Μια διεθνική επέτειος επί Ελληνικού εδάφους

«24.000 Ἕλληνες ἀξιωματικοί καί στρατιῶτες… Ἀπόντες… Ἔπεσαν ὑπέρ τῆς ἐλευθερίας καί τῆς εἰρήνης…»!

Ἀναφορά στή διάσπαση τοῦ Μακεδονικοῦ Μετώπου τό Σεπτέμβριο τοῦ 1918, πού ὅριζε καί προκαθόριζε τό τέλος τοῦ Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου μέ τούς πολλαπλάσιους νεκρούς καί τήν ἧττα τῆς Βουλγαρίας, τή συνθηκολόγηση τῆς Αὐστρουγγαρίας, τήν ἀπόσυρση (παραδοχή εἰρήνης) τῆς Γερμανίας.

Δέν ἦταν ὁ μόνος τιμητικός ἀπολογισμός συμμετοχῆς μέ νεκρούς καί ἀναρίθμητους τραυματίες καί πολεμιστές. Τόσες καρδιές, τόσες συνειδήσεις, ὡρίμων καί παιδιῶν, ἔνστολων καί μή, ἄκουσαν ἐνάριθμες τιμητικές ἀναφορές μνημοσύνης πεσόντων στό Διασυμμαχικό Μνημεῖο Πολυκάστρου σήμερα, Κυριακή 1η Ὀκτωβρίου 2017.

Στό ὕψωμα μέ τό Ναό τῆς Ἀναλήψεως καί τό Πολυ-ηρῶο, ἀριστερά τῆς νέας Ἐθνικῆς ὁδοῦ, 63 χλμ ἀπό τή Θεσσαλονίκη πρός τούς Εὐζώνους. Συγκεντρωμένοι πολιτικοί, διπλωματικοί καί στρατιωτικοί ἀνώτεροι καί ἀνώτατοι ἐκπρόσωποι ἀπό τήν Ἑλλάδα, ἀπό τή Γαλλία, τή Σερβία, τό Ἡνωμένο Βασίλειο (Ἀγγλία), τήν Ἰταλία, τήν Ρωσία, ἐκπρόσωποι ἀποστράτων τῶν τότε συμμάχων χωρῶν, σημαιοφόροι, τιμητικά ἀγήματα ἀπό Ἑλλάδα καί Σερβία, ἐκπρόσωποι τῶν μαθητῶν τοῦ Δήμου Παιονίας. Μέ σημεῖο ἀναφορᾶς τό συμβολικό Πολυ-ηρῶο καί τίς προτομές τῶν πρωθυπουργῶν τῶν συμμάχων χωρῶν.

Ἡ ὅλη τελετή ξεκίνησε μέ τήν ἐπιμνημόσυνη Δέηση πού ἀνέπεμψε ὁ Μητροπολίτης Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου κ. Δημήτριος, ἐν μέσῳ τῶν Ἱερέων καί Διακόνων: «…ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καί κατάταξον ἐν τῇ χορείᾳ τῶν ἐκλεκτῶν σου τάς ψυχάς τῶν προασπιστῶν τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος ἡμῶν, πάντων τῶν προσαναλωθέντων καί τῶν ἐθελοντί στρατευσαμένων, ἐξαιρέτως δέ τῶν ἀγωνισαμένων καί θυσιασθέντων ὑπέρ ἀπελευθερώσεως τῶνδε τῶν ὁρίων τῆς πατρίδος ἡμῶν ἀπό τῶν ἐπιβούλων• καί τῶν συναγωνισαμένων, τῶν καί ἀρωγῶν θυσίας ὑπέρ προασπίσεως τῆς ἡμετέρας πατρίδος ἀπό τῶν ἐπιβούλων• καί ὅσων συμμάχων τῆς ἡμετέρας ἐλευθερίας, ὑπέρ καί τῆς δικαίας εἰρηνεύσεως τοῦ κόσμου. Τούτων γάρ τά πνεύματα ὡς νέφος ἡμῖν ὧδε περίκεινται, καί ἀπό τῶν μέν οἱ ἀφανεῖς τύμβοι τῶν τιμίων αὐτῶν ὀστέων τά ὅρια τῆς πατρίδος ἡμῶν ὁροθετοῦσιν, ἀπό τῶν δέ τά ἀπολειφθέντα τῶν σωμάτων τήν κοινήν ἐξανάστασιν προσμένουσιν… Ἐπίβλεψον, Κύριε, ἱλέῳ ὄμματι ἐφ᾿ ἡμᾶς καί ἐπί τόν κόσμον σου ἅπαντα. Ρῦσαι ἡμᾶς ἐκ τῶν θηρευόντων τήν εἰρήνην ἀοράτων καί ὁρατῶν πολεμίων. Πρόστηθι τοῦ λαοῦ σου καί τῶν ἀρχόντων ἡμῶν καί τοῦ φιλοχρίστου στρατοῦ, ἐν ἐλέει καί οἰκτιρμοῖς, τήν σήν εἰρήνην παρεχόμενος ἡμῖν καί τοῖς ὁμοδόξοις ἀδελφοῖς ἡμῶν καί πᾶσι τοῖς ἐνταῦθα συνηγωνισμένοις ἡμῖν…». Ἐψάλη τό “αἰωνία ἡ μνήμη”, τό ὁποῖο καί παιανίσθηκε ἀπό τή στρατιωτική μπάντα τοῦ Γ΄ Σ.Σ.

Ἡ τελετή συνεχίστηκε μέ ὁμιλίες τοῦ ἐκπροσώπου τῆς ὑπουργοῦ Μακεδονίας-Θράκης, τοῦ δημάρχου Παιονίας, τῶν ἐκπροσωπούμενων τότε συμμάχων χωρῶν στήν οἰκεία γλῶσσα (ἡ Γαλλική μέ παράλληλη ἑλληνική μετάφραση), κατάθεση στεφάνων, ἀπολογισμό τῆς θυσίας στρατευμένων. Στό τέλος παιανίστηκαν οἱ Ἐθνικοί Ὕμνοι τῶν συμμάχων χωρῶν.

Γιά τόν Ἑλληνισμό ὁ πανηγυρικός ἀπολογισμός ἐκείνης τῆς εἰρηναίας νίκης σήμαινε πολλαπλάσιες βέβαια θυσίες, τίς ὁποῖες συμβόλιζε ἡ παρουσία ἐκπροσωπούμενου τοῦ Συλλόγου Μικρασιατικῶν Σωματείων, πού κατέθεσαν στεφάνι στό Πολυ-ηρῶο.

Καθώς τό 1918 δέν ἦταν μόνο ἕνα τέλος ἐχθροπραξιῶν πού διέσωσε τά βόρεια σύνορα τῆς πατρίδας μας, ἀλλά σηματοδότησε στή συνέχεια τή Μικρασιατική ἐκστρατεία καί τίς ἐπακόλουθες δεινότατες θυσίες.

Καί ἐδῶ ἀνοίγει ἕνα τεράστιο κεφάλαιο Ἀπολογισμοῦ τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας, πού διαρκῶς πορεύεται διά πολέμων καί εἰρήνης.

Διάλειμμα πνευματικῆς ἀνάνηψης καί ἀναψυχῆς

Τί εἶναι ἡ εἰρήνη; Ὡς ὅρος τοῦ αὐτόνομου ἀνθρώπινου λεξιλογίου, δέν εἶναι τίποτε παραπάνω ἀπό τό μεσοδιάστημα πολέμων.

Μᾶς τό δείχνει ἡ πανανθρώπινη ἱστορία, παρ᾽ ὅλη τήν ἐπίφαση τῶν “ἑνοποιῶν” διεθνῶν σχηματισμῶν καί συσχετισμῶν, πού εὐτυχῶς καί ὑπάρχουν γιά νά τρέφουν κάπως τίς ἐλπίδες μας.

Οἱ διεθνεῖς πολιτικές διακηρύξεις εὐτυχῶς πού ἐπινοοῦνται καί ἐφαρμόζονται κατ᾽ ἐπίφασιν στήν ἐπιφάνεια τοῦ πανανθρώπινου “εἶναι”, γιά νά μήν ἀποθαρρυνόμεθα καί παραιτούμεθα ἀπό τό δικό μας καί τό συλλογικότερο ἱστορικό χρέος τῆς διαδοχῆς κάθε νεότερης γενιᾶς στό πηδάλιο τῆς δημιουργικότητας, τῆς ζωντάνιας, τῆς ἀλληλοπροσφορᾶς, τῆς διαχείρισης τῶν εὐκαιριῶν.

Ὅμως, οἱ ἐλπίδες εἶναι φροῦδες. Ἀπό δεκαετιῶν βρισκόμαστε στή δίνη τραγικῶν ἐξελίξεων, περιφερειακῶν ἀνά τόν κόσμο, πού ὁλοέν καί κατατρύχουν τήν ἐπιβιωματικότητα ἐθνῶν, κρατῶν, μεγάλων ὁμάδων ἀνθρώπων.

Καί τοῦτο, καθώς ὄχι ἁπλά ὁ ἄνθρωπος-ἄτομο, ἀλλά ὁ ὅλος ἀνθρωπος «μετά τήν πτώση… ἔγινε πεδίο μεταξύ τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἐχθροῦ. Τό σπέρμα πού ἔρριξε ὁ Σατανᾶς στήν καρδιά καί τό νοῦ τοῦ Ἀδάμ ―τό λογισμό νά γίνει θεός χωρίς τόν Θεό― σφηνώθηκε τόσο βαθιά στό εἶναι μας, ὤστε νά βρισκόμαστε ἀδιάκοπα ὑπό τό κράτος τῆς ἁμαρτίας. Ἤδη ἀπό τή γέννησή μας γινόμαστε κληρονόμοι τοῦ Ἀδάμ.

Μποροῦμε νά ζήσουμε τήν κατάσταση τῆς πτώσεως, πού εἶναι μιά φοβερή ἀπόκλιση ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Πατρός, ὡς τή μόνη πραγματικότητα τοῦ ἀνθρώπινου εἶναι… Μετά ἀπό δύο παγκοσμίους πολέμους ―οἱ πόλεμοι εἶναι ἡ κατεξοχήν ἁμαρτία―, ὁ σύγχρονος κόσμος ἔχασε τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…» (Ἀρχιμανδρίτου Σωφρονίου, Περί Πνεύματος καί ζωῆς (Πνευματικά κεφάλαια), ἐκδ. Ἱ. Σταυροπηγιακῆς Μονῆς Τιμίου Προδρόμου, Ἔσσεξ Ἀγγλίας 1995, σσ. 19-20, κεφάλαια 10, 11, 12, 14).

Συνεχίζουμε νά ὑπάρχουμε, ἐπειδή εὐδοκεῖ προαιωνίως καί προνοεῖ ὁ Κύριος. Ὑφιστάμεθα ὡς ἄνθρωποι καί καλούμεθα νά “ταυτοποιηθοῦμε” ὡς πρός αὐτό γιά τό ὁποῖο Ἐκεῖνος θέλησε: μέ τήν ἐθελούσια διαδρομή μας ἀπό τό κατ᾽ εἰκόνα στό καθ᾽ ὁμοίωσιν.

Ἔστω κι ἄν ἐμεῖς ἀγωνιοῦμε καθημερινά γιά μιάν κατάχρηση τοῦ κατ᾽ εἰκόνα καί παρωθούμεθα ἀπό τόν μισόκαλο στήν ὑπαρκτικότητα ἀπό τό κατ᾽ εἰκόνα πρός τήν παραφθορά της. Ἀκόμη καί σήμερα, 2000 χρόνια μετά Χριστόν.

Κι ἄν θέλουμε ὀφθαλμοφανεῖς ἀποδείξεις, μᾶς τό δείχνει «…ὁ πολιτισμός στόν ὁποῖο ζοῦμε [πού εἶναι] κουλτούρα τῆς πτώσεως» (ἔνθ. ἀν. σ. 20, κεφ. 13).

Ἡ παγκοσμιότητα ὑποτίθεται πώς ὁραματίζεται ἕνα ἀσφαλέστερο καί δημιουργικότερο “αὔριο”. Κι ὅμως συνεχῶς ἀνά τόν κόσμο βλέπουμε μπροστά μας πολέμους καί ἀκαταστασίες καί μάχες. Ἀκόμη κι ἄν θέλουμε νά κλείσουμε τά μάτια μας καί τά αὐτιά μας στήν ἐγγύτητά τους, μᾶς πολιορκοῦν μέ τήν ἀμεσότητα τῆς ἠλεκτρονικῆς τους προβολῆς.

Νά παραιτηθοῦμε ἀπό τό “εἶναι”, οὔτε τό θέλουμε οὔτε καί τό μποροῦμε. Εἴμαστε θεόκτιστοι. Νά διαχειρισθοῦμε τό “θέλειν”, μέ ἀνθρωπινότερο τρόπο ζωῆς καί ὕπαρξης, ὅλοι μας τό ἐπιποθοῦμε, ὅλοι μας τό εὐχόμαστε, ὅλοι μας τό στοχεύουμε μέ τά ἐπιφαινόμενα διαχείρισης τῆς ὑπόστασής μας, μέ τόν πολυδιάστατο πολιτισμό μας.

Σ᾽ αὐτήν τή νηφαλιότερη θέα τῶν πραγμάτων, στήν ἀναστήλωση τῶν ὁλοέν κατερραγμένων ἐλπίδων μας ―ὅλοι μας τό βλέπουμε― δέν μποροῦμε νά σταθοῦμε αὐτόνομοι, αὐτοδύναμοι. Αὐτεξούσιοι ναί, ἀλλά αὐτοδύναμοι εἶναι ἀδύνατον.

Στά χέρια μας ―πάλι τό λέω διαπιστωτικά― ἔχουμε τό “θέλειν”, ὄχι τό “εἶναι”. Κι ἄν μιλήσουμε θεολογικά, στά χέρια μας ἐκ Θεοῦ μᾶς δόθηκε τό “θέλειν καί τό ἐνεργεῖν ὑπέρ τῆς εὐδοκίας”.

Σ᾽ αὐτήν τήν προοπτική, δῶρο ἀναψυχῆς μαζί καί ἀνάνηψης, ἔρχεται ἡ δοσμένη ἀπό τόν ἐνανθρωπισμένο Θεό μας ἐκκλησιαστικότητα. Ὅπως μᾶς τήν πιστοποιοῦν καθημερινά οἱ ἐθελούσιοι ἄνθρωποι τοῦ Χριστοῦ.

Ἡ καθημερινή ἀναφορά σ᾽ αὐτούς ἑρμηνεύει ἐσχατολογικά τόν ἐνιστορισμό τῶν πολεμικῶν ἀνθρώπινων θυσιῶν ὑπέρ ἐλευθερίας καί εἰρήνης. Καί μᾶς καθοδηγεῖ σέ ἀφύπνιση εἰρηναίας δημιουργικῆς ἐπιστροφῆς στό Σωτήρα καί Θεό μας Ἰησοῦ Χριστό διά τῆς Ἐκκλησίας.

Πραγματικό διάλειμμα ἀναψυχῆς μέσα στήν τόση παραφορά καί ἔνταση τῶν ὁριακῶν πιά διεθνικῶν προβλημάτων πού ἀπό παντοῦ μᾶς ζώνουν κι ἐμᾶς.

 

Πηγή: romfea.gr