Ο Στράτος Καλαφάτης διηγείται την ιστορία κάθε εικόνας, αποκαλύπτοντας τον αθέατο κόσμο της Αθωνικής Πολιτείας

«Γέροντας Ανθιμος, εγκάρδιος και φιλόξενος με βροντερή και καθαρή κεφαλονίτικη φωνή. Μας καλωσόρισε απαγγέλοντας αρχαία κείμενα από στήθους, από Αριστοτέλη και Ομηρο μέχρι Πλούταρχο. Εξηγούσε μέσα από τις γραφές την σημερινή κατάσταση των Ελλήνων. Μείναμε στο κελί του πολλές ώρες. Μου έψησε το ψάρι στα χείλη μέχρι να υποκύψει στην φωτογράφιση λίγο πριν νυχτώσει».

«Στο τέλος μιας κουραστικής οδοιπορείας ανεβαίνουμε προς τις Καρυές. Συναντάμε έναν Κουτλουμουσιανό μοναχό. Παρόλο το λιγοστό απογευματινό φως ζήτησα να τον φωτογραφίσω. Με ρώτησε πως να στηθεί και του είπα: ‘’έτσι απλά’’. Εφυγε για το μοναστήρι του κι εμείς για τον Καλαθά. Το τελευταίο πορτρέτο μιας πεντάχρονης διαδρομής».

«Νύχτα με χιόνι στις Καρυές, με το φλας ανά χείρας επιλέγω τι θα φανεί και τι θα κρύψω».

«Θερμοκήπιο στου παπα-Θεολόγου, σε υψόμετρο χιλίων μέτρων στην Κερασιά. Ο παπα-Θεολόγος μας φιλοξένησε πολλές φορές πριν από την ανάβαση μας στην κορυφή. Αρχιτέκτονας, φιλότεχνος, πάντα ευδιάθετος και ανοιχτόκαρδος».

«Ο παπα-Εφραίμ στα Κατουνάκια. Το ακούραστο πνεύμα των Κατουνακίων, πότε τον βρίσκεις στον αρσανά στα Καρούλια, πότε στον Αγιο Βασίλειο, πότε στο κελί να φτιάχνει θυμίαμα. Επειτα από μια λαμπρή συζήτηση στο ησυχαστήριό του άρχισα να καταλαβαίνω τι μπορεί να επιτελείται μετά τα πολλά χρόνια σκληρού μοναχισμού».

«Ο γέροντας Αντώνιος, δύσκολη περίπτωση. Δύσκολα φωτογραφήθηκε, δύσκολο και το μουντό φως των Καρυών. Χτυπήσαμε την πόρτα, ρώτησε ποιοι ήμασταν και τι θέλαμε, κάθισε στο μπαλκονάκι μπροστά από την είσοδο του κελιού του. Το βάρος των χρόνων που κουβαλούσε ήταν εμφανές πάνω του, πιο πολύ η κούραση της χειρωνακτικής εργασίες. Ζητήσαμε να τον φωτογραφίσουμε. Με κόπο τον πείσαμε να μεταφερθεί στον κήπο του κελιού του. Ο Αρσένιος κρατούσε τον ρεφλέκτορα, ο απογευματινός ήλιος έριξε τις πλάγιες ακτίνες του και εγώ έκανα τα υπόλοιπα».

«Φωτογραφίζοντας συστηματικά στο Αγιο Ορος βρέθηκα μπροστά στο φωτογραφικό στούντιο του Σεραγιού με ζωγραφισμένο τοίχο το οποίο διατηρείται σε σχετικά σε καλή κατάσταση παρά την εγκατάλειψη. Αναλογίζομαι τα χιλιάδες πορτρέτα που δημιουργήθηκαν μπροστά σ’ αυτό το φόντο κατασκευασμένο από Ρώσους μοναχούς το 1852. Η ανακαίνιση που ξεκίνησε στη σκήτη έφτασε και στους εξωτερικούς χώρους της. Ο μεσότοιχος με το ζωγραφισμένο τοπίο καταστράφηκε ως περιττός. Η μαγική γυάλινη σκεπή που φώτιζε τα πρόσωπα σκεπάστηκε με κεραμίδια. Το πορτρέτο των δύο μαθητών της Αθωνιάδος, πιθανότητα είναι το τελευταίο μιας φωτογραφικής παράδοσης που κράτησε πάνω από ενάμιση αιώνα.

«Γέροντας Ιωαννίκιος στο κελί του Ραβδούχου. Αρχοντικός τύπος, ανοιχτόμυαλος, με σπουδές κινηματογράφου. Ατελείωτες οι φιλοσοφικές συζητήσεις μεταξύ επισκεπτών και μοναχών στο κελί του και ιδιαίτερα του γέροντα Ιερόθεου, βιβλιοπώλη των Καρυών. Μέσα απ’ αυτές τις συναντήσεις το κελί του ήταν γνωστό ως κελί των φιλοσόφων».