο που τους περιβάλλει.

Η ανθρώπινη σκέψη χωρίς τον Κύριο και Χριστό δεν μπορεί να γνωρίσει μήτε τον εαυτό της μήτε και τον κόσμο γύρω της.

Κάθε άνθρωπος είναι ο αιώνιος αδελφός σου, ο αιώνιος συνάδελφος σου. Πρόσεχε λοιπόν πως του συμπεριφέρεσαι! Πρόσεχε τισκέφτεσαι περί αυτού! Πρόσεχε τι επιθυμείς γι’ αυτόν! Επειδή στην αιωνιότητα μέλλεις να ζήσεις μαζί με εκείνον….

νά ξεχωρίζει την αμαρτία από τον αμαρτωλό, να καταδικάζει την αμαρτία και να σπλαχνίζεσαι τον αμαρτωλό.

Εγώ πασχίζω πάντοτε να επιβεβαιώνω τις σκέψεις μου στα γραπτά των Αγίων Πατέρων….

Οι Βίοι των Αγίων είναι τα δόγματα μεταφρασμένα σε ζωή. Και τι είναι τα δόγματα; Είναι οι βίοι των Αγίων στην πράξη.

Ο άνθρωπος έγινε γραμματισμένος; έγινε όλος ένα αλφάβητο και νομίζει πως έγινε το αλφάβητο όλου του κόσμου και του Θεού.

Όταν μπαίνω σε αίθουσα δίχως εικόνα, μου μοιάζει τυφλή, απρόσωπη, δίχως παράθυρο στον ουρανό.

Το πιο εμφανές σημείο της χριστιανικής φιλίας είναι το ακόλουθο: να θυμάσαι τον φίλο σου στις καθημερινές σου προσευχές.