Έαρ Γλυκύτατο!… (Επίκαιρο ποίημα)

του Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ

 

Την άνοιξη, ως γνωστόν,

την ψάλλουν τα πουλιά και οι ποιητές·

τη λούζει ο ήλιος

με φως ανθέων και με χρώματα,

απ΄ τα οποία ουδέποτε απουσιάζει

το μενεξελί του πένθους.

Την άνοιξη τη χαϊδεύει ηδονικά ο άνεμος

με ευωδία νιότης αρμυρής,

οι μέλισσες της δίνουν τραταμέντο

μέλι και κηρύθρα

και την καλωσωρίζουνε ολόδροσα

χαμογελώντας τα δελφίνια.

Την ίδια ώρα ακριβώς, η Άνοιξη,

ήρεμα σταυροχεριασμένη,

χρυσοκέρινη, μέσα στις πασχαλιές

και μέσα στους λεμονανθούς,

κυκλωμένη από νέφη θυμιάματος,

από λαμπάδες, εξαπτέρυγα

και μάτια απορημένα παιδικά,

κάτω από ήχους αντρίκιας φοβερής καμπάνας

και εγκωμίων τρυχομένης Μάννας λυρικών,

δέχεται θρήνο χαρμολύπης επιτάφιο

και ετοιμάζεται χαράματα της Κυριακής

να ανατείλει ως Νυμφίος

έρωτος κάλλει ωραίος, ολοφώτεινος,

εκ παστάδος μετά δόξης εξερχόμενος!

Πηγή: Παρά την Λίμνην, Τεύχος 3, Έτος Κ’, Ενορία Αγίου Δμημητρίου Παραλιμνίου 2010