Θαυμαστές διηγήσεις

Όσιος Πορφύριος (1906-1992). Φωτογραφία Αγιορειτική Φωτοθήκη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) – Τώρα πλέον, είπε ο Γέροντας μουδιάζουν τα πόδια μου, και δε με κρατούν να περπατώ. Μόνο λίγο επί τόπου κάνω βήματα. Και ξεχνώ εύκολα. Δεν ζητώ από το Θεό να με κάνει καλά. Μόνο να μου συγχωρέσει τις αμαρτίες μου. Συχνά σε σκέπτομαι και προσεύχομαι για σένα λέγοντας την ευχή για σένα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον με». Να παίρνεις συχνά τηλέφωνο. – Γέροντα, προχθές, ήμουν στενοχωρημένος και επειδή ελείπατε, τι να έκανα; Είπα να σας τα πω από μακριά… – Και ήρθες και γονάτισες στα πόδια μου, ε; – Ναι γέροντα όπως το λέτε. (Έμεινα έκπληκτος με την αποκάλυψη). Πραγματικά μέσ’ στον πόνο μου πήγα στο κελλί μου, γονάτισα με την αίσθηση ότι ήμουν μπροστά στο κρεβάτι του ...

Ο άγιος Γεώργιος. Φορητή εικόνα, μεγέθους 88Χ50 εκ., γύρω στα 1300, της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου Αγίου Όρους. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Συμέλα Σπυριδοπούλου που πολύ τον περιποιήθηκε από την αρχή, διηγείται: Μια μέρα που ήμουν στο μοναστήρι χρειάστηκε λίγο να πεταχτώ στο σπίτι να πάρω κάτι. Όταν επέστρεψα μπήκα μέσα στο εκκλησάκι. Δεν ήταν κανείς. Όπως γύρισα το κεφάλι μου, είδαν την εικόνα του αγίου Γεωργίου του Τροπαιοφόρου μετέωρη στον αέρα και λουσμένη στο φως. Έντρομη τότε, άρχισα να φωνάζω. Μ’ άκουσε ο Γέροντας και μειδιώντας ήρθε και μου είπε: – Γιατί φωνάζεις καλέ; Τι βλέπεις; Κάνε τρεις μετάνοιες καλύτερα και χαιρέτησε τον άγιο. Προχώρησε τότε, εκείνος μπροστά, ασπάσθηκε την εικόνα, την ασπάσθηκα κατόπιν κι εγώ και το φως χάθηκε, η εικόνα επέστρεψε στην θέση της. Μετά από ...

Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τις νύχτες στο κελλί του αγρυπνούσε όρθιος , κάνοντας μετάνοιες και προσευχές. Είχε απλότητα παιδική και αυθόρμητα επικαλούνταν με όμορφους χαρακτηρισμούς τους αγίους. «Βρε παλλικάρι μου», έλεγε στον άγιο Δημήτριο, «σε παρακαλώ κάνε μου τη χάρη». Κάποτε τρεις προσκυνητές ξεκίνησαν για τον Άγιο Θεολόγο. Ο γερω-Συμεών ετοιμαζόταν κι αυτός αλλά τους είπε να μην τον περιμένουν. – Φύγετε και έρχομαι και εγώ. Περίπου μετά από μία ώρα πορείας έφθασαν και βρήκαν τον γερω-Συμεών ξαπλωμένο δίπλα στον δρόμο πάνω σ’ ένα βράχο. Πότε και από πού πέρασε αφού δεν υπάρχει άλλος δρόμος;   Από το βιβλίο «Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση», Άγιον Όρος, 2011.

Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός (1890-1964). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Μία θεία της μητέρας μου, η οποία ονομάζεται Ελένη, ένοιωσε αδιαθεσία με αποτέλεσμα να την εισαγάγουν στις 11.1.2010 στο Ιπποκράτειο Νοσοκομείο Θεσσαλονίκης για εξετάσεις. Εκεί οι γιατροί διαπίστωσαν ότι μαζεύει στα πνευμόνια της υγρό και έτσι τα παιδιά της ανησύχησαν. Το νέο διαδόθηκε σαν αστραπή σε όλο το οικείο περιβάλλον και αυτό είχε ως αποτέλεσμα να το μάθω κι εγώ από την μητέρα μου. Αμέσως ζήτησα να μάθω το όνομά της, καθώς δεν το γνώριζα για να το μνημονεύσω το απόγευμα της ίδιας ημέρας όταν κάνω τον Παρακλητικό Κανόνα του Οσίου, με την σιγουριά ότι κάτι θα κάνη ο Άγιος και θα βοηθήση. Έτσι και έγινε. Ο Άγιος βοήθησε και από το πρωί της επομένης ημέρας η ...

Παναγία η Άφλεκτος βάτος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Σε νεαρά όμως ηλικία ο π. Ιωακείμ είχε προσβληθή από την επικίνδυνη τότε αρρώστια της φυματιώσεως. Ένα Σάββατο οι γεροντάδες πήγαν στο κοιμητήρι και τον άφησαν μόνο του στο σπίτι. Ο π. Ιωακείμ παρακαλούσε την Παναγία μας να μεσιτεύση να φύγη απ’ αὐτή τη ζωή για να μην κουράζη τους γεροντάδες του. Τότε του παρουσιάστηκε η Παναγία μας. Φαινόταν από τη μέση και πάνω ενώ από τη μέση και κάτω βρισκόταν μέσα σε μια φωτιά και του είπε: – Ο ελπίζων εις εμέ δεν φοβάται ούτε σε τούτη ούτε στην άλλη ζωή.       Από το κείμενο της Συνοδείας του Αρχιμ. Σπυρίδωνος Ξένου με τίτλο «Αρχιμανδρίτης Ιωακείμ Σπετσιέρης Νεοσκητιώτης» το οποίο δημοσιεύεται στην ετήσια έκδοση «Όσιος Γρηγόριος», τεύχος 4, 1979, της Ιεράς Μονής ...

Φούρνισμα ψωμιού σε μοναστήρι. Φωτογραφία από https://www.athoszone.com/i-zoi-sto-agio-oros/ (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποιος κοσμικός που είχε τρία παιδιά, τα άφησε στην πόλη και έφυγε σε μοναστήρι. Αφού πέρασε τρία χρόνια στο μοναστήρι, άρχισε να ενοχλείται από τους λογισμούς που τον έκαναν να θυμάται και να λαχταρά τα παιδιά του, και είχε γι’ αυτά πολλή λύπη. Δεν το είχε πει όμως από την αρχή στον αββά ότι έχει παιδιά. Βλέποντάς τον λοιπόν ο αββάς λυπημένο, τον ρώτησε: – Τι έχεις και είσαι λυπημένος; Εκείνος ομολόγησε στον ηγούμενο: – Έχω τρία παιδιά στην πόλη και θέλω να τα φέρω στη μονή, και ο ηγούμενος του έδωσε την άδεια. Πήγε λοιπόν ο αδελφός και διαπίστωσε ότι τα δύο από τα παιδιά του είχαν πεθάνει και ζούσε το ένα. Το πήρε μαζί του, γύρισε στο ...

Ο όσιος Παΐσιος (1924-1994) με μαθητές της Αθωνιάδας και προσκυνητές στο κελλί του. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μαρτυρία Τ.Ι., αποφοίτου της Αθωνιάδος: Ένα απόγευμα, πήρα άδεια να πάω στον οδοντίατρο στις Καρυές, για να φτιάξω τα δόντια μου. Πόνεσα πάρα πολύ. Ο πόνος δεν έλεγε να σταματήση μαζί με την αιμορραγία. Τι να κάνω; Πήγα στον Γέροντα . Δεν μπορούσα καλά-καλά να μιλήσω. Είπα στον Γέροντα τον πόνο μου και αυτός, όπως πάντα συνήθιζε, πήρε λουκούμια να με κεράση. – Μα, λουκούμια θα φάω, Γέροντα, που πονάνε τα δόντια μου; – Πάρε, βρε βλογημένε! αυτά τα λουκούμια σταματούν τον πόνο. Για να το λέη, είπα μέσα μου, θα πάρω. Και αφού έφαγα το λουκούμι, αμέσως σταμάτησε ο πόνος. Ναι, ήταν πραγματικά λουκούμια, που σταμάτησαν τον πόνο. Είναι η Χάρη του Θεού που ανατρέπει ...

Γέροντας, Μοναχός Ζωσιμάς, (1937-2010). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Επειδή πάντα τον κατηύθυνε ο σταυρός που έπρεπε να τον βάλει, ενώ του έλεγαν ότι πονούν κάπου εκείνος πολλές φορές έβαζε τον σταυρό αλλού και πολύ παραξενεύονταν γι’ αυτό. . Ο Γέροντας τους έλεγε: – Το ξέρω αλλά το πρόβλημα είναι αλλού. Μας έλεγε μία κυρία που είχε έρθει με την αδελφή της, η οποία ζούσε στην Αμερική, στον Γέροντα για να την σταυρώσει, γιατί είχε πρόβλημα στο στομάχι. Μάλιστα ο σύντροφος της αδελφής της ήταν και χειρουργός γιατρός στην Αμερική και αυτός την παρακολουθούσε. Όταν είπαν το πρόβλημα στον Γέροντα, εκείνος έβαλε τον σταυρό του και κατάλαβε πως το πρόβλημα δεν ήταν εκεί που του έλεγαν αλλά είναι αλλού και μάλιστα είναι σοβαρό. Τους το είπε και όπως μας ...

Ο όσιος Ιάκωβος (1920-1991) με την εικόνα του οσίου Δαυίδ του Γέροντα †1589. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Ένα περιστατικό που αξίζει να το πούμε, είναι αυτό. Μια χρονιά είχε κάνει μεγάλη κακοκαιρία, την ημέρα εκείνη που επρόκειτο έρθει ο Όσιος Δαυίδ, να φέρει ο Γέροντας τα ιερά λείψανα του Οσίου στο χωριό μας και το ποτάμι είχε κατεβάσει. Και όλοι πιστέψαμε ότι δεν πρόκειται να περάσει ο Γέροντας με το ζώο μέσα από το ποτάμι, γιατί περνούσε μέσα από το ποτάμι, για να διασχίσει όλη αυτή την απόσταση των είκοσι χιλιομέτρων, για να έρθει στο χωριό. Επιπλέον οι κάτοικοι δεν μπορούσαν να βγουν, ούτε τα παιδιά, ούτε ο κόσμος, να φύγει από το χωριό για να πάει όπως άλλες φορές και να υποδεχτεί τον Γέροντα Ιάκωβο ...

Ο Ρουμάνος άγιος Ιεράρχης, Καλλίνικος της Τσερνίκας (1787-1868). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Έλεγε ο Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος και για άλλα θαύματα του αγίου Καλλινίκου. Ο γιος του κ. Κωστάκε, αρχιμάστορα του Καθεδρικού ναού της Επισκοπής Ρίμνικ – Βίλτσεα και του Μοναστηριού Φρασινέι , αρρώστησε από επιληψία. Η ασθένεια αυτή τον βασάνιζε ολόκληρον φοβερά. Ο γερο-μάστορας έτρεξε στον άγιο Καλλίνικο ζητώντας με δάκρυα θεραπεία για το παιδί του. – Πήγαινε σπίτι, γερο-μάστορα, του είπε ο ο αγιότατος πατήρ, και παρακάλεσε τη Μητέρα του Κυρίου. Καθώς μπήκε στο σπίτι ο πατέρας του παιδιού, το βρήκε θεραπευμένο να προσεύχεται ενώπιον της εικόνας της Θεοτόκου. – Προσευχηθείτε και σεις στην Κυρία Θεοτόκο, είπε το παιδί. Δε βλέπετε ότι προσεύχεται ο αγιότατος επίσκοπος! Από τώρα και στο εξής δεν είμαι πλέον άρρωστος. Την ίδια ώρα ήρθε ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η ανιψιά του Γέροντα , κυρία Ε. Κ., αντιμετώπιζε χρόνιο πρόβλημα με την καρδιά της κι όσο περνούσε ο καιρός η κατάσταση της επιδεινωνόταν. Γι’ αυτό, όταν ο Γέροντας βγήκε στην Θεσσαλονίκη, πήγε να τον συμβουλευτεί τι να κάνει. Του είπε, λοιπόν: – Γέροντα, ο γιατρός μου λέει ότι η καρδιά μου έχει μεγαλώσει υπερβολικά. Τι πρέπει να κάνω; Κι εκείνος χαμογελώντας: – Και γι’ αυτό στενοχωριέσαι; Εμείς οι δυο έχουμε μεγάλη καρδιά! Επειδή όμως ήταν αυστηρός στις μοναχικές του αρχές και η κυρία Ε. ήταν και συγγενής του, της είπε λακωνικά: – Μην στενοχωριέσαι! Εσένα θα σου βρω έναν καλό γιατρό στην Θεσσαλονίκη και θα σου βάλει δυο σιδερένιες βαλβίδες και θα ‘σαι μια χαρά! Πέρασε αρκετός καιρός, ο Παππούλης κοιμήθηκε ...

Άγιος Νικηφόρος ο λεπρός (1890-1964). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Εγώ, πριν από λίγο καιρό, είχα έντονη την επιθυμία να ασκηθώ στην προσευχή του Χριστού μας. Κατενόησα, όμως, ότι χωρίς οδηγό δεν θα προχωρήσω, ή θα προχωρήσω στραβά. Το ένα κακό και το άλλο χειρότερο. Έτσι έψαχνα για οδηγό. Διαβάζοντας ότι ο όσιος Νικηφόρος ήταν βαθύς γνώστης της ευχής, είχα προσκολλήσει τον νουν μου εκεί, σαν να περίμενα καθοδήγηση. Ένα πρωί πριν ξημερώσει, περί της 5.00 ή 5.30, αισθάνομαι και βλέπω νοερά, καθώς ήμουν κοιμισμένος στο δεξί πλευρό μου τον όσιο Νικηφόρο να με πιάνη στην αρχή από το ένα χέρι και μετά από άλλο και να με σηκώνη. Κάθομαι καθιστός στο κρεβάτι μου με τα πόδια κανονικά να πατούν στο πάτωμα. Εκεί με άφησε. Αισθάνθηκα σαν πουλάκι από ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μαρτυρία ανώνυμης: «Είχα Πνευματικό για πολλά χρόνια τον όσιο Πορφύριο και με βοήθησε πολύ. Ήμουν εργαζόμενη και όταν ήρθε νέος διευθυντής στην υπηρεσία μου, με ενοχλούσε φορτικά και μου έκανε ανήθικες προτάσεις. Ήμουν πολύ στενοχωρημένη, καθόμουν μόνη μου στο σπίτι μου και σκεφτόμουν να παραιτηθώ από την εργασία μου. Ξαφνικά ακούω χτύπημα στο παράθυρο που έβλεπε στον δρόμο, κοιτάζω και βλέπω τον Πνευματικό μου, όσιο Πορφύριο: – Άνοιξε, μου είπε. Ανοίγω το παράθυρο και μου λέγει: – Να μην παραιτηθής από την δουλειά σου, και έφυγε αμέσως. Τα έχασα, συγκινήθηκα και θαύμασα πώς ο Γέροντάς μου, πριν πω το πρόβλημά μου, έλαβε πληροφορία και ήρθε να με βοηθήση. Έκανα υπομονή και παρέμεινα και από τότε ησύχασε και ο διευθυντής. Τον ευγνωμονώ για όσα μου ...

Αρχάγγελος Μιχαήλ, Ταξιάρχης Μανταμάδου της Μυτιλήνης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένα από τα πολλά θαύματα του Ταξιάρχη στο Μανταμάδο της Λέσβου, με προσωπική παρουσία του, είναι και η θεραπεία ενός παιδιού, του Βασίλη Καραστήρη από την Αθήνα. Ενώ έπαιζε ο μικρός, έπεσε και χτύπησε άσχημα στο κεφάλι.Τον μετέφεραν στο νοσοκομείο, όπου διαπίστωσαν πως είχε μείνει τυφλός και παράλυτος. Ο διευθυντής κάλεσε τους γονείς του παιδιού στο γραφείο του και τους είπε: – Η κατάσταση είναι σοβαρή. Χρειάζεται άμεση επέμβαση, αλλά οι ελπίδες επιτυχίας είναι σχεδόν μηδαμινές, μία ως δύο στις εκατό. Πρέπει ν’ αποφασίσετε έγκαιρα, πριν είναι αργά. Η μητέρα ένιωσε να χάνει τον κόσμο. Ο πατέρας ρώτησε: – Δεν υπάρχει άλλη λύση, άλλη ελπίδα, γιατρέ μου; – Δυστυχώς, όχι. Έσκυψε τότε και υπέγραψε. Το παιδί οδηγήθηκε στο χειρουργείο. Ενώ το ετοίμαζαν ...

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διηγήθηκε κάποτε ο άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων, πατριάρχης Αλεξανδρείας (610-619) στους κληρικούς του, για να τους αποδείξει πόσο πολύ ωφελούν οι λειτουργίες: Ένας νέος από την Κύπρο, συμπατριώτης του αγίου, οδηγήθηκε αιχμάλωτος στην Περσία και κλείστηκε σε μια φυλακή, που ονομαζόταν Λήθη. Υπήρχε αυστηρός περσικός νόμος να μη βγαίνουν ποτέ ζωντανοί όσοι φυλακίζονταν εκεί. Κάποτε όμως μερικοί κατάφεραν να δραπετεύσουν. Αυτοί πληροφόρησαν λάθος τους συγγενείς του νέου ότι πέθανε μέσα στη φυλακή. Ύστερα απ’ αυτό οι γονείς του πήγαιναν τρεις φορές το χρόνο πρόσφορα στην εκκλησία για την ανάπαυση της ψυχής του, πιστεύοντας πως είναι νεκρός. Πέρασαν τέσσερα χρόνια. Μια μέρα ο νέος κατάφερε να δραπετεύσει και να γυρίσει στην πατρίδα του. Η έκπληξη και η χαρά των γονιών του ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Δυο αδέλφια πήγαν να μείνουν σε κάποιο μοναστήρι. Ο ένας ήταν ασκητής, ενώ ο άλλος διάλεξε την υπακοή, και ό,τι του έλεγε ο ηγούμενος, το έκανε χωρίς να το εξετάζει. Συχνά δηλαδή του έλεγε: «Φάε το πρωί», και έτρωγε· άλλοτε: «Μη φας ως το βράδυ», και δεν έτρωγε· και σε όλα τα άλλα το ίδιο, ό,τι του έλεγε, το έκανε με χαρά, και για την υπακοή του τον δόξαζαν όλοι στο μοναστήρι. Ο αδελφός του ο ασκητής φθόνησε και είπε μέσα του: «Θα τον δοκιμάσω, αν έχει υπακοή». Πήγε λοιπόν στον ηγούμενο και του είπε: – Στείλε μαζί μου τον αδελφό, για να πάμε σε κάποια δουλειά. Και ο αββάς τον έστειλε. Όταν έφτασαν στον ποταμό, όπου υπήρχαν πάρα πολλοί κροκόδειλοι, είπε στον αδελφό ...

Ερημίτης. Σχέδιο Ράλλη Κοψίδη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένας νέος, στο όνομα Μακάριος, περίπου δεκαοκτώ χρονών, ενώ έπαιζε με συνομίληκούς του κοντά στη λίμνη που λέγεται Μαρία, βόσκοντας ζώα, διέπραξε ακούσιο φόνο. Και χωρίς να πει σε κανένα τίποτα, έπιασε την έρημο, και έφτασε σε τέτοιο φόβο Θεού και ανθρώπων, ώστε να γίνει αναίσθητος και να μείνει άστεγος επί τρία χρόνια στην έρημο. Σ’ εκείνη δε τη γη δεν βρέχει ποτέ, και αυτό όλοι το γνωρίζουν, και όσοι το άκουσαν και όσοι το είδαν. Αυτός αργότερα έχτισε κελλί για τον εαυτό του· και αφού έζησε άλλα εικοσιπέντε χρόνια σ’ εκείνο το κελλί, αξιώθηκε του χαρίσματος να περιφρονεί τους δαίμονες, εντρυφώντας στη μοναξιά. Μ’ αυτόν συνέζησα πολύ και τον ρώτησα πώς βλέπει ο λογισμός του την αμαρτία του ...

Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης), Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Οσίου Δαυίδ του Γέροντος (1920-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Το 1996 θέλησα να νοικιάσω ένα ξένο χωράφι, αναφέρει η κ. Ο.Π*. από τις Λιβανάτες Φθιώτιδος. Το μίσθωμα για κάθε στρέμμα ανερχόταν στις 40.000 δραχμές. Συμφώνησα και το έκλεισα χωρίς ο σύζυγος μου να είναι παρών. Όταν πήγα στο σπίτι, μου φώναξε για το πολύ υψηλό μίσθωμα κι εγώ του είπα: – Μην με μαλώνεις, τώρα το έκλεισα. – Βρε γυναίκα, 40.000 το στρέμμα και άλλες 40.000 τα έξοδα κάθε στρέμματος εμείς τι θα πάρουμε, τι θα κερδίσουμε, μου απάντησε. – Εγώ το έκλεισα και ο Θεός βοηθός, είπα. Έπειτα από λίγες ημέρες πήγαμε στο χωράφι και ο σύζυγός μου τράβηξε το πρώτο αυλάκι να σπείρει. Εγώ κάνω την προσευχή μου και γονατίζω στην μέση ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο γέρων Πορφύριος μου διηγήθηκε: Κάποιος γνωστός μίλησε για μένα σ’ ένα φίλο του που ήθελε ν’ αγοράσει μια μεγάλη περιοχή και το πρόβλημά του ήταν αν έχει νερό το κτήμα. Κάποιος από αυτούς που ξέρουν για το νερό του είπε πως έχει νερό πολύ. Με πήραν μια μέρα και πήγαμε στο κτήμα. Ήταν στην πλαγιά ενός λόφου. Κάτω μακριά ήταν η θάλασσα. Περπάτησα το κτήμα και «είδα» πολύ νερό. Πάρα πολύ νερό. «Κατέβηκα» και «δοκίμασα» και έκανα ένα μορφασμό αηδίας. Το νερό ήταν αλμυρό. Έχει πολύ νερό, είπα, αλλά το νερό είναι αλμυρό. Ο φίλος του γνωστού μου γέλασε. Τι είναι πίσω από τον λόφο; ρώτησα, και χωρίς να περιμένω απάντηση ανέβηκα. Είδα πως ήταν θάλασσα. Τότε «είδα» ...