Θαυμαστές διηγήσεις

Όσιος Γεώργιος της Δράμας (Καρσλίδης). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Κωνσταντινιά σκέφτηκε ότι έπρεπε κι εκείνη να φύγει , αν και κάθε φορά της κόστιζε που αποχωριζόταν τον παππούλη. Όμως, έκπληκτη τον άκουσε να της λέει: – Κωνσταντινιά, κάθησε, πουλί μου, εσύ. Έχεις ένα σακκάκι να μου ράψεις. Εκείνη σάστισε, καθώς δεν είχε ιδέα από ραπτική. Ο Γέροντας της έφερε μία χλαίνη μαύρη και της ζήτησε να τη μετατρέψει σ’ ένα σακκάκι στα μέτρα του. – Παππούλη, συγχωρέστε με, είπε ντροπαλά. Δεν ξέρω εγώ να ράβω… – Πώς δεν ξέρεις! Ξέρεις, και μάλιστα πολύ καλά! Έμεινε μόνο να τον κοιτάζει απορημένη. Πήγε και της έφερε μία ραπτομηχανή που δούλευε με το χέρι και της είπε να ξεκινήσει. Εκείνη τόλμησε να ρωτήσει: – Γέροντα, μήπως δεν πρέπει να ράψουμε σήμερα που είναι γιορτή των ...

Όσιος Ιλαρίων ο Αθωνίτης, εκ Γεωργίας (1776-1864). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποια φορά, ένας ερημίτης πήγε σε αυτόν (στον όσιο Ιλαρίωνα τον Αθωνίτη). Αφού μίλησαν για πνευματικά θέματα, έφαγαν λίγο μαλακό ψωμί, που είχε φέρει ο ερημίτης. Υποσχέθηκε να επιστρέψει σύντομα στον π. Ιλαρίωνα, αλλά μόλις που κατάφερε να επισκεφθεί τον γέροντα έναν μήνα αργότερα. Για αυτό όταν πήγε ζήτησε συγνώμη για την αργοπορία. Ο π. Ιλαρίων του απάντησε: – Για τι πράγμα μιλάς; Τι τέσσερις εβδομάδες; Ήσουν εδώ χθες, και μιλήσαμε και αυτό και για κείνο το θέμα. Ο γέροντας διαφωνούσε μαζί του για λίγα λεπτά, και ο καθένας ισχυριζόταν τα δικά του. – Θυμήσου το μαλακό ψωμί, που φάγαμε την προηγούμενη μέρα· είπε ο π. Ιλαρίων. Πήγε τότε ο γέροντας και άρπαξε τα απομεινάρια από το ψωμί, για ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ήταν Πεντηκοστή του 19… Όλοι οι δικοί μου έλειπαν εκτός Αθηνών. Ξύπνησα κατά τις 5 το πρωί και σκέφτηκα να μην ξανακοιμηθώ αλλά να πάω στα Καλλίσια μήπως μπορέσω να εξομολογηθώ στον Γέροντα . Έφθασα κατά τις 6.30 το πρωί. Βρήκα τον Παππούλη να βγαίνει στην βρύση με το προσόψι του. Όταν τέλειωσε μου είπε: – Έλα να εξομολογηθείς. (εγώ ντράπηκα να του το πω ή και απέφυγα). Πήγαμε στον βράχο. Κοίταξε γύρω-γύρω τα βουνά, πήρε βαθειά αναπνοή και με ρώτησε: – Το αισθάνεσαι αυτό; Δεν πρόλαβα να ρωτήσω ή μάλλον ήμουν στη μέση της ερωτήσεως. – Ποιο Γέροντα; Και μια ευωδία με τύλιξε. Μια ευωδία «ξένη», δυνατή χωρίς να πνίγει, τέτοια που μόνον σε άγια Λείψανα αισθάνθηκα, όπως στον Άγιο Σέργιο του Ραντονέζ στο Ζαγκόρσκ . – Ναι, ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) – Γέροντα, το άκτιστο φως το βλέπει κανείς με τα αισθητά μάτια; – Όταν ήμουν στα Κατουνάκια, στο Κελλί του Υπατίου, ένα απόγευμα, αφού έκανα τον Εσπερινό με κομποσχοίνι, ήπια ένα τσάι και συνέχισα. Έκανα το Απόδειπνο και τους Χαιρετισμούς με κομποσχοίνι, και ύστερα έλεγα την ευχή. Όσο την έλεγα, τόσο έφευγε η κούραση και αισθανόμουν ξεκούραστος. Ένιωθα μέσα μου μια χαρά, που δεν μου έκανε καρδιά να κοιμηθώ· έλεγα συνέχεια την ευχή. Γύρω στις έντεκα την νύχτα γέμισε ξαφνικά το κελλί με ένα φως γλυκό, ουράνιο. Ήταν πολύ δυνατό, αλλά δεν σε θάμπωνε. Κατάλαβα όμως ότι και τα μάτια μου «δυνάμωσαν», για να μπορώ να αντέξω αυτήν την λάμψη. Όσο ήμουν σε αυτήν την κατάσταση, μέσα στο θείο εκείνο φως, ...

Γέροντας, π. Ευσέβιος Γιαννακάκης (1910-1995). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Λειτουργούσε τρεις με τέσσερις φορές την εβδομάδα το πρωί 4.30-7.30 π.μ., για να κοινωνήσουν εγκαίρως οι ασθενείς, και να προλάβει το προσωπικό του νοσοκομείου και άλλοι εργαζόμενοι και φοιτητές που σύχναζαν εκεί, να εκκλησιασθούν. Κατέβαινε από τις τέσσερις για την προσκομιδή. Μνημόνευε αμέτρητα ονόματα. Όταν τελείωνε η θεία Λειτουργία ανέβαινε με το Άγιο Ποτήριο στους θαλάμους να κοινωνήσει στην κλίνη τους όλους εκείνους που είχε εξομολογήσει και προετοιμάσει κατάλληλα. Αδελφές του νοσοκομείου και ιατροί ομολογούν ότι πολλάκις συνέβη, όταν μετέβαινε ο π. Ευσέβιος να κοινωνήσει κάποιον άρρωστο, εκείνος να έχει πέσει σε κώμα. Τον βεβαίωναν ότι δεν έχει πλέον καμιά επικοινωνία. Ο π. Ευσέβιος αμίλητος πλησίαζε τον ασθενή, τον σταύρωνε με το Άγιο Ποτήριο, τον προσφωνούσε ...

Οσιομάρτυρας Δαμιανός ο Νέος. Τοιχογραφία Ι. Μ. Παναγίας Πελεκητής Καρδίτσα (1666). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Επί Σωφρονίου Καθηγουμένου της Μονής Εσφιγμένου είχε αρρωστήσει ένας νεαρός Μοναχός, ο οποίος έχασε την υπομονή του και συνέχεια ζητούσε ευλογία από τον Ηγούμενο να πάη στον κόσμο, για να θεραπευθή. Ο Γέροντας του έδωσε ευλογία, για να τον αναπαύση, αλλά, επειδή ήταν νέος, έκανε πολλή προσευχή, για να μη βλαφτή ψυχικά στον κόσμο. Ξεκίνησε λοιπόν ο Μοναχός με ένα φρόνιμο ζώο για τις Καρυές, για να σφραγίση την άδεια του και να φύγη από την Δάφνη. Μόλις προχώρησε τριάντα λεπτά έξω από την Μονή, του παρουσιάζεται ξαφνικά ένας Ασκητής με φωτεινό πρόσωπο και του λέει: – Πού πηγαίνεις, αδελφέ μου; Ο άρρωστος Μοναχός απήντησε: – Πηγαίνω στον κόσμο για θεραπεία. Τότε του λέει ...

Γερόντισσα Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή (1910-1989). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μια άλλη αδελφή διηγείται: «Κάποια φορά την επισκέφθηκα φέρνοντας μαζί μου και μία φίλη μου. Διασχίσαμε με δυσκολία το μονοπάτι μέσα στο δάσος που βρίσκεται πάνω από τον Ναό της Ζωοδόχου Πηγής, μέχρι να βρούμε μια τρύπα στο συρματόπλεγμα από την οποία συνήθως μπαίναμε στο χωράφι που κατοικούσε. Η φίλη μου, βλέποντας όλα αυτά, σκεπτόταν μέσα της, όπως μου είπε αργότερα· για να μένει εδώ, σίγουρα κάποια τρελή είναι· κι αφού είναι τρελή, γιατί δεν την πηγαίνουν στο τρελοκομείο, στο Δαφνί; Μόλις φθάσαμε κοντά της, η φίλη μου σοκαρίστηκε από την εμφάνισή της και με πολύ δυσκολία είπε, ‘χαίρετε’. Μας κάλεσε να καθίσουμε έξω, στο υπαίθριο σαλόνι της. Κοιτούσε την φίλη μου και της έλεγε ...

Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού στο χωριό Όμοδος της Κύπρου. (Φωτογραφίες από http://www.impaphou.org/stavros_omodos.aspx) (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Περί το 1750 ο Οικονόμος της Ιεράς Μονής του Τιμίου Σταυρού Ομόδους , κατέβηκε κάποια μέρα στην πόλη της Λεμεσού για επείγουσες ανάγκες της Μονής. Εκεί σε κάποιο παζάρι συνάντησε Τούρκους δουλέμπορους οι οποίοι πουλούσαν δούλους, μεταξύ των οποίων υπήρχε και ένα μαυράκι. Ο Οικονόμος τότε λυπήθηκε το μαυράκι και απεφάσισε να το αγοράση και το βαπτίσει, πριν αγοράσει κανένας Τούρκος και το κάνει Τουρκάκι και χάσει την ψυχήν του. Αφού το αγόρασε και το πήρε στην μονή το βάπτισε και το ονόμασε Σταυρηνόν. Από τότε ο Σταυρηνός υπηρετούσε στις ανάγκες της Μονής και βοηθούσε τους λίγους εκεί Πατέρες. Έμαθε συν τω χρόνω και την ελληνικήν γλώσσαν. Και έτσι υπηρέτησε ...

Γέροντας Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). (Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο κ. Βασιλείου Δημήτριος διηγείται: Ανεβαίναμε από τη Νέα Σκήτη στην Αγία Άννα τρεις προσκυνητές. Ο ένας ήταν οδοντοτεχνίτης και εκείνη την εποχή έπαιρνε μαθήματα ανατομίας του στόματος. Αυτός έλεγε στους συνοδοιπόρους του ότι πιστεύει στον Θεό, αλλά όχι στην ύπαρξη στις ημέρες χαρισματικών Γερόντων. Δεν μπορούσε να κατανοήσει, ο ευλογημένος, ότι η χάρη του Θεού κατασκηνώνει μέσα στους ανθρώπους της Εκκλησίας μας και τους αγιάζει, αυτοί δε ι χαριτωμένοι και θεωμένοι χοϊκοί κατά σάρκα είναι ο ίδιος ο Κύριος «παρατεινόμενος εις τους αιώνας». Όταν φθάσαμε στην Καλύβη του Γέροντος Ανθίμου και δεχθήκαμε το πατροπαράδοτο κέρασμα από τον υποτακτικό του, εμφανίσθηκε Αυτός και έλαμπε τόσο, ώστε μας ήταν αδύνατο να τον δούμε στο πρόσωπο. Μας αγκάλιασε και ...

Όσιος Ιωακείμ Παπουλάκης ο Βατοπαιδινός εξ Ιθάκης (1786-1868). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Ρόζα Πεταλά από το χωριό Εξωγή είχε παντρευτεί στο γειτονικό Ξηρόμερο της Ακαρνανίας. Ο σύζυγός της έπασχε από ατροφία του αριστερού του χεριού. Εξ αιτίας αυτής της δυσμορφίας η Ρόζα άρχισε σταδιακά να νιώθει απέχθεια και αποστροφή προς τον σύντροφό της, δεν έχανε δε ευκαιρία να τον προσβάλει, ακόμα και μπροστά στους άλλους. Μετά από καιρό αρρώστησε από μυελίτιδα, αφού πρώτα είχε γεννήσει δύο παιδιά. Η γεμάτη έπαρση και αλαζονεία Ρόζα, τώρα κειτόταν παράλυτη, ανίκανη να κινήσει τα πόδια της και να σηκωθεί από το κρεββάτι. Στην κατάσταση αυτή μεταφέρθηκε στο σπίτι της, στην Εξωγή, διότι ο σύζυγός της, αν και την αγαπούσε πολύ, στάθηκε αδύναμος να την περιποιηθεί και να την θεραπεύσει ...

Άγιος Σπυρίδων, Επίσκοπος Τριμυθούντος ο Θαυματουργός. (Τοιχογραφία, Μανουήλ Πανσέληνος, Ναός Πρωτάτου Καρυές Αγίου Όρους). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κατά τον χρόνο της φιλοξενίας του Αγίου Σπυρίδωνα στην Αντιόχεια προσήλθε σ’ αυτόν μία γυναίκα, η οποία ήταν βάρβαρος και δεν ήξερε την ελληνική γλώσσα. Η γυναίκα εκείνη, κρατώντας στα χέρια νεκρό το παιδάκι της, πλησίασε στον Άγιο και το έβαλε κοντά στα πόδια του. Αλλά και αυτή έπεσε κάτω και χτυπιόταν, βγάζοντας οικτρές και γοερές κραυγές, τις οποίες βέβαια οι παρόντες δεν τις καταλάβαιναν, γιατί ήταν στη γλώσσα των βαρβάρων. Εκείνο όμως που ήταν φανερό, ήταν το γεγονός ότι μιλούσε μόνο με τα δάκρυά της, ότι ο θρήνος της ήταν για το παιδί της και ότι ζητούσε από τον αρχιερέα, τον άγιο Σπυρίδωνα, να ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι ένας από τη Θεούπολη, άνθρωπος μορφωμένος και ευλαβής, πήγαινε συχνά σε κάποιον έγκλειστο γέροντα και τον παρακαλούσε να τον δεχτεί και να τον κάνει μοναχό. Και του είπε ο γέροντας: – Πήγαινε, πούλησε τα υπάρχοντά σου και δώσε τα χρήματα στους φτωχούς, σύμφωνα με την εντολή του Κυρίου, και τότε έλα και θα σε δεχτώ. Εκείνος έφυγε, έκανε όπως προστάχτηκε και ξαναγύρισε. Του είπε τότε ο γέροντας: – Και αυτή την εντολή πρέπει να τηρήσεις, να μη μιλάς. Εκείνος συμφώνησε και έκανε πέντε χρόνια χωρίς να μιλήσει. Άρχισαν λοιπόν να τον επαινούν όσοι τον γνώριζαν. Όταν το έμαθε ο γέροντας, του είπε: – Δεν ωφελείσαι εδώ, θα σε στείλω σε κοινόβιο στην Αίγυπτο· και τον έστειλε. Όταν όμως έφευγε, δεν του ...

Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=216280 Υπήρξε και μια άλλη παρόμοια περίπτωση με δυο κυρίες. Πήγαιναν στο κελλί του Γέροντος και η μια απ’ αυτές μετανοούσε για τις αμαρτίες της σε κάθε βήμα τον δρόμου: «Κύριέ μου, πόσα αμαρτωλή είμαι! Έχω τούτο και εκείνο στα οποία έσφαλα, κάποιον έκρινα, συγχώρησέ με, Κύριε…» και η καρδιά της και ο νους της είχαν ριχθή στα πόδια του Κυρίου. «…Συγχώρεσέ με, Κύριε, και δώσε μου δύναμη να μη σε ξαναπροσβάλω. Συγχώρησέ με, Κύριε». Από την σκέψη της πέρασε ολόκληρη η ζωή της και συνέχεια μετανοούσε έντονα. Η άλλη γυναίκα όμως ήταν ήρεμη καθώς πήγαινε στον Γέροντα. «Θα φθάσω», έλεγε μέσα της, «θα εξομολογηθώ, θα πω ότι είμαι ένοχη για όλα και αύριο θα κοινωνήσω, ...

Αγία Ζώνη, Ιερό θησαύρισμα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Θαυμαστά γεγονότα  Από τις 12 ως τις 16 Νοεμβρίου 2004 η Τιμία Ζώνη της Θεοτόκου μεταφέρθηκε για προσκύνηση και αγιασμό στην πόλη της Έδεσσας. Σύσσωμη η πόλη και όλοι οι άρχοντες του τόπου υποδέχθηκαν θερμά την Αγία Ζώνη. Πάνω από 40.000 άτομα προσκύνησαν το χαριτόβρυτο αυτό κειμήλιο. Γίναμε αυτόπτες μάρτυρες θαυμάτων, τα οποία ενήργησε η Παναγία στους προσκυνητές. Σημειώνουμε ενδεικτικά όσα πέσανε στην αντίληψή μας.   1). Η κ. Αρμενάκη Δωροθέα, κάτοικος Εδέσσης, έπασχε από την μέση της και ήταν καθηλωμένη στο κρεβάτι περίπου ένα χρόνο. Δεν μπορούσε να περπατήσει καθόλου. Όταν έμαθε ότι η Αγία Ζώνη βρισκόταν στην Έδεσσα, ζήτησε και της έφεραν ευλογημένη από Αυτήν κορδέλα, και αφού την πήρε, την έδεσε στην ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο Γέροντας μας εξομολογήθηκε μια μέρα: – Όταν ήμουν νέος μοναχός στην Ιερά Μονή…, σε κάποια αγρυπνία, ενώ διακονούσα ως εκκλησιαστικός εκείνη τη νύχτα, κατά την στιγμή που ο τότε ιερέας της μονής τελούσε την θεία προσκομιδή, είδα οφθαλμοφανώς πάνω στο άγιο δισκάριο ένα πάρα πολύ μικρό αρνάκι. Κατά την στιγμή, που ο ιερέας έλεγε την ευχή της προσκομιδής και βύθιζε ταυτόχρονα την αγία λόγχη, αυτό σφάδαζε και σπαρταρούσε από τον πόνο. Μολονότι με κάποιο άλλο γεγονός είχε φανεί ότι ο Θεός ήθελε να γίνω ιερέας, πλέον ούτε στο ιερό δεν τολμούσα να μπω, αναλογιζόμενος το φρικτό μυστήριο που οικονομία Θεού εκεί μέσα τελείται. Ο Γέροντας μετά απ’ αυτό το γεγονός έδιωξε μέσα από την καθαρή ψυχή του ...

Παναγία η Καταφυγή και ο Απόστολος Ιωάννης ο Θεολόγος, φορητή εικόνα, τέλη 16ου αι. Μοναστήρι Poganovo Σερβία. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στα χρόνια που ζούσαν ακόμα οι πρόγονοί μου, στο κάτω μοναστήρι της Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν ηγουμένη η μακαρία Μάρθα, που ήταν τόσο ενάρετη όσο καμιά άλλη στο κάστρο της Μονεμβασιάς. Ωστόσο, της συνέβη ν’ αρρωστήσει, όπως η αιμορροούσα του Ευαγγελίου, κ’ εξαιτίας αυτής της ασθένειας δεν έμπαινε στον κυρίως ιερό ναό, αλλά στα κατηχούμενα. Μια μέρα ήρθε στο μοναστήρι ένας γέροντας μοναχός και ζητούσε να ιδεί την ηγουμένη. Μόλις της είπαν οι καλόγριες, πως θέλει να την ιδεί ένας ξένος μοναχός, εκείνη τους έδωκε εντολή να τον ανεβάσουν στα κατηχούμενα. Όταν ο μοναχός ανέβηκε, της ζήτησε να του δώσει ένα από τα ενδύματά της, ...

Αγιορείτης Μοναχός. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Άλλη φορά πάλι, ένας Γέροντας από τα γειτονικά Κελλιά, «τα Βλάχικα», είχε αρρωστήσει και στην πάθηση του εύρισκε λίγη ανακούφιση από τα αγγουράκια τα λίγο πικρά. Όταν είχε έρθει ο χειμώνας, του ξαναπαρουσιάσθηκαν πάλι οι πόνοι από την ίδια αρρώστια, και κατέβηκε στον Άγιο Παύλο, μήπως βρη στο Μοναστήρι έστω τουρσί από αγγουράκια να δοκιμάση για τους πόνους του, αλλά δυστυχώς δεν βρήκε. Έτσι, στενοχωρημένος και πονεμένος, ανέβαινε τον ανήφορο από την Αγία Άννα για τον Σταυρό. Ενώ ήταν χειμώνας, και δεν υπήρχε ούτε τουρσί από αγγουράκια, του παρουσιάζεται ο Πατήρ Δανιήλ ξαφνικά, του αφήνει μπροστά του έξι – επτά αγγουράκια φρέσκα και φεύγει αμέσως! Ο ασθενής Γέροντας θαύμασε και δόξασε τον Θεό και, μόλις έφαγε, θεραπεύτηκε μια για πάντα. Αυτή την φορά ο Πατήρ Δανιήλ έφερε αγάπη, ευλογία, ...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), κτήτορας και Ηγούμενος Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Άλλη μια μέρα, ανεβαίνοντας στο μοναστήρι με τα πόδια, κοντά στο λατομείο ακούω πολλά γαυγίσματα· δεν πρόλαβα καλά – καλά να το συνειδητοποιήσω και κυκλώθηκα από πολλά σκυλιά. Μάλιστα ένα όρμηξε και μου δάγκωσε το παντελόνι, χωρίς να με τραυματίσει. Τότε εγώ δεν έχασα την πίστη μου έμεινα ακίνητος, επικαλέστηκα τον π. Σίμωνα και τον Άγιο Παντελεήμονα λέγοντας: «εάν είναι θέλημα Θεού να με φάτε, ελάτε». Το θαύμα έγινε. Το μεγαλύτερο σκυλί, ένα γκρίζο λυκόσκυλο ορμούσε και δάγκωνε τα άλλα σκυλιά και τα πετούσε μακρυά μου, μέχρι που τα έδιωξε όλα. Τότε ήλθε κοντά μου, σηκώθηκε στα πίσω πόδια και με έγλυφε. Η χαρά μου ήταν ...