Θαυμαστές διηγήσεις

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Χαράλαμπος Διονυσιάτης (αριστερά) με τον Γέροντα, π. Ιωσήφ Ησυχαστή (κέντρο) και τον Γέροντα, Ιερομόναχο, π. Εφραίμ της Αριζόνας. Βλέποντας ο Γέροντας την υπερβολικήν προθυμίαν του δόκιμου Χαράλαμπου , μια μέρα τον προσκαλεί ιδιαιτέρως και του λέγει: – Εκεί πάνω σε κείνα τα βράχια που βλέπεις, έχει μιαν μικρήν σπηλιά. Σε διαβεβαιώ ότι είναι παράδεισος. Λοιπόν θα σκαρφαλώσης να πας εκεί και θα μείνης μέχρι να σε φωνάξω. Εντάξει; – Να ’ναι ευλογημένο, Γέροντα. Βάζω, λέει ο Χαράλαμπος, μετάνοιαν και αμέσως σκαρφαλώνω στα βράχια. Πλησιάζω στην σπηλιά· αλλά τι να δης! Ένας άγριος τόπος, που μόνον φίδια μπορούσαν εκεί να κατοικήσουν και η σπηλιά τόσο στενή, που μόνο σκυφτά μπορούσες να μπης μέσα. Στην αρχή σαν άνθρωπος δειλίασα, φοβήθηκα και συγχρόνως ...

Ο Μοναχός Φιλάρετος Καρουλιώτης. Παλαιότερα στη Νέα Σκήτη ήταν ένας Γέροντας με τον υποτακτικό του. Ήταν ημέρα αγρυπνίας. Ο Γέροντας πήγε στο Κυριακό για την αγρυπνία και άφησε το καλογέρι στο Κελλί. Τη νύχτα χτύπησε κάποιος την πόρτα. Άνοιξε το καλογέρι και είδε έναν καλόγερο αδύνατο με τριμμένο ζωστικό που του είπε: – Εγώ έρχομαι για σένα. Εμείς είμαστε 12 καλόγεροι και μένουμε πάνω στο βουνό. Ένας από μας κοιμήθηκε και τώρα ψάχνουμε για άλλον να πάρη την θέση του. Θέλεις να έρθης μαζί μας; Αφού σκέφθηκε για λίγο είπε διστακτικά: – Δεν έχω πάρει ευλογία από τον Γέροντα. Ο ασκητής έφυγε. Και όταν ήρθε ο Γέροντας και το ανέφερε του είπε: – Έχασες την ευκαιρία.   Περιέχεται στο βιβλίο “Από την ασκητική και ησυχαστική αγιορείτικη παράδοση”, Άγιον ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Σίμων Αρβανίτης, (1901-1988). Πριν από έξι με επτά χρόνια, ένα πολύ κοντινό συγγενικό μου πρόσωπο, λόγω χειρουργικής αφαίρεσης μεσοσπονδύλιου δίσκου στον αυχένα, δεν μπορούσε να στρίψει δεξιά το κεφάλι του. Μόνον ελάχιστα. Είχε και πόνους στον αυχένα, μόλις έκανε προσπάθεια να στρίψει λίγο το κεφάλι του. Τον πονούσα και λυπόμουν κατάκαρδα που βασανιζόταν τόσο πολύ, νέος άνδρας. Σε κάποια στιγμή έκανα ενδόμυχη ευχή προς τον Κύριο των Δυνάμεων και Τον παρεκάλεσα να λύσει αυτό το πιάσιμο του σβέρκου και να το μεταφέρει σε μένα. Την επομένη μέρα το θαύμα έγινε. Ο άνθρωπός μου ξύπνησε κατά πολύ ελαφρύτερος και χωρίς πόνους, εγώ δε σηκώθηκα από την στρωμνή μου με μαγκωμένο τον σβέρκο. Δεν μπορούσα να στρίψω το κεφάλι δεξιά, παρά μόνον λίγο. ...

Η Θαυματουργός εικόνα της Παναγίας Πορταΐτισσας της Ιεράς Μονής Ιβήρων, Αγίου Όρους. Στων Ιβήρων κάποια χρονιά, όταν ακόμη ήταν ιδιόρρυθμο (πριν το 1990), επειδή τελείωναν οι ελιές του Μοναστηριού, οι πατέρες αποφάσισαν να μη δίνουν στους εργάτες ελιές. Την επομένη ημέρα όμως ήρθε ένα καΐκι με 40 δοχεία ελιές και ειδοποίησαν να έρθουν να τις παραλάβουν. Αφού τις ξεφόρτωσαν, θέλησαν να καλέσουν στο Μοναστήρι και να ευχαριστήσουν αυτόν τον άνθρωπο. Αυτός έφυγε αμέσως και τελικά ούτε έμαθαν ποιος ήταν αυτός που τις έφερε. Οι πατέρες όμως πίσω απ’ όλα αυτά διέκριναν την πρόνοια της θαυματουργού Πορταϊτίσσης, που σ’ όλο Όρος, και πιο πολύ σ’ αυτό το Μοναστήρι, είναι τόσο αισθητή μέχρι σήμερα με τα συνεχή θαύματα της εικόνος και το κούνημα της κανδήλας. Και βεβαιώθηκαν ...

Ο Στάρετς είχε έναν ακόμα αγαπητό φίλο στο μοναστήρι του αγίου Σεργίου, τον μακαρίτη Νικόλαο Αλεξάνδροβιτς Ίβανσεν. Ήταν στρατιώτης στο επάγγελμα, αλλ’ είχε χάσει την υγεία του πριν πολλά χρόνια. Σήκωσε έναν βαρύ σταυρό από αρρώστιες· αφ’ ότου αρρώστησε, δεν ξανασηκώθηκε πια από το κρεβάτι του για σαράντα χρόνια. Κατ’ αρχάς, ήταν κατάκοιτος σ’ ένα ιδιωτικό διαμέρισμα, αλλ’ έπειτα μεταφέρθηκε μέσα στο πτωχοκομείο του μοναστηριού. Οι γονείς του είχαν πεθάνει και δεν υπήρχε κανείς για να μεριμνήση γι’ αυτόν. Ήταν ξένους σε όλους. Με κουράγιο υπέμενε και προσευχόταν. Για την εξαιρετική υπομονή του και ταπείνωση, ο Κύριος τον είχε προικίσει με προόραση. Ο πατήρ Ζωσιμάς άρχισε να τον επισκέπτεται συχνά, ο δε ευλογημένος εκείνος άνθρωπος έγινε πολύ στοργικός προς αυτόν. Δέκα χρόνια πριν ...

Ο Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). Καθημερινά ο π. Σωφρόνιος έδινε αγώνα σε όλα τα διακονήματα, σε όλες τις εργασίες: να ανοίξουν καλύτερου δρόμους για να διευκολυνθή η έλευσι των προσκυνητών στο μοναστήρι, να καλλιεργούνται τα κτήματα, να φέρνουν νερό από μακρυά, γιατί δεν επαρκούσε το υπάρχον. Ο Γέροντάς του, έλεγε ότι δεν προλάβαινε να τελειώση τον λόγο του, και ο πατήρ Σωφρόνιος έτρεχε και εκτελούσε την εντολή. Ποτέ δεν έλεγε “είμαι κουρασμένος” ή “ας το κάνη κάποιος άλλος”. Ήταν ταπεινός, πράος, ολιγομίλητος, και έβαζε μετάνοια σε όλους. Αυτά έβλεπε ο διάβολος και εμηχανεύετο τρόπους για να ρίξη τον αγωνιστή. Δεν αρκείτο μόνον στον πόλεμο των λογισμών, αφού μόνον αυτούς δεν μπορούσε να ανακόψη την αγωνιστικότητα του πατρός Σωφρονίου. Γι’ αυτό του παρουσιαζόταν ...

Ο Άγιος Νικηφόρος ο Λεπρός (1890-1964). Τον Ιούλιο του 2009 επισκέφθηκα στο κελλί του, στο Άγιον Όρος, ένα μοναχό ο οποίος τώρα έχει κοιμηθή. Όταν μπήκα μέσα στο κελλί, περίμενα τον μοναχό να μου φέρη λίγο νερό και, καθώς πήγαινε στην κουζίνα, τον άκουσα να μιλάη σε κάποιον και να λέη: – Νικηφόρε, να τα πούμε μετά, τώρα έχω κόσμο. Εγώ όταν το άκουσα αυτό, παραξενεύτηκα και ρωτάω τον μοναχό: – Ποιος είναι ο Νικηφόρος, Παππούλη; Μου λέει: – Είναι ένας άξιος αγωνιστή της υπομονής και της προσευχής. Όταν είπε αυτά, του λέω: – Τον ξέρω; Και κείνος μου λέει: – Θα τον μάθεις. Ρωτάω πάλι: – Τι σημαίνει αυτό; και μου λέει το ακόλουθο περιστατικό: Πριν από λίγο καιρό έμαθα για μια γυναίκα παντρεμένη που είχε καρκίνο, και θα άφηνε πίσω της ...

Άγιος Πορφύριος (1906-1991). Σε αυτήν την δεύτερη επίσκεψη μέσα στο δωμάτιο παρευρίσκονταν και ο γιατρός του αλλά και ένα αγοράκι. Ο Γέροντας καθόταν σε χαμηλή καρέκλα ή σκαμνάκι και ήταν λίγο σκυφτός. Μόλις μπήκαμε μέσα, είδα κάτι που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. Γύρω από το κεφάλι του υπήρχε ένας φωτεινός δίσκος, όπως τα φωτοστέφανα στις άγιες εικόνες. Ο γέροντας μας μίλησε για λίγο και είπε πως δεν πρέπει να στενοχωριώμαστε, γιατί σύντομα θα κάνουμε παιδί. Όταν βγήκαμε έξω, ο σύζυγός μου μού είπε πως έβλεπε το κεφάλι του φωτεινό και σαν φως να εκπέμπεται γύρω του. Κατάλαβα πως δεν το έβλεπα μόνο εγώ αυτό το παράξενο φαινόμενο. Μετά και από αυτή την επίσκεψη άλλαξε η ζωή μας. Αρχίσαμε να εκκλησιαζώμαστε τακτικά, ...

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης (1829-1908). Μεταξύ των παρομοίων διηγήσεων ξεχωρίζει εκείνη του περιφήμου μουσικού Αγρένεφ-Σλαβιάνσκυ για την θεραπεία του νεαρού τυφλού κιθαρωδού Ιβάν, που τραγουδούσε αρχαίους θρησκευτικούς στίχους, ενώ έπαιζε την πανδουρίδα. Με την ευλογία του π. Ιωάννου , ο Αγρένεφ και η χορωδία του θα έδιναν ένα κοντσέρτο στην Κροστάνδη, υπέρ των οικογενειών του πληρώματος του πολεμικού «Ρουσάλκα», που είχε καταστραφή. Ο π. Ιωάννης με την ευκαιρία αυτή, εξέφρασε την επιθυμία να ψάλλη η φημισμένη χορωδία και στην θ. Λειτουργία. Έψαλλαν τόσο ωραία, που τους ξανακάλεσε. Τότε, στη δεύτερη φορά, έγινε η θαυματουργική θεραπεία του Ιβάν. «Μετά την θ. Λειτουργία, διηγείται ο Αγρένεφ, παρεκάλεσα τον πρωθιερέα να ευλογήση την οικογένειά μου και τους χορωδούς. Μετά την ακολουθία της παρακλήσεως και του αγιασμού πλησιάσαμε ...

Βάπτιση στην Ιερά Μονή Ντονσκόι στην Μόσχα. (Φωτογραφία από http://donskoi.org/) Μόνο μια φορά ανέλαβα κι εγώ ένα παρόμοιο έργο. Όχι βέβαια έναν εξορκισμό αλλά την ολοκλήρωση του μυστηρίου του Βαπτίσματος ενός μικρού αγοριού, που είχε περικόψει κάποιος άγνωστος σε μένα ιερέας. Εκείνη την εποχή βρισκόμουν στη μονή Ντονσκόι. Κάποτε με επισκέφτηκε ένας άνδρας περίπου 40 ετών, ο αντισυνταγματάρχης της Αστυνομίας Βαλέριι Ιβάνοβιτς Ποστόγιεφ. Δεν ήταν πιστός, ούτε καν βαπτισμένος, αλλά για την περίπτωσή του μόνο στην Εκκλησία μπορούσε να στραφεί, καθώς ο μονάκριβος δεκάχρονος γιος του Βαλιέρα βίωνε ανεξήγητες καταστάσεις… Στην παρουσία του, όλα τα πράγματα έπιαναν φωτιά, από μόνα τους. Όπου βρισκόταν ο Βαλιέρα όλα γύρω του καίγονταν – τα ψυγεία, τα μαξιλάρια, οι καρέκλες, τα κρεβάτια, οι ντουλάπες. Η οικογένεια των ...

Σταυρός με Τίμιο Ξύλο από την Ιερά Μονή Ξηροποτάμου Αγίου Όρους. Στις 24 του τρέχοντος μήνα Οκτωβρίου, ήλθε στην Ιερά μας Μονή ένας φτωχός μοναχός από τη Νέα Σκήτη του Αγίου Παύλου για να του δώσουμε ελεημοσύνη. Ονομαζόταν Γεννάδιος και ήταν γεροντάκι πάνω από 70 ετών. Ο Καθηγούμενος μας, αρχιμανδρίτης Γαβριήλ, τον εξοικονόμησε σε ό,τι ήθελε και στην συνομιλία που είχαν και ιδιαίτερα περί πνευματικής ζωής, ο π. Γεννάδιος του εξομολογήθηκε την ακόλουθο θαυμαστή οπτασία, η οποία πιστοποιεί και την ενάρετο και αγία ζωή του. Κατά την 14η Σεπτεμβρίου του έτους 1967, κατά την οποία γιορτάζει ιδιαιτέρως η μονή Ξηροποτάμου -αφού διαθέτει τον Μέγα Τίμιο Σταυρό και μάλιστα με την οπή στην οποία προσηλώθηκε ο Κύριος- πήγε και ο ίδιος για να ...

Ο Γέροντας Αρσένιος ο Σπηλαιώτης (1886-1983) (αριστερά) με τον συνασκητή του Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959). : Μετά από τον πάτερ Γιάννην τον βλάχον, εκοινοβίασε κοντά μας άλλος ένας ευλαβής νέος και τον βγάλαμε Εφραίμ. Επειδή μάλιστα ήταν λίγο «γεμάτος», τον λέγαμε «Εφραίμ ο χοντρός». Ήταν πολύ καλός· αγωνιστής, υπάκουος κλπ. Μάλιστα με ξαλάφρωσε λίγο, γιατί ήταν δυνατής κράσεως. Όμως κατεβαίνοντας στο μουράγιο για να φέρη πράγματα, από κάτι κουτσομπολιά, άκουσε ότι μερικοί υποτακτικοί παίρνουν άδεια και βγαίνουν έξω για λίγες μέρες. Αφού τον άναψαν, έρχεται στον Γέροντα και παρακαλεί κι αυτός να λάβη άδεια για μια βδομάδα. Στην προσευχή ο Γέροντας έλαβε αισθητήν πληροφορίαν. «Μη στέλλεις έξω τον π. Εφραίμ, διότι δεν θα ξαναγυρίση». Ο Εφραίμ όμως επέμενε: – Όλοι παν και γυρίζουν, εγώ μόνο ...

Ο Μοναχός, π. Φιλάρετος στα Καρούλια, Άγιον Όρος. Περί το έτος 1978 ένας ορθόδοξος Χριστιανός εκ Λιβάνου, πρόσφυγας στην Κανά της Γαλιλαίας ένεκα του εμφυλίου τότε πολέμου μεταξύ μουσουλμάνων και χριστιανών του Λιβάνου, ήρθε ως προσκυνητής στο Άγιον Όρος. Στο προσκύνημά του στο Όρος περιελήφθη και η Σκήτη της Αγίας Άννης. Δικαίος τότε στην Σκήτη ήταν ο Γέρων Κύριλλος από την Καλύβη των «Αναναίων» του Τιμίου Σταυρού. Αφού φιλοξενήθηκε ο ξένος αυτός στο Κυριακό της Σκήτης, το πρωί ρώτησε τον Δικαίον για να μάθη το μονοπάτι που ανεβάζει προς τον Άθωνα. Αφού του υπέδειξεν ο πατήρ Κύριλλος τον δρόμο προς τον Άθωνα, ο Λιβανέζος ξεκίνησε -αφού τον ευχαρίστησε πρώτα- με πολλή χαρά, διότι ο καιρός ήταν καλός, ήταν 20 Σεπτεμβρίου. Το βράδυ γύρισε ...

Ο άγιος Γαβριήλ, ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής (1929-1995) από την Γεωργία. Σε μια άλλη επίσκεψή μου ο π. Γαβριήλ ήταν πολύ άρρωστος στο κρεββάτι και παρακάλεσε την μοναχή Παρασκευή να μου τηγανίσει πατάτες. Μου ετοίμασε μια μερίδα. Έφαγα. Μερικές ώρες αργότερα ο Γέροντας είπε να τηγανίσουμε πάλι. – Δεν έχουμε άλλες πατάτες, απάντησε η μ. Παρασκευή. – Πώς δεν έχεις; Έρχεται επισκέπτης κι εσύ δεν έχεις; Και την έδιωξε. Μετά μου είπε: – Ο Κύριος τάισε 5.000 ανθρώπους! Θα δυσκολευτεί τώρα; Έλα να τον παρακαλέσουμε να μας ελεήσει. Εκείνη τη στιγμή θορυβήθηκα, γιατί κοντά του ναι μεν πολλές φορές έβλεπα να γίνονται θαυμαστά πράγματα, αλλά δεν είχα δει θαύματα «χειροπιαστά», και φανταστείτε τι θα μπορούσα να πάθω αν εκείνη τη στιγμή εμφανιζόταν μπροστά ...

Ο Γέροντας, Μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010), υποτακτικός του Γέροντα Ιερομονάχου, π. Σίμωνος Αρβανίτη. …Μετά από λίγες ημέρες άρχισαν να πονούν τα πόδια μου πολύ για πρώτη φορά στη ζωή μου και μέρα με την μέρα γίνονταν όλο και πιο δυνατοί. Το κάθε πόδι μου μού φαινόταν ότι ζύγιζε 100 κιλά και εκτός αυτού είχα και δυνατούς πόνους. Απελπίστηκα! Πώς θα ήταν η ζωή από δω και στο εξής; Τελείωσα το βιβλίο του Γέροντα τον α’ τόμο και ήθελα να έλθω σε επικοινωνία με τον πατέρα Ζωσιμά να τον παρακαλέσω να προσευχηθεί για μένα στον Γέροντα Σίμωνα για να με βοηθήσει, αλλά δεν είχα το τηλέφωνο του. Πέρασαν δύο με τρεις νύχτες και προσευχόμουν συνεχώς αλλά η κατάσταση μου χειροτέρευε. Την τελευταία ...

Όσιος Γέροντας Κοσμάς (1885-1968). Μετά την κοίμηση του π. Κοσμά ο πνευματικός του φίλος Ιβάν Αντρέγεβιτς Καλινιτσένκο νοσηλευόταν σε θάλαμο ανάνηψης μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Η κατάσταση του όλο και χειροτέρευε. Ξαφνικά μέσα στη νύκτα ο π. Κοσμάς μπήκε στο θάλαμο, διηγείται ο Ιβάν Αντρέγεβιτς. Φορούσε μαύρα ράσα και στα χέρια κρατούσε ένα σταυρό και κομποσχοίνι. Μπάτιουσκα, δεν πέθανες; Πώς γίνεται να βρίσκεσαι εδώ; τον ρώτησα; Εκείνος μου έκανε νόημα να μη μιλήσω κι ήρθε κοντά μου. Μετά άγγιξε με το χέρι του το πόδι μου, που το είχαν σε ανάρτηση. Όπου με άγγιζε, σε οποιοδήποτε μέλος του σώματός μου, ο πόνος με άφηνε αμέσως. Ήταν πολύ καλό αυτό. Μετά άγγιξε το αριστερό μου πόδι κι απομακρύνθηκε. Ήθελα να συζητήσω μαζί του, μα μου ...

Ο παπα-Φώτης ο διά Χριστόν σαλός (1912-2010) Ο αείμνηστος Αρχιμανδρίτης και Ιεροκήρυκας της Μητροπόλεως μας , π. Ιερόθεος Λυγερός, εμένα προσωπικά μου είχε διηγηθεί το εξής περιστατικό σχετικά με τον παπα-Φώτη: Κάποια μέρα ο π. Ιερόθεος ως Ιεροκήρυκας συνόδευε τον αείμνηστο Μητροπολίτη Μυτιλήνης κυρό Ιάκωβο Κλεοβρότο σε μια ποιμαντική του επίσκεψη στο Πλωμάρι. Κατά την επιστροφή τους στη Μυτιλήνη με το αυτοκίνητο της Μητροπόλεως, λίγο έξω από το Πλωμάρι συνάντησαν τον παπα-Φώτη να πεζοπορεί. Ο Μητροπολίτης έδωσε εντολή να σταματήσουν το αυτοκίνητο κι από το παράθυρο ρώτησε τον παππούλη: – Πηγαίνεις κάπου, να σε πάμε; Ο παπά-Φώτης απάντησε: – Πηγαίνω στη Μυτιλήνη, αλλά δεν θα μπω στο αυτοκίνητο. Ο Μητροπολίτης μαζί με τον π. Ιερόθεο συνέχισαν το ταξίδι τους προς την Μυτιλήνη, χωρίς να σταματήσουν κάπου και ...

Όσιος Παναγής-Παΐσιος Μπασιάς (1881-1888). Μια γυναίκα από το Ληξούρι είχε τέσσερις κόρες. Ο άντρας της ήταν πολύ ιδιότροπος. Την έβριζε διότι γεννούσε συνέχεια κορίτσια και ήταν στενοχωρημένη. Μια μέρα σκέφτηκε να πάει να πάρει την ευλογία του Παπα-Μπασιά και πήρε μαζί της τα τέσσερα κορίτσιά της. Στο μικρότερο έβαλε ένα φιόγκο στα μαλλιά. Όταν έφτασαν στον Παπα-Μπασιά, περίμενε να έλθει η σειρά της γιατί είχε πολύ κόσμο. Όταν ήλθε η σειρά της τα οδηγούσε ένα ένα τα κορίτσια της για να τα ευλογήσει ο Παπα-Μπασιάς λέγοντάς του: – Τα έφερα παπά μου για να τα ευλογήσεις. Ο άγιος τότε ευλόγησε την πρώτη και της είπε: «Καλώς την Διονύσαινα», την δεύτερη «Καλώς την Γιώργαινα», και την τρίτη «καλώς την Σπύραινα». Δηλαδή προφήτεψε τα ονόματα ...

Ο Γέροντας παπα-Σάββας Σταυροβουνιώτης (1909-1985). Ο παπα-Σάββας, ύστερα από την τέλεση ενός Σαρανταλείτουργου, επέστρεψε στο κελλί του και καταπονημένος καθώς ήταν, τον αποπήρε ο ύπνος, ξεχνώντας την πόρτα ανοικτή. Το βράδυ έφτασε στο μοναστήρι ένας μουσουλμάνος και σαν είδε τον ηγούμενο του μίλησε στα Αραβικά: – Σαπά αλχίρ Θεοδόσιε. Γουέν απούνα Σάββας. (Πού είναι ο πατήρ Σάββας); – Δεν γνωρίζω, απάντησε ο ηγούμενος. Στο άκουσμα του ονόματός του, ο παπα-Σάββας ξύπνησε και προχώρησε προς την πόρτα. – Νάτος, του είπε ο Γέρων Θεοδόσιος, δείχνοντας τον Κύπριο ιερομόναχο. Τότε ο Άραβας πλησίασε τον παπα-Σάββα και δακρύζοντας του είπε: – Γκουντ μόρνιγκ φάδερ, γκουντ μόρνιγκ. (Καλημέρα Πάτερ, καλημέρα). Ο Γέροντας τον ρώτησε: – Αρ γιου κρίστιαν; (Είσαι χριστιανός); – Νο, φάδερ. (Όχι πάτερ). – Μιλάς ελληνικά; – Ναι πάτερ. Και ο μουσουλμάνος άρχισε να εξιστορεί ...

Στα αριστερά ο Γερο-Αρσένιος (1886-1983) με τον συνασκητή του τον Γέροντα Ιωσήφ τον Ησυχαστή (1898-1959) Ρωτήσαμε κάποτε τον Γερο-Αρσένιο πού έβρισκαν το παξιμάδι που, όπως είδαμε, ήταν η βασική τους διατροφή. «Την εποχή μας -μας είπε- τα Μοναστήρια μάζευαν από την τράπεζα τα αποκόμματα· τα ’καναν παξιμάδι και τα μοίραζαν εις τους ασκητές. Καλό κακό, ό,τι μας δίναν το παίρναμε· κάποτε είχε και σκουληκάκια. Μια φορά πήγα σ’ ένα Μοναστήρι για λίγο παξιμάδι· ο διακονήτης μου έδωσε ολόκληρο τσουβάλι. – Είναι πολύ, του λέω. – Όχι, πάρτο. Να φορτώνεσαι ένα γεμάτο τσουβάλι από την Μονήν κι έναν ντορβάν με διάφορα άλλα πράγματα, για να ανέβης στην κορυφήν του Άη-Βασίλη! Επί τέλους έφτασα. Το ανοίγουμε με τον Γέροντα, τι να δούμε; Όλο σκουληκιάρικο! Εγώ σαν ...