Όσο υποφέρω τον κρατώ ζωντανό…
5 Απριλίου 2024
Στη σελίδα 213 του νεοεκδοθέντος βιβλίου του «Σπαράγματα της Γλυκείας χώρας. Πένθος: άτομο – κοινωνία – πολιτική», ο κλινικός ψυχολόγος, κοινωνικός ανθρωπολόγος και ψυχαναλυτής δρ Μιχάλης Πέτρου, γράφει για την απάντηση μιας συγγενούς αγνοουμένου στο ερώτημά του, κατά πόσο θα ήταν πιο ανακουφιστικό, αν αποδεχόταν τον θάνατό του. «Ίσως – του είπε – αλλά όσο δεν ξέρω τελειωτικά, είναι σαν να τον κρατώ ζωντανό.
Κι αυτό δεν θέλω να το χάσω… Όσο κι αν είναι γολγοθάς και μαρτύριο, μέρα νύχτα». Παραφράζοντας ελαφρά τη μαρτυρία αυτή, είναι σαν με σβησμένη φωνή, να λέει: «Όσο ξέρω ότι είναι αγνοούμενος, τον κρατώ ζωντανό, γιατί η δύναμη του πόνου μου, είναι ισχυρότερη από την απώλεια, πιο δυνατή κι απ’ την πραγματικότητα την ίδια…».
Ο συγγραφέας επικαλείται την Καναδή ψυχαναλύτρια Cecilia Taiana, που αναφέρει σε βιβλίο της για την ελπίδα, ότι «η οδύνη συντηρεί το αντικείμενο, οιονεί παρόν. Είναι σαν να ακούμε τον συγγενή να ψιθυρίζει «όσο υποφέρω, τον κρατώ ζωντανό».
