Γιατί άραγε το μυαλό μας μεταφράζει αυτά τα καραφλά, στρογγυλά πλάσματα με τις δίπλες στο δέρμα χαριτωμένα;

Όταν κάθεστε και παρακολουθείτε χαμογελώντας βίντεο με μωράέχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί τα βρίσκουμε τόσο χαριτωμένα; Γιατί άραγε το μυαλό μας μεταφράζει αυτά τα καραφλά, στρογγυλά πλάσματα με τις δίπλες στο δέρμα χαριτωμένα; Γιατί ο εγκέφαλός μας δίνει σήμα ότι πρέπει να τα βοηθήσουμε μόλις ακούσουμε το κλάμα τους ή μυρίσει άσχημα η πάνα τους;

Βασικά ό, τι είναι και κάνει ένα μωρό μας προκαλεί να το φροντίσουμε γιατί χωρίς αυτή την ικανότητα, η ανθρώπινη φυλή θα ήταν υπό εξαφάνιση εδώ και πολλά χρόνια.

Τα ανθρώπινα μωρά είναι από τα πιο ανήμπορα μωρά που υπάρχουν και κυριολεκτικά δε μπορούν να κάνουν τίποτα δίχως τη βοήθεια ενός ενήλικου ανθρώπου. Περνούν μήνες πριν ακόμα καταφέρουν να σηκώσουν το κεφάλι τους. Αν τα αφήσεις μόνα τους θα μείνουν ακίνητα, δε θα μπορούν να βρουν τροφή ή νερό και δε θα μπορούν να απομακρυνθούν από τα ίδια τους τα απόβλητα.

Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύθηκε από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, οι ερευνητές έχουν βρει αποδείξεις που αναφέρουν ότι η “χάρη” είναι εξελικτικά σχεδιασμένη ώστε να απευθύνει έκκληση προς όλες τις αισθήσεις μας, είτε είμαστε άνδρες, γυναίκες, γονείς, ή άτεκνοι. Το πιο ισχυρό χαρακτηριστικό που μπορεί να έχει ένα μωρό, είναι η χάρη- όσο πιο χαριτωμένο είναι ένα μωρό, τόσο περισσότερο απευθύνεται στις αισθήσεις μας αλλά και τόσο περισσότερο είμαστε πρόθυμοι να προσφέρουμε τη φροντίδα μας. Δηλαδή, τα μωρά οφείλουν την επιβίωσή τους στη χάρη τους. Αλλά τι σημαίνει χαριτωμένο; Είναι μια γλυκιά μυτούλα; Είναι τα μεγάλα μάτια ενός μωρού; Είναι το απαλό δέρμα και τα αθώα γέλια;

 

Η επιστήμη λέει ότι είναι όλα αυτά μαζί. Βασικά ό, τι είναι και κάνει ένα μωρό μας προκαλεί να το φροντίσουμε γιατί χωρίς αυτή την ικανότητα, η ανθρώπινη φυλή θα ήταν υπό εξαφάνιση εδώ και πολλά χρόνια. Έτσι δεν είναι τυχαίο που καθόμαστε και γλυκοκοιτάζουμε τα μωρά. Είναι επιστήμη. Είναι ζήτημα εξέλιξης για την ανθρώπινη φυλή.

Τα περισσότερα ζώα ξέρουν πώς να επιβιώνουν από τη γέννηση τους. Σίγουρα, όσο περισσότερο μείνουν με τη μητέρα τους, τόσο περισσότερα θα μάθουν και τόσο πιο ικανό θα γίνει και θα έχει και περισσότερες πιθανότητες να επιβιώσει. Αλλά από τη γέννηση τους άλλα ζώα μπορούν να σταθούν. Μπορούν να περπατήσουν μέχρι τη σκιά αν χρειαστεί. Μπορούν να βρουν τη θηλή της μητέρας τους. Μπορούν να κρυφτούν από ορισμένους κινδύνους και να επικοινωνούν με το είδος τους.

Οι άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, προφανώς δεν έχουν αυτό το εξελικτικό πλεονέκτημα. Στην εποχή μας πολλά μωρά γεννιούνται από γιατρούς με τη βοήθεια της ιατρικής και των μηχανημάτων. Στη συνέχεια περνούν από μια σειρά εξετάσεων και συνδέονται με διάφορες συσκευές πριν ακόμα γνωρίσουν τις μητέρες τους. Και ακόμη, για πολλούς μήνες, τα ανθρώπινα μωρά είναι απλά φωνακλάδικα και ανήμπορα αλλά τυχαίνει να είναι και τρομερά χαριτωμένα.

Έτσι, την επόμενη φορά που θα γλυκοκοιτάτε ένα μωρό, σκεφτείτε πως δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα συνονθύλευμα φυσικών και χημικών αλγόριθμων που ξεγελούν τον ανθρώπινο εγκέφαλο να λαμβάνετε την εικόνα του μωρού μέσα από ένα θετικό πρίσμα.