Η ιερή πανήγυρη του εξωκλησιού Αγίου Νεκταρίου Λευκάρων.

του παπαδάσκαλου Κωνσταντίνου Ι. Κώστα

Το εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου Λευκάρων (της Ιεράς Μητροπόλεως Σερβίων και Κοζάνης) είναι ένα μικρό, περιποιημένο, όμορφο ξωκλήσι χτισμένο σε λοφίσκο στα ΒΔ υψώματα των Λευκάρων, ανάμεσα σε συστάδα πανύψηλων και (ακόμα για την εποχή) καταπράσινων πλατάνων. Φαντάζει σαν όαση στη φαλακρή πλαγιά. Κι αν το προσεγγίσει κάποιος από πνευματική αναζήτηση, είναι όαση ή μπορεί να απαντήσει ως όαση στη δίψα του την πνευματική. Έτσι ήταν από παλαιόθεν (και εξακολουθούν να είναι) τα ξωκλήσια στην ελληνική ύπαιθρο χώρα. Οάσεις.

Στα νότια του εξωκλησιού είναι χτισμένη με πελεκημένες πέτρες μια μεγάλη βρύση. Τώρα στεγνή. Χωρίς νερό. Η Μαρία Καγιόγλου (‘’οι πρόγονοί μου ήρθαν από την Σεβάστεια’’, μου είπε) αναφέρεται με νοσταλγία στην πετρόχτιστη βρύση: ‘’Ήταν από τα χρόνια των Τούρκων. Εδώ ερχόμασταν, κάναμε δουλειές πλυσίματος και παίζαμε, έχει μεγάλη ιστορία αυτή η βρύση. Τώρα έμεινε χωρίς νερό’’.

Λίγα μέτρα πιο ψηλά στην πλαγιά στον ανοιχτό ορίζοντα βόσκει ήσυχα ένα κοπάδι πρόβατα. Και προς τη ΒΑ κατηφοριά της πλαγιάς λίγα και αραιά παλιά δέντρα με πράσινη πυκνή φυλλωσιά. ‘’Εμείς εδώ τα λέμε κάκαβα’’, λέει η Μαρία Καγιόγλου. Πλησίασα κοντά τους. Είναι οι ‘’μπομπολιές’’ με τους μικρούς μαύρους καρπούς, τους πολύ γλυκούς τα ‘’μπομπόλια’’, που έχουμε και στο Βελβεντό. ‘’Κι αυτά τα χαλάσματα’’, συνεχίζει η Μαρία Καγιόγλου, ‘’ήταν του παπα-Παντελή μας, που συχωρέθηκε’’. ‘’Τον ήξερα’’, της είπα. Πρόκειται για τον π. Παντελή Κυριακίδη (γνωστό στο Βελβεντό) που φοίτησε στο (6τάξιο τότε) Γυμνάσιο Βελβεντού και μάθαινε ψαλτική στο αναλόγιο από τον σπουδαίο μουσικό και ψάλτη του ιερού ναού της Κοίμησης της Θεοτόκου Γεώργιο Χωλόπουλο.

Στις διαδρομές προς (και από) τα μικρά χωριά της υπαίθρου συναντάς χριστιανούς (χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς), τους λες ‘’καλημέρα’’ και σου αποκρίνονται με ένα λόγο και μια καρδιά καλοσύνης για όλους και απεραντοσύνης. Δεν συναντάς (ευτυχώς) ομάδες οπαδοποιημένων (και αυτοχαρακτηριζόμενων ‘’αληθινών’’) χριστιανών, που μέσα από τις παρωπίδες της ειδωλομανίας τους δεν αναγνωρίζουν τίποτε (και κανέναν) άλλο εκτός από τις ‘’αλήθειες’’ των ειδώλων τους.

Ήρθε η ώρα του Εσπερινού. Το εξωκλήσι πανηγυρίζει (8 και 9 Νοεμβρίου) στη μνήμη του Αγίου Νεκταρίου του Επισκόπου Πενταπόλεως του θαυματουργού και είναι ντυμένο στα καλά του. Ο εφημέριος των Λευκάρων πρεσβύτερος Λάζαρος Βασδέκης με το Εκκλησιαστικό Συμβούλιο της Ενορίας, την Ιωάννα Πεχλιβανίδου, την Αρετή Καραπορναλίδου και τον Γεώργιο Γεμενετζίδη, συνεργαζόμενοι – και με την αναμεταξύ τους αγάπη, που την παίρνουν από την Εκκλησία και την αντιπροσφέρουν στο λαό – φρόντισαν με τον πιο καλό τρόπο για την ιερά πανήγυρη του εξωκλησιού. Ο εσωτερικός χώρος του Κυρίως Ναού, ο Νάρθηκας, το προαύλιο, όλα φροντισμένα με μεράκι.

Τελέσαμε τον Μέγα Εσπερινό με την Αρτοκλασία οι πατέρες: ο πρωτοπρεσβύτερος Κωνσταντίνος Κώστας αρχιερατικός επίτροπος της αρχ. Περιφέρειας Βελβεντού, ο πρεσβύτερος Αθανάσιος Παπαϊωάννου (εφημέριος Ίμερας και Αύρας), και ο οικείος εφημέριος Λευκάρων πρεσβύτερος Λάζαρος Βασδέκης. Τη Θεία Λειτουργία, ο πρεσβύτερος Νικόλαος Κανταρτζής (Μεσιανής και Κουβουκλίων) με τον π. Λάζαρο.

Έψαλαν οι ψάλτες: Γεώργιος Παπαγεωργίου, Σταύρος Γεμενετζίδης και ο Γεώργιος Φούντογλου. Ανήμερα της γιορτής έψαλαν στον Όρθρο και στη Θεία Λειτουργία ο πρωτοψάλτης, μουσικός και καλλίφωνος, Βασίλης Αβραμίδης και ο Αχιλλέας Καγιόγλου.

Στο εξωκλήσι ανέβηκαν με τα πόδια και αρκετοί μαθητές του Δημοτικού Σχολείου και παρέστησαν στον εορταστικό Εσπερινό.

Ο π. Κωνσταντίνος στο κήρυγμά του αναφέρθηκε στο βίο του Αγίου Νεκταρίου από τη γέννησή του την 1^η Οκτωβρίου του 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, (τους σημαντικότερους σταθμούς που σημάδεψαν τη ζωή του: Κωνσταντινούπολη, Αθήνα, Χίο, όπου υπηρέτησε ‘’γραμματοδιδάσκαλος’’ στο χωριό Λιθί, Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, θεολογική σχολή του πανεπιστημίου Αθηνών, χειροθεσίες και χειροτονίες, Μοναχού, Διακόνου, Πρεσβυτέρου με το οφίκιο του Αρχιμανδρίτη και τέλος Επισκόπου και Μητροπολίτη της πάλαι ποτέ διαλαμψάσης Μητροπόλεως Πενταπόλεως του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, τις συκοφαντίες από ιδιοτελείς, διπρόσωπους και ραδιούργους κληρικούς – που εν τέλει πέτυχαν την εκθρόνισή του και την απομάκρυνσή του από τη χώρα του Νείλου – την επιστροφή του στην Αθήνα, την εκκλησιαστική διακονία στην Εύβοια, στη Λαμία, στην Άμφισσα, στο Δομοκό, στη Στυλίδα, στην Αταλάντη, στο Γαλαξίδι, το διορισμό του στη θέση του Διευθυντή της Ριζαρείου Εκκλησιαστικής Σχολής των Αθηνών για 14 χρόνια, την αυτο-απόσυρσή του στην Αίγινα και στο Μοναστήρι της Αγίας Τριάδος με τη συγγραφή σπουδαίων θεολογικών κειμένων), μέχρι τον οσιακό θάνατό του στο Αρεταίειο νοσοκομείο της Αθήνας στις 8 Νοεμβρίου του 1920.

Για λογαριασμό των διωκτών του η Αλεξάνδρεια ζητά από τον Άγιο συγγνώμη: ‘’Η των Αλεξανδρέων, αγία Εκκλησία, εγκαυχωμένη σοι θείε Νεκτάριε, αιτείται άφεσιν πάσιν τοις σε διώξασι’’ (Παρακλητικός Κανών, Ωδή θ’, τροπάριο 2^ο. Ποίημα Μητροπολίτου Κυθήρων Σεραφείμ, 1998).

Οι χριστιανοί τον παρακαλούν για τους νέους: ‘’Άνεσιν ψυχών, και σωμάτων καθαρότητα, και πασών ασθενειών απαλλαγήν, παράσχου τοις νέοις, θείε ιεράρχα Νεκτάριε’’ (Παρακλητικός Κανών, Ωδή ε’, τροπάριο 3^ο).

Ο άγιος βίος του αγίου Νεκταρίου προσφέρει αγαλλίαση στην Εκκλησία: ‘’Εόρτιον αίνεσιν, αγαλλομένη προσάδει σοι, νέαν πανήγυριν, κροτεί σοι Άγιε, η Ορθόδοξος, Αγία Εκκλησία, τη ση αγιότητι, εχθρούς αισχύνουσα’’. (Όρθρος, Κανών 2^ος, Ωδή α’, τροπάριο 2^ο. Ποίημα π. Γερασίμου Μικραγιαννανίτου, Άγιον Όρος, 1973).

Ο λαός αγάπησε πολύ τον άγιο Νεκτάριο. Αυτό φαίνεται από τα χιλιάδες εξωκλήσια και τους μεγάλους ναούς που χτίστηκαν και τιμούνται στο όνομά του αλλά και από τα ονόματα Νεκτάριος και Νεκταρία που οι χριστιανοί δίνουν στα παιδιά τους.

Ένα δείγμα αυτού του σεβασμού και της αγάπης του λαού στο πρόσωπο του αγίου Νεκταρίου είναι και το εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου Λευκάρων.

Επιπλέον στην Ιερά Μητρόπολη Σερβίων και Κοζάνης (στην Αρχιερατική Περιφέρεια Βελβεντού) στο όνομα του αγίου Νεκταρίου τιμώνται η Ιερά Μονή Αγίου Νεκταρίου Παλαιογρατσάνου και το εξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου Βελβεντού.

 

Απολυτίκιον έτερον. Ήχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Οσίως εβίωσας, ως Ιεράρχης σοφός, δοξάσας τον Κύριον, δι’ εναρέτου ζωής, Νεκτάριε Όσιε. Όθεν του Παρακλήτου, δοξασθείς τη δυνάμει, δαίμονας απελαύνεις, και νοσούντας ιάσαι, τους πιστώς προσιόντας τοις θείοις λειψάνοις σου.

 

π. Κωνσταντίνος Ι. Κώστας
παπαδάσκαλος
10-11-2015