Θαυμαστές διηγήσεις

Ο Ρουμάνος, Ομολογητής Ιερέας π. Δημήτριος Μπεζάν (1908-1995). Διηγείται ο π. Δημήτριος Μπεζάν: Μια Κυριακή δύο ξένες γυναίκες μου έφεραν ονόματα, ένα πρόσφορο και κρασί με τα οποία λειτούργησα την ημέρα εκείνη. Είπαν ότι είναι από τη Σουτσεάβα και ότι έχουν δίκη την επόμενη ημέρα. Γι’ αυτό και έφυγαν αμέσως. Μετά την Θεία Λειτουργία έπεσα στο Ιερό. Το πρόσωπο μου ήταν πράσινο. Οι πιστοί με έφεραν στο σπίτι, με άπλωσαν στο κρεβάτι ενώ οι γυναίκες με θρηνούσαν. Προσκύνησα: «Νυν απολύεις τον δούλον σου, Δέσποτα…». Είδα μπροστά μου ένα δυνατό φως και χαμογέλασα επειδή αισθανόμουν μεγάλη χαρά. Ξύπνησα στο νοσοκομείο του Τίργου Νεάμτς με μερικούς γιατρούς γύρω μου. Μου είπαν ότι στο μπουκάλι του κρασιού βρήκαν ίχνη από καυστική σόδα. Ήμουν αδύνατος επειδή πέρασα από τον ...

Όσιος Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994). Το διάστημα εκείνο που παρέμεινε ένας Μοναχός   σ’ ένα μοναστήρι της Ηπείρου, είχε γνωρίσει έναν πολύτεκνο αγροφύλακα με δώδεκα παιδιά, ο οποίος υπηρετούσε σ’ ένα χωριό 4.30 ώρες ποδαρόδρομο μακρυά από την κωμόπολη που έμενε η οικογένειά του. Επειδή ο δρόμος για χωριό περνούσε από έξω της Μονής, περνούσε και πηγαίνοντας, αλλά και ερχόμενος. Όποτε έρχονταν από το χωριό για να πάη στο σπίτι του με παρακαλούσε να ανάψη ο ίδιος τα κανδήλια και τον άφηνα. Αν και έχυνε τα λάδια, αλλά προτιμούσα να καθαρίσω μετά τις πλάκες του Ναού, παρά να τον λυπήσω. Πάντα όμως όταν έφευγε, αφού άναβε τα κανδήλια έξω από το Μοναστήρι περίπου 300 μέτρα έριχνε και μια ντουφεκιά! Αυτό δεν μπορούσα να το ...

Άγιος Ιάκωβος (Τσαλίκης) (1920-1991), Ηγούμενος Ιεράς Μονής Οσίου Δαβίδ του Γέροντος. Αρχές Φεβρουαρίου στον Λευτέρη Μ. εκδηλώθηκε φοβερή αιματολογική αρρώστια, που εξελίχτηκε σε λευχαιμία και σηψαιμία. Οι γιατροί απελπίστηκαν. Ο Λευτέρης, θεολόγος και ψάλτης, πνευματικό τέκνο και πολύ αγαπητός στο γέροντα . Τρέξανε φίλοι στη Μονή και είπανε τη γνωμάτευση των γιατρών: «ο Λευτέρης θα πεθάνει, γέροντα». Τους άφησε όλους και κατέβηκε στον ναό. Έκανε Παράκληση, προσευχήθηκε πολύ, γύρισε στους φίλους του Λευτέρη: – Ο Λευτέρης δε θα πεθάνει, θα ζήσει και σε δυόμισι μήνες θα ‘ρθει να ψάλει στο μοναστήρι. Πράγματι έτσι έγινε, με τη βοήθεια θεραπείας. Αλλά τα βάσανα του Λευτέρη δεν τελείωσαν. Οι γιατροί υπέδειξαν ως τελευταία ελπίδα μεταμόσχευση μυελού και μάλιστα σε ειδικό κέντρο στο Παρίσι. Πριν φύγει για το Παρίσι ...

Ο Γέροντας, π. Σίμων Αρβανίτης (1901-1988) και ο υποτακτικός του, μοναχός, π. Ζωσιμάς (1937-2010). Μια μέρα, αναφερόμενος στα νεανικά του χρόνια ο Γέροντας μου διηγήθηκε τα παρακάτω : Ήμουν πολύ στενοχωρημένος. Πουλούσα σταφύλια γυρνώντας στις γειτονιές της Αθήνας όλη τη μέρα κάτω από τον καυτόν ήλιο με το ζώο μου για να βγάλω ένα μεροκάματο. Δεν με ένοιαζε ο κόπος, αλλά δε μου έμενε καθόλου χρόνος για να μελετήσω. Εκεί που καθόμουν σκεφτικός και στενοχωρημένος, έκανα και την προσευχή μου στον Κύριο λέγοντας τον πόνο μου. «Δεν υπάρχει καμμιά λύση, Κύριέ μου, να μου μένει λίγη ώρα για να διαβάζω λιγάκι; Να γυρίζω έτσι όλη τη μέρα για ένα μεροκάματο και μόνο για τα υλικά πράγματα και να παραμελώ την ψυχή μου, χωρίς λίγη ...

Ένας μοναχός πάλευε με λογισμούς αμφιβολίας, για το αν τα Τίμια Δώρα είναι πραγματικά Σώμα και Αίμα Χριστού ή απλά σύμβολα και τύποι. Οι άλλοι μοναχοί, όταν ενημερώθηκαν σχετικά, τον κάλεσαν σε μια θεία λειτουργία, στη διάρκεια της όποιας προσεύχονταν όλοι θερμά να του δείξει ο Θεός με θαύμα την αλήθεια, για να διώξει τους λογισμούς της απιστίας. Μετά την απόλυση, ο αδελφός αυτός διηγήθηκε στους άλλους τα εξής: – Όταν ο διάκονος ανέβηκε στον άμβωνα για να διαβάσει το Ευαγγέλιο, είδα ν’ ανοίγει η στέγη της εκκλησίας. Μετά την ευχή της προσκομιδής, είδα να σχίζονται οι ουρανοί και να κατεβαίνει φωτιά πάνω στα Τίμια Δώρα. Ύστερα παρουσιάστηκε πλήθος αγγέλων κι ανάμεσά τους ένα Παιδί. Μαζί τους κατέβηκαν άλλα δύο πρόσωπα με ομορφιά ...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλύβίτης (1906-1991). (Αγιορειτική Φωτοθήκη) Τα χρόνια μετά τον πόλεμο ήταν πολύ δύσκολα κι οι άνθρωποι αγωνίζονταν, για να ζήσουν. Εγώ, όπως σας είπα, την εποχή εκείνη ήμουν στην Πολυκλινική. Πολλά περιστατικά θυμάμαι απ’ τα χρόνια εκείνα. Ακούστε ένα απ’ αυτά. Η Έφη ήταν δεκαεφτά χρονών κι έμενε το καλοκαίρι με τους γονείς της και τον αδελφό της στο Μπογιάτι. Είχαν περιβόλι με κηπευτικά και τα πουλούσαν. Ένα βράδυ η μητέρα της Έφης την έστειλε σ’ ένα μαγαζάκι εκεί κοντά, να αγοράσει πετρέλαιο για την λάμπα. Σημειώστε ότι δεν είχαν τότε ρεύμα. Επιστρέφοντας προς το σπίτι η Έφη συναντάει στο δρόμο ένα αγόρι, συμμαθητή της. Μιλούσαν για τα μαθήματα. Το σημείο, όμως, που είχαν σταματήσει βρισκόταν πίσω από ένα φορτηγό αυτοκίνητο. ...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991). : Μου ήλθε μια μοναχούλα και είχε βγάλει εδώ στο χέρι της ένα πράγμα σαν καρύδι. Όταν μου το έδειξε: – Έλα να σε πάω επάνω στον Καθηγητή, της είπα (ήμουν τότε στην Πολυκλινική). – Εγώ δεν ήλθα για τον Καθηγητή, μου λέει, ήλθα σε σας. – Τη σταύρωσα στο μέτωπο, της σταύρωσα το χέρι και την έστειλα στο μοναστήρι της. Έγινε καλά. – Μια άλλη εξομολογουμένη, καθώς εξομολογείτο, διέκρινα με τα μάτια της ψυχής ότι έχει καρκίνο στο στήθος. – Είσαι καλά, της λέω; Εσύ κάτι έχεις. – Ναι, πάτερ μου, αλλά ντρέπομαι να το ειπώ. – Πήγαινε τώρα επάνω στον τάδε γιατρό εκ μέρους μου, να σε δει. Και μετά έλα να μου πεις εδώ.   Όταν γύρισε, είχε όντως καρκίνο, την είχαν στείλει ...

Με αφορμή το βιβλίο “Εμπειρίες…” μου τηλεφώνησε κάποιος πρώην άθεος και μου διηγήθηκε τα εξής: Εγώ σαν μαρξιστής και υλιστής που ήμουν, όλους τους θρησκευόμενους χριστιανούς τους θεωρούσα κατωτέρας στάθμης και λειψούς στο μυαλό, τους δε ιερείς και ρασοφόρους εκμεταλλευτές των απλών ανθρώπων. Από όλους αυτούς, λοιπόν, μόνον έναν σεβόμουν, που μου είχε σώσει στον στρατό την ζωή. Αυτός κάθε φορά που τον βομβάρδιζα με απορίες και ερωτήσεις, αντί άλλου μου απαντούσε: “Έρχου και ίδε”. Κάποια φορά μου είπε: “Θα πεθάνω, κι ένα χατήρι δεν μου το έχεις κάνει! Και γιατί να το κάνης, όταν θα έχω πεθάνει; Να μου το κάνης πριν πεθάνω να χαρώ! Να έρθης μια φορά μαζί μου στην εκκλησία”. Εγώ του αντέτεινα ότι βαριέμαι να κάθομαι όρθιος τόσες ...

Μία γυναίκα ονόματι Βέλικα Π., καλή νοικοκυρά απ’ το χωριό Μπρούσνικ διηγείται πως πριν από δύο χρόνια κείτονταν άρρωστη στο νοσοκομείο του Μπίτολιε. Το χέρι της είχε πρηστεί πολύ. Οι γιατροί τρύπησαν το πρήξιμο και μεγάλη ποσότητα πύον έβγαινε απ’ το χέρι της. Τότε την πλησίασε μία μέρα ο πατέρας Ιωάννης Μαξίμοβιτς, τότε καθηγητής του Θεολογικού Λυκείου, και σημερινός επίσκοπος Σαγκάης . Εκείνη δεν τον γνώριζε.   Ο πατέρας Ιωάννης της πρόσφερε να λάβει τη Θεία Μετάληψη κι εκείνη κοινώνησε. Γι’ αυτό το λόγο υπέφερε λιγότερο. Μετά από δύο τρεις μέρες πάλι την επισκέφθηκε ο πατέρας Ιωάννης και πάλι της πρότεινε να κοινωνήσει. Εκείνη δέχθηκε, αλλά είπε, ότι πρώτα θα νηστέψει τουλάχιστον τρεις ημέρες και τότε θα λάβει τη Θεία Κοινωνία. Επειδή, λέει, ...

Ο Αγιορείτης όσιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης (1270-1365). Πολλές φορές η πύρινη προσευχή του έκανε και την καλύβα του να φλογίζεται και να εκπέμπει ακτινοβολία, που καταύγαζε την περιοχή! Σε πολλούς αυτόπτες φαινόταν σαν να καίγονται και η καλύβα και το πυκνό δάσος γύρω της. Κάποιος μοναχός Αρσένιος διηγείται ότι κάποτε είδε πελώριες γλώσσες φωτιάς να πετάγονται από τον άγιο και να λαμπαδιάζουν τα δέντρα και τους θάμνους, χωρίς να τα καίνε. Ο ίδιος έμεινε εμβρόντητος.     Όταν η εξαίσια αυτή φλογοβολία υποχώρησε, πλησίασε με φόβο τον όσιο και τον ρώτησε: – Άγιε του Θεού, τι συμβαίνει; Τι ήταν αυτή η πυρκαγιά; – Δεν ξέρω τι μου λες, απάντησε απότομα εκείνος. Ήθελε να κρύψει το υπερφυσικό γεγονός και να σταματήσει κάθε συζήτηση σχετικά μ’ αυτό. Ο ίδιος ...

Ο Γέροντας Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης (1897-1959). Ένας ιερομόναχος σε κάποιο Μοναστήρι που είχε το διακόνημα του κηπουρού και έμενε στο σπιτάκι του κήπου, άκουγε κάθε νύχτα να χτυπά το κουδούνι της πόρτας του κήπου και ξυπνούσε. Στην συνέχεια άκουγε βήματα να κατεβαίνουν τα σκαλιά προς το υπόγειο και ένιωθε κάποιον να σκαλίζει τα εργαλεία και τα φυτοφάρμακα. Τον άκουγε, αλλά και νοερώς τον έβλεπε σαν μία σκιά. Αυτό συνέβαινε κάθε νύχτα και είχε μεγάλη στενοχώρια. Ύστερα άρχιζε να κουνιέται το σπίτι σαν να γινόταν σεισμός. Όπως έμαθε ύστερα, μόνο εκεί συνέβαινε, ενώ στο Μοναστήρι όλα ήταν ήσυχα. Ο Ηγούμενος τού είπε να κάνει Λειτουργίες και Αγιασμούς, αλλά πάλι συνεχίζονταν τα ίδια. Εκεί στο σπίτι του κηπουρού προηγουμένως έμεναν εργάτες, έγιναν κάποια σκάνδαλα και ο ...

Ο Ιερομόναχος, π. Άνθιμος Αγιαννανίτης (1913-1996). (Φωτογραφία: Douglas Lyttle, Αγιορειτική Φωτοθήκη). Ο κ. Παναγιώτης Γκιουλές διηγείται: Ο Γέρων εξομολογούσε στην μονή Γρηγορίου . Στο καραβάκι για την Αγία Άννα με πήρε μαζί του. Πριν όμως φθάσουμε στον αρσανά της, σηκώθηκε φοβερό μπουρίνι. Τέτοιο δεν είχε δει για εξήντα χρόνια, όσο δηλαδή ασκήτευε στον Άθωνα. Το καραβάκι το πήρε βαθιά και άρχισε να παίρνει νερό. Οι καπεταναίοι φοβήθηκαν. Τότε ο Γέρων σήκωσε τα χέρια ψηλά και προσευχήθηκε θερμά σ’ Αυτόν που καταπαύει τους σάλους και τις τρικυμίες με ένα Του νεύμα. Δευτερόλεπτα κράτησε η προσευχή του, ήταν όμως ολόθερμη. Σαν στήλη φωτός ανέβαινε στον Θρόνο του Υψίστου. Μετά σταύρωσε την θάλασσα, που μόνο σε εκείνο το σημείο και μέχρι τον αρσανά είχε γαληνεύσει, ...

Μία ημέρα λοιπόν δύο χωριάτες ήλθαν στα παζάρια και ο ένας αγόρασε την φοράδα του άλλου. Εκείνος που την αγόρασε, επήγε εις την εκκλησία και επροσκύνησε. Άφησε δε εμπρός εις την εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και μερικά χρήματα και μου είπε να ανάψω ένα κερί. Εγώ άναψα το κερί, είδα τα χρήματα, ήσαν αρκετά, δεν τα πήρα χρήματα, τ’ άφησα εμπρός στην εικόνα. Κατά το βράδυ, επήγα νανάψω τα καντήλια και βλέπω να λείπουν τα χρήματα. Μα δεν ξέρεις πόση στενοχώρια μου ήλθε. Ο πειρασμός με εσκλήρυνε και εμένα και, όπως κουβεντιάζουμεν μαζί, επήγα εμπρός στην εικόνα του Αγίου και του λέγω: Ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. – Άγιε Πρόδρομε, δεν είσαι εδώ; Γιατί αφήνεις και σου παίρνουν τα χρήματα εμπρός από ...

Ο Ιερομόναχος Χαράλαμπος Διονυσιάτης (αριστέρα), ο Γέροντας Ιωσήφ Σπηλαιώτης (στο κέντρο) και ο Ιερομόναχος Εφραίμ της Αριζόνας. Μια μέρα είχαμε παγκοινιά και δουλέψαμε σκληρά όλη η συνοδεία σε οικοδομικές εργασίες . Μόλις τελειώσαμε και ήταν ώρα για την καθιερωμένην ανάπαυσιν, ξαφνικά ακούγεται ένα παρατεταμένο κορνάρισμα καϊκιού, από τον αρσανάν. Μόλις το άκουσε ο Γέροντας < Ιωσήφ ο Σπηλαιώτης>, τον είδαμε να σκυθρωπάζη στο πρόσωπο. – Τι συμβαίνει, Γέροντα; – Βρε, τον ευλογημένον, επέτυχε την ώρα. Είναι ο Γ. και μας έφερε ένα βαρέλι λάδι. Οι πατέρες ήταν τόσον κουρασμένοι που ο Γέροντας δεν τολμούσε να προστάξη κανένα. Η μόνη λύσις αν υπήρχε κανένας εθελοντής. Δεν ξέρω πώς φωτίστηκα και μπήκα στον λογισμό του Γέροντά μου. Τον ρωτώ: – Γέροντα, έχει ευλογία να πάω εγώ ...

Ο παπα-Βαγγέλης πήγαινε και ζητούσε από καταστήματα της Θεσσαλονίκης παπούτσια και ρούχα παλαιά που δεν επωλούντο, και τα μοίραζε σε φτωχές οικογένειες της ενορίας του. Πήγε και στον Καρύδα (γνωστός μεγαλέμπορας υποδημάτων), αλλά εκείνος δεν τον πολυπίστεψε και είπε ότι θα πάει ο ίδιος την Κυριακή να τα μοιράση με τα χέρα του. Πράγματι την Κυριακή, μόλις τελείωσε την θεία Λειτουργία, όπως συνήθιζε, χτύπησε την καμπάνα και ήρθαν οι φτωχοί. Ο Καρύδας τους μοίρασε τα παπούτσια και συγκινήθηκε πολύ από την φτώχεια του κόσμου που είδε. Την επομένη Κυριακή έφερε πάλι καλύτερα παπούτσια και στο εξής έγινε φίλος του π. Ευαγγέλου και πολύ πιστός. Κάποια φορά ο Καρύδας κοινώνησε και, όταν πήρε αντίδωρο, είδε πάνω του δύο στίγματα από αίμα. Δεν το ...

«Χριστός, η Άκρα Ταπείνωση», φορητή εικόνα, γύρω στο 1400, Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού. Μια γυναίκα, μου λέει μια φορά : – «Πήγα να ανάψω τα καντήλια σε ένα ‘ξωκκλήσι και λιβάνισα». Ξέρετε, καμμιά φορά έχουν οι γυναίκες και την περιέργεια να μπαίνουν στο άγιο Βήμα, στο Ιερό, και κοιτάζει που λέτε αυτή η γυναίκα από το Άγιο Βήμα και βλέπει ένα παλληκάρι με ξανθά μαλλιά, έναν λεβέντη με τα μαλλιά του, με συγχωρείτε, έτσι εδώ ανοιγμένα και τα γενάκια του εδώ χωρισμένα και τον βλέπει πάνω στην Αγία Τράπεζα. -Πιδήμ’, λέει, τι κάνεις ‘δω μέσα στην Αγία Τράπεζα; στο Άγιο Βήμα; βγες, πιδήμ’, έξω. Και της λέει εκείνο: – Δική μου είναι η Αγία Τράπεζα και εγώ την ορίζω. Ξαφνικά, όπως το κοίταζε η γυναίκα το παιδί, του ...

Περί τα μέσα του 19ου αιώνα (περίπου το 1850) ο τότε ηγούμενος της Μονής Οδηγήτριας είχε δώσει εντολή όλοι οι βοσκοί και οι εργάτες, που δούλευαν για το μοναστήρι, κάθε Σάββατο βράδυ να αφήνουν τις δουλειές τους και να παρακολουθούν την Ακολουθία του Εσπερινού και κάθε Κυριακή πρωί την Θεία Λειτουργία, και έπειτα να φεύγουν για τις δουλειές τους. Ιερά Μονή Παναγία Οδηγητρίας. Τα αιγοπρόβατα του μοναστηριού την εποχή εκείνη τα είχαν στην κορυφή του Κεφαλιού και του Μαρτσάλου. Οι βοσκοί έμεναν στην τοποθεσίαν «Άγιος Γεώργιος» που βρίσκεται στους πρόποδες του Κεφαλιού. Ανάμεσα στους βοσκούς ήταν και ο γέρο-Λαμπάκης, ο άνθρωπος που είχε ανακαλύψει την εκκλησία της Παναγίας στο Μάρτσαλο. Κάποιο Σάββατο απόγευμα έφυγαν όλοι οι βοσκοί για την Οδηγήτρια και έμεινε ...

Ο π. Αδριανός Ριμαρένκο, όταν του ζητήθηκε να σκιαγραφήσει την προσωπικότητα του μεγάλου Γέροντος Νεκταρίου , αρνήθηκε λέγοντας: – Φοβάμαι να σκιαγραφήσω μια τέτοια μεγάλη μορφή, που για μας ήταν η εικόνα του ακτίστου φωτός! Ρώσος όσιος Νεκτάριος (1853-1928). Θυμάμαι με δέος μιαν επίσκεψή μου στον Στάρετς: Μου είπε να προετοιμασθώ για εξομολόγηση και μου υπέδειξε να διαβάσω το ευαγγέλιο. Στάθηκα μπροστά στο αναλόγιο κι άρχισα να διαβάζω μεγαλοφώνως. Εκείνος αποσύρθηκε στο κελλί του και φαίνεται πως προσευχόταν. Η πόρτα ήταν μισάνοιχτη. Όταν εγώ τελείωσα την ανάγνωση, έστρεψα το βλέμμα μου προς την μισάνοιχτη πόρτα και το θέαμα που αντίκρυσα μ’ έκανε να φωνάξω δυνατά. Ο Γέροντας φλεγόταν όλος· ήταν περικυκλωμένος από ένα λαμπερό εκτυφλωτικό φως, μια πιθαμή πλατύ! Αυτό το υπερφυσικό γεγονός φαίνεται πως συνέβη ...