Ἡ ἀληθινὴ σωτηρία (Λαμπρόπουλος Βαρνάβας)

Δεινὸ γυμναστὴ μᾶς προβάλλει σήμερα ἡ Ἐκκλησία, τὸν πρωταθλητὴ τῆς πίστης ἅγιο Γρηγόριο τὸν Παλαμᾶ, γιὰ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνει στὴν ἄσκηση τῶν ἀρετῶν μέσα στὸ «στάδιο» τῆς μεγάλης Σαρακοστῆς. Τὸ βεβαιώνει καὶ ἕνα τροπάριο τῆς ἀκολουθίας του λέγοντας: «Ἡ ἀφυπνιστικὴ γλώσσα τῆς διδασκαλίας σου ἠχώντας στὰ αὐτιὰ μας διώχνει ἀπὸ τὶς ψυχές μας τὴ ραθυμία».

Δημιουργὸς καὶ ἀναλλοίωτος

Ἐξίσου ὅμως ἀφυπνιστικὴ εἶναι καὶ ἡ γλώσσα τοῦ ἀποστόλου Παύλου στὸ σημερινὸ ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα. Μᾶς καλεῖ νὰ διώξουμε τὸ σκοτάδι τῆς ἀμέλειας καὶ νὰ ἐργαζόμαστε μὲ ἐπιμέλεια γιὰ τὴ σωτηρία μας. Καὶ ὁδηγεῖ ὄντως τὴν ψυχὴ σὲ πηχτὸ σκοτάδι ἡ ἀμέλεια, ὅπως τὸ ἐπισημαίνει καὶ ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Σιναΐτης. Ἑρμηνεύοντας ὁ Ἅγιος τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «ἔρχεται νύχτα ποὺ κανεὶς δὲν θὰ μπορεῖ νὰ ἐργάζεται», λέει: «Ἡ νύχτα ποὺ ἔρχεται δὲν εἶναι τόσο τὰ χρόνια τοῦ ἀντίχριστου ἢ ἡ αἰώνια κόλαση, ὅσο ἡ καθημερινὴ ἀμέλεια τῶν ἐντολῶν τοῦ Θεοῦ». Ἄρα δὲν εἶναι κάτι μελλοντικό, ἀλλὰ κάτι ποὺ ξεκινάει ἀπὸ σήμερα· ἀπὸ κάθε μέρα. Καὶ αὐτὴ ἡ ἀμέλεια μᾶς προετοιμάζει γιὰ τὴν ἀνυπόφορη καὶ ὀλέθρια ἀπραξία ποὺ θὰ ἐπικρατεῖ καὶ στὰ ἄλλα δύο.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ μᾶς ἐνθαρρύνει στὸν ἀγώνα κατὰ τῆς ἀμέλειας, μᾶς προβάλλει τὸ μεγαλεῖο τῆς σωτηρίας ποὺ μᾶς χαρίζει ὁ Χριστός. Προηγουμένως ὅμως τονίζει δύο μεγάλες ἀλήθειες γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Σωτήρα μας: Πρῶτα ὅτι εἶναι Δημιουργὸς καὶ Κύριος τῆς ἄλογης κτίσης καὶ ἔπειτα ὅτι εἶναι Δημιουργὸς καὶ Κύριος τῶν ἐπουρανίων ἀγγελικῶν δυνάμεων, αὐτῶν τῶν ἀνώτερων ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο λογικῶν κτισμάτων. Καὶ χρησιμοποιεῖ ἕναν ὑπέροχο τρόπο γιὰ νὰ διατυπώσει τὶς ἀλήθειες γιὰ τὴν ταυτότητα τοῦ Μεσσία: Δανείζεται χωρία ἀπὸ τοὺς ψαλμούς, ὅπου μὲ γλαφυρὴ ποιητικὴ γλώσσα παρουσιάζεται νὰ μιλάει ὁ Θεὸς-Πατὴρ πρὸς τὸν Μονογενῆ του Υἱό.

Τὴ μαρτυρία ὅτι ὁ Μεσσίας Χριστὸς εἶναι συνάναρχος καὶ συvδημιουργὸς ὅλης τῆς Κτίσης μὲ τὸν Πατέρα του τὴ λαμβάνει ἀπὸ τὸν ἑκατοστὸ πρῶτο ψαλμὸ (στ. 25-27). Ἐκεῖ ἰδιαίτερα τονίζεται ἡ ὑπεροχὴ τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ ἀπέναντι στὴν ἄλογη κτίση, ἀφοῦ εἶναι Δημιουργός της. Καὶ ἡ μὲν κτίση παλιώνει καὶ φθείρεται, γιὰ νὰ ἀλλάξει καὶ νὰ δώσει τὴ θέση της σὲ «καινούργιους οὐρανοὺς καὶ καινούργια γῆ» (Β\’ Πέτρ. 3,13)· ὁ Χριστὸς ὅμως μένει ἀναλλοίωτος στοὺς ἀτελεύτητους αἰῶνες. Ὅσο «δὲν εἶναι μικρὴ παρηγοριά», λέει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος, «τὸ νὰ ξέρουμε ὅτι μᾶς περιμένει καινούργια κατοικία», πολὺ περισσότερό μᾶς παρηγορεῖ τὸ ὅτι σὲ ὅλες τὶς ἄστατες περιστάσεις τῆς ζωῆς μας ἔχουμε σταθερὸ στήριγμά μας τὸν πάντοτε ἀναλλοίωτο Σωτήρα Χριστό.

Ὑπεράνω τῶν ἀγγέλων καὶ Νικητὴς

Τὴ μαρτυρία γιὰ τὴ δεύτερη ἀλήθεια, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερος ἀπὸ τοὺς ἀγγέλους, τὴ λαμβάνει ὁ Ἀπόστολος ἀπὸ τὸν ἑκατοστὸ ἔνατο ψαλμὸ (στ. 1). Ἐδῶ ἡ ὑπεροχὴ τοῦ Μεσσία ἀπέναντι στὰ ἀγγελικὰ τάγματα ἀναδεικνύεται ἀπὸ τὸ ὅτι εἶναι πάντοτε σύvθροvος μὲ τὸν ὁμοούσιο Πατέρα του· ὄχι μόνο πρὶν ἀλλὰ καὶ μετὰ τὴν ἐνανθρώπησή του. Τώρα μάλιστα, μετὰ τὴν Ἀνάληψή του, ὁ Πατέρας του ἔχει θέσει ὅλους τοὺς ἐχθρούς του, τὸν διάβολο δηλαδὴ καὶ τοὺς ὁμόφροvές του, ἡττημένους καὶ συντετριμμένους «κάτω ἀπὸ τὰ πόδια τοῦ Υἱοῦ του». Ἡ διατύπωση αὐτή, κατὰ τοὺς ἑρμηνευτές, δὲν σημαίνει βέβαια ὅτι αὐτὸ δὲν μποροῦσε νὰ τὸ κάνει ὁ Υἱός· ἁπλῶς τονίζει τὴν ταυτότητα γνώμης Πατρὸς καὶ Υἱοῦ καὶ τὴν τιμὴ τοῦ Πατρὸς πρὸς τὸν Υἱό, ὁ Ὁποῖος πλέον ἐνδεδυμένος καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη φύση του συνεχίζει νὰ συμβασιλεύει μὲ τὸν Πατέρα του. Μήπως εἶναι μικρὴ ἡ ἐνθάρρυνση καὶ ἡ ἀσφάλεια ποὺ μᾶς χαρίζει ἡ βεβαιότητα αὐτῆς τῆς συντριπτικῆς νίκης κατὰ τῶν ἐχθρῶν της σωτηρίας μας;

Τὴ δόξα αὐτὴ τοῦ Χριστοῦ δὲν τὴν ἔχουν οἱ ἄγγελοι. Δὲν συμβασιλεύουν μὲ τὸν Θεό. Μόνο λειτουργοῦν δοξολογώντας τον καὶ διακονοῦν τὴ σωτηρία μας. «Πόσο μεγάλη εἶναι ἡ φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιὰ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους», θαυμάζει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος, «νὰ βάλει ἀγγέλους, δηλαδὴ ἀνώτερους ἀπὸ ἐμᾶς, νὰ μᾶς διακονοῦν σ’ αὐτὸ τὸ ὑψηλὸ ἔργο». Στὰ συναξάρια τῶν ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας ἀναφέρονται ὄχι σπάνια μεταστροφὲς στὴ θεογνωσία ἀλλοθρήσκων, ἐπειδὴ εἶδαν ἀγγέλους νὰ προστατεύουν τοὺς χριστιανούς. Ἐνδεικτικὰ ἀναφέρουμε τὴν περίπτωση τοῦ μουσουλμάνου Μουςᾶ, γιοῦ τοῦ πασᾶ τῆς Παραμυθιᾶς, ὁ ὁποῖος ἐπισκεπτόμενος στὴ φυλακὴ τὸν ἅγιο νεομάρτυρα Ἀναστάσιο (1750) καὶ βλέποντας δύο ἀστραπόμορφους ἀγγέλους νὰ τὸν φρουροῦν, ὁδηγήθηκε στὴν πίστη καὶ ἀργότερα ἔγινε καὶ μοναχός.

Ἀξιοκατάκριτη καὶ ὀλέθρια ἀμέλεια

Αὐτός, λοιπόν, ὁ πάνω ἀπὸ κάθε λογικὴ καὶ ἄλογη κτίση συvδημιουργὸς καὶ σύvθροvος μὲ τὸν Ἐπουράνιο Πατέρα Υἱoς τοῦ Θεοῦ καὶ Κύριος τοῦ κόσμου, ἦρθε καὶ μᾶς μίλησε καὶ μᾶς κήρυξε τὴ δική του σωτηρία. Ὄχι πλέον μέσω ἀγγέλων ἢ προφητῶν, ὅπως στὴν Παλαιὰ Διαθήκη, ἀλλὰ αὐτοπροσώπως. Καὶ τὸ κήρυγμά του μᾶς τὸ μετέφεραν ἀνόθευτο οἱ αὐτόπτες καὶ αὐτήκοοι μάρτυρες τῆς ζωῆς του, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, καὶ ἔπειτα οἱ διάδοχοί τους ἅγιοι Πατέρες. Γι’ αὐτή, βέβαια, τὴ σωτηρία ὁ Χριστὸς ὄχι μόνο μίλησε, ἀλλὰ καὶ θυσιάστηκε· ἔγινε ὁ ἴδιος Σωτήρας μας.

Καὶ δὲν μᾶς ἔσωσε ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Αἰγυπτίων ἢ ἄλλων ἐπίγειων ἐχθρῶν, ὅπως τὸν παλαιὸ Ἰσραήλ. Ἡ σωτηρία ποὺ μᾶς χάρισε ὁ Χριστὸς εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερη ἀπὸ ἐκείνη τὴ σωτηρία. Ἡ ἐν Χριστῷ σωτηρία εἶναι, κατὰ τὸν ἅγιο Χρυσόστομο, «θανάτου κατάλυση καὶ διαβόλου ἀπώλεια». Οὔτε μᾶς ξανάδωσε ἁπλῶς κάποια προσωρινὴ Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας, ἀλλὰ μᾶς χάρισε «οὐρανῶν βασιλείαν καὶ ζωὴν αἰώνιον».

Πόσο, ἄραγε, ἀξιοκατάκριτος θὰ εἶναι ὅποιος ἀμελήσει νὰ ἐργαστεῖ μὲ προσοχὴ καὶ φιλότιμο καὶ νὰ συνεργαστεῖ μὲ τὸν Σωτήρα Χριστὸ γιὰ μία «τέτοιων διαστάσεων» σωτηρία; Μία σωτηρία πού, ἂν τὸ θελήσουμε, μπορεῖ νὰ κάνει κι ἐμᾶς κατὰ χάριν σύνθρονους καὶ συμβασιλεῖς μὲ ὅλη τὴν ἁγία Τριάδα.

Πηγή: agiazoni.gr