Θαυμαστές διηγήσεις

Δύο αδελφές σε μια πλουσία αρχοντική οικογένεια διέφεραν ριζικά στον χαρακτήρα. Η μία ευσεβής και ειρηνική. Η άλλη, η Βέρα, εγωίστρια και ανήσυχη. Όσες φορές την παρακαλούσε η αδελφή της να πάνε μαζί στην Όπτινα, στον στάρετς Αμβρόσιο , αρνείτο με πείσμα. Αριστοκράτισσα αυτή και φοιτήτρια στο Πανεπιστήμιο της Μόσχας, να επισκεφθή έναν γέρο «λιτσιμέρα» (=υποκριτή, πλάνο)! -έτσι αποκαλούσε τον π. Αμβρόσιο. Το θεωρούσε υποτιμητικό. Κάποτε όμως για να δείξη την ανωτερότητά της, «συγκατέβη» στην παράκλησι της αδελφής της και απεφάσισε να την συνοδεύση ως την Όπτινα. Στον δρόμο όμως όλο κάτι ειρωνικό είχε να πη εις βάρος των ανθρώπων που τόσο ευλαβούντο τον στάρετς. Είχε μάθει και τούτο το «φοβερό»: Όταν ο στάρετς βγαίνη, να ευλογήση τους Χριστιανούς, εκείνοι ...

Το 1864 η Αγία Ζώνη μεταφέρθηκε στην Κωνσταντινούπολη, εξ αιτίας της χολέρας που μάστιζε τους κατοίκους της. Μόλις πλησίασε το καράβι στο λιμάνι, η χολέρα έπαυσε και κανένας από τους ασθενείς δεν πέθανε. Αυτό το παράδοξο θαύμα κίνησε την περιέργεια του σουλτάνου, που ζήτησε την Τιμία Ζώνη στα ανάκτορα για να την ασπασθεί. Κατά το διάστημα της παραμονής της Αγίας Ζώνης στην Κωνσταντινούπολη, ένας Έλληνας κάτοικος του Γαλατά ζήτησε να μεταφερθεί στο σπίτι του, γιατί ο γιος του ασθενούσε βαριά. Όταν όμως έφθασε η Αγία Ζώνη, εκείνος είχε ήδη πεθάνει. Οι πατέρες όμως δεν απελπίσθηκαν. Αντίθετα ζήτησαν να δουν τον νεκρό. Μόλις τοποθέτησαν την Τιμία Ζώνη επάνω του, ο νεκρός αναστήθηκε.

Μια μέρα, όταν τα πνευματικά του παιδιά αποφάσισαν να φύγουν έπειτα από μια συνηθισμένη μέρα κοντά του, ο Γέροντας απευθύνθηκε ξαφνικά στον Οτάρ Νικολαϊσβίλι, τον οποίο εμπιστευόταν πολύ, και του ζήτησε να πάνε με το αυτοκίνητό του στη μονή Γβταέμπα, στο Μαρτκόπι. Εκείνος, με κάποια αμηχανία, του εξήγησε ότι το αυτοκίνητό του δεν ήτανε σε καλή κατάσταση και του πρότεινε να πάνε κάποια άλλη μέρα. Ο Γέροντας γενικά στενοχωριόταν όταν δεν τον άκουγαν ή έφερναν αντιρρήσεις. Έλεγε συχνά: «Η γλώσσα τρέχει μπροστά και ο νους μένει πίσω», ενώ στο κελί του δεν επιτρεπόταν να μετακινήσεις ούτε ένα ψίχουλο χωρίς την ευλογία του. Άγιος Γαβριήλ ο διά Χριστός σαλός  από τη Γεωργία (1929-1995). Διηγείται λοιπόν ο πιστός μαθητής του: «Όπως με κοίταζε, κατάλαβα ...

Ο Όσιος Ιάκωβος επίσκοπος Νισίβεως.  Όταν η Ιερή Σύνοδος διαλύθηκε κι ο καθένας έφτασε στην ιδιαίτερή του πατρίδα, γύρισε κι ο Ιάκωβος νικητής και τροπαιούχος, γεμάτος ευφροσύνη για τα τρόπαια της αληθινής πίστεως. Με το πέρασμα των χρόνων ο μεγάλος εκείνος και θαυμάσιος βασιλιάς, ο Μέγας Κωνσταντίνος, πέθανε, στεφανωμένος με τα στεφάνια της ευσέβειας και τα παιδιά του κληρονόμησαν την ηγεμονία της αυτοκρατορίας. Τότε, ο Σαπώρης, ο βασιλιάς των Περσών, επειδή περιφρόνησε τους διαδόχους του Κωνσταντίνου λέγοντας πως δεν ήσαν τάχα ικανοί να κάνουν όσα ο πατέρας τους, κήρυξε τον πόλεμο κατά της Νισιβέως και εξεστράτευσε εναντίον της με μεγάλη δύναμι ιππικού, πεζικού και πολλούς ελέφαντες. Αφού τακτοποίησε το στρατό του για την πολιορκία και περικύκλωσε την πόλι, έστησε ...

Το όρος Θαβώρ, γκραβούρα, (λεπτομέρεια).  Ο πατήρ Νεκτάριος έλεγε για τον όσιο Ειρήναρχο : Κάποια μέρα μια γυναίκα μουσουλμάνα από το χωριό Νταμπούρια της περιοχής του Όρους ανέβηκε με το παιδί στην αγκαλιά της στο Θαβώρ, πλησίασε το Γέροντα και του είπε δακρυσμένη: – Έλεος, πάτερ, διάβασε στο παιδί μου μια ευχή, κινδυνεύει να πεθάνει. – Γιατί έρχεσαι σε μένα, είπε αυτός, αφού είμαι χριστιανός ιερεύς; Πήγαινε στον παπά σας και στους γιατρούς σας. – Δεν πηγαίνω σε κανέναν άλλον. Εγώ ήρθα στο Θεό και στην αγιότητά σου και πιστεύω ότι θα διαβάσεις το παιδί μου και θα γίνει καλά. Σαν είδε λοιπόν ο πατήρ την πίστη της, ευλόγησε και αγίασε νερό, ύστερα ράντισε το παιδί, του διάβασε μερικές ευχές, το ...

Μια μέρα πήραμε ένα αμάξι να μας πάη, μαζί με τον Παππού , από τον Προφήτη Ελισσαίον στην οδόν Χέϋδεν. Όταν φθάσαμε, είπαμε στον αμαξά, να πλησίαση το αμάξι κοντά στο πεζοδρόμιο, για να κατεβή με ευκολία ο Παππούς. Ο αμαξάς απαντά ειρωνικώς: “Από σας περίμενα να μου το ειπήτε! Μήπως ξέρετε με ποιον έχετε να κάνετε; μήπως ξέρετε τον θησαυρόν”; Και τον κατέβασε από το αμάξι του σαν να κατέβαζε άγια λείψανα. Οι άνθρωποι που περίμεναν τον Παππού τον πήραν μέσα. Και αυτός -ο αμαξάς- άρχισε να μας λέγη τι του είχε συμβή. Άγιος Νικόλαος Πλανάς (1851-1932). “Κάποτε εις τον Νέον Κόσμον, εγίνετο ένας γάμος και με έστειλεν η οικογένεια του γαμβρού να πάρω τον παπα-Νικόλα, που έμενε στη Γαργαρέττα. Επήγα ...

Είχε αγοράσει ο Δεσπότης ασβέστη και μ’ άλογο τον κουβάλησαν στο σπίτι μας για να τον σβήσουν. Ήτανε τότες που χτίζανε το Μοναστήρι. Νερό εκεί πάνω δέν υπήρχε έξω από τούτο το πηγάδι το δικό μας. Το νερό το κουβάλαγαν με τα βαρέλια απ’ το πηγάδι μας στο Μοναστήρι, πριν βρουν εκεί. Φόρτωναν το γάιδαρο με τα βαρέλια, καβάλαγα κι εγώ και πήγαινε το νερό στις καλογριές. Έπιασαν λοιπόν οι εργάτες και σβήνανε, σβήνανε συνέχεια. Ώσπου κάποια στιγμή τέλειωσε το νερό. Στέρεψε η πηγάδα. Πετάγανε τον κουβά και χτυπούσε στις πέτρες του πάτου. Εδώ πάνω μπορεί να ‘χουμε καλά νερά, δέν έχουμε όμως πολλά. Η γιαγιά μου η Χρυσή που καθόταν στον αργαλειό κι έφαινε, έφυγε τότε παίρνοντας το… ...

Το 1943, οι Γερμανοί τον συνέλαβαν και πάλι, αυτή τη φορά στην πόλη Πέτροβατς, χωρίς να είναι γνωστές οι κατηγορίες. Τον έριξαν στη φυλακή μαζί με δύο λαθρέμπορους καπνού. Οι γερμανικές αρχές τον καταδίκασαν σε θάνατο, αφού το όνομά του βρισκόταν ήδη στους φακέλους τους από την προηγούμενη σύλληψη στο Βελιγράδι. Iερομόναχος π. Θαδδαίος (1914-2003). Καθώς ξάπλωσε στο στενό κρεβάτι της φυλακής, ο π. Θαδδαίος ήταν πεπεισμένος ότι ποτέ δεν θα γευόταν ξανά την ελευθερία. «Σκεφτόμουν ότι ποτέ δεν θα κατάφερνα να βγω ζωντανός από εκεί. ‘Το τέλος της ζωής μου έφτασε’, σκεφτόμουν, ‘Θεέ μου, Θεέ μου…’». Και καθώς αυτές οι μαύρες σκέψεις τον βασάνιζαν, ο Θεός έξαφνα τον έβγαλε απ’ την απελπισία με ένα θαυμαστό όραμα. «Βρισκόμουν εκεί, πιο ...

Ο Ιβάν Κάτκωφ ήρθε στον Στάρετς Θεόφιλο να εξομολογηθή και καθώς του μιλούσε για τις προσωπικές του υποθέσεις, ανέφερε ότι είχε έναν ταύρο που ήταν ιδιαίτερα ατίθασος. Ο Στάρετς Θεόφιλος (1778-1853). «Αγόρασα έναν ταύρο, Μπάτουσκα . Σχεδίαζα να τον κρατήσω για τον εαυτό μου, αλλά τώρα δεν ξέρω τι να τον κάνω. Έχει γίνει ηλίθιος και χτυπάει όποιον βρη με τα κέρατά του. Μάλλον θα πρέπει να τον σφάξω και λυπάμαι γι’ αυτό». «Αφού είναι έτσι, δώστον σ’ εμένα», είπε ο Στάρετς. «Σ’ εσένα; Κύριε ελέησον! Είναι αδύνατον και να τον πλησιάση κανείς. Πολλοί έχουν τραυματισθή από τα χτυπήματά του». «Μη σε νοιάζει. Θα του διδάξουμε την ταπείνωση». «Μα, πώς μπορώ εγώ…». «Πολύ απλό. Θα πας και θα ...

Ο Α.Μ., πατέρας της νυν Ηγουμένης Α. της Ι. Μονής Κορωνάτου από το Νεοχώριον Πάλλης στην νεανική του ηλικία ήταν ατίθασος και νευρικός. Ερχόταν σε προστριβές με τους γονείς του που τον συμβούλευαν. Μια μέρα η μητέρα του του έκανε μια παρατήρηση. Ο νέος οργίστηκε, μίλησε άπρεπα στην μητέρα του και από τον θυμό του παρασύρθηκε και άπλωσε το χέρι του και την έδειρε άσχημα. Η μητέρα του πόνεσε και κλαίοντας του είπε «την κατάρα μου να έχεις». Ο άγιος Παναγής-Παΐσιος Μπασιάς (1801-1888). Ο Ανδρέας μετά το γεγονός ντύνεται και με το άλογό του ξεκίνησε για τη χώρα (το Ληξούρι). Ενώ πλησίαζε στο Ληξούρι συναντά τον Παπά-Μπασιά , και κατά την συνήθειαν κατέβηκε από το άλογό του και έσκυψε να προσκυνήσει ...

Άγιος Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης. Μια φορά, καθώς ήμαστε με τον Γέροντα Πορφύριο , έτυχε να ‘μαστε οι δυο μας, μεγάλη τιμή και χαρά για μένα, άρχισε να μου μιλάει αλλιώς. Και μου έλεγε, “Εγώ ειμί το φως του κόσμου». Εγώ έμεινα. Τα ‘παιξα. Τελείωσε. «Τι ήταν αυτό, παππούλη»; του λέω. Μου λέει, «Πήγα τώρα στην εποχή του Ιησού και άκουσα πώς μιλούσε ο Ιησούς, με βάση το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον. Και μιμήθηκα και τη φωνή Του και τα πάντα και στα ‘πα να τ’ ακούσεις και συ. Να δεις ότι η Εκκλησία είν’ η αλήθεια, η οδός και η ζωή και η Ανάστασις”! Έπαθα. Πάνε οι άγιοι στο παρελθόν. Και το φέρνουν στο παρόν. Παν στον καιρό εκείνο και φέρνουν τον καιρό ...

Οι πατέρες της ίδιας μονής μάς διηγήθηκαν τα εξής: «Ήταν κάποιος αναχωρητής σ’ εκείνα τα βουνά πολύ μεγάλος κατά Θεό, ο οποίος έκανε πολλά χρόνια γυρίζοντας στα βουνά και τρώγοντας άγρια χόρτα. Πέθανε δε σ’ ένα μικρό σπήλαιο, χωρίς να το γνωρίζουμε, άλλ’ εμείς νομίζαμε ότι πήγε σ’ άλλη έρημο. Γεώργιος μοναχός ο αναχωρητής, κελλιώτης Βατοπαιδινός, (λεπτομέρεια). Σχέδιο Ράλλης Κοψίδης. Αγιορείτικη Φωτοθήκη. Κάποια μέρα λοιπόν έρχεται στον ύπνο και εμφανίζεται στον τωρινό ηγούμενο, τον καλό και αγαθό ποιμένα αββά Ιουλιανό, και λέει: «Πάρε μερικούς κι έλα να με πάρεις από τον τόπο που βρίσκομαι, στο όρος το ονομαζόμενο η «Έλαφος». Πήρε λοιπόν κάποιους ο πατέρας μας κι ανέβηκε στο όρος, εκεί όπου είπε αυτός. Και, μολονότι ψάξαμε πολλές ώρες, δεν βρήκαμε ...

Δεν πέρασε όμως, αρκετός καιρός και ο υποτακτικός του Οσίου Παϊσίου, όταν θυμήθηκε την χάρη που έχασε, άρχισε να κλαίει για τη μεγάλη ζημιά που έπαθε. Γι’ αυτό παρακαλούσε τον Γέροντά του, να του δώσει την άδεια, να πάει ξανά σ’ εκείνον τον άνθρωπο, που καθόταν στην κοπριά. Ο όσιος του έλεγε να μην πάει, αλλά αυτός δεν πειθόταν με τίποτα. Και ήθελε οπωσδήποτε να τον συναντήσει, γιατί τον ενοχλούσαν οι λογισμοί. Τότε ο Γέροντάς του είπε: Ω, παιδί μου, αυτός ο άνθρωπος έχει αναπαυθεί εν Κυρίω! Αλλά επειδή βλέπω, ότι μόνον σ’ αυτόν έχεις τις ελπίδες σου και πείθεσαι στη δική του συμβουλή, γι’ αυτό έχεις την άδεια μου. Θα πας, λοιπόν, στο βόρειο μέρος της χώρας αυτής και ...