Εκείνο το απόγευμα…
2 Ιουλίου 2015
Μια ένθερμη καρδιά, Κύριε!
Για Σένα,
για τον άλλον δίπλα μου!
Δεν τολμώ να ζητήσω ν’αγαπά.
Τι ξέρει αυτή η φτωχή να νιώσει;
Τι αντέχει;
Αντέχει να σβήνει για τη χαρά της φίλης;
Να σβήνει για το χατήρι του αδελφού;
Για την αγάπη του Χριστού;
Γι’αυτό ζητώ θέρμη, ζέση
και ξέρω πως θά’ρθει κι η αγάπη μετά…
Μετά από πόνο βαθύ,
από κατανυχτική προσευχή σε ανοιχτό ουρανό,
από πίστη στο αδύναμο της σάρκας μου,
από συνομιλία ειλικρινή,
από δάκρυα καθαρά…
Κύριε, βλέπεις άδεια να’μαι απ’ όλα αυτά.
Άρα από πού κρίνεται η σωτηρία μου Λυτρωτή των παθών μου;
Γι’αυτό ζητώ καρδιά, μόνο καρδιά, Κύριε!
Ψυχή ζώσα
