Θαυμαστές διηγήσεις

Άγιος Σπυρίδων. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ήταν ο καιρός του θέρους, και η σπαρμένη γη πλούσια· και ο καρπός για τον Άγιο ήταν πολλαπλάσιος και άφθονος. Ο άγιος Σπυρίδων καλλιεργούσε μόνος του ως επί το πλείστον τα χωράφια του. Έτσι λοιπόν πήρε το δρεπάνι στο δεξιό του χέρι και άρχισε να θερίζει το σιτάρι. Ξαφνικά τότε πολύ λεπτές σταγόνες βροχής, χωρίς να βρέχει πουθενά ο Θεός στην ώρα εκείνη, έπεφταν πάνω στο κεφάλι του. Με τούτο του έδειχνε ο Θεός ότι και εκείνος έθαλλε κατά τις αρετές, σαν κάποιο καλό και ωραίο σπαρτό δροσιζόμενο, και ότι βέβαια οσονούπω και ο καρπός αυτός, ο Άγιος δηλαδή, θα συγκομισθεί για τον Κύριο και ουράνιο γεωργό. Το παράδοξο δε αυτό, το ακολούθησε και κάτι άλλο, πιο παράδοξο: καθώς ο ...

(Διασκευή, επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μια χρονιά έγινε ένας φοβερός χειμώνας με σφοδρούς ανέμους και σφοδρότατες χιονοπτώσεις. Ο άγιος, όμως, Δανιήλ ο Στυλίτης υπέμεινε τα στοιχεία της φύσης και όλη την ταλαιπωρία εκτεθειμένος γυμνός και άστεγος πάνω στον στύλο. Ακόμη και ένα δερμάτινο κουκκούλι που είχε του το πήραν οι άνεμοι και το έριξαν μακριά από τον στύλο σε ένα φαράγγι. Όλη την νύκτα, λοιπόν, τον κτυπούσε στο κορμί του το χαλάζι -ω της καρτερίας και της γενναιότητας- και βασανιζόταν, επίσης, από την ορμή και την βία των ανέμων, την σφοδρότητα των χιονοπτώσεων και την δεινή και βασανιστική ψύχρα της νύκτας. Όταν ξημέρωσε, δυνάμωσε η βροχή και τα χιόνια και ο μαθητές τους δεν μπορούσαν για τρεις ημέρες να βγουν από την πόρτα τους. Την τρίτη ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποιος αδελφός καθόταν σε κελλί της Αιγύπτου ζώντας με πολλή ταπείνωση. Αυτός είχε στην πόλη μία αδελφή που ήταν πόρνη και γινόταν αιτία να χάνονται πολλές ψυχές. Οι γέροντες ενόχλησαν πολλές φορές τον αδελφό και τελικά τον έπεισαν να πάει ως αυτήν, μήπως και με τις νουθεσίες του πάψει την αμαρτία που γινόταν μέσω αυτής. Όταν έφτασε σε εκείνο το μέρος, τον είδε κάποιος γνωστός του, ο οποίος έτρεξε και είπε στην αδελφή του: – Ήρθε ο αδελφός σου, είναι έξω στην πόρτα. Αυτή, με λαχτάρα, παράτησε τους πελάτες της που περιποιόταν και όρμησε να υποδεχτεί τον αδελφό της, χωρίς ούτε το κάλυμμα να ρίξει στο κεφάλι της. Και καθώς πήγε να τον αγκαλιάσει, εκείνος της είπε: – Καλή μου αδελφή, λυπήσου την ψυχή ...

Η αγία Άννα έχουσα στα χέρια την Παναγία. Έργο του Άγγελου Ακοτάντου, 15ος αιώνας. Μουσείο Μπενάκη. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μία χρονιά περνούσε ένα καΐκι με την Παναγία την Φανερωμένη από την Αρτάκη, ανοικτά από το Βόρρι . Το καΐκι σταμάτησε· ούτε μπροστά, ούτε πίσω. Οι παπάδες που συνώδευαν την Παναγία την Φανερωμένη έκαναν παράκλησιν και αγιασμό, για να φύγη το καΐκι, αλλά τίποτα. Τότε κάποιος από το πλήρωμα είπε, μήπως θέλη η Παναγία να πάη στη μητέρα της την Αγία Άννα να χαιρετίση; Τότε ο καπετάνιος έστριψε το τιμόνι προς το Βόρρι και αμέσως, ως εκ θαύματος, ξεκίνησε το καΐκι για το Βόρρι. Εν τω μεταξύ ειδοποίησαν στο Βόρρι ότι έρχεται η Παναγία η Φανερωμένη. Την ώρα που έβγαζαν την Παναγία από το καΐκι, να την ...

Ο όσιος Παΐσιος (στο κέντρο με το μπαστούνι) έξω από το κελί του με προσκυνητές. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Ο ίδιος Γέροντας μου είχε διηγηθή και για άλλον Πατέρα (νομίζω Παχώμιο), ο οποίος είχε πάει στην Καψάλα για ανώτερη άσκηση και είχε φθάσει σε μέτρα πνευματικά. Μια μέρα ένας Πατέρας της Μονής οικονόμησε δύο ψάρια και τα καθάριζε, για να πάη να τον ιδή και να του τα δώση ευλογία. Την ώρα όμως που τα ετοίμαζε, ένας κόρακας ξαφνικά του πήρε το ένα ψάρι και το πήγε στον π. Παχώμιο στην Καψάλα (απόσταση πεντέμισι ώρες). Ο π. Παχώμιος είχε λάβει πληροφορία από τον Θεό για την επίσκεψη του αδελφού και την στιγμή που σκεφτόταν τι να τον φιλέψη, ο κόρακας του άφησε ...

Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας (φωτ. 1935) (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας ζούσε παλαιότερα ένα γεροντάκι, ονόματι Μάρκος. Στον κόσμο ήταν χωροφύλακας. Έγινε μοναχός και του έδωσαν το διακόνημα του βορδονάρη (φρόντιζε τα ζώα). Στην αρχή κάπνιζε κανένα τσιγάρο και έπινε κανένα κρασάκι αλλά αργότερα έδειξε μετάνοια και έγινε μεγαλόσχημος. Ύστερα αρρώστησε και έπεσε στο κρεββάτι. Κάποιο πρωινό του Φεβρουαρίου τον επισκέφθηκαν δύο Ταξίαρχοι στο νοσοκομείο της Μονής. Μόλις τους είδε, γνώρισε το αξίωμά τους και έκανε να σηκωθή. – Γέροντα, του λένε, κάθησε όπως είσαι. Ήρθαμε να σε δούμε και να σου δώσουμε χαρά. Τι κάνεις; – Δόξα τω Θεώ, είπε. – Είσαι ευχαριστημένος; – Δοξάζω τον Θεό. – Έτσι να δοξάζης και να ευχαριστής τον Θεό, να λες την ευχή και να κοινωνάς, όπως βέβαια γνωρίζουμε ...

Όσιος Παΐσιος (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο πατήρ Χ. μας διηγήθηκε πως κάποτε ένας λαϊκός, που δεν πίστευε ότι στην εποχή μας γίνονται θαύματα, επισκέφθηκε το Γέροντα Παΐσιο. Ο Γέροντας διέγνωσε την ασθένειά του και του έδωσε τη θεραπεία αμέσως. Του είπε: – Πάρε αυτό το κουτί και κέρασε τους επισκέπτες. Οι επισκέπτες ήταν περίπου δώδεκα και τα γλυκά στο κουτί τρία. Στράφηκε στο Γέροντα με δισταγμό: – Μα Γέροντα… – Κάνε όπως σου λέω και πάρε κι εσύ κέρασμα, του είπε με ήπιο τόνο. Πράγματι, αφού τους κέρασε όλους, πήρε και ο ίδιος. Στο τέλος διεπίστωσε πως στο κουτί υπήρχαν ακόμη τρία γλυκά. Τότε ο Γέροντας του είπε με νόημα: – Τίποτα δεν είναι αδύνατο στο Θεό.   Από το βιβλίο «Γέροντας Παΐσιος Αγιορείτης, 1924-1994, Μαρτυρίες προσκυνητών», τόμος β’, των εκδόσεων Αγιοτόκος Καππαδοκία.  

Χαρακτικό του Παντελή Ζερβού (λεπτομέρεια). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μας διηγήθηκε ο αββάς Ανδρέας ο Μεσσήνιος: Όταν ήμουν νέος, αναχώρησα εγώ κι ο αββάς μου από τη Ραιθώ και πήγαμε στην Παλαιστίνη, όπου μείναμε σ’ ένα γέροντα. Ο γέροντας λοιπόν που μας υποδέχτηκε είχε ένα χρυσό νόμισμα. Ξέχασε που το έβαλε και νόμισε ότι εγώ ο νέος το έκλεψα. Έλεγε λοιπόν ο γέροντας στους πατέρες του τόπου ότι ο αδελφός Ανδρέας πήρε το νόμισμα. Το άκουσε τότε ο αββάς μου, με φώναξε και μου λέει: – Πες, Ανδρέα, εσύ πήρες το νόμισμα τον γέροντα; Λέω εγώ: – Λυπήσουμε, αββά, δεν πήρα τίποτε. Είχα λοιπόν ένα πανώρασο και το πούλησα για ένα νόμισμα. Και μόλις πήρα το νόμισμα, πηγαίνω στο γέροντα, του βάζω μετάνοια και λέω: – Συγχώρα με, κύριε αββά, γιατί ...

Αγία Βαρβάρα. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η ανέγερση του Ι. Ναού της Αγίας Βαρβάρας Λυκόβρυσης Μόλις ο π. Σίμων ανέλαβε καθήκοντα στην ενορία της Αγίας Βαρβάρας , κάλεσε μερικά πνευματικά του παιδιά και σχημάτισε μία επιτροπή τέτοια, που να παίρνει εντολές από τον ίδιο και να προχωράει το έργο που σκεπτόταν να κάνει χωρίς καθυστερήσεις και δυσκολίες. Αμέσως όμως άρχισε ο πόλεμος. Κάποιοι που δεν ήθελαν να γίνει τίποτε εκεί, πήγαν στα μέλη της επιτροπής και διέβαλαν το έργο. Προσπάθησαν να παρουσιάσουν το έργο που θα γινόταν ως ιδιαιτέρως δύσκολο, ότι θα έμπλεκαν με δικαστήρια και θα έβγαιναν εκτεθειμένοι στην κοινή γνώμη και άλλα παρόμοια. Οι επίτροποι του Γέροντα φοβήθηκαν μην έχουν φασαρίες και περιπέτειες και ένας-ένας άρχισαν να αποχωρούν και άφησαν μόνο του τον ...

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης (1912-2006).  (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένας νέος δεκαεπτά ετών, είχε μπλέξει με τα ναρκωτικά – έκανε χρήση ηρωίνης. Βρισκόταν σε απελπιστική κατάσταση και ήθελε να αυτοκτονήσει. Ο Γέροντας , όπως ήταν ξαπλωμένος, άπλωσε το χέρι του και το έβαλε πάνω στο κεφάλι του νέου. Ο τελευταίος ένιωσε να λυγίζει και έπεσε στα γόνατα. Οι άλλοι αποσύρθηκαν και έμειναν οι δυο τους μόνοι για ένα τέταρτο περίπου. Όταν ο νεαρός βγήκε από το κελί, ήταν λες και είχε ξαναγεννηθεί. Το πρόσωπό του είχε αλλοιωθεί, είχε γίνει γλυκό και γαλήνιο. – Παιδί μου, τι συνέβη; τον ρώτησε η θεία του, που τον συνόδευε. – Θεία, ήταν σαν να μου έφυγε ένα κάψιμο από εδώ, της είπε εκείνος και έδειξε με το χέρι το στήθος του. Σήμερα, πολλά χρόνια μετά, ο νέος ...

Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης (1912-2006). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένα ιδιαίτερο περιστατικό, που αφορά την αγάπη την οποία εξέπεμπε , ήταν ένα δώρο του σε κάποιο από τα αγαπημένα του πνευματικά παιδιά, σαν τον πήρε αυτός με το αυτοκίνητο να τον πάει μια βόλτα. Μπαίνοντας κι ενώ ακόμη δεν είχαν ξεκινήσει, ξαφνικά όλα άλλαξαν. Ο χώρος και ο χρόνος χάθηκαν, ο άνδρας ακινητοποιήθηκε, πάγωσαν οι κινήσεις του όλες, άρχισε να βλέπει το χρώμα των δέντρων πολύ έντονο και ν’ ακούει τα πουλιά να κελαηδούν με ήχους που να μην έρχονται από μακριά, αλλά να βρίσκονται μέσα στ’ αυτιά του. Κοίταξε τον Γέροντα. Διαπίστωσε πως έλαμπε. – Γέροντα τι έκανες; Τον ρώτησε μετά από ένα χρονικό διάστημα απροσδιόριστο -ίσως μισό, ίσως ένα λεπτό- και αφού συνήλθε. – Πες μου τι έκανες; ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Εγώ συνέχισα να τον συναντώ. Ο Γέροντας μου ξαναείπε ότι οι άνθρωποι πρέπει να εξομολογούνται και άπλωσε το άγιό του χέρι και με σταύρωσε. Εκείνη τη στιγμή πετάγομαι πάνω και του λέω με ενθουσιασμό: – Να με εξομολογήσεις, Γέροντα! – Έλα, έλα, καημένε, μου λέει. Βάζει το χιλιοπροσκυνημένο πετραχήλι του και μου λέει: – Πες μου ό,τι θέλεις. Εδώ είναι το σοβαρότερο θαύμα για μένα. Εγώ προσπαθούσα κάτι να θυμηθώ. Αλλά τίποτε. Τότε άρχισε ο Παππούλης να μου λέει όλες μου τις αμαρτίες, λες και ήταν μπροστά μου την ώρα που τις έκανα! Με γλυκύτητα όμως, που δεν περιγράφεται. Τελικά εγώ δεν είπα τίποτα. Μου τα είπε όλα εκείνος…   Από το βιβλίο του Παρασκευά Λαμπροπούλου, οι «Εμπειρίες μου κοντά στον Άγιο Πορφύριο», 2015, έκδοση η Μεταμόρφωσις ...

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο μέγας Εφραίμ ήταν πάντοτε απασχολημένος με ιερές σκέψεις και σχεδόν αδιάκοπα έβλεπε νοερά την ημέρα της κρίσεως και πενθούσε ακατάπαυστα, γι’ αυτό και έφευγε μακριά, όπως ο ψαλμωδός, και απέφευγε κάθε θόρυβο και τρικυμία και ταραχή της ζωής και έμενε στην έρημο. Πηγαίνοντας πάλι από τόπο σε τόπο για να ωφελήσει και να οικοδομήσει ψυχές, καταπώς τον κινούσε το άγιο Πνεύμα, άφησε κάποτε την πατρίδα του με εντολή του Θεού, όπως ο ιερός Αβραάμ, και πήγε στην Έδεσσα της Μεσοποταμίας, από τη μια για να προσκυνήσει τα ιερά της λείψανα και προσκυνήματα, και από την άλλη για να συναντήσει κανέναν από τους μορφωμένους και να πάρει από αυτόν καρπό γνώσεως. Γι’ αυτό και παρακάλεσε τον Θεό λέγοντας: ...

Άγιος Μακάριος ο Μέγας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Αφηγούνται για τον αββά Μακάριο τον Μεγάλο ότι όταν περπατούσε κάποτε στην έρημο βρήκε πεταγμένο ένα κρανίο κάποιου νεκρού – κι αφού το κούνησε λίγο με το ραβδί του από βάγια, το ρωτάει ο Γέροντας: — Ποιος είσαι; απάντησέ μου. Και το κρανίο του μίλησε και του είπε: — Εγώ ήμουν αρχιερεύς των Ελλήνων (δηλ. των ειδωλολατρών), που έμεναν κάποτε σ’ αυτόν εδώ τον τόπο, κ’ εσύ είσαι ο αββάς Μακάριος, ο πνευματοφόρος. Όταν, λοιπόν, εσύ κάποια στιγμή στρέψεις σπλαχνική τη σκέψη και την προσευχή σου σ’ εκείνους που βρίσκονται στην κόλαση, τότε εκείνοι αισθάνονται λίγη παραμυθία και ανάπαυση. Του λέγει τότε ο αββάς Μακάριος: — Και ποια είναι αυτή η παραμυθία; — Όσο απέχει ο ουρανός από τη γη, —του απαντά ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μας έλεγε κι αυτό ο γέροντας, ότι μαζί με τον αββά Δαβίδ ήρθε κι άλλος μοναχός στο όνομα Αδολάς, κι αυτός Μεσοποταμινός, και κλείστηκε σε μια κουφάλα δένδρου σε άλλο μέρος κοντά στην πόλη. Έκανε δε σ’ αυτή κι ένα μικρό παράθυρο, απ’ όπου και συζητούσε με όσους έρχονταν προς αυτόν. Όταν λοιπόν ήρθαν οι βάρβαροι και λεηλάτησαν όλα τα περίχωρα, συνέβη και περνούσαν από εκείνο τον τόπο. Βλέποντας λοιπόν ένας από τους βαρβάρους το γέροντα να κοιτάζει έξω, έβγαλε το ξίφος και, καθώς σήκωσε το χέρι να τον σκοτώσει, έμεινε με το χέρι ξερό και ακίνητο. Όταν είδαν αυτό κι οι άλλοι βάρβαροι, θαύμασαν και παρακαλούσαν το γέροντα πέφτοντας στα πόδια του. Τότε προσευχήθηκε ο γέροντας και τον γιάτρεψε κι έτσι τους ...

Στάρετς Ζαχαρίας (1850-1936). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μια ημέρα, που ο Στάρετς είχε τελέσει ακολουθία μέσα στην εκκλησία, όλος ο κόσμος έμπαινε και ασπαζόταν τον σταυρό. Κάποια γυναίκα τον κοιτούσε περιφρονητικά και δεν πλησίαζε. Ο πατήρ λοιπόν έρχεται προς εκείνη και την ρωτάει: – Γιατί δεν ασπάζεσαι τον σταυρό; Εκείνη του απάντησε με βρισιές, προσβάλλοντάς τον ως ιερέα και βλασφημώντας κάθε ιερό και άγιο. Ο Στάρετς στεκόταν και άκουγε υπομένοντας. Όταν τελείωσε και δεν είχε τίποτε άλλο να πη, την ρώτησε: – Τελείωσες; Και τώρα θα σου πω και εγώ κάτι. Δεν θα σε κρίνω, διότι μας προσέβαλες. Δεν θα σε κρίνω, διότι, παρ’ όλο που δεν είσαι παντρεμένη, έχεις ένα παιδί. Αλλά πώς τολμάς να μην το βαπτίζης, αφού εσύ η ίδια βαπτίσθηκες; Έγινε κατάλευκη και ψιθύρισε: – Πώς ...

Μεγαλομάρτυρας άγιος Μερκούριος. Τοιχογραφία του Μανουήλ Πανσέληνου, Ιερός Ναός Πρωτάτου, Καρυές Άγιον Όρος. Ο Μεγαλομάρτυς Μερκούριος έζησε τον 3ο αι., στα χρόνια των βασιλέων Δεκίου και Ουαλλεριανού. Ήταν γενναίος στρατιωτικός, από πατέρα Σκύθη, και υπηρετούσε στο στράτευμα των Μαρτησίων. Κάποτε τον έστειλε με το στράτευμά του ο βασιλιάς να πολεμήσει τους βαρβάρους. Οι βάρβαροι ήταν πολλοί, και ο άγιος σκεπτόταν με απορία τι να κάνει. Ξαφνικά, παρουσιάστηκε μπροστά του ένας λευκοντυμένος άγγελος, κρατώντας ξίφος στο χέρι. Το έδωσε στο νέο και του είπε: – Αγαπημένε μου φίλε Μερκούριε, μ’ έστειλε ο Κύριος για να σ’ ενθαρρύνω και να σε δυναμώσω. Χτύπησε τους εχθρούς σου, και, με τη βοήθεια του Θεού, θα νικήσεις. Με τη νίκη αυτή θα γίνεις παντού περιβόητος. Πρόσεξε όμως, να μη φανείς ...

Όσιος Παΐσιος (1924-1994). Όσιος Παΐσιος (1924-1994). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ευλαβής προσκυνητής διηγείται: Κάποιοι φίλοι μου μού ανέφεραν κατά καιρούς πολλά θαυμαστά για τον πρόσφατα αγιοκαταταχθέντα όσιο Παΐσιο. Παρ’ ότι εγώ δεν τα πίστευα, δέχθηκα ύστερα από πολλές πιέσεις τους να τον επισκεφθούμε. Φθάσαμε στην «Παναγούδα», όπου είδαμε μέσα στην αυλή τον Γέροντα να συνομιλεί με αρκετούς άλλους. Αφού κερασθήκαμε και μόλις περάσαμε μέσα από την εξώπορτα, ο π. Παΐσιος σηκώθηκε, ήρθε κοντά μου, με αγκάλιασε, με ασπάσθηκε και με ιδιαίτερη εγκαρδιότητα μου είπε: «Καλώς τον πατριώτη μου». (Λησμόνησα να αναφέρω ότι κατάγομαι και εγώ από την Καππαδοκία). Ξαφνιάστηκα προς στιγμήν, αλλά βάζοντας αμέσως τον ορθολογισμό μου να δουλέψει, σκέφθηκα: «θα είδε το όνομά μου στον αναπτήρα» -κρατούσα στο χέρι μου ένα διαφημιστικό αναπτήρα της Εταιρείας μας ...

Από αριστερά ο άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης (1920-1991) και ο άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Μαρτυρία πρεσβυτέρας Μ.Ι.Χ.*: Δέκα μέρες πριν την κοίμησή του είχαμε ανέβει για εξομολόγηση. Είχαμε χαρή που τον είδαμε καλά, και βγαίνοντας από το παρεκκλήσιο του Αγίου Χαραλάμπους, σταθήκαμε έξω στο μπαλκόνι και του είπαμε πόσο χαιρόμαστε που τον βλέπομε καλά στην υγεία του. Εκείνος κουνώντας το κεφάλι, μας είπε ότι πλέον το γυαλί ράγισε. Μας σφίχτηκε η καρδιά, αλλά προσπαθήσαμε να το ξεχάσωμε, μέχρις ότου τα γεγονότα επαλήθευσαν τα λόγια του. Μόλις ο Γέροντας κοιμήθηκε, χτύπησε το τηλέφωνο στο ιατρείο του αδελφού μας π. Χ., και ήταν στο τηλέφωνο ο νέος μας άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, που ήταν τότε για τις τελευταίες του ημέρες στο Άγιον Όρος, και του ...

Όσιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) (1921-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Το μεγαλύτερο και θαυμασιότερο θαύμα, που του πρόσφερε ο Θεός, έγινε το πρωί της 22ας Νοεμβρίου του 1975. Συγκλονίστηκε τόσο πολύ από το θαύμα τούτο που αμέσως μετά το κατέγραψε σ’ ένα σημείωμα, το οποίο το βρήκαμε σε τετράδιό του. Το σημείωμα αρχίζει με την παραπάνω ημερομηνία και περιλαμβάνει ακριβώς τα εξής: – Την 22αν Νοεμβρίου ημέραν Σάββατον το πρωί εις την αγίαν Προσκομιδή μετά την μνημόνευσιν και εν ώρα που θα καλύψω τα άγια Δώρα, είδα ζωντανή και εν αγιότητι ομολογώ 1 κομμάτι αίμα στεγνό το άγγιξα και στο δάκτυλο μου, απάνω έμεινε το αίμα, φωνάζοντας τον αδελφόν της Ι. Μονής Μοναχόν π. Σεραφείμ, είπα την υπόθεσιν και, μου είπε εμείς πάτερ δεν βλέπωμεν, αλλά είδες τι ...