Ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα εἶναι ξεχωριστή 

Ἡ γλώσσα μας δὲν εἶναι ἕνα ἁπλὸ ἐργαλεῖο σκέψης. Εἶναι ὁ πολιτισμός μας, ἡ ἱστορία μας, ἡ ταυτότητά μας. Καὶ πρέπει νὰ ξέρει κανεὶς γλωσσικὰ ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει.

Ἡ γλώσσα μας, ἡ ἑλληνικὴ γλώσσα δὲν εἶναι ἁπλῶς μία ἀπὸ τὶς 2.700 περίπου γλῶσσες ποὺ μιλοῦν σήμερα οἱ ἄνθρωποι στὴ γῆ. Εἶναι -κι αὐτὸ ἀναγνωρίζεται εὐρύτερα- μία ἰδιαίτερη, μία ἱστορικὰ καὶ πολιτισμικὰ ξεχωριστὴ στὸν κόσμο γλώσσα» ἀναφέρει ὁ κ. Μπαμπινιώτης.

«Μέσα ἀπὸ τὸν ἑλληνικὸ πολιτισμό, ἐκφρασμένο φυσικὰ σὲ ἑλληνικὴ γλώσσα καὶ μὲ ἑλληνικὲς λέξεις, συμβαίνει ὥστε κάθε ἄνθρωπος κάποιας μορφώσεως ὅπου γῆς νὰ ἔχει ἀκουστὰ τὴ γλώσσα αὐτή. Ἰδιαίτερα οἱ ὁμιλητὲς τῶν εὐρωπαϊκῶν γλωσσῶν, ποὺ εἶναι καὶ οἱ πολιτισμικὰ ἐπικρατοῦσες, γνωρίζουν καλὰ πὼς πολλὲς ἀπὸ τὶς λέξεις τῆς γλώσσας τοὺς προέρχονται ἀπὸ τὴν ἑλληνική.

Ἔτσι ἐξηγεῖται πῶς τὸ ἐπικοινωνιακὸ καὶ πολιτισμικὸ γόητρο αὐτῆς τῆς γλώσσας εἶναι, δυσανάλογα πρὸς τὴν πολιτική, οἰκονομικὴ καὶ γεωγραφικὴ ἔκταση καὶ παρουσία τῆς Ἑλλάδας, σημαντικὰ ὑψηλὸ» λέει ὁ ἴδιος ὁ κ. Μπαμπινιώτης στὸν πρόλογο τοῦ βιβλίου του.

Ὅπως ἐξηγεῖ, ἡ συχνὴ λ.χ. ἐπιλογὴ μίας ἑλληνικῆς προελεύσεως ἀγγλικῆς, γαλλικῆς ἢ γερμανικῆς λέξης ἢ φράσης σ’ ἕνα κύριο ἄρθρο μίας εὐρωπαϊκῆς ἐφημερίδας ἢ σὲ ὁποιοδήποτε ἀπαιτητικὸ κείμενο τῶν μεγάλων αὐτῶν γλωσσῶν, ὀφείλεται ἀκριβῶς στὸ ἐπικοινωνιακὸ γόητρο ποὺ ἐξακολουθοῦν νὰ τρέφουν γιὰ τὴν ἑλληνικὴ οἱ ξένοι.

Ἄλλοι πάλι, μαθαίνοντας ὅτι ἡ ἀρχαία ἑλληνικὴ γλώσσα ὁμιλεῖται καὶ γράφεται στὴν Ἑλλάδα καὶ σήμερα, ζητοῦν νὰ πληροφορηθοῦν ποιὰ εἶναι ἡ σχέση τῆς σύγχρονης ἑλληνικῆς μὲ τὴν ἀρχαία. Ἐνῶ ὅλοι οἱ ἐπιστήμονες – ἰδίως στὶς καθιερωμένες ἀπὸ παλιὲς ἐπιστῆμες – ἔχουν συνείδηση ὅτι μεγάλο μέρος τῆς ὁρολογίας τῆς ἐπιστήμης τοὺς προέρχεται ἀπὸ τὰ ἑλληνικά.

Σχολικὰ βιβλία, λεξικά, πλῆθος βιβλίων πολιτισμικοῦ περιεχομένου καὶ μαζὶ μία τεράστια εἰδικὴ βιβλιογραφία ἀπὸ ξένους γιὰ ξένους, στὶς περισσότερες ξένες γλῶσσες, ἀναφέρονται ἄμεσα ἢ ἔμμεσα στὴν ἑλληνικὴ γλώσσα – στὴν ἀρχαία, λιγότερο ἴσως στὴ βυζαντινὴ καί, ἀρκετὰ πιά, στὴ νέα ἑλληνική.

Παρελθὸν καὶ παρὸν τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας καὶ τὸ ἴδιο τὸ μέλλον τῆς εἶναι συμπληρωματικὲς ὄψεις μίας καὶ τῆς αὐτῆς πορείας, τῆς ἑνιαίας ἑλληνικῆς γλώσσας, ἀδιάσπαστης στὸν χρόνο, στὸν χῶρο καὶ στὸ στόμα τῶν Ἑλλήνων, ποὺ τὴ μίλησαν καὶ τὴ μιλοῦν σαράντα αἰῶνες τώρα, λέει σχετικὰ ὁ κ. Μπαμπινιώτης.

Καὶ ἐξηγεῖ: «Τί θὰ ἦταν ἡ ἑλληνικὴ σήμερα, ἂν δὲν εἶχε μεσολαβήσει ἡ κινητοποίηση γιὰ τὴ γλώσσα – καὶ ἡ ἀσύλληπτη γιὰ τὰ σημερινὰ δεδομένα ἀφοσίωση καὶ ἐργασία – τοῦ Κοραῆ, τῶν ἄλλων διαφωτιστῶν καὶ Φαναριωτῶν ἀκόμη, ἐπωνύμων καὶ ἀνωνύμων ἐπιστημόνων, δασκάλων καὶ πνευματικῶν γενικότερα ἀνθρώπων, μπορεῖ κανεὶς νὰ συλλάβει, ἀνατρέχοντας σὲ παντὸς εἴδους ἁπλούστερα κείμενα τοῦ 18ου καὶ 19ου αἰώνα.

Ἡ καταπληξία (σὸκ) ποὺ ὑφίσταται κανεὶς συναντώντας συχνὰ μία μορφὴ σχεδὸν μιγαδοποιημένης (κρεολῆς) ἑλληνικῆς ἀπὸ τουρκικές, κυρίως, καὶ ἰταλικὲς λέξεις σὲ πολλὰ ἀπὸ τὰ κείμενα αὐτὰ δείχνει τὸ μέγεθος τῆς προσφορᾶς τῶν ἀνθρώπων ποὺ – μὲ ὅποιες ἀκρότητες ἢ ἀστοχήματα – ἀποκάθηραν τὴ γλώσσα μας, μὲ «ἐσωτερικὸ δανεισμό», μὲ στοιχεῖα τῆς παλιότερης ἑλληνικῆς, καὶ ἀπέτρεψαν τελικῶς τὴν προχωρημένη ἀλλοίωση τῆς λεξιλογικῆς της ἰδίως ὑφῆς».

Πηγή: agiazoni.gr