Ορθοδοξία και Ορθοπραξία

Φωτο:flickriver.com Ο κατά κόσμον Γεώργιος Συκιώτης του Αργυρίου και της Διαλεκτής γεννήθηκε στην Κασσάνδρα Χαλκιδικής. Το 1910 προσήλθε στο Άγιον Όρος, μετά τον θάνατο της συζύγου του. Το 1911 εκάρη μοναχός. Διετέλεσε προϊστάμενος της μονής του, της Σίμωνος Πέτρας. Επί πολλά έτη, κατά τον Αγιαννανίτη Γέροντα Χρύσανθο († 1981), ήταν βουρδουνάρης της μονής, υπεύθυνος για τα ζώα. Τα ζώα ζούσαν συνήθως ελεύθερα, γιατί δεν υπήρχαν σταύλοι. Κάθε απόγευμα όμως πήγαιναν στον φιλόζωο Γέροντα Γερόντιο, στην περιοχή του Καλαμιτσίου, για να ξεδιψάσουν από την εκεί πηγή. Μόλις άκουγαν τη φωνή του καλού Γεροντίου πήγαιναν κι έτριβαν το κεφάλι τους στο στήθος του. Επικαλούμενος τον άγιο Μόδεστο, τον προστάτη των ζώων, όταν έχανε κάποιο ζώο, αμέσως το έβρισκε. Αν πάλι κάποιο ήταν άρρωστο, ...

    Φωτο:imma.edu.gr Ο κατά κόσμον Κλεάνθης Μπογιατζής γεννήθηκε στο χωριό Σίσκληπο της επαρχίας Κυρηνείας της Κύπρου. Η άγάπη του για την Εκκλησία, τον Χριστό και την αφιέρωση τον έφερε νέο στο 'Άγιον ’Όρος. Προσήλθε στην Ιερά μονή Αγίων Αποστόλων Καρακάλλου το 1898. Εκάρη μοναχός το 1901. Διακρίθηκε ως πρακτικός ιατρός και νοσοκόμος, διακόνων όχι μόνο τους πατέρες της μονής του, αλλά και όλους τους πατέρες του Αγίου Όρους, με ιδιαίτερη προσοχή, άγάπη και φροντίδα. Επί μία πεντηκονταετία υπήρξε ανάργυρος ιατρός, ταπεινός διακονητής, φιλάδελφος και φιλόστοργος προς όλους. Γράφουν περί αυτού: «Διά της πείρας του υπερέβαλε και τους επιστήμονας ιατρούς. Εθεράπευε τους πάντας αναργύρως όσοι προσήρχοντο, εις δε την επούλωσίν των πληγών ήτο απολύτως ειδικευμένος. Εθεράπευεν ακόμη και διά της καλοκαγαθίας και προσήνειας ...

  Μητροπολίτης πρώην Καρπάθου και Κάσου Νείλος, λιτός, ασκητικός, πένης πάντοτε και ευεργετών Γεννήθηκε στο χωριό Πιαλί Τεγέας της Αρκαδίας το 1836 από ευλαβείς γονείς. Κατά κόσμον ονομαζόταν Νικήτας Σμυρνιωτόπουλος και είχε τέσσερα αδέλφια. Μικρός έκανε και τον τσομπάνη. Κατόπιν φοίτησε στη Ριζάρειο Σχολή Αθηνών. Εικοσάχρονος εισήλθε στη μονή Κουτλουμουσίου, όπου εκάρη μοναχός από τον σεβάσμιο ηγούμενο Ιωάσαφ τον Βυζάντιο. Αργότερα χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Κατόπιν αναχώρησε για την Έφεσο υπό τον μητροπολίτη Αγαθάγγελο († 1893). Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Διετέλεσε ιεροκήρυκας και δάσκαλος στις Κυδωνιές, στη Σμύρνη και την Έφεσο. Χειροτονήθηκε βοηθός επίσκοπος Ερυθρών. Προήχθη σε μητροπολίτη Καρπάθου και Κάσου. Για δύο έτη ποίμανε την επαρχία του. Παραιτήθηκε και αναχώρησε για το Άγιον Όρος. Μόνασε στην Καλύβη της Υπαπαντής ...

  Ιερομόναχος Βασίλειος Ξηροποταμηνός Γεννήθηκε στο χωριό Βουλισμένη Λασιθίου Κρήτης το 1875, ο κατά κόσμον Μιχαήλ Βλασσάκης. Τα πρώτα του γράμματα έμαθε στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού του. Οι φτωχοί γονείς του, Παντελεήμων και Καλλιόπη, για να μη ξοδεύουν λάδι για το λυχνάρι, δεν το άναβαν το βράδυ. Ο μικρός Μιχαήλ, που αγαπούσε τη μελέτη και την πρόοδο, μάζευε την ημέρα ξύλα, τη νύχτα τα έκαιγε κι έτσι διάβαζε. Για ένα διάστημα εργάσθηκε ως γραμματεύς δικηγορικού γραφείου. Στη μονή Ξηροποτάμου προσήλθε το 1893. Το 1896 εκάρη μοναχός από τον Γέροντά του Ευγένιο († 1924). Διάκονος χειροτονήθηκε το 1896 και πρεσβύτερος το 1901. Το 1908 προήχθη σε προϊστάμενο. Είχε μεγάλο σεβασμό και υπακοή στον Γέροντά του, ο οποίος του ενέπνευσε την αγάπη προς ...

Μοναχός Αρτέμιος Γρηγοριάτης, ντόμπρος, θαρραλέος, λεβέντης Γεννήθηκε στο Γεωργίτσι Λακωνίας το 1848. Προσήλθε στη μονή Γρηγορίου το 1878 κι εκάρη μεγαλόσχημος μοναχός μετά διετία. Διήλθε από πολλά διακονήματα της μονής με εργατικότητα, αυταπάρνηση και φιλοτιμία. Δεν λησμονούσε καθημερινά το «δι’ ο εξήλθεν του κόσμου». Ποτέ του δεν κατέκρινε κανέναν. Αρκείτο στα ευτελέστερα των ενδυμάτων. Η κλίνη του τον φιλοξενούσε για ελάχιστες ώρες του ημερονυκτίου. Από ώρες πριν, καθήμενος στο σκαμνί του, φορώντας το ράσο και το κουκούλι του ανέμενε το πρώτο τάλαντο. Άλλοτε πάλι έμενε ώρες γονατιστός στο παρεκκλήσι της Αγίας Αναστασίας. Στο στασίδι του πάντα, όρθιος, ακόμη και στη γεροντική ηλικία. Θεωρούσε δικαιολογημένα την κάθε δοκιμασία θεϊκή ευλογία. Τα θαύματα δεν τον παραξένευαν και δεν τον εξέπλησσαν. Τα θεωρούσε φυσικά. Η ...

Ο κατά κόσμον Αστέριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1875. Το 1900 ήλθε να μονάσει στη μονή Διονυσίου. Από τη μονή τον έστειλαν στο μετόχι τους τον Μονοξυλίτη, για να διάκονε! στα εκεί κτήματα των αμπελώνων και ελαιώνων. Ο πατέρας του αντέδρασε για την απόφασή του να γίνει μοναχός και ήλθε δύο φορές στο Άγιον Όρος για να τον πάρει πίσω στον κόσμο, δίχως να τα καταφέρει. Δυστυχώς κατέφυγε στους Τούρκους και Εβραίους μάγους της Θεσσαλονίκης, για να τον βοηθήσουν με τις μαγείες τους να φέρουν πίσω το παιδί του. Έτσι ο δόκιμος Αστέριος είχε συνεχή δαιμονικό πειρασμό. Πήγαινε ν’ ανάψει τα καντήλια και δεχόταν λιθοβολισμό. Αν έπαιρνε τον δρόμο για τον κόσμο, σταματούσε ο λιθοβολισμός, αν πήγαινε για το μετόχι, ξανάρχιζε. ...

Μεγάλωσε πνευματικά στα πανσέβαστα Κατουνάκια. Εκεί που κτυπά πιό δυνατά η καρδιά του Αγίου Όρους. Στην αγιοτρόφο και αγιότεκνο έρημο. Στην πενιχρή Καλύβη του Όσιου Γερασίμου του Νέου, υπό τον αυστηρό Γέροντα παπα-Δανιήλ τον Ζαγοραίο, υποτάχθηκε ο Αθηναίος Κωνσταντίνος το 1870. Αγωνίσθηκε υπομονετικά κι επίμονα, με πρόθυμη υπακοή και άσκηση, για να κατορθώσει τη δυσκολοκατόρθωτη απάθεια, να υπερβεί τα γήινα, να πλησιάσει τα ουράνια, με συνεχή νήψη. Στάθηκε ένας καλλίνικος αγωνιστής. Συνέδραμε ουσιαστικά στην πρόοδό του η προσεκτική μελέτη της Αγίας Γραφής και των σπουδαίων έργων των αγίων και θεοφόρων Πατέρων. Αγάπησε τον πόνο, τον κόπο, τον μόχθο, τη στέρηση, τη μοναξιά, τη σιωπή, τη φυγοδοξία. Απέκτησε κουβέντα με τον Θεό. Αναπαύθηκε στη συντροφιά Του. Νιβόταν με τον τίμιο Ιδρώτα του ...