Ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από το υπόγειο οινοπωλείο της Κυψέλης…

Να, κάτι τέτοια ωραία συμβαίνουν εδώ και χρόνια στην Αθήνα και πολλοί ούτε που τα γνωρίζουμε. Και είναι ευχάριστη η έκπληξη όταν τυχαίνει να ανακαλύψουμε κρυμμένα “διαμαντάκια” που αντέχουν στο χρόνο, καθώς περνάμε από κάποιο στενάκι γειτονιάς.

Κάπως έτσι, καθώς περπατούσα στην Κυψέλη, μία ταμπέλα στην οδό Ξάνθης μού τράβηξε την προσοχή και στάθηκε αφορμή να ταξιδέψω για λίγο στην “Πηγή του Διονύσου” -ένα οινοπωλείο που δημιουργήθηκε στα χρόνια της δεκαετίας του ’50.

Από την ανοιχτή πόρτα στο πεζοδρόμιο, μπόρεσα να διακρίνω μια μικρή γωνιά στον υπόγειο χώρο. Η ελάχιστη αυτή εικόνα, μού δημιούργησε την πρώτη εντύπωση -ότι εδώ υπάρχει κάτι πραγματικά ξεχωριστό!

Με υποδέχθηκε ο κύριος Αντώνης, λέγοντάς μου ότι ανέλαβε την επιχείρηση από τον πατέρα του και πως κατάγεται από τον Έβρο. “Έλα να δεις!”, μου είπε.

Καθώς κατεβαίναμε τα σκαλιά, άρχισαν σταδιακά να ξεδιπλώνονται αρώματα κεχριμπαρένια. Στην αρχή πιο διακριτικά και, στη συνέχεια, πιο έντονα. Ιδιαίτερα στην έντασή τους και μεθυστικά στην αίσθηση που άφηναν. Ένα ισορροπημένο πάντρεμα από ξύλο και οίνο.

Όταν φτάσαμε, ήταν λες και μέσα σε μόλις λίγα δευτερόλεπτα είχα μεταφερθεί από την πυκνοκατοικημένη Κυψέλη, στο κελάρι -στο κατώι- κάποιου παραδοσιακού σπιτιού σε χωριό. Γεύση κι επίγευση άλλης εποχής. Χώρος αρχέγονος και, συγχρόνως, εκλεπτυσμένος. Όμορφος μέσα στην απλότητά του και, συνάμα, νοικοκυρεμένος με φροντίδα και μεράκι. “Μέσα εδώ το φτιάχνουμε το κρασί!”, μου απάντησε ο κύριος Αντώνης όταν τον ρώτησα.

Συνέχισα να παρατηρώ τριγύρω μου τα αντικείμενα -τα μεγάλα ξύλινα βαρέλια στη σειρά, το τραπεζάκι με τον λουλουδένιο μουσαμά και τις δύο καρέκλες, την υδρόγειο σφαίρα, τα πήλινα σκεύη, τις ζωγραφισμένες νεροκολοκύθες, τα κομμάτια ξύλου με οινοαποφθέγματα και ποιήματα. Μέσα σε αυτό το σκηνικό πρωταγωνιστούσε το κρασί και, μετά, ακολουθούσαν διάφορα άλλα παραδοσιακά προϊόντα -ελαιόλαδο, ελιές, διάφορες ποικιλίες μελιού, σταφίδες, κρασόξυδο, λικέρ μαστίχας Χίου.

Και κάπου εκεί, ο οικοδεσπότης του οινοπωλείου -παρατηρώντας τον ενθουσιασμό μου- μού είπε, “Αφού σου αρέσει τόσο πολύ εδώ, δώσε μου το κινητό σου να σε βγάλω μια φωτογραφία να την έχεις”. Του το έδωσα.

Δεν του είπα, όμως, ότι για μένα οι καλύτερες φωτογραφίες είναι αυτές που χαράζονται στον νου του ανθρώπου από τις πέντε αισθήσεις.

Πηγή: ipolizei.gr