Θαυμαστές διηγήσεις

Αγία Ζώνη. Ιερό θησαύρισμα της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου. 11-12-1995 Αθήνα Η Χάρη που πηγάζει από την θαυματουργική Ζώνη της Θεοτόκου με απάλλαξε από μεγάλη δοκιμασία. Ύστερα από μία εγχείρηση που είχα κάνει στο έντερο προ ετών, είχα κατά συχνά διαστήματα ενοχλήματα, πόνους στην κοιλιά, που πολύ με ταλαιπωρούσαν. Με κάποια θεραπευτική αγωγή ο πόνος κάπως κατεπραΰνθηκε. Φέτος το καλοκαίρι, επί τρεις συνεχείς μήνες, οι πόνοι ήταν καθημερινοί. Κανένα φάρμακο δεν μπορούσε να με ανακουφίσει. Νύχτες ολόκληρες δεν ησύχαζα, αλλά και οι μέρες ήταν γεμάτες οδύνη και ταλαιπωρία. Κατ’ οικονομίαν Θεού βρέθηκα στην Θεσσαλονίκη, όταν η χαριτόβρυτη Ζώνη της Παναχράντου Παναγίας μας βγήκε από το Άγιον Όρος.   Με μεγάλη λαχτάρα έτρεξα να την προσκυνήσω. Πήρα την αγιασμένη κορδελίτσα. Την φόρεσα. Με πόνο ψυχής παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει. Ήμουν σίγουρη, απόλυτα σίγουρη, ...

Παναγία η Λιμνιά. Βρίσκεται στην Λίμνη Ευβοίας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   Ένα συγκινητικό θαύμα συνέβη στις ημέρες της γερμανικής κατοχής, τον Ιούνιο του 1944. Το γερμανικό απόσπασμα, που κατέστρεψε το Δίστομο (10 Ιουνίου 1944) κι έσφαξε μέσα σε δυο ημέρες πάνω από εξακόσιους κατοίκους, περνά τώρα απέναντι στην Εύβοια. Σκοπός του η ολοσχερής καταστροφή της Λίμνης. Η φάλαγγα έφθασε στην είσοδο της πόλεως. Τότε ακριβώς βλέπει ο Γερμανός διοικητής στη μέση του δρόμου ένα χέρι να εμποδίζει τη διάβαση των στρατιωτών, κι ακούει μία φωνή να του λέει: – Αυτός ο τόπος είναι δικός μου. Δεν θα τον πειράξετε! Ο διοικητής φοβισμένος κατεβαίνει στη Λίμνη και συναντά τις αρχές. Ζητά γεμάτος αγωνία να μάθει ποια είναι η Προστάτιδα της πόλεως. – Η Παναγία η Λιμνιά, αποκρίνονται οι προύχοντες. Έχουμε εδώ τη ...

Ο χαρισματούχος, Αγιορείτης, Ρώσος, Ιερομόναχος, παπα-Τύχων (1884-1968). Κάποτε που είχα πάει να εξομολογηθώ και να του αφήσω λίγα τρόφιμα, συνέβη το εξής. Αφού εξομολογήθηκα και μου έδωσε τις τελευταίες συμβουλές, ξεκίνησα να φύγω. Είχε συνήθεια να με ξεπροβοδίζη λίγα βήματα έξω απ’ το καλύβι του. Εκείνη την ημέρα όμως είχε πάρει μια ιδιαίτερη στάση. Είχε στα χέρια του τον σταυρό και συνέχεια μ’ ευλογούσε. Περπατούσα το μονοπάτι και τον έβλεπα να συνεχίζη να μ’ ευλογή. Λίγο μόλις τον άφησαν τα μάτια μου και δεν φαινόταν από εκεί το καλύβι του, πέφτω σ’ έναν κυνηγό που είχε στραμένη την κάνη του όπλου του πάνω μου και το χέρι του στη σκανδάλη. Μ’ ένα επιφώνημα που ασυναίσθητα έβγαλα, με είδε ο κυνηγός, και έπεσε κάτω ξερός από τον τρόμο ...

Οι Αρχάγγελοι Μιχαήλ και Γαβριήλ. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) έζησε και ήταν γέροντας στην καλύβη των Εισοδίων της Θεοτόκου (των Θεοφιλέων). Γι’ αυτόν οι παλαιότεροι πατέρες διηγούνται το εξής θαυμαστό περιστατικό: Σε πολύ γεροντική ηλικία πήρε το εργόχειρό του και πήγε στις Καρυές, όπου το διέθεσε και αγόρασε τα απαραίτητα. Αλλά γεροντάκι καθώς ήταν και σηκώνοντας φορτίο 40 κιλών, δεν μπόρεσε να φθάσει έγκαιρα στον αρσανά της Μονής του αγίου Παντελεήμονα (Ρωσσικής) και έχασε το πλοιάριο της συγκοινωνίας που – πρέπει να σημειωθεί – μόνο μια ημέρα το μήνα έκανε το δρομολόγιο προς τη Δάφνη και αντίστροφα. Τότε, βαθειά θλιμμένος, κάθησε στον αρσανά και έκλαιγε, σκεπτόμενος εκτός από το βαρύ φορτίο, τη γεροντική του ηλικία, την μεγάλη απόσταση και τον κίνδυνο που υπήρχε να τον σκοτώσουν ...

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως, ο Θαυματουργός (1846-1920). (Επιμέλεια – μεταφορά στην καθομιλουμένη Στέλιος Κούκος) Όταν ο νεαρός Αναστάσιος Κεφαλάς, νυν άγιος Νεκτάριος, βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, πεθύμησε να πάει στην πατρίδα του, την Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, για να κάνει εκεί Χριστούγεννα με τους συγγενείς του. Για τον λόγο αυτό μπήκε σε ένα ιστιοφόρο πλοίο, το οποίο έκανε την διαδρομή αυτή, από την Κωνσταντινούπολη στην Σηλυβρία. Κατά την διάρκεια, όμως, του ταξιδιού σηκώθηκε τόσο φοβερή τρικυμία που το καράβι κινδύνευε να βυθιστεί με όλους τους συνεπιβάτες του. Ο Αναστάσιος βλέποντας ξαφνικά το ιστίο, το πανί του πλοίου να πέφτει στην θάλασσα, έβγαλε αμέσως την ζώνη του και συγκρατώντας με αυτή το ιστίο, επικαλείτο συγχρόνως τον Θεό με πολλή πόνο, λέγοντας: “Θεέ μου σώσε με και να σπουδάσω, ...

Όσιος Γεώργιος της Δράμας (Καρσλίδης), (1901-1959). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στο μοναστήρι , ξαναπήγαμε οικογενειακώς για να κάνουμε λειτουργία στο όνομά μας. Φτάσαμε εκεί το απόγευμα και βρήκαμε κι άλλους προσκυνητές. Ο Γέροντας μάς περίμενε, αλλά δεν είπε τίποτε όταν του είπαμε τι θέλουμε. Καθίσαμε στον επάνω ξενώνα και περιμέναμε τον εσπερινό. Ο χρόνος περνούσε αλλά ο Γέροντας δεν σηκωνόταν κι εμείς ανυπομονούσαμε. Κάποια στιγμή, πετιέται πάνω, τρέχει και χτυπά την καμπάνα. Εμείς τρομαγμένοι τον ακολουθούμε στην εκκλησία, για να γίνουμε μάρτυρες ενός εσπερινού και μίας παράκλησης απερίγραπτης κατανυκτικότητας. Καθισμένος στο παγκάρι, έβλεπα τον Γέροντα να αιωρείται ψηλότερα από το δάπεδο του ναού, τα πόδια του δεν πατούσαν στο έδαφος, το πρόσωπό του φεγγοβολούσε. Για πρώτη φορά είδα τόσο φωτεινή όψη ανθρώπου, πετούσε. Αυτό που είδαν τα μάτια μου ήταν ...

Ο Μοναχός, π. Θεοφύλακτος Νεοσκητιώτης (1897-1986), με την εικόνα απάντων των Αγίων Αναργύρων. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Άλλοτε πάλι είχα τον ίδιο πόλεμο και η απόγνωσι με μάστιζε τρομερά. Εγνώριζα βέβαια ότι είναι πόλεμος, αλλά δεν μπορούσα να απαλλαγώ. Λόγω της απειρίας μου δεν το πολέμησα εξ αρχής, όταν μου πρωτοεμφανίστηκε αυτό το πάθος, και μου έγινε μόνιμος σταυρός. Αφού κάθησα να ξεκουραστώ βλέπω μία ομάδα ανθρώπων διαφορετικής ηλικίας να ανεβαίνη από τον δρόμον του Κυριακού προς τα πάνω, που ήταν η δική μου Καλύβη, και μιλούσαν μεταξύ τους. Εγώ πρόσεχα ποίοι ήσαν και πού θα πήγαιναν. Όταν πέρασαν το σταυροδρόμι και πλησίασαν την δική μου εξώπορτα, σταμάτησαν για λίγο και τους ακούω να λέγουν ευκρινώς: – Δεν περνάμε από το καταγώγιό μας; . Πράγματι άνοιξαν την πόρτα ...

Άγιος Παντελεήμων. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Πηγαίναμε συχνά στο Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος , γιατί ο άνδρας μου ήταν χτίστης και εβοηθούσε ανά οκτώ ημέρες εις το κτίσιμο του Μοναστηριού· μπορεί να εργαζόταν και μία μέρα και δύο και τρεις, όσο χρειαζόταν. Κάποια φορά πού δούλευε εκεί (έτυχε να έχω πάει κι εγώ μαζί του), τον ειδοποίησε ο Γέρων Σίμων να πάη το ερχόμενο Σάββατο το πρωί να εργασθή εκεί. Εμείς όμως το ξεχάσαμε. Όταν ήρθε η ημέρα του Σαββάτου, το πρωί, ακούστηκε χτύπημα στο παράθυρο του σπιτιού μας τρεις φορές, και πήγα να ιδώ τι χτύπημα είναι αυτό. Άνοιξα το παράθυρο και είδα και γνώρισα τον Άγιο Παντελεήμονα και ξαφνιασμένη τον ρώτησα: – Άγιε μου Παντελεήμονα, τι θέλεις; – Τον άνδρα σου, μου λέει, θέλω. Τον χρειαζόμαστε στο ...

Αγία Παρασκευή. 16ος αι. Πάτμος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) :   Το θαύμα του αφανισμού των άπιστων Τούρκων Την περίοδο της Τουρκοκρατίας, σε κάποιο μικρό εκκλησάκι οι κατακτητές δεν άφηναν τον Ιερέα να λειτουργήσει. Πήγαιναν και έκαναν βρώμικα πράγματα μέσα στο εκκλησάκι και τις Κυριακές παραφύλαγαν να τον σκοτώσουν. Όμως η Αγία Παρασκευή καθοδηγούσε τον Ιερέα στον ύπνο του πώς να πάει να χτυπήσει την καμπάνα, διότι όταν χτυπούσε την καμπάνα, δεν τον πείραζαν μετά. Κάποια Κυριακή όμως που παραλίγο να τον σκοτώσουν, ο ιερέας στην προσευχή του είπε στην Αγία αγανακτισμένος: – Δεν μπορώ πια, Αγία μου, δεν μπορώ! Εκείνη τότε παρουσιάστηκε στον ύπνο του και του είπε: – Πήγαινε εσύ να χτυπήσεις την καμπάνα κι εγώ θα πάω στην πόλη να φέρω χολέρα να τους εξαφανίσω . Και, όπως διηγούνται οι ...

Γερόντισσα Γαβριηλία (1897-1992). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η Μπ. που περιποιείται συνέχεια τον τάφο , μας μίλησε για δυο ζευγάρια που δεν γνώριζαν την γερόντισσα και είχαν ανέβει πρόσφατα για βόλτα στο Κάστρο. Τους εμφανίστηκε στα σκαλιά μία μοναχή και τους προέτρεψε να προσκυνήσουν την Παναγία. Πράγματι, ανέβηκαν αλλά η Εκκλησία ήταν κλειστή. Την επόμενη χρονιά επέστρεψε το ένα ζευγάρι και προσκύνησαν την Παναγία. Βλέποντας την φωτογραφία στον τάφο της γερόντισσας είπαν: – Την είδαμε πέρυσι και μας είπε να ανέβουμε να προσκυνήσουμε την Παναγία. Πότε πέθανε;   Από το βιβλίο της Μοναχής Φιλοθέης, Ηγουμένης Ιερού Ησυχαστηρίου “Παναγία των Βρυούλων”, η “Γερόντισσα της χαράς, Μοναχή Γαβριηλία Παπαγιάννη”, των εκδόσεων Επιστροφή.

Μητέρα Ναταλία, η διά Χριστόν σαλή. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Μια φορά χτύπησα το δάχτυλό μου. Μου πονούσε πάρα πολύ. Αποφάσισα να πάω στην μητέρα Ναταλία. Μπαίνω στην αυλή του σπιτιού της και βλέπω εκεί την μητέρα Ναταλία να κάθεται σ’ ένα σκαμνάκι και δίπλα της να παίζει το ραδιόφωνο. – Ήλθε το πουλάκι. Πάνω από όλα ησυχία. Σταμάτα πονηρέ! Και το ραδιόφωνο έκλεισε μόνο του. – Μην ανησυχείς για το δάχτυλό σου. Θα βάλουμε φάρμακο και θα γίνει καλά το δάχτυλο. Όταν γύρισα σπίτι το δάχτυλο δεν πονούσε.   Απόσπασμα από το βιβλίο “Σεραφείμ της Βίριτσα, Ο νεοφανής άγιος της Ρωσίας, Βίος, θαύματα, προφητείες” των εκδόσεων Ορθόδοξος Κυψέλη.

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988), Ηγούμενος και κτίτωρ Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονος Πεντέλης. Ο πατέρας Σίμων ήταν άγιος. Το 1961 ήμουν αρραβωνιασμένος και ήθελα να χτίσω ένα δωμάτιο σ’ ένα οικόπεδο που είχα, για να μπορέσω να παντρευτώ. Δύο φορές έχτισα το δωμάτιο και δύο φορές μου το γκρεμίσανε (οι γείτονες ειδοποιούσαν την Αστυνομία). Εξαντλήσαμε όλα τα μέσα, για να μπορέσουμε να το χτίσουμε και να μην μας το γκρεμίσουνε, αλλά δεν γινόταν τίποτα. Στο τέλος πήγα στον πατέρα Σίμωνα (στην Αγία Βαρβάρα Λυκόβρυσης) μήπως γνωρίζει κάποιον άνθρωπο, που θα μπορούσε να με βοηθήσει να χτίσω, χωρίς να το γκρεμίσουνε. Πρόθυμα δέχθηκε να με βοηθήσει λέγοντάς μου: – Ναι έχω. – Ποιον έχετε πατέρα Σίμων; Τον ρώτησα και μου απαντάει: – Θα πας μέσα στην ...

Η Θαυματουργός, Παρθενομάρτυς, αγία Μαρκέλλα η Χιοπολίτισσα. (Επιμέλεια, μεταφορά στην καθουμιλουμένη Στέλιος Κούκος) Το 1785 ξεκίνησαν κάποιοι από την Χώρα της Χίου για να πάνε στο χωριό τους την Βολισσό. Στον δρόμο, όμως, τους έπιασε σε τόπο έρημο και ακατοίκητο “χιονώδης βροχή”, ώστε μια γυναίκα αποκαμωμένη λιποθύμησε και έπεσε κάτω σαν νεκρή. Οι άλλοι που ήταν μαζί της αφού δεν μπορούσαν να της προσφέρουν κάτι, την σήκωσαν και την έβαλαν στο κελλί της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου, που ήταν σ’ αυτήν την ορεινή περιοχή που λεγόταν Φλώρι. Η γυναίκα ήταν ετοιμοθάνατη -“έπνεε τα λοίσθια” όπως γράφει το συναξάρι της- και έτσι την εγκατέλειψαν εκεί μόνη αφού και αυτοί δεν ήταν ασφαλείς στο σημείο αυτό. Τελικά, οι υπόλοιποι με μεγάλο κίνδυνο κατάφεραν και έφτασαν σώοι στα σπίτιά ...

Ο χαρισματούχος Γέροντας, π. Φιλόθεος Ζερβάκος, (1884-1980), Καθηγούμενος Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Ζωοδόχου Πηγής, Λογγοβάρδας Πάρου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Όταν ζούσε ο πατήρ Αβραάμ Σαμαράς, εξαίρετος Μοναχός της Λογγοβάρδας , αναφερόμενος στα ποικίλα χαρίσματα και τις αρετές του οσίου Γέροντα , μας ανέφερε και το έξης περιστατικό. – Όταν υπηρετούσα στην πόλη της Λάρισας ως υπάλληλος είχε έλθει ο π. Φιλόθεος για να επιτελέσει πνευματικό έργο, δηλαδή για να εξομολογήσει και να κηρύξει. Την εποχή εκείνη ο ευσεβής δικηγόρος Δημήτριος Σωτικόπουλος επιτελούσε αξιοθαύμαστο κατηχητικό έργο. Παρακάλεσε δε τον Γέροντα να δεχθεί να έλθουν να πάρουν την ευχή του οι μαθητές και οι μαθήτριες των κατηχητικών μαθημάτων. Ενώ, λοιπόν, πήγαιναν με σεβασμό, ευλάβεια και τάξη για να ασπαστούν το χέρι του Γέροντα, μία μαθήτρια μόλις πλησίασε κοντά ...

Όσιος, Στάρετς, Σεραφείμ της Βίριτσας, (1866-1949). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος βαθιάς πίστης και από τα πλέον αφοσιωμένα πνευματικά παιδιά του π. Σεραφείμ. Εγώ γεννήθηκα χάρη στη διορατικότητα του γέροντα. Η μητέρα μου με συνέλαβε στους δύσκολους καιρούς του πολέμου . Ήταν τότε 42 χρονών και δεν ήθελε με τίποτα ν’ αποκτήσει παιδί. Απόκρυψε από τον πατέρα μου το γεγονός της εγκυμοσύνης της και αποφάσισε να τη διακόψει. Δεν έμενε παρά να διαλέξει την κατάλληλη στιγμή για να κάνει την άμβλωση. Εκείνες τις μέρες η μητέρα μου πέρασε να δει τον π. Σεραφείμ κι εκείνος της είπε: – Φαντάζεσαι, Κατερίνα, τι γίνεται στις μέρες μας; Μερικές μητέρες, μοιάζοντας στη σκληρότητα με τον Ηρώδη, γίνονται φόνισσες των ίδιων τους των παιδιών! Τα λόγια αυτά του στάρετς ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) …Είχα στο τέλος την ευκαιρία να συνοδεύω τον Γέροντα (όσιο Πορφύριο) μέχρι το σπίτι του, κάπου στα Τουρκοβούνια. Βρίσκαμε ένα ταξί και συνέχιζα ύστερα με το ίδιο ταξί για το δικό μου σπίτι. Αυτό ήταν μία ιδιαίτερη ευλογία για μένα που συνεχίσθηκε μέχρι που ο Γέροντας εγκαταστάθηκε στο Μήλεσι της Μαλακάσας. Καθόταν πάντοτε μπροστά δίπλα στον ταξιτζή και εγώ πίσω. Στη διάρκεια αυτών των διαδρομών έγιναν πολλές συζητήσεις. Ο Γέροντας με ρωτούσε κάτι που είχε πάντοτε βαθύτερο νόημα χωρίς να φαίνεται σε έναν τρίτον που άκουγε και έδινε στη συνέχεια απάντηση σε κάποιο ερωτηματικό μου ή λύση σε κάποιο πρόβλημά μου. Κάποτε τον ρωτούσα εγώ κάτι. Και άλλες φορές έπιανε κουβέντα με τον οδηγό και συζητούσε μαζί του πράγματα που ...

Η αγία Μαρίνα η Μεγαλομάρτυς. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τώρα θα σας αναφέρω ένα θαύμα που μου διηγήθηκε κάποια γυναίκα. Το θαύμα αυτό έγινε σε ένα δωδεκάχρονο κορίτσι. Σημειωτέον ότι αυτό, όταν ήταν δώδεκα ετών, ήταν αρκετά ανεπτυγμένο σωματικά. Κάποια μέρα λοιπόν πήγαν μαζί με τον πατέρα της σε κάποιο άλλο χωριό, για να βοηθήσουν μια φιλική τους οικογένεια στον θέρο . Εκεί συναντήθηκαν με κάποιον άλλο, ο οποίος μόλις είδε την κόρη, είπε στον πατέρα της: – Ε, Χαραλάμπη, είσαι για γαμπρό! Μεγάλωσε η κόρη σου. Από εκείνη τη στιγμή το κορίτσι αρρώστησε. Ζαλιζόταν, είχε ναυτία και δεν μπορούσε να σταθεί στα πόδια της. Επέστρεψαν στο σπίτι, αλλά η υγεία της επιδεινωνόταν σταδιακά, ώσπου έμεινε κατάκοιτη στο κρεβάτι. Χάθηκε και η φωνή της και έφτασε στα τελευταία ...

Γέροντας, Αρχιμανδρίτης, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Και κάποια άλλη φορά, που είχε πάει στο χωριό τους ο τότε Αρχιεπίσκοπος Κρήτης, ο πατήρ Ευμένιος μικρό παιδί ακόμη, έβλεπε επάνω του την χάρι της αρχιερωσύνης. – Έβλεπα, έλεγε, το φως του Αγίου Πνεύματος πάνω στο πρόσωπο του. Το φως της αρχιερωσύνης, την χάρι της αρχιερωσύνης. Την έβλεπα και πήγαινα συνεχώς μπροστά του. Και είπε ο Αρχιεπίσκοπος: “Αυτό το παιδί, τι βλέπει κι έρχεται συνέχεια μπροστά μου”; Εγώ δεν έλεγα τι έβλεπα, αλλά μου άρεσε να βλέπω την χάρι της αρχιερωσύνης.   Από το βιβλίο του Μοναχού, π. Σίμωνος, “Πατήρ Ευμένιος, ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός”.