Άσκηση η Μητέρα του Αγιασμού (ποιήμα)

 Πόρτα κελιού σαν χτύπησα 

η καρδιά, γοργά χτυπάει,

το ήξερα ότι θα άκουγες

και ας είχες,στα ύψη πάει.

 

Αμέσως άκουσα φωνή

γνωστή, μες την καρδιά

ποτάμι το δάκρυ άρχισε

απ΄ την πολλή χαρά.

 

«Ποθηνότατόν μου τέκνον

της καρδίας, γέννημά μου,

άκου σήμερα θα γράψεις

λόγια πάλι εσύ δικά μου.

 

Όταν απ΄ τον παράδεισο,

ο άνθρωπος, έφυγε εξορία

η προδοσία βορρά, μας έκανε,

εις τα άγρια τα θηρία….

 

Έχασε τον παράδεισο

και έλειψε η χαρά,

γεννήθηκε ο θάνατος

η πτώση και η φθορά…

 

Τη γύμνια του έσπευσε ευθύς,

να κρύψει δίχως άλλο

αφού το σώμα αμάρτησε

δεν είχε πλέον κάλλος.

 

Κοίταξε τα επουράνια

και είπε του Θεού

συγχώρεση του αχάριστου

να δώσει, εξ΄ουρανού…

 

Ο πλάστης ευθύς λύγισε

και ένεκεν της αγάπης,

στα τέκνα έδωσε πάλι

γλυκύτατη αγκάλη.

 

Το σπλάχνο το μονάκριβο

στέλνει μεμιάς στον κόσμο

σωσίβιο για τον άνθρωπο

που έχασε το δρόμο.

 

Και ως ο μέγιστος,

που ήτανε Ποιμήν,

πίσω να φέρει θέλησε

στη κτίση την πνοήν.

 

Ο ίδιος ο Θεάνθρωπος

βάδισε στις έρημους

και υπόδειξε, ως να όφειλε

τους τρόπους όλους κείνους…

 

Εις στον σταυρό, εκούσια

πέρασε, τόσα πάθη

ανάσταση, μας έδωσε

απ΄ της καρδίας τα βάθη.

 

Έστειλε και τη μάνα. Του

πέρα στο Άγιο Όρος

για να διαλέξει, η ίδια

κοιλάδα του κλαύθμωνος.

 

Θέλησε με τη χάρη Της

τα τέκνα της να σώσει

και την Εδέμ, που χάσαμε

πίσω ξανά να δώσει.

 

Φιλόστοργα η Δέσποινα

δίδαξε εις τα τέκνα

πως για να φθάσουμε ψηλά.

Κόπος δε θάχει μέτρα

 

Με πόνο και με άσκηση

υπέδειξε η Μανούλα

θα φθάσουμε εις το Χριστό

όταν χτυπά η καρδούλα.

 

Με δάκρυ τότε έγραψε

μοναχικούς κανόνες

φάρος να φέγγουν αιώνια

μέσα στους Παρθενώνες.

 

«Αγρύπνησε και νήστευε

το θέλημά σου, κόψε

τον Κύριο αν θα δεχτείς

εις το κελί σου απόψε.

 

Υπομονή και άσκηση

μα και φιλοπονία

αυτή η κλίμακα και οδός

που πάει στη σωτηρία

 

Με αγρυπνία προσευχή

μα και καλό αγώνα

αθάνατη μένει η ψυχή

εις κάθε νέο αιώνα…

 

Εγκύψετε εις την άσκηση

τι αρετή,Χριστέ μου

που έδωσες στον άνθρωπο

βοήθα τους Θεέ μου».

 

Ολοταχώς στον Αθωνα

ψυχές ανηφορίζουν

με λέξεις, δυο στα χείλη τους

στο έλεός Σου, ελπίζουν.

 

«Μακριά από τα αίτια

και τα αιτιατά»,

 ψυχές που αλυσοδένουν,

σε κόλαση, φωτιά…

 

Το απαύγασμα της άσκησης

η κλαίουσα καρδία

το πένθος το χαροποιό

που φέρνει ελευθερία.

 

Το κομποσκοίνι, κλίμακα

να ανέβεις εις τα ουράνια

και όταν θα ιδείς την Ανασσα

τότε θα αρχίσεις κλάμα.

 

Το δάκρυ το καθαρτικό

κυλά μες΄τη ψυχή σου

τότε πια είσαι σίγουρος

είναι ο Χριστός, μαζί σου.

 

Μέσα στα σπήλαια το φως

λάμπει σαν να είναι ήλιος

και αν καταφέρεις να το δεις

έπαψες να είσαι δυστυχής.

 

Της ησυχίας ο καρπός

σιμά ο παράδεισος εμπρός,

το πλήθος των μαρτύρων

στήνουν χορό τριγύρω.

 

Άγγελοι Κυριότητες

 Θρόνοι και Εξουσίες

Αρχάγγελοι και Χερουβείμ

ψέλνουν, δοξολογίες..

 

Στο θρόνο της Παντάνασσας

το φως, είναι κανόνας

πηγή, να είσαι αθάνατος

να γεύεται ο καθένας.

 

Στον Αθωνα εργοστάσιο

έφτιαξε των Αγίων

να σώζει εις το διηνεκές

ψυχές, ακόμη και μυρίων…

 

Ψηλάφισα παράδεισο,

αιτία δεν υπάρχει,

προσμένω κλαίοντας,

Χριστέ τη Θεοτόκο ,νά΄ρθει….

 

Από καρδίας , εύχομαι

Δέσποτα , Ποιμενάρχη,

το κατ΄ εικόνα σύντομα

εις τον καθένα, να έρθει.

 

Και εάν οι πατέρες απορούν

που βρήκα τόσο χρώμα

και το έβαλα ο θρασύτατος

εις του Ιωσήφ, το στόμα.

 

Σας καταθέτω από καρδιάς·

βροχή δάκρυ στο χώμα,

ο Αγιος Ευδόκιμος

μυροβολεί, ακόμα.

 

Μνάσων, ο αρχαίος μαθητής