Ὁ ἀποχαιρετισμὸς τῆς μάννας (Πολέμης Ἰωάννης)

Μισεύεις γιὰ τὴν ξενητιὰ καὶ μένω μοναχή μου

Τριανταφυλλένια ἡ στράτα σου, κρινοσπαρμένοι οἱ δρόμοι,

γιὰ χάρη σου ν’ ἀνθοβολοῦν καὶ τὰ λιθάρια ἀκόμη.

 

Τὰ δάκρυά μου νὰ γεννοῦν διαμάντια σ’ ὅ,τι ἀγγίζεις

καὶ τὸ ποτήρι τῆς χαρᾶς ποτὲ νὰ μὴ στραγγίζεις.

 

Νὰ πίνεις καὶ νὰ ξεδιψᾶς καὶ νᾶν’αὐτὸ γεμάτο,

σὰ νᾶσαι ἡ βρύση ἀπὸ ψηλὰ κι ἐσὺ νᾶσαι ἀποκάτω.

 

Ἐκεῖ, παιδί μου, πού θὰ πᾶς, στὰ μακρινὰ τὰ ξένα,

δίχτυα πολλὰ κι ὀξόβεργες θὰ στήσουνε γιὰ σένα.

 

Παιδί μου ἂν ἐμένανε πάψεις νὰ μὲ θυμᾶσαι,

μὲ δίχως βαρυγγόμηση συχωρεμένος νᾶσαι.

 

Κι ἂν πάλι τὸ φτωχὸ καλύβι μας ντροπή σοῦ φέρνει,

ὡστόσο

 

Καὶ πάλι θὰ ‘μαὶ πρόθυμη, συχώρεση νὰ δώσω.

 

Μ’ ἂν τὴν πατρίδα ἀπαρνηθεῖς πού τὴ λατρεύουμε ὅλοι,

νᾶσαι ἡ ζωή σου ὅπου κι ἂν πᾶς ἀγκάθια καὶ τριβόλοι.

 

Πηγή: agiazoni.gr