Ἅγιέ μου Νεκτάριε, θεράπευσε καὶ ἐμὲ τὸν φίλον σου! (Καββαδίας Δημήτριος Ἱερομόναχος)

Μὲ τὴν ταπείνωσή του ὁ Ἅγιος Ἀμφιλόχιος Μακρής κέρδισε τὴν ἐμπιστοσύνη τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἔκτοτε τὸν ἐπισκεπτόταν συχνά. Ὅταν ὁ Γέροντας Ἀμφιλόχιος ἔγινε Διάκος, συλλειτούργησαν πολλὲς φορές.

Οἱ ψυχὲς τους ἐνώθηκαν ἀκόμη περισσότερο, κατὰ τὴν τελευταία λειτουργία ποὺ ἔκαναν, ἕνα χρόνο πρὶν ἀπὸ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου. Ἡ πνευματικὴ ἔνωσή τους ἔγινε ἐντονότερη, ὅταν ὁ Ἅγιος τοῦ ἀνέθεσε νὰ μεταλάβει μία ἄρρωστη μοναχὴ στὸ κελλί της.

Ἄλλη φορᾶ, ἐξαιτίας τοῦ συνωστισμοῦ στὸν μικρὸ ξενῶνα τῆς Μονῆς, ὁ Ἅγιος τὸν ἔβαλε νὰ κοιμηθεῖ στὸ κελλὶ του, μέσα στὸν περίβολο τοῦ Μοναστηριοῦ.

Ἡ πνευματικὴ αὐτὴ φιλία καὶ ἀγάπη συνεχίστηκε καὶ μετὰ τὴν κοίμηση τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου.

Τὸ 1958, ἐξαιτίας τοῦ διαβήτη δημιουργήθηκε ἕνα ἐπικίνδυνο ἀπόστημα στὸ πόδι τοῦ Γέροντα. Ὁ γιατρὸς καὶ οἱ μοναχὲς βρίσκονταν σὲ ἀνησυχία γιὰ τὴν ἐξέλιξη τοῦ ἀποστήματος, ὅταν ἄκουσαν ἀτάραχο τὸν Γέροντα νὰ λέει στὴν διακονήτριά του:
-Ἄναψε θυμιατό, ἀδελφὴ Ἀγάθη, καὶ ἀνέβασε τὸ λείψανον τοῦ Ἁγίου.
Σταύρωσε τὸ πόδι του καὶ εἶπε:
-Ἐσύ, Ἅγιέ μου Νεκτάριε, ποὺ θεραπεύεις τὸν κόσμον, θεράπευσε καὶ ἐμὲ τὸν φίλον σου.
Τὸ ἑπόμενο πρωὶ, ὁ γιατρὸς ποὺ ἦρθε νὰ χειρουργήσει τὸ ἀπόστημα διαπίστωσε, ὅτι εἶχε ὑποχωρήσει ἐντελῶς.

Μὲ εὐγνωμοσύνη ὁ Γέροντας ἀφιέρωσε μία Ἐκκλησία στὸ ὄνομα τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου, ἡ ὁποία πανηγυρίζει κάθε χρόνο τὴ μνήμη τοῦ θαυματουργοῦ Ἁγίου.

Πηγή: agiazoni.gr