Θαυμαστές διηγήσεις

Μοναχός Ζωσιμάς, (1937-2010). Ονομάζομαι Αναστασία Μπουνταΐτη , είχα ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Είχαν φύγει σπόνδυλοι από την μέση μου και είχα πάθει παραλυσία και πονούσα πολύ. Νύχτα μέρα δεν έκλεινα μάτι από τους πόνους. Είχα γυρίσει όλους τους γιατρούς της Ελλάδος και δεν μπόρεσαν να με γιατρέψουν. Πήγα και στην Ολλανδία και δυστυχώς και εκεί δεν μου έκαναν τίποτα. Δεν έπαιρνε θεραπεία. Μόνο μου είπαν να πάρω μια ζώνη σιδερένια για να με στηρίζει λίγο. Ήλθα στην Ελλάδα και μου είπαν πως είναι ένας Γέροντας και σταυρώνει στο Χαλάνδρι. Σύμπτωση εκείνες τις ημέρες θα πήγαινε στον Γέροντα και ένα λεωφορείο με πενήντα άτομα από το Άργος για να σταυρωθεί. Πήγα και εγώ μαζί τους. Μισή ώρα με σταύρωνε ο Γέροντας και μετά μου ...

Μοναχός, π. Αυξέντιος Γρηγοριάτης (†1981). Όταν πριν από χρόνια σχολιάζαμε τα γραπτά κείμενα του βιβλίου μου «Γνώσις και βίωμα της Ορθοδόξου πίστεως» με τον ηγούμενο πατέρα Γεώργιο Καψάνη, ο οποίος έγραψε και τον πρόλογο του βιβλίου αυτού, αναφέρθηκε και στον πατέρα Αυξέντιο, που ήδη είχε κοιμηθή οσιακώς το 1981, τονίζοντας ότι ήταν κρυφός εργάτης της νοεράς προσευχής. Και αμέσως μου ανέφερε ένα συγκλονιστικό γεγονός, που συνέβη όταν σε μια γιορτή προσήλθε ο πατήρ Αυξέντιος για να κοινωνήση. Όταν έφθασε κοντά στο άγιο Ποτήριο, ο λειτουργός παπάς τυφλώθηκε από το εκτυφλωτικό φώς που έβγαινε από το πρόσωπο του πατρός Αυξεντίου. Το πρόσωπό του εξαφανίστηκε από τον ολόλαμπρο ήλιο που το εκάλυπτε. Και ο παππούλης δεν μπορούσε όχι μόνον να τον κοινωνήση, αλλά ούτε ...

Άγιος Παΐσιος (1924-1994). Κάποια από τις επόμενες μέρες που δούλευα στον κήπο, πρωί, παρέα με την Πρακάς, την γερμανίδα, της λέω: – Αποφάσισα να πάω να ζήσω στο Άγιον Όρος μαζί με κείνον τον ασκητή που σου είπα. – Αυτό είναι δύσκολο, είναι για εξελιγμένες ψυχές, μου απάντησε, στενοχωρημένη. Ήθελε από καλοσύνη να μείνω στο άσραμ . Το θεωρούσε πολύ… πνευματικό. Αυτή είχε μια αγάπη και θαυμασμό για τον γκουρού. Οι άλλοι όμως οι γιόγκι, και περισσότερο ο Νιράνζαν, ο νυν γκουρού, δεν βλέπαν το θέμα με τόση καλοσύνη και αφέλεια όπως η Πρακάς. Τους ενοχλούσε η αμφισβήτησή μου. Θέλαν να με υποτάξουν. Θέλαν να με κρατήσουν στο άσραμ «έστω και πεθαμένο». Όταν η Πρακάς τους μετέφερε την απόφασή μου να τους εγκαταλείψω και να γυρίσω ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). Το 1985 επισκέφθηκε τον Πατέρα Παΐσιο στο Ησυχαστήριο του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου μία καρκινοπαθής γυναίκα τριαντά έξι ετών από την Θάσο. Ήταν σε κακή κατάσταση, και οι γιατροί της είχαν δώσει ελάχιστο χρόνο ζωής. Ο Γέροντας την σταύρωσε με τον Σταυρό του, προσευχήθηκε για λίγη ώρα και αμέσως της είπε: – Μη φοβάσαι, έχεις να κάνης πολλή δουλειά ακόμη. Είναι και ο Άγιος Παντελεήμων. Μαζί με την ευχή του της έδωσε και έναν ξύλινο Σταυρό λέγοντας: – Αυτόν θα τον έχης πάντα μαζί σου και μη φοβάσαι. Όταν η γυναίκα γύρισε στην Θάσο, ανέβηκε στο μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος, τον οποίο ευλαβείτο από μικρή, και τον παρακάλεσε θερμά. Είχε μέσα της την βεβαιότητα ότι, αφού ο Πατήρ Παΐσιος της μίλησε έτσι, ...

Άγιος Παΐσιος Αγιορείτης (1924-1994). Ένας ιερέας, που υπηρετεί χρόνια την Εκκλησία του Χριστού μας στην Αμερική, αποφάσισε κάποτε να επισκεφτεί το Άγιον Όρος και συγκεκριμένα τον γέροντα Παΐσιο. Μαζί του είχε έκδηλώσει την επιθυμία να ‘ρθει και ένας προτεστάντης πάστορας. Ο Γέροντας τους υποδέχτηκε γεμάτος καλοσύνη. Τους κέρασε λουκούμι και κρύο νερό και κάθισε κοντά τους. Πέρασαν μερικά λεπτά κι ο προτεστάντης πάστορας άνοιξε συζήτηση για τα άγια λείψανα. Ισχυριζόταν ότι όλα τα οστά των ανθρώπων είναι ίδια και ότι δεν πρέπει κάποια να τα ξεχωρίζουμε και να τα προσκυνούμε. Τότε ο Γέροντας με πάρα πολύ καλό τρόπο του λέει: – Δεν είναι έτσι όπως τα λες, γιατί, να, χτες είχε έρθει εδώ ένας πατέρας κι είχε φέρει μαζί του το γιο του, ...

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης (1866-1938). Οι Άγιοι ακούνε τις προσευχές μας και έχουν από το Θεό τη δύναμη να μας βοηθούν. Αυτό είναι γνωστό σ’ όλο το γένος των χριστιανών. Ο πάτερ Ρωμανός, ο γυιος του πατρός Δοσίθεου, μου διηγόταν πως όταν ήταν ακόμα στον κόσμο πολύ νέος, έτυχε να διαβή σ’ εποχή χειμώνα το Δον. Ξαφνικά ράγισαν οι πάγοι του ποταμού και τ’ άλογο του έπεσε μέσα στην τρύπα που άνοιξε και σε λίγο όλο το έλκηθρο και το άλογο βυθιζόταν στους πάγους. Αυτός, μικρό παιδί, φώναξε: “Άγιε Νικόλα, βοήθησέ με να σύρω έξω το έλκηθρο” και τραβώντας τα χαλινάρια, είδε αμέσως έλκηθρο και άλογο έξω από τους πάγους.   Διήγηση του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη όπως περιέχεται στο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου ο “Άγιος Σιλουανός ...

Ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). Όταν φτάσαμε , ο κόσμος που περίμενε από έξω, μας πληροφόρησε για την αυθημερόν οριστική αναχώρηση του Αγίου προς το Άγιον Όρος. Ένα λευκό επιβατηγό όχημα ήταν παρκαρισμένο εκεί κοντά και μερικές μοναχές μαζί με τρεις αγιορείτες μοναχούς συνόδευαν υποβασταζόμενο τον Άγιο. Εκείνος με κατεβασμένο το σκουφί έως τα κλειστά μάτια του και σκυφτός έδινε την ευλογία του στον κόσμο. Στεκόμουν παράμερα και περίμενα. Όταν τον πλησίασα, για να πάρω την ευλογία του, σήκωσε το κεφάλι του, άνοιξε τα μάτια του και κοιταχτήκαμε κατάματα. Το διαπεραστικό του βλέμμα προκάλεσε ρίγος σε όλο μου το σώμα. Ήξερα ότι ήταν εντελώς τυφλός κι όμως, πριν από λίγο, κοιταχτήκαμε! Μπήκαμε και εμείς γρήγορα στο ταξί και αρχίσαμε να ακολουθούμε το όχημα ...

Ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης. Ο Εκκλησιάρχης της Μεγίστης Λαύρας του Αγίου Όρους Κοσμάς είχε την συνήθεια όταν πήγαινε στην Κωνσταντινούπολη, να περνά από την Μονή του Παναγίου, γιατί εκεί ήταν ηγούμενος ο Αντώνιος, γνήσιος μαθητής του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτη του ιδρυτή της Μεγίστης Λαύρας. Όταν κάποτε, λοιπόν, πέρασε από το μοναστήρι, είδε μια εικόνα του Αγίου που έμοιαζε πάρα πολύ σ’ αυτόν. Και τότε παρακάλεσε τον ηγούμενο να του την χαρίσει. Αυτός, όμως, δεν συμφωνούσε γιατί την ήθελε και ο ίδιος πάρα πολύ. Παρ’ όλα αυτά ο Κοσμάς δεν σταματούσε να του την ζητά και όρκιζε τον ηγούμενο στον Άγιο και τον παρακαλούσε να του κάνει την χάρη αυτή και να μην τον αφήσει περίλυπο. Και τότε του είπε ο Αντώνιος: – Μείνε ...

Ο Άγιος Ανδρέας Αρχιεπίσκοπος Κρήτης. Κάποτε έφτασε στην Κρήτη βαρβαρικός στόλος και την πολιόρκησε. Η πολιορκία ήταν ιδιαίτερα ασφυκτική, αφού οι πολιορκητές εφάρμοσαν και χρησιμοποίησαν όλες τις τότε γνωστές πολεμικές τέχνες και μηχανές. Ευτυχώς, όμως, η Μεγαλόνησος βρισκόταν σε καλά χέρια, αφού Αρχιεπίσκοπος Κρήτης ήταν ο Άγιος Ανδρέας, του οποίου η δύναμη της προσευχής είχε μεγάλη παρρησία ενώπιον του Θεού. Για τον λόγο αυτό, ο Άγιος Ανδρέας προφύλαξε αφ’ ενός την ποίμνη του από κάθε κίνδυνο και αφ’ ετέρου προκάλεσε τόσο φόβο στους πολιορκούντες, που ετράπησαν σε φυγή, χωρίς να έχουν υποστεί κάποια επίθεση. Και μάλιστα, λόγω αυτής της αιφνίδιας και άτακτης φυγής τους, πολλοί απ’ αυτούς αφανίστηκαν από τα κύματα, αλλά και από τους πολιορκουμένους Χριστιανούς. Διασκευή από τον Μεγάλο Συναξαριστή της Εκκλησίας, μήνας ...

Ο Άγιος Παΐσιος (1924-1994). Τον Μάιο του 1989 ο Πατήρ Παΐσιος έκανε μία δεύτερη -μεγαλύτερη αυτήν την φορά- περιοδεία στα Πομακοχώρια της Θράκης. Τον πήγε με το αυτοκίνητό του ένας γνωστός του νέος και, όταν έφθασαν εκεί, πήραν μαζί τους και δύο Πομάκους που είχαν γίνει Χριστιανοί και επισκεπτόταν συχνά τον Γέροντα. Ζήτησαν την ευλογία του Μητροπολίτου, και έπειτα ξεκίνησαν την περιοδεία. Η καλωσύνη του Πατρός Παϊσίου «μίλησε» στις καρδιές των απλών αυτών ανθρώπων. Και, επειδή είχαν ακούσει ότι ο νονός του ήταν Άγιος και ότι στην πατρίδα του, τα Φάρασα, έκανε πολλά θαύματα και στους Μουσουλμάνους, όλοι ήθελαν να τον δουν και τον καλούσαν στα σπίτια τους. Όσοι μάλιστα ήταν από άλλα χωριά, τον παρακαλούσαν να επισκεφθή και το δικό τους. Σε ...

Ήταν μια παρθένα, Πιαμούν στο όνομα, που πέρασε τη ζωή της μαζί με τη μητέρα της, τρώγοντας μέρα παρά μέρα το βράδυ, κλώθοντας το λινάρι. Αυτή αξιώθηκε προφητικού χαρίσματος. Και συνέβη κάποτε στην Αίγυπτο, την εποχή των πλημμυρών, να μάχεται ένα χωριό με ένα άλλο· γιατί διαπληκτίζονταν στη διανομή του νερού, ώστε να επανακολουθούν και φόνοι και τραυματισμοί. Ένα δυνατότερο χωριό λοιπόν επετέθηκε στο χωριό της, κι έρχονταν πλήθος άνδρες με δόρατα και ρόπαλα να το καταστρέψουν. Και της παρουσιάστηκε Άγγελος αποκαλύπτοντάς της την επίθεση. Και αφού κάλεσε τους πρεσβυτέρους του χωριού τους λέει: – Να βγείτε να συναντήσετε αυτούς που έρχονται από το τάδε χωριό εναντίον σας, και παρακαλέστε τους να πάψουν τη μάχη. Οι δε πρεσβύτεροι φοβήθηκαν και, αφού έπεσαν στα πόδια ...

Ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). Φεύγοντας περίμενα κάτω στον δρόμο, στην στάση, να περάσει το λεωφορείο για να γυρίσω στην Αθήνα. Περίμενα αρκετή ώρα και το λεωφορείο δεν ερχόταν. Οπότε ξαφνικά βλέπω μια μεγάλη νταλίκα μόλις με προσπέρασε να σταματάει. Εγώ δεν έδωσα σημασία, δεν ήξερα γιατί σταμάτησε. Περίμενε, περίμενε ο οδηγός, έκανε νόημα, αλλά εγώ κοιτούσα από την άλλη μεριά για να δω αν έρχεται το λεωφορείο. Οπότε κατεβαίνει ο οδηγός από την πόρτα την δική του κι έρχεται πίσω και μου λέει: – Για σένα σταμάτησα. Πάω στην Αθήνα. Άμα θέλεις, έλα να σε πάρω, γιατί το λεωφορείο άλλαξε δρομολόγια και θ’ αργήσει. Ξαφνιάστηκα, αλλά αισθάνθηκα μέσα μου μία δύναμη που μου έλεγε “προχώρα, πήγαινε”. Πήγα λοιπόν. Με δυσκολία ανέβηκα στην ...

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης (1829-1908). Δύο μικρά παιδιά, ο Παύλος και η Όλγα, χάρις στο άπειρο έλεος του Κυρίου, που ανταποκρίθηκε στις προσευχές της αναξιότητος μου, έγιναν καλά από την αρρώστιά τους. Στην περίπτωσι του Παύλου, η αρρώστια έφυγε μες από ένα ήσυχο ύπνο. Και το προσωπάκι της Όλγας φωτίσθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη με τη χαρά της υγείας. Εννέα φορές πήγα να προσευχηθώ με πίστι, ελπίζοντας ότι την πίστι μου δεν θα την απεδοκίμαζε ο Κύριος. Αρκεί να κρούη κανείς και η πόρτα θα του ανοιχθή. Μπορεί εγώ να ήμουν ανάξιος, αλλά ο Κύριος χάρις στο άπειρό του έλεος θα με άκουε. Ο άδικος κριτής λύγισε τέλος στις επίμονες παρακλήσεις της γυναικός που τον ενωχλούσε με το αίτημά της. Πολύ περισσότερο ο ...

Ο κληρικός Γενέσιος, υπηρετούσε ως νοσοκόμος στο Πανδοχείον του Σαμψών στην Κωνσταντινούπολη. Επειδή όμως ήταν αμελής και τεμπέλης και δεν φρόντιζε όπως έπρεπε τους αρρώστους, ο άγιος Σαμψών εμφανίστηκε αρχικά στον ύπνο του  και τον παρακίνησε να επιμελείται καλά τους αρρώστους, για να μην υποφέρουν. Επειδή όμως ο Γενέσιος δεν συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις, που του έκανε ο άγιος, του εμφανίστηκε για δεύτερη φορά ολοζώντανος και του έδωσε τόσο ξύλο, ώστε τον έκανε κατάμαυρο και γεμάτο πληγές σε όλο του το σώμα. Και μάλιστα, ο Γενέσιος, από τον φόβον του έχασε την λαλιά του και δεν μπορούσε πλέον να μιλήσει. Για να μάθουν, λοιπόν, τι έπαθε, του έδωσαν χαρτί και μολύβι για να γράψει τι ακριβώς συνέβη. Και τότε ο Γενέσιος έγραψε με ...

Ταρσώ, η διά Χριστόν σαλή (1910-1989). Μια φορά, λέει η αδελφή Μαρίνα, πήγα να τη δω . Κάθισα δίπλα της, έξω. Ο καιρός ήταν καλός, νηνεμία. Ενώ συζητούσαμε, μου λέει: – Έλα κάτσε από ‘δω, μη σε κτυπήσει ο ανεμοστρόβιλος από ‘κει. Δεν έδωσα σημασία. Μετά από λίγο, πάλι: – Έλα κάτσε εδώ, μη σε κτυπήσει ο αέρας· της λέγω: – Μα τι παράλογα λες; Δεν σου είπα να μιλάς σωστά; Μου απαντά: – Εγώ σωστά μιλώ· εσύ δεν ακούς. Σε λίγο φύσηξε ένα μικρό αεράκι. Καθόταν σκεπτική. Και ξαφνικά σηκώνεται ένας ανεμοστρόβιλος, σηκώνει μια παλιόπορτα από σανίδες, που υπήρχε εκεί δίπλα, και μου την καταφέρει στο κεφάλι, στο μέτωπο. Με πήραν τα αίματα. Φώναξε: – Πω, πω, Παναγία μου. Αχ, παρήκουη· δεν σου έλεγα, έλα κάτσε από δω; ...

Ο όσιος Γεώργιος (Καρσλίδης) της Δράμας (1901-1959). Μια γυναίκα από την Καλλίφυτο Δράμας διηγήθηκε πως επί βουλγαρικής κατοχής έλεγε : – Τα βράδυα να έρχεστε όποτε μπορείτε κοντά μου. Οι γονείς έπαιρναν και τα παιδιά μαζί τους γιατί το ζητούσε ο άγιος Γέροντας. Έλεγε τότε: – Θα ‘ρθει μια εποχή που η μάνα δεν θα γνωρίζει το παιδί και το παιδί τη μάνα… – Πώς πάτερ θα γίνει αυτό; – Ναι, ναι, θα ξενιτευθεί ο κόσμος, τα παιδιά θα μεγαλώνουν με τις γιαγιάδες και δεν θα γνωρίζουν τους γονείς τους. Όπως και έγινε με τη μετανάστευση. – Θα ‘ρθεί καιρός που τα αδέλφια μεταξύ τους θα σκοτώνονται. Όπως έγινε ακριβώς στον εμφύλιο σπαραγμό. Επί βουλγαρικής κατοχής, ο τόπος διήλθε πολλά και φοβερά δεινά. Κάηκαν ολόκληρα χωριά, λεηλατήθηκαν σπίτια κι εκκλησίες, ...

Παναγία η Οδηγήτρια. Για την εικόνα της Παναγίας της Οδηγητρίας διηγούνται τα ακόλουθα στις ιερές μονές Ξενοφώντος και Βατοπαιδίου του Αγίου Όρους. Η Θεομητορική αυτή εικόνα βρισκόταν από απομνημονεύτων χρόνων εντός του Καθολικού (του κεντρικού ναού) της Ιεράς Μεγίστης Μονής Βατοπαιδίου, επί της κολώνας του αριστερού χορού. Το 1730, όμως, κατά παράδοξο τρόπο, ενώ ο ναός ήταν κλειδωμένος, η εικόνα εξαφανίστηκε από την Μονή και για τον λόγο αυτό οι Βατοπαιδινοί Πατέρες το θεώρησαν αυτό ως ιεροσυλία. Και ενώ άρχισαν να την αναζητούν εντός του χώρου της Ιεράς Μονής, ξαφνικά έμαθαν, ότι η εικόνα βρέθηκε στην Ιερά Μονή Ξενοφώντος, η οποία απέχει τρεις ώρες με τα πόδια από τη Μονή Βατοπαιδίου. Χωρίς καμιά καθυστέρηση, οι Βατοπαιδινοί μοναχοί έστειλαν ανθρώπους να μεταφέρουν πίσω την εικόνα. Όταν ...

Όσιος, Μέγας Παΐσιος. Κάποια μέρα που ο Μέγας Παΐσιος περνούσε μέσα από την πόλη, είδε έναν φτωχό που οι δανειστές του απαιτούσαν με βία, να τους καταβάλει τα 300 φλουριά που τους χρωστούσε. Εκείνος όμως δεν είχε να τους τα δώσει. Βλέποντας ο άγιος τη σκηνή αυτή, στεναχωρήθηκε και παρακάλεσε τους δανειστές να κάνουν λίγη υπομονή. Στη συνέχεια, ο Μέγας Παΐσιος, ύψωσε τα χέρια του στον ουρανό και προσευχήθηκε στον Θεό. Και τότε, την ίδια στιγμή, κατέβηκε μια περιστέρα στον δεξιό του ώμο, που όταν ο άγιος την έπιασε στα χέρια του, έγινε όλη χρυσή. Ο Μέγας Παΐσιος πήγε την χρυσή περιστέρα σε έναν χρυσοχόο και του είπε να του δώσει 300 φλουριά και να κρατήσει το χρυσό αυτό πτηνό ως ενέχυρο. Ο χρυσοχόος ...

Η κ. Μαρ. Στρ.*, μετά τον τρίτο της τοκετό και λόγω κάποιας επιπλοκής υπέφερε πολύ και κινδύνευε να αχρηστευθούν οι νεφροί της με άμεσο κίνδυνο την ίδιά της τη ζωή. Όλα τα θεραπευτικά μέσα που χρησιμοποιήθηκαν απέβησαν μάταια και η προτεινόμενη εγχείρηση ήταν πάρα πολύ δύσκολη με ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας. Τόσο όμως η ίδια όσο και ο σύζυγός της ήταν άνθρωποι μεγάλης πίστης και παρακαλούσαν με θερμή προσευχή τον Κύριο, την Παναγία και όλους τους Αγίους να την βοηθήσουν. Μία νύκτα όμως, και παρόλο που δεν παρακάλεσε ιδιαιτέρως τον Άγιο Γεράσιμο, είδε στον ύπνο της πως βρισκόταν στην Κεφαλλονιά και προσευχόταν μπροστά στο σκήνωμα του Αγίου μαζί με κάποιον ιερέα, επαναλαμβάνοντας πολλές φορές φορές μαζί με αυτόν το “Κύριε ελέησον” και χύνουσα ...