Παρθένος Μαρία (άμετρο)

Κιβωτός επτασφράγιστος η ζωή της Μαρίας.

Η σιγή η Πανάγιος , σκέπει το ((Στέφος Αγνείας)).

Κύριλλος και Μεθόδιος και Παλαμάς ακόμα

λόγους θα βάλουν άρρητους, στου Νικοδήμου στόμα.

Ψάλλω της Aναμάρτητης, ως νέος Αθωνίτης…

να έχω ζητώ την σκέπη της, να γράψω την ζωή της.

Υπεργήρων γονέων ευσεβών ,τι πίστη!

δωρεάν χάρισε σύλληψη , υπέρ φύση.

Θαυμασίως η ευλαβεστάτη γέννησε , Άννα

την υπό Προφητών κληθείσα , ως Μάννα.

Γλυκύτατη ,αγγελόμορφη, χαριτωμένη παιδούλα

που ονόμασαν τούτην ,Μαριάμ ,την μικρούλα

την παιδιόθεν έχουσα , δίκην αδάμαν καρδούλα.

Το όνομα εις τη Χάριν αυτής παραπέμπει

κάθε γράμμα, εις νόημα του νου , του ανθρώπου τον πέμπει.

Αγνότης και ταπείνωση, υπομονή και πίστη,

ανδρεία και ομορφάδα , της Μητέρας του Κτίστη.

Εις γειτονιές τα παιδία, ήκουγαν παραμύθι

μα η Μαριάμ, είχε μόνο τον Κύριον εις στήθη.

Εις τον τρίτο μόλις το Μάι ,αντίδωρο ο Γέρων την πάει

το Θεό να δοξάσει που του έδωσε , τα όσα ζητάει….

Εις τα Άγια να ζήσει εισέρχεται των Αγίων,

τον ασύλληπτο εις νουν ,υπεράγιο Της βίον.

Χρόνους δεκατρείς εις πόδας Iερέων Αγίων

Μαριάμ, εκουσίως δοξάζει τον Έναν και Κύριον.

Γαβριήλ Αρχιστράτηγος με νεφέλη φωτός πλησιάζει

υποκλίνεται και αναγγέλλει, τα όσα ο Ύψιστος τάζει.

(Απορεί και εξίσταται )η Άσπιλη Κόρη

πώς Παρθένος γεννήσει , τον Σωτήραν απόρει!

Την Δούλη ,εις το ρήμα του Κυρίου της θέτει

και θεμέλιο σωτηρίας του γένους ,αιωνίως ετέθη.

Ιωσήφ ταπεινόφρων με κλίση του Θείου

Πατήρ καλείται καταστεί του Κυρίου.

Σκιρτά τέκνον εις κυλίαν , Ελισάβετ ,

οι αιώνες μακαρίζουν την Κόρην , ενθάδε

Μετά μήνες εννιά συναπτούς ,το Παιδίον γεννήθει

και του κόσμου η κατάρα, εκ της Εύας ελήθει.

Δίχως τον πόνο, Τέκνον γεννά.

Έφερε η ταπείνωση τόσην εις κόσμο χαράν.

Μαριάμ , μετά Τέκνου εις ναόν μεταβαίνει .

Προφήτης Συμεών, εξηγεί τι συμβαίνει.!

Το Θείον Παιδίον , τιμά τη Μητέρα,

που Αχώρητον έτεξε Σωτηρίας τον μόνον Αστέραν.

Η Κόρη το Παιδίον , και Θεό ,των πάντων λατρεύει

που ως μέγιστος ρήτωρ τα πλήθη, σαγηνεύει.

Σε γάμον τινά θα βρεθεί εις Κανά

και η Μάνα να κάνει το θαύμα ζητά.

Σε οίνον που ευφραίνει καρδίαν ανθρώπων

το ύδωρ να ποιήσει ευθύς εις τον τόπον.

Μεσιτεία Αυτής που θα φέρει χαράν ,

πράξη που αιωνίως που θα λύει την αράν.

Ο φιλόθεος βίος και η χαρά η μεγάλη

δεν αφήνουν τη Μάνα να ζήσει εις (ζάλη)

μα ο Σωτήρας να σώσει το πλάσμα, σαν ήρθε

να και ο πόνος ως ρομφαία ,την καρδίαν διήλθε…

Επί του Τιμίου Του ο Σωτήρ , Σταυρού

Ιωάννη Θεολόγου την Μάνα , θα δώσει αυτού…

Από τούδε το γένος Μίαν μόνον θα έχει Μητέρα

Την Άσπιλη, που εχώρησε τον Πλάστην Πατέραν.

Η καρδία Της Θρόνος , εκλεκτός του Κυρίου

καταφύγιον πόνου, βάλσαμον του φρικτού μαρτυρίου.

Οι δεήσεις απαύστως στον Υιόν και Σωτήραν ,

πλέον ο πόνος και η θλίψη ,δε θα έχουν πατρίδαν…

Το γόνυ απ, τις κλίσεις ,ένα θα γίνει με χώμα

για να σώζει εις αιώνας , το ανθρώπινον πτώμα…

Από της γης τα πέρατα έρχονται οι Αποστόλοι

Γεσθημανήν στο διηνεκές θα ψάλλουν, Αρχάγγελοι…

Τα Ουράνια φαντάζουν ορφανά και κραυγάζουν

τη Μάνα πλάι στον Πατέρα ,ως Παντάνασσα, βάζουν.

Οι Άγγελοι στέφουν με ύμνους την Άσπιλη Μάνα

και τις στέλνουν αιτήσεις να παύσει το κλάμα.

Παραμυθίαν και Δέσποιναν, Ελαιοβρύτην ή άλλως

θέλησε η Πανάχραντη το Θείον να δείχνει , κάλλος.

Στο περιβόλι διάλεξε στη γη να ξαποστάσει ,

πήγε στο Βατοπαίδιον και πίσω δε θα φθάσει…

Ω ρίζα του Ιαισέ ,Βάτε Άφλεκτε και Ολόφωτη Στάμνα

μυριάδες οι τρόποι που δίδεις ,το Θεόσταλτο Μάννα…

Της Τριάδος Αγία Ακόλουθος, φώτισε με τον πανάθλιο,

μηδέ καταστώ ψάλλοντας σου τα μεγαλεία , τρισάθλιος.

Σεργιάνησα στο Όρος σου Δέσποινα και δοξάζω,

τον Πλάστη που σε αξίωσε να γίνεις Μήτερ, πάντων.

Όσα άκουσα και διάβασα τα έγραψα σε στοίχους ,

να έχω την Σκέπη Σου Αγνή , στους ουρανίους οίκους…

 

ΜΝΑΣΩΝ Ο ΠΑΛΑΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ