Θαυμαστές διηγήσεις

Ο Άγιος Νεκτάριος (αριστερά) και ο Γέροντας, Αρχιμανδρίτης, π. Αμβρόσιος Λάζαρης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης Αμβρόσιος Λάζαρης, Γέροντας της Ιεράς Μονής Υπεραγίας Θεοτόκου Δαδίου, στην Αμφίκλεια, μας διηγήθηκε ένα συγκλονιστικό θαύμα που του έκαμε ο άγιος Νεκτάριος το 1989. Επισκεφθήκαμε το σεπτό Γέροντα τον Ιούνιο του ’96 στο φιλόξενο μοναστήρι. Όταν του προσφέραμε αντίτυπα των δύο τόμων του έργου “Μίλησα με τον άγιο Νεκτάριο” άστραψαν τα μάτια του. Μας είπε, χαϊδεύοντας τα εξώφυλλα: – Γνωρίζετε ποιος εικονίζεται εδώ; Χμ! Συνέχισε: – Αυτός είναι ο μεγάλος φίλος και ευεργέτης μου! Ακολούθως μας καθήλωσε μέ την ευεργεσία που του έκανε ο Άγιος. Μας είπε λοιπόν: Το 1989 υπέφερα από μια μεγάλη πέτρα που είχα στον δεξιό νεφρό μου. Η ταλαιπωρία, καταλαβαίνετε, δεν περιγράφεται. Υπέφερα τα πάνδεινα. Δόξα τω Θεώ ...

Γέροντας, Αρχιμανδρίτης, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποια φορά, που ο Πατερούλης είχε μοιράσει όλα τα κεράσματα που είχε και δεν απέμενε τίποτε για να προσφέρη στον επόμενο επισκέπτη, μία κυρία τον παρατήρησε με κάποια αυθάδεια: – Τώρα, που μοίρασες ό,τι είχες για κέρασμα, έτσι και έρθη ένας άνθρωπος, τι θα τον δώσης; Ο Πατερούλης δεν της απάντησε, απλώς χαμογέλασε. Εκείνη την στιγμή, χτυπάει την πόρτα ένας νεαρός και ρωτά: – Γέροντα, μπορώ να μπω; Ο Γέροντας απαντά: – Να ‘ναι ευλογημένο, έλα, έλα μέσα. – Μισό λεπτό, απαντά ο νεαρός. Και σε λίγο ξανάρχεται, φέρνοντας ένα τεράστιο κουτί, που έπιασε όλο το τραπέζι του Πατερούλη. – Τα στέλνει ο τάδε, του λέει. Πήρε την ευχή του το παλληκάρι και έφυγε. Άρχισε τότε η κυρία να του λέη: – Μμ, να ...

Ο Μοναχός, π. Ζωσιμάς (αριστερά) με τον Γέροντά του, Ιερομόναχου, π. Σίμωνα Αρβανίτη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Μία χρονιά αρρώστησα από πνευμονία. Ήμουνα σε κακό χάλι, είχα βήχα ασταμάτητο επί είκοσι τέσσερις ώρες και κρύωνα πολύ. Κι είχα ένα σκόλοπα εδώ και πολλά χρόνια (το συρίγγιο που έτρεχε πύον από το στόμα) και κάθε φορά που έβηχα πεταγόταν και το πύον πιο εύκολα. Ένα βράδυ, στις δώδεκα παρά τέταρτο, σταμάτησε να τρέχει πύον και έτρεχε ασταμάτητα αίμα. Άρχισα να προβληματίζομαι και να με πιάνει ένας μικρός φόβος. Είχα μια γνωστή μου καλή γιατρό παθολόγο. Την παίρνω τηλέφωνο και της λέω για την υγεία μου και μου λέει επί λέξει: – Πάτερ Ζωσιμά, είσαι σε κίνδυνο. Πρέπει να κλείσω κρεβάτι σε νοσοκομείο, να μπεις το συντομότερο. – ...

Ο Γέροντας Ιερώνυμος της Αίγινας, (1883-1966). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μετά τη χειροτονία του λειτούργησε συνέχεια σαράντα μέρες. Τις μέρες αυτές ο π. Βασίλειος τις έζησε σε κατάσταση θείας έκστασης και μεταρσίωσης, κάτι ανάμεσα στον ουρανό και τη γη. Ούτε ο ίδιος αλλ’ ούτε και όσοι τις έζησαν μαζί του ξέχασαν ποτέ τις ουράνιες αυτές εμπειρίες. Μαζί με τον ιερέα του Υψίστου ανυψώνονταν στα ουράνια κι όσοι τον παρακολουθούσαν σ’ αυτές τις θείες αναβάσεις του. Οι εμπειρίες του αυτές αύξησαν ακόμη περισσότερο το φόβο του Θεού, που τόσο έντονα αισθανόταν μέσα του. Όσο η ψυχή του υψωνόταν στα ουράνια και προσέγγιζε στο θρόνο της Θείας μεγαλειότητας, τόσο περισσότερο αισθανόταν τον εαυτό του ανάξιο να υπουργήσει τα άχραντα μυστήρια και να ψηλαφήσει τον Κύριο ...

Όσιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μεγάλα και θαυμαστά ήταν εκείνα που ζούσα δίπλα στον άγιο εκείνο εργάτη του Χριστού μας! Το μέγιστο, όμως, και θαυμαστότερο περιστατικό με τον άγιο Γέροντα το άφησα τελευταίο. Συνέβη στην πανήγυρη της Μονής Κουτλουμουσίου . Κατά τη διάρκεια της αγρυπνίας, ήμουν μέσα στο Καθολικό. Υπό το φως των καντηλιών και λίγων κεριών, η κατάνυξη στο ναό είχε κορυφωθεί. Εγώ, όμως, καθώς ήμουν ασυνήθιστος στην ορθοστασία των πολύωρων ακολουθιών, οκτώ περίπου ώρες μετά την έναρξη του Μεγάλου Εσπερινού, ένιωσα κόπωση. Θα ήταν περίπου 04:00 τα ξημερώματα. Αποφάσισα, έτσι, να βγω για λίγο από το ναό, να ξεκουραστώ. Βγαίνοντας, και ενώ βρισκόμουν στο ύψος της Λιτής (του πρόναου), αντιλήφθηκα στ’ αριστερά μου ένα φως. Ήταν κάτι που έμοιαζε ...

Μοναχός Ισαάκ Διονυσιάτης (1850-1932). (Επιμέλεια – Διασκευή Στέλιος Κούκος) : Όταν ήλθα στην Μονή, μου έλεγαν με θαυμασμό και χαριτωμενο τρόπο οι διονυσιάτες πατέρες για τον μοναχό Ισαάκ, ο οποίος όταν τοποθετήθηκε για δύο χρόνια στο διακόνημα του αρτοποιού, είχε στην… συνοδεία του στο αρτοποιείο ένα φίδι. Ήταν ένα από αυτά που ο κόσμος τα ονομάζει “αστρίτες” και εμείς στο Άγιον Όρος τα αποκαλούμε “αλαφιάτες”. Το φίδι ήταν μεγέθους ενάμισυ μέτρο περίπου, και ήταν τόσο εξοικειωμένο με τον γέροντα ώστε ανέβαινε και κοιμόταν μαζί του στο πρόχειρο κρεβάτι του, που είχε για να ξεκουράζεται στο αρτοποιείο. Ο γέρων Ισαάκ έφτιαχνε στο φίδι ένα πιάτο με χυλό από αλεύρι και αφού το έτρωγε ο αλαφιάτης πήγαινε στην φωλιά του. Το φίδι, όμως, προσέφερε και υπηρεσία στον γέροντα του ...

Όσιος Νικηφόρος ο λεπρός (1890-1964). Θα ήθελα και εγώ να δοξάσω για ακόμα μία φορά την Αγία Τριάδα και τον πολύ πονεμένο άγιο Νικηφόρο τον Λεπρό, που έκανε και σ’ εμάς, τους ταπεινούς δούλους του Θεού, το θαύμα του. Ο γυιός μου έπασχε από κατάθλιψη, μια αρρώστια που τον ταλαιπωρούσε και τον είχε καθηλώσει μέσα σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Δεν είχε την δύναμη ούτε το κέφι να σηκωθή από το κρεβάτι ούτε για να φάη. Ήταν συνέχεια σκεπασμένος και έκλαιγε μέρα και νύχτα. Τον πήγαμε σε πολλούς γιατρούς, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Στην σκέψη μας είχαμε πάντα την προσευχή και να παρακαλούμε να γίνη καλά και να μην μείνη από 45 ετών στο κρεβάτι του πόνου. Ένα βράδυ ήρθε η ανηψιά ...

Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991). : – «Εσύ Ιάκωβε, θα πας όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα στις εκκλησίες, για να προσεύχεσαι και για μας», του είπε. Όλοι βεβαίως οι στρατιώτες ήθελαν να κάνουν Πάσχα με τις οικογένειές τους, αλλά έπρεπε κάποιοι να μείνουν στα φυλάκια. Είδε ο Γέροντας έναν συστρατιώτη του, τον Γιώργο, πολύ λυπημένο και τον ρώτησε, να μάθει τον λόγο. – «Εσύ παπα-Ιάκωβε, τα κατάφερες και θα περάσεις καλά με τα ψαλτικά σου και τα καλογερικά σου. Ρωτάς κι μένα, που θέλω να πάω στο χωριό μου να δω και την αρραβωνιαστικιά μου; Τι Πάσχα θα κάνω εγώ», του απαντά. Και ο άνθρωπος του Θεού, πώς μπορούσε να αφήσει το συστρατιώτη του λυπημένο, αφού στο πρόσωπό του έβλεπε την εικόνα του Θεού; – «Πόσες μέρες θέλεις», ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Ολόκληρο Πανεπιστήμιο συγκεντρωνόταν στο Ναό της Πολυκλινικής . Η Λειτουργία ήταν πραγματική μυσταγωγία. Το Ευαγγέλιο ο Γέροντας το απέδιδε με μοναδική χάρη και ζωντάνια. Μάλιστα τη Μεγάλη Εβδομάδα, στην ακολουθία των Παθών, οι αναγνώσεις των δώδεκα Ευαγγελίων είχαν κάτι, που δεν υπήρχε όμοιό του. Ο π. Πορφύριος, με τη χάρη που είχε, έβλεπε τον Χριστό να πάσχει και συγκλονιζόταν. Πολλές φορές από τη μεγάλη συγκίνηση έσπαζε η φωνή του και δυσκολευόταν να συνεχίσει την ανάγνωση. Κάποια φορά δεν άντεξε άλλο και διέκοψε την ανάγνωση. Μετά έπλυνε το πρόσωπό του, που ήταν λουσμένο στα δάκρυα, ζήτησε συγγνώμη από το εκκλησίασμα και, καταβάλλοντας μεγάλη προσπάθεια, συνέχισε. Περιττεύει να πούμε τι συγκλονιστική συγκίνηση μεταδιδόταν στους χριστιανούς. Ήταν σαν να βρίσκονταν κι αυτοί στη Γεθσημανή, ...

Από αριστερά, ο Άγιος Νεκτάριος Επισκοπος Πενταπόλεως (1846-1920) και ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Αμβρόσιος Λάζαρης (1912-2006). Αφήγηση της κ. Στ. Χρ. Αλ.*: Οι μέρες μου για να γεννήσω όπως μας είχε πει ο γιατρός, ήταν ή 9η ή η 10η Νοεμβρίου, μνήμη των εν αγίοις πατέρων ημών Νεκταρίου του Θαυματουργού και Αρσενίου του Καππαδόκου. Το βράδυ της 8ης -ανήμερα δηλαδή των Ταξιαρχών- αφού γιορτάσαμε το σύζυγό μου Άγγελο, έφυγαν και οι τελευταίοι συγγενείς και ξαπλώσαμε. Στις δύο τα ξημερώματα «έσπασαν τα νερά», πράγμα που μας ανάγκασε να μετακινηθούμε ταχύτατα στο μαιευτήριο. Ο γιατρός μου που είχε εν τω μεταξύ ειδοποιηθεί και η προϊσταμένη είπαν να αναπαυθώ και πρωί-πρωί θα προχωρούσαν στις σχετικές διαδικασίες. Το πρωί στις εφτά με οδήγησαν στο χειρουργείο κι επειδή δεν ...

Όσιος στάρετς Σεραφείμ της Βίριτσας (1866-1949). Η Θεοδοσία ήταν πιστή γυναίκα και σε καλή οικονομική κατάσταση πριν από την επανάσταση . Έκανε ελεημοσύνες και βοηθούσε ιδιαίτερα τη Λαύρα του Αγίου Αλεξάνδρου, ώσπου έδιωξαν τους μοναχούς και έκλεισαν το μοναστήρι. Η ίδια η Θεοδοσία συνελήφθη και φυλακίστηκε. Έπειτα την έστειλαν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου έμεινε αρκετά χρόνια. Όταν τελείωσε η ποινή της ήταν πλέον αγνώριστη από τις κακουχίες. Άρρωστη και ανήμπορη, δεν είχε πού να μείνει ούτε και τι να φάει. Εργασία δεν μπορούσε να βρει. Έφτασε σε απόγνωση και έχασε κάθε ελπίδα για τη ζωή. Αυτή την κρίσιμη στιγμή ο γέροντας δεν την άφησε. Έστειλε ένα πνευματικό του παιδί και της είπε: – Ο γέροντας σε καλεί να τον επισκεφτείς στη Βύριτσα. Η Θεοδοσία αμφέβαλλε. ...

(Από αριστερά): Οι όσιοι Πορφύριος (1906-1991) και Παΐσιος (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Μια φορά στο Άγιον Όρος πήγαινα μ’ ένα τρακτέρ. Ήταν κι ο Παΐσιος . Λέγαμε την ευχή κι οι δυο μυστικά. Ενώνονταν οι ψυχές μας. Κάπου κατέβηκε εκείνος κι εμείς συνεχίσαμε. Ε, να δεις τότε! Ενώ έφευγε ορμούσε προς εμένα και μ’ αγκάλιαζε νοερά. Να δεις ένωση των ψυχών! Μπορείς να αγαπάς τους άλλους πνευματικά, να τους αγκαλιάζεις, να τους αισθάνεσαι, κι από μακριά ακόμη.   Από το βιβλίο της Άννας Κωστάκου, “Συνομιλώντας με τον Γέροντα Πορφύριο”, των εκδόσεων η “Μεταμόρφωσις του Σωτήρος”, Μήλεσι.

Όσιος στάρετς Λεωνίδας της Όπτινα (1768-1841). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διήγηση του μοναχού Σ.: Επισκεπτόμουν κάθε μέρα το στάρετς κι εξαγορευόμουν τους πονηρούς λογισμούς και τα πάθη μου. Σύντομα όμως μου ‘φύγε αυτός ο ζήλος. Στην αρχή άρχισα να κρύβω τους ασήμαντους (κατά την κρίση μου) λογισμούς. Μετά έχασα την πίστη μου στο στάρετς και λιγόστεψε ο ζήλος μου να ζω στο άγιο αυτό μοναστήρι. Άρχισα να σκέφτομαι τη ζωή στο χωριό, το γάμο. Στο τέλος πήγα στο στάρετς με υποκριτική αφοσίωση και του ζήτησα ευλογία να πάω για λίγο διάστημα στο σπίτι. Η απάτη μου όμως δεν ξεγέλασε τον προορατικό στάρετς. Το πρόσωπό του πήρε μια σκληρή έκφραση και κουνώντας το δάχτυλο μου είπε: – Πρόσεξε, αδελφέ μήπως προσπαθείς να με ξεγελάσεις; – Όχι, πάτερ, άρχισα να δικαιολογούμαι. ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Σε κάποια παλαιότερη επίσκεψή μας με την γυναίκα μου και το πρώτο μας παιδί, τον Παναγιώτη, στα Καλίσσια, είχαμε μαζί μας μια ανιψιά μου, την Βασιλική, που ήταν τότε δεκαέξι ετών ενώ ο γυιος μας ήταν περίπου ενάμισι έτους. Δουλεύαμε εκεί για καμιά βδομάδα, ετοιμάζοντας το καλύβι που χρειαζόταν ο Γέροντας για να βάζει μέσα τις κλούβες με τα κουνέλια. Εκείνη την ημέρα συνέβησαν πάρα πολλά με τον Παπούλη. Για την ανιψιά μου είπε: – Αυτή θα σας περάσει όλους στα παιδιά. Θα κάνει επτά-οκτώ. Πράγματι, γέννησε οκτώ και ζουν τα επτά. Και για εμένα είπε ότι θα κάνω τέσσερα-πέντε. Πράγματι, έκανα πέντε και ζουν τα τέσσερα. Κάποια στιγμή η γυναίκα μου έκλεισε κατά λάθος την πόρτα ενώ το κλειδί ...

Ρουμάνος άγιος Ιεράρχη Καλλίνικος (1787-1868). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ομολόγησαν οι πιστοί που συμμετείχαν στην τελετή αγιοποιήσεως του αγίου Καλλινίκου , η οποία έγινε στις 23 Οκτωβρίου 1955 ότι, όταν η εκ των αρχιερέων και ιερέων πομπή περικύκλωσε την εκκλησία με τα Λείψανα του αγίου, μέσα από το πλήθος ξαφνικά ένα παιδάκι 10 ετών, άρχισε να φωνάζει δυνατά: – Μαμά, λύσε τα μάτια μου, διότι βλέπω! Μαμά, λύσε τα μάτια μου, έγινα καλά! Τι είχε συμβεί; Μεταξύ των πιστών βρισκόταν μια γυναίκα από κάποιο χωριό με το παιδί της, το οποίο είχε πάθει μόλυνση στα μάτια και τα είχε δεμένα. Το είχε πάρει μαζί της για να του διαβάσει το ευχέλαιο. Αλλά την ώρα της λιτανείας -είπε το παιδί- ήρθε κάποιος με ιερατικά άμφια και, αφού το ...

Όσιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Αρκετές φορές μετέφερα οικοδομικά υλικά απ’ τη μάνδρα στο Μήλεσι για τις ανάγκες ανεγέρσεως της Μονής . Μία φορά, ήρθε στη μάνδρα ο Άγιος και βαρυφορτώσαμε το φορτηγό μου με χαλίκια, τσιμέντα και από πάνω σίδερα. Ανέβηκε και ο Άγιος στο φορτηγό και ξεκινήσαμε για το Μήλεσι. Καθώς διασχίζαμε την πλαγιά ενός βουνού και πλησιάζαμε σε μία χαράδρα, πρόσεξα πως ο δρόμος είχε καταστραφεί, λόγω δυνατής νεροποντής. Τα νερά της βροχής, είχαν παρασύρει τον χωματόδρομο και ήταν ολοφάνερο πως ήταν παντελώς αδύνατον να περάσουμε από εκείνο το σημείο. Σταμάτησα σκεπτόμενος πώς θα καταφέρω να κάνω αναστροφή και ο Άγιος με ρώτησε: – Γιατί σταμάτησες; – Μα… δεν βλέπεις, Γέροντα, μπροστά μας; Ούτε το μισό φορτηγό δεν χωράει! Κοίταξε πως έγινε ...

Ο Μοναχός Ζωσιμάς (αριστερά) και ο Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Το 1998, εντελώς ξαφνικά με εγκατέλειπαν οι δυνάμεις μου. Εισήχθηκα στο “Σωτηρία” και διαγνώσθηκε πνευμοθώρακας. Σώθηκα την τελευταία στιγμή προσευχόμενη στον πατέρα Σίμωνα , οπότε βλέπω με κλειστά μάτια το Άγιο Μανδήλιο και ανοίγοντάς τα είδα από ένα μισόκλειστο παράθυρο τον Άγιο Γεώργιο στον Λυκαβητό. Άρχισα να συνέρχομαι. Μόλις έφυγα από το Νοσοκομείο σε λίγες μέρες επισκέφθηκα τον π. Ζωσιμά και με σταύρωσε. Του είπα όλα τα προβλήματα υγείας που είχα πνευμοθώρακας, πονοκεφάλους από εργατικό ατύχημα και μισοκοιλιακή επικοινωνία αίματος στην καρδιά που σε άλλους ανθρώπους σταματά με την εφηβεία. Με σταύρωνε και μου έλεγε: – Θέλω να ξανάρθεις. Πήγαινα τακτικά. “Ο πνευμοθώρακας έκλεισε, οι πονοκέφαλοι θα φύγουν σύντομα, ...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης, προηγούμενος Ιεράς Μονής Διονυσίου Αγίου Όρους (1908-2001). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   : Εγώ είμαι υπέρ της συχνής Θείας Κοινωνίας. Όμως αν είσαι στην υπακοήν και κοινωνάς κάθε δεκαπέντε, αν προσέχεις, τον κρατάς μέσα σου σφικτά τον Χριστόν, μέχρι να ξανακοινωνήσης. Αν πάλιν κοινωνάς τακτικά και δεν κάμνεις τα καθήκοντά σου, φεύγει αμέσως ο Χριστός και σε αφήνει χρεωμένον. Η καλογερική παιδί μου θέλει ακρίβειαν. Δεν είναι παίξε-γέλασε. Θέλεις να σου πω κι άλλο; Εξομολογώ ένα άλλο καλογέρι, που είναι υπόδειγμα σε όλους. Αυτός μέσα του καίεται να κοινωνά καθημερινά. Όταν ο παπάς λέει “μετά φόβου Θεού…” αυτός κάθεται σε μια γωνιά για να μην τον βλέπουν. Εκείνην την στιγμήν λέγει μέσα του: – Εγώ Χριστέ μου, αν και αμαρτωλός και ανάξιος, όμως αν είχα ...

Ο Ρουμάνος, χαρισματούχος Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Κλεόπας Ηλίε (1912-1998) (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μια πιστή Χριστιανή ήρθε με τον σύζυγό της στον π. Κλεόπα απελπισμένη, διότι οι τρεις προϊστάμενοι της υπηρεσίας της ετοιμάζονταν να τη διώξουν αδίκως από τη δουλειά της. . Αφού ενημέρωσε σχετικά το Γέροντα, εκείνος την παρηγόρησε με τα εξής λόγια: – Μη φοβάσαι. Θα ‘ρθεις σε μένα και θα μου πεις “Πάτερ, μου δεν άκουσα θαύμα τόσο μεγάλο σαν αυτό”. Η γυναίκα επέστρεψε ειρηνική στο σπίτι της, αλλά η κατάσταση με τη δουλειά της ήταν πολύ σοβαρή. Έμενε ακόμη ένα βήμα για να την απομακρύνουν οριστικά. Ο άνδρας της είχε χάσει κάθε υπομονή και εμπιστοσύνη και δεν ήθελε να πάει πάλι στο Μοναστήρι. Μέσα σε μια εβδομάδα όμως εκδιώχθηκαν από τις δουλειές ...

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός (1846-1920). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   : Ο άγιος Νεκτάριος στην Αίγινα, όταν πήγε μία να γίνει καλόγρια, να πούμε, ήταν δόκιμη, λέει: – Παιδί μου να βοσκήσεις, έχουμε πέντε – δέκα προβατάκια, να τα βοσκήσεις. – Ε, να ‘ναι ευλογημένο. Μια μέρα, δυο λέει: – Γέροντα, με πιάνουν και μένα οι λογισμοί, εγώ ήρθα να γίνω καλόγρια, δεν ήρθα να γίνω τσομπάνης. – Παιδάκι μου, λέει, όταν θυμιάζω σε βλέπω στο στασίδι. Η καλόγρια, καίτοι ήταν τσομπάνης, αλλά ο λογισμός της ήταν στην ευχούλα , μέσα στην εκκλησία ήταν ο λογισμός της, οπότε και ο άγιος την έβλεπε μέσα.   Από το βιβλίο “Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης”, έκδοση Ιερού Ησυχαστηρίου “Άγιος Εφραίμ”, Κατουνάκια Αγίου Όρους.