Θαυμαστές διηγήσεις

Η Αγία Σκέπη της Θεοτόκου. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   Ήταν κάποτε στην Κωνσταντινούπολη ένας Ιουδαίος, που έφτιαχνε γυαλί και είχε γυναίκα κι έναν γιο. Τον γιο λοιπόν τον παρέδωσε, για να μάθει γράμματα, στο σχολείο κοντά στη μεγάλη εκκλησία . Συνέβη ο σκευοφύλακας της Αγίας Σοφίας να έχει πολλά περισσεύματα από τις προσφορές και μήνυσε με κάποιους στον δάσκαλο να στείλει παιδιά για να φάνε όσα περίσσεψαν απ’ την αγία αναφορά. Έτσι συνήθιζαν να κάνουν. Πήγαν λοιπόν τα παιδιά και ακολούθησε και το εβραιόπουλο. Μια και καθυστερούσαν εκεί, σχόλασε ο δάσκαλος τ’ άλλα παιδιά – ήταν, βλέπεις, ώρα για φαγητό. Πήγε και ο Ιουδαίος ο υαλουργός απ’ το εργαστήρι στο σπίτι του την ώρα του διαλείμματος. Δεν βρήκε εκεί τον γιο του και ρωτάει τη γυναίκα του: – ...

Μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης (1892-1981). (4-4-1977) Σήμερα ηρώτησα τον γ. Αυξέντιο (μοναχός Αυξέντιος Γρηγοριάτης) το εξής: – Γέρο – Αυξέντιε, θα πάμε στον Παράδεισο; Θα κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών; Και εκείνος απεκρίθη: – Ο Θεός ξέρει. Εν συνεχεία τον ερωτώ: – Τι πρέπει να κάνουμε για να κερδίσουμε την Βασιλεία των Ουρανών; Και μου απαντά: – Να λέμε συνεχώς την ευχή – “Κύριε Ιησού Χριστέ…”. Και τελείως φυσικά και απλά προσθέτει το εξής θαυμασιώτατον, το οποίο είναι και η Βασιλεία του Θεού: – Πολλές φορές βλέπω εις το δεξιό μέρος φως· αυτό το βλέπω όταν κάνω τον κανόνα με το κομβοσχοίνι· το βλέπω δε τακτικά και μετά πάλι φεύγει. Εις την ερώτησιν μου εάν αυτό του φέρη χαράν, απήντησε ότι του φέρει χαράν και ειρήνην. Από το περιοδικό ο “Όσιος Γρηγόριος”, έκδοση Ιεράς ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Τον περασμένο αιώνα στη Μικρασία έζησε ένας άγιος αλλ’ αφανής λευίτης, ο π. Ιωάννης. Ήταν έγγαμος, οικογενειάρχης, από το Γκέλβερι της Καππαδοκίας. Τις καθημερινές εργαζόταν στα χωράφια, ενώ τις Κυριακές και τις γιορτές λειτουργούσε στην εκκλησία. Στη θεία λειτουργία σχεδόν πάντοτε ξεσπούσε σε δάκρυα και αναστεναγμούς. Την ώρα μάλιστα του καθαγιασμού η κατάνυξή του κορυφωνόταν. Οι ψάλτες έψαλλαν το «Σε υμνούμεν…» όσο πιο αργά μπορούσαν, αλλά εκείνος καθυστερούσε πέντε, δέκα, δεκαπέντε λεπτά ή και περισσότερο. Έτσι κι εκείνοι επαναλάμβαναν τον ύμνο μέχρι πέντε ή έξι φορές. Τελικά, πλησίασαν κάποτε τους επιτρόπους και τους είπαν το πρόβλημά τους. Εκείνοι με τη σειρά τους το διαβίβασαν στο λειτουργό. – Πάτερ Ιωάννη, συχνά καθυστερείς την ώρα του καθαγιασμού. Οι ψάλτες και ο λαός έξω σε περιμένουν πολλή ώρα. Δεν ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κατά τα έτη 1950-53 -διηγείται ο π. Αρσένιος - ήμουν πνευματικός στην εκκλησιαστική σχολή Νεάμτς της Μολδαβίας. Τότε ήταν η μόνη εκκλησιαστική σχολή της Χώρας. Είχαμε 35 διακόνους μαθητές. Κάποια μέρα ετέλεσα τη Θεία Λειτουργία με ένα διάκονο, το μεγαλύτερο στην ηλικία. Τη στιγμή που έκανα έξω το κήρυγμα -ήταν στο πρόγραμμα μια δεκάλεπτη ομιλία στην οποία τους μιλούσα εκείνη την ημέρα ότι είναι δυνατόν ο Άρτος και ο Οίνος να εμφανισθούν εις σάρκα και αίμα του Ιησού-, ο διάκονος κατέλυε το Άγιο Ποτήριο. Απόρησε, διότι το στόμα του γέμισε αίματα και σάρκες. Συγκλονίσθηκε. Άφησε με φόβο το Άγιο Ποτήριο στην Προσκομιδή και έπεσε κάτω σχεδόν λιπόθυμος. Εγώ νόμισα ότι αρρώστησε. Ήμουν μισό μέτρο από την πόρτα του Ιερού Βήματος. Αμφέβαλλε ο διάκονος, και ο Θεός ...

Όσιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής και Σπηλαιώτης (1898-1959) (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Κάποτε που είχε στενοχωρηθή πολύ εξαιτίας της συνοδίας του, γιατί, όπως είπαμεν, όσοι πήγαιναν τους κρατούσε και ήσαν τότε πέντε έξι και όπως ήσαν συνηθισμένοι με τας ιδιοτροπίας τους, αντί να ωφεληθούν, έβλαπταν προκαλούντες ανησυχίαν και μέριμναν. Ο Γέροντας βλέποντας την κατάστασιν και τον πατέρα Αρσένιον να στενοχωρήται, εθλίβετο υπερβολικά και άρχισε να παρακαλή τον Θεόν να δώση λύσιν της καταστάσεως. Όσο πρόβαινε όμως η κατάστασις και χειροτέρευε. Μία νύκτα, μας έλεγεν ό Γέροντας, εκεί που αγρυπνούσε και προσευχόταν και παρακαλούσε γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπόν να τους φωτίση ο Θεός να φύγουν, βλέπει έξαφνα και γέμισε το δωμάτιον φως και από την στέγην, που του φάνηκε ότι άνοιξε, βλέπει και ...

Όσιος Εφραίμ Κατουνακιώτης (1912-1998). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ήταν πολύ ευαίσθητος στα ταξίδια, κυρίως στα θαλασσινά. Η ναυτία τον ταλαιπωρούσε αφάνταστα. Απέφευγε να ταξιδέψει, ιδίως αν είχε λειτουργήσει προηγουμένως, γιατί φοβόταν μήπως κάνει εμετό. Και είναι αμαρτία μετά τη Θ. Λειτουργία αυτό. Κάποτε βρισκόταν στην Νέα Σκήτη και λειτούργησε. Η θάλασσα φαινόταν ήσυχη και χωρίς να το καλοσκεφτεί μπήκε στο μικρό καΐκι για να επιστρέψει στα Καρούλια-Κατουνάκια. Η απόσταση ήταν μικρή, αλλά καθώς πέρασαν το ακρωτήριο της Πίννας συνάντησαν θαλασσοταραχή που συνεχιζόταν, όσο πλησίαζαν στα Καρούλια. Ο καπετάνιος φοβόταν “να πιάσει” και σκόπευε να συνεχίσει. Ο Γέροντας βρισκόταν ήδη σε κατάσταση ναυτίας και είχε τάση εμετού. Πλησίασε τον καπετάνιο και με τον ορμητικό του τρόπο του είπε επιτακτικά: – Ιορδάνη, θα πιάσεις στα Καρούλια! Ο καπετάνιος πιεζόμενος υποχώρησε και ...

Όσιος Νικηφόρος ο λεπρός (1890-1964). Ονομάζομαι Λ.Γ.*, είμαι 22 ετών και είμαι τελειόφοιτος της Αθωνιάδος Εκκλησιαστικής Ακαδημίας Αγίου Όρους. Θα ήθελα να σας διηγηθώ με φόβο Θεού ένα θαυμαστό γεγονός, το οποίο μου είχε συμβεί πριν λίγο καιρό με τον ευλαβέστατο όσιο Νικηφόρο. Ένα βράδυ, καθώς πήγαινα για τον κανόνα μου, μέσα στην εκκλησία της Σχολής, την στιγμή που προσκυνούσα, αντίκρυσα σ’ ένα στασίδι έναν Μοναχό, ο οποίος προσευχόταν με ένα πολύ μεγάλο κομβοσχοίνι. Αφού έκανα το σημείο του σταυρού, πήγα κοντά του και, βάζοντας μετάνοια, του είπα: – Ευλογείτε, Πάτερ. Εκείνος μου απάντησε: – Ο Κύριος, παιδί μου. Την στιγμή εκείνη ανασηκώθηκε και μ’ ένα γαλήνιο χαμόγελο με κοίταξε μέσα στα μάτια. Δεν μπορώ να εκφράσω το τι παράξενα αισθήματα ένιωθα μέσα μου. Άρχισα να κάνω κάποιες ...

Όσιος Αμβρόσιος της Όπτινα. Κάποιος χωρικός από την Τούλα ήταν αλκοολικός. Πολλές φορές προσπάθησε να κόψει το κρασί, αλλά δεν τα κατάφερε. Όσο αγωνιζόταν να λυτρωθεί από το πάθος του, τόσο υποδουλωνόταν σ’ αυτό. Σαν ένα φοβερό αόρατο χταπόδι τον έπιανε με τα πλοκάμια του και τον έκανε κουρέλι. Ήταν για κλάματα. Τελικά τον κυρίεψε τέτοια απόγνωση, που σκεφτόταν ν’ αυτοκτονήσει. Μια μέρα, όμως, ο Θεός τον φώτισε και ξεκίνησε για την Όπτινα. Είχε ακούσει πολλά και θαυμαστά για τον μεγάλο στάρετς που βρισκόταν εκεί, τον όσιο Αμβρόσιο. Θέλησε να του μιλήσει για το θανάσιμο πάθος του. Όταν, όμως, βρέθηκε μπροστά του, δεν μπορούσε ν’ ανοίξει το στόμα του. Τον κοίταζε σαν μουγκός, ώσπου εκείνος αναπάντεχα του είπε: – Αδελφέ μου, ξέρεις γιατί υποδουλώθηκες στο ...

Ο όσιος Παΐσιος στην εξώπορτα του κελλιού του. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Νέος από Καβάλα, δεκαέξι χρόνων, ονόματι Γιώργος, ήρθε με ένα φίλο του να γνωρίσει τον γέροντα Παΐσιο , για τον οποίον είχε ακούσει τόσα και τον φανταζόταν μεγαλοπρεπή και επιβλητικό. Έφθασαν στην “Παναγούδα” , χτύπησαν και βγήκε ένας καλόγερος, γεροντάκι, αδύνατος, μικρόσωμος και φτωχοντυμένος. Στο νέο δεν άρεσε η εμφάνιση του μοναχού, γιατί δεν συμφωνούσε με την εικόνα που είχε πλάσει στην φαντασία του για τον γέροντα Παΐσιο. Τους ρώτησε ο Γέροντας τι θέλουν και αυτοί απάντησαν: – Τον γέροντα Παΐσιο. – Αυτός είναι τρελός. Τι τον θέλετε; – Δεν πειράζει και μεις τρελοί είμαστε. – Ε, να πάτε από κείνο το μονοπάτι και θα τον βρείτε. Αυτοί έκαναν ένα μεγάλο κύκλο και μετά από πολλή ώρα βρέθηκαν πάλι ...

Γέροντας, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Όταν ο μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Σεραφείμ νοσηλευόταν στο Λαϊκό Νοσοκομείο, ο πατήρ Ευμένιος ενοσηλεύετο στον Ευαγγελισμό και, παρ’ όλη την βαρειά κατάστασι της υγείας του, προσευχόταν συνέχεια για τον Αρχιεπίσκοπο και έψαλλε καθημερινά την φήμη τον. Παρακολουθούσε την εξέλιξι της υγείας του από το ραδιόφωνο και συνέχεια έλεγε: – Καλά είναι ο Σεραφείμ, και γελούσε το πρόσωπό του. Πράγματι, εκεί που έλεγαν ότι Αρχιεπίσκοπος χειροτερεύει, τα πράγματα άλλαζαν. Ο Σεραφείμ καλυτέρευε λίγο. Όπως μας έλεγε η κυρία που διακονούσε τον πατέρα Ευμένιο, το βράδυ που εκοιμήθη ο Αρχιεπίσκοπος, μετά τις ειδήσεις των 8:00 μ.μ., ο πατήρ Ευμένιος δεν έψαλε την φήμη, όπως συνήθιζε. Αργά την νύκτα, την ώρα που συνήθιζε να προσεύχεται, καθόταν στην καρέκλα του σκυφτός. Μετά από αρκετές ώρες ...

Ιερομόναχος, Παπα-Φώτης (1912-2010). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Κάποια Κυριακή ξύπνησα με υψηλό πυρετό και με εμετούς. Μου ήταν αδύνατο να λειτουργήσω και να κοινωνήσω. Σκεφτόμουν τέτοια ώρα ποιον να ειδοποιήσω, ώστε να με αντικαταστήσει και να λειτουργήσει στην ενορία μου. Τελικά τηλεφώνησα στον π. Ραφαήλ, που στην ενορία του έχει συνεφημέριο και τον παρακάλεσα να έλθει να με εξυπηρετήσει. Με χαρά και με προθυμία δέχτηκε. Σκέφτηκα ότι μέχρι να έλθει ο π. Ραφαήλ, καλό θα ήταν να κατέβαινα στην εκκλησία να ανάψω τα καντήλια και να ξεκινήσω την ακολουθία του Όρθρου. Μόλις έφτασα στο Ναό ήταν ήδη εκεί ο παπα-Φώτης και είχε ήδη ξεκινήσει την ακολουθία! Με έκπληξη τον ρώτησα πώς βρέθηκε; Με φυσικότητα εκείνος μου απάντησε: – Δεν είσαι άρρωστος; Ήλθα να λειτουργήσω. Στην ενορία μου υπάρχει ένα ...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Είμαι από εκείνους, που (πατερικά) πιστεύουν ότι δεν πρέπει να μας διακρίνει καμιά σπουδή στη διακήρυξη της αγιότητος κάποιων προσώπων. Σε τελευταία ανάλυση δεν χαρακτηρίζουμε εμείς ούτε ακόμη και καμιά σύνοδος Αγίους, αλλά πρώτα ο Θεός, ο οποίος «πολυμερώς και πολυτρόπως» φανερώνει τα Ιερά έμψυχα σκηνώματά Του, τους Αγίους Του. Η Εκκλησία περιμένει την άνωθεν μαρτυρίαν και μετά διακηρύσσει την αγιότητα κάποιου προσώπου. Αυτό το λέγω εισαγωγικά, γι’ αυτό που καταθέτω στη συνέχεια. Μερικά χρόνια πριν από την κοίμηση του Γέροντος με επισκέφθη στον πανεπιστημιακό ναό του Αγίου Αντίπα, όπου συν Θεώ διακονώ, μια κυρία από την Βόρειο Ελλάδα. Δεν ενθυμούμαι καν το όνομά της ούτε τον τόπο κατοικίας της. Μου υπέβαλε ένα ερώτημα για κάποιο ...

Άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851-1932). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Το 1920, την ημέρα των Χριστουγέννων, λειτουργούσε ο πάτερ – Νικόλαος στον Άγιο Ιωάννη Βουλιαγμένης. Κοινώνησε μια δεκαπενταετής κόρη, ονόματι Ιουλία και μια κυρία αφού κοινώνησε το βρέφος της, το έδωσε στην Ιουλία να το κρατήσει, για να προσέλθει και η ίδια. Παίρνοντας η Ιουλία το βρέφος στα χεριά της, γυρίζει το βλέμμα της προς τον Ιερέα και τον βλέπει πάνω σε ένα σύννεφο. Παρ’ ολίγον δε να της φύγει το παιδί από τα χέρια, λόγω εκστάσεως. Και της λέει η κυρία κατόπιν: “Πρόσεξε! Τι έπαθες”; – Βλέπω τον παπά επάνω σ’ ένα σύννεφο να στέκει. – Σώπα, μη μιλάς, διά να μη γίνει οχλαγωγία, αυτή τη στιγμή που κοινωνάμε.   Από το βιβλίο ο «Παπα-Νικόλας Πλανάς, ο απλοϊκός ποιμή των απλών ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). Μία ημέρα που ήμουν στο Κελλί του , ήρθε κάποιος και παρακάλεσε θερμά τον Άγιο να τον ακολουθήσει στο σπίτι ενός στενού συγγενούς του, διότι ήταν πολύ βαριά άρρωστος. Ο Άγιος μού ζήτησε να τους ακολουθήσω κι εγώ. Έτσι μπήκαμε σιωπηλοί στο αυτοκίνητό του και πήγαμε στον Κολωνό. Όταν ανεβήκαμε στο σπίτι, βρήκαμε συγκεντρωμένο αρκετό κόσμο. Ήταν φίλοι και συγγενείς που κλαίγανε τον νεαρό Παρασκευά. Πιθανόν είχε κάποια μορφή καρκίνου σε τελικό στάδιο και οι γιατροί τους είχαν ενημερώσει πως δεν υπήρχε καμία ελπίδα και γι’ αυτό τον είχανε στο σπίτι όπου περιμένανε τον αναπόφευκτο θάνατο. Ο Παρασκευάς ήταν ξαπλωμένος, σκελετωμένος και χλωμός σαν νεκρός. Τρόμαξα από τη θέα του αναμενόμενου θανάτου, διότι είχε ξεκινήσει τον επιθανάτιο ρόγχο. Ένα μικρό βήμα πριν τον θάνατο. Η οδύνη και ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Σε μια πόλη πήγαν δύο μοναχοί για να ζητιανέψουν και καθώς περνούσε ο ένας από κάποιο μέρος, του φωνάζει μια κοινή γυναίκα· – Σώσε με, πάτερ, όπως ο Θεός έσωσε την πόρνη. Αυτός χωρίς να υπολογίσει τη ντροπή του κόσμου ή τον περίγελο τους, της λέει· – Ακολούθα με, και κρατώντας την από το χέρι βγήκε φανερά από την πόλη, ενώ όλοι τον έβλεπαν. Βγήκε λοιπόν η φήμη ότι ο αββάς πήρε για γυναίκα του την κυρά-Πορφυρία, έτσι τη λέγανε. Ενώ έφευγαν για να τη βάλει σε μοναστήρι, βρήκε η γυναίκα σε μια εκκλησιά ένα παιδί παρατημένο κατάχαμα και το πήρε για να το μεγαλώσει. Μετά από ένα χρόνο ήρθαν μερικοί στην πόλη, που ζούσαν ο αββάς και η Πορφυρία η πόρνη και ...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, ιδρυτής της Ιεράς Μονής Αγίου Παντελεήμονα Πεντέλης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος)   “Χαίρε των θλιβομένων παραμύθιον θείον, /Χαίρε των ασθενούντων αλγεινώς ιατρείον”.   Όσα Χαίρε και ευχαριστώ αν απευθύνει κανείς σήμερα στον μακαριστό π. Σίμωνα είναι ελάχιστα στα άπειρα θαύματα που επιτελεί σ’ εμάς τους αναξίους και αμαρτωλούς. Πριν από τέσσερα χρόνια οι γιατροί διεπίστωσαν πως έχω νεφρική ανεπάρκεια. Νοσηλεύτηκα αρκετές φορές στο Ναυτικό Νοσοκομείο Αθηνών. Οι προσπάθειες των γιατρών ήταν συγκινητικές. Όμως τα αποτελέσματα των τελευταίων εξετάσεων έδειξαν ότι πρέπει να κάνω τεχνητό νεφρό. Όταν τον Σεπτέμβριο του 2007 ξεκίνησα τεχνητό νεφρό, με σταύρωσε ο π. Ζωσιμάς με τον σταυρό του π. Σίμωνα. Μετά από ένα μήνα ο γιατρός που με παρακολουθούσε στο Νοσοκομείο με ρώτησε ποιον Άγιο είχα, γιατί από σήμερα σταματάμε τις ...

Άγιος Κυριακός της Ευρύχου Κύπρου. Στην Λάρνακα ένα παιδί ενός δασκάλου, είχεν καρκίνον στον εγκέφαλον και κάποια νύκτα είδε στον ύπνον του κάποιον σεβάσμιον γέροντα που του είπε: – Τι έχεις παιδί μου και πονάς και υποφέρεις; Το δε παιδί του είπε: – Το κεφάλι μου. Ο φαινόμενος γέροντας τότε του είπε: – Έλα παιδί μου στο σπίτι μου και εγώ θα σε γιάνω (θεραπεύσω). – Που μένεις, του είπε το παιδί. Του λέει ο Άγιος: – Το σπίτι μου είναι στην Ευρύχου και λέγομαι Κυριακός. Το παιδί ξυπνώντας το είπε στον πατέρα του και ξεκίνησαν μαζί για την Ευρύχου. Όταν πήγαν ρώτησαν αν υπάρχει κανένας Άγιος Κυριακός και όταν έμαθαν ότι η εκκλησία του βρίσκεται βόρεια λίγο έξω από το χωριό, πήραν μαζί τους τον ιερέα του χωριού και αφού ...

Ταρσώ η διά Χριστόν σαλή (1910-1989). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο πατήρ Βενιαμίν, ο Κατουνακιώτης, και από λαϊκός ακόμη ήταν πολύ ευλαβής, γιατί και η οικογένειά του είχε Χριστιανικές αρχές. Η υπερβολική λοιπόν αγάπη του νέου για τον Χριστό τον έκανε να εγκαταλείψη γονείς, πατρίδα και το επάγγελμά του – ήταν Αστυνομικός – και τις κοσμικές χαρές και να έλθη στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Άγιον Όρος, να καταταχθή εθελοντής στο Αγγελικό τάγμα των Μοναχών. Κατ’ αρχάς πήγε στον Γερο – Καλλίνικο, τον Ησυχαστή, για να μείνη. Ο διακριτικός Γερο – Καλλίνικος, μόλις τον είδε, κατάλαβε τον μεγάλο ζήλο του νέου, αλλά διέκρινε και το φιλάσθενο σώμα του. Γι’ αυτό του είπε τον τρόπο της ζωής του, για να πάει αλλού να οικονομηθή. – Εγώ, παιδί μου, ...

Μοναχός Γερόντιος Καψαλιώτης (1908-2001). Φωτογραφία μοναχός Γαβριήλ  Φιλοθεΐτης (Αρχείο Αγιορειτικής Φωτοθήκης). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) ήταν πολύ αγωνιστής και νήστευε πολύ. Μερικές μέρες δεν έτρωγε τίποτε. Περνούσε μόνο με αντίδωρο. Στην εκκλησία είχε μία φανέλα μάλλινη στο πάτωμα, όπου έκανε τις μετάνοιες του. Δεν τις άφηνε μέχρι τα τελευταία που κατέπεσε και δεν μπορούσε να σταθή στα πόδια του. Κάποτε κρύφτηκε μια οχιά κάτω από την φανέλα του και όπως αυτός έκανε τις μετάνοιες ενοχλήθηκε και τον τσίμπησε. Δεν ταράχθηκε καθόλου, ούτε έτρεξε στους γιατρούς. Πήγε στον παπα-Αρσένιο αλλά έλειπε και γύρισε κελλί του. Άφησε τον εαυτό του με σπίτι στην πρόνοια της Παναγίας, έβαλε λαδάκι από το καντήλι Της, και δεν έπαθε τίποτε. Μόνο στεναχωρήθηκε και έλεγε λυπημένος ότι έκανε αμαρτία που σκότωσε την οχιά. Από το ...

(Επιμέλεια-διασκευή Στέλιος Κούκος) Κατά το πρώτον δεκαήμερον του μηνός Φεβρουαρίου του σωτηρίου έτους 1937, αφού με συνάντησε ο αδελφός Χρύσανθος έξωθεν του παρεκκλησίου του νοσοκομείου «Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος», μ’ επήρε και εμπιστευτικώς, με πολλή συντριβή και κατανύξει, μου ανακοίνωσε τι του συνέβη την προηγούμενη νύκτα: – Εγώ, αδελφέ Λάζαρε, όπως γνωρίζεις, διότι και τις κινήσεις και τις ενέργειες μου έβλεπες επί πολλά έτη τώρα, επιθυμούσα να γίνω προϊστάμενος . Αφού δε επί πολλά χρόνια προσπάθησα παρακαλώντας τον έναν και τον άλλον και τον ηγούμενον πολλές φορές τον εζάλιζα γι’ αυτό το ζήτημα -και κατά Θείαν οικονομίαν, ως αποδεικνύεται τώρα, δεν το κατόρθωσα- ήλθα σε τόση λύπην και στενοχωρία, με τη συνέργεια βέβαια και του πονηρού, και τόσο απελπίστηκα και εσκοτίστηκε ο νους ...