Θαυμαστές διηγήσεις

Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή (1809-1884). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Ο εντιμότατος Μ. Π. Πετρώφ μας δίνει καινούργιες πληροφορίες για τα χαρίσματα της Πελαγίας Ιβάνοβνα και για τη βοήθεια που έδινε σε κείνους που κατέφευγαν κοντά της. «Η Πελαγία Ιβάνοβνα πρόβλεψε το θάνατο της αδερφής μου δυο χρόνια νωρίτερα», είπε. Και συνέχισε : – Ένα παρόμοιο γεγονός έτυχε και σε μένα. Λογάριαζα να ταξιδέψω στο Μπόλογκοϊ, όπου ζούσε ο φημισμένος π. Νικόλαος, ένας πρώην ιεραπόστολος, που τον σέβονταν και τον εκτιμούσαν ως μεγάλο άνθρωπο. Ήθελα να τον δω και να μιλήσω μαζί του. Σκέφτηκα όμως να πάρω πρώτα ευλογία από την Πελαγία Ιβάνοβνα. Της έγραψα λοιπόν ένα γράμμα και ζήτησα την άδειά της γι’ αυτό το ταξίδι. Τέλειωσα το γράμμα, ντύθηκα κι ετοιμάστηκα να πάω ...

Αρχιμανδρίτης, Γέροντας, π. Ευμένιος Σαριδάκης (1931-1999). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένα πνευματικό παιδί που πήγαινε συχνά στον στον πατέρα Ευμένιο και βοηθούσε σε διάφορες εργασίες, έλεγε πως πάντα αισθανόταν δροσιά στην ψυχή του, παρηγοριά και μία μεγάλη χαρά. Ένα βράδυ, πριν φύγη, όταν έπαιρνε την ευχή του Παππούλη, είδε στα μάτια του ένα γαλάζιο, υπερκόσμιο φως, που άστραψε. Μας έλεγε: – Στα μάτια του είδα αυτό το φως, σαν το Άγιο Φως την ώρα που βγαίνει και είναι γαλάζιο. Και κάποια κυρία είχε δει, κάποια ημέρα τον Γέροντα, την ώρα που λειτουργούσε και ήταν στο Ιερό, να έχει λάμψη δυνατή από φως στα πόδια του.   Από το βιβλίο του Μοναχού Σίμωνος, «Πατήρ Ευμένιος, Ο ποιμήν ο καλός και θαυματουργός».

Ο Απόστολος και Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος (αριστερά) με τον μαθητή του Πρόχορο κατά την ώρα της συγγραφής της Αποκαλύψεως. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Πήγαμε κάποτε για προσκύνημα μαζί με τον κύριο Γιώργο και την κυρία Καίτη Π. στον άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο στην Πάτμο. Ήταν πρωί. Ένιωθα να με πνίγει η χάρις του αγίου Ιωάννου. Είχε κόσμο το σπήλαιο της Αποκαλύψεως. Φοβήθηκα μήπως προδώσω τα αισθήματά μου.Αν άφηνα τον εαυτό μου να εκδηλωθεί, θα με περνούσαν για τρελό. Αυτοσυγκρατήθηκα. Βγήκα έξω απ’ την εκκλησία. Δεν είναι καλό να βλέπουν οι άλλοι τα βιώματα της μυστικής επαφής μας με τον Θεό. Γι’ αυτό τους είπα κι εφύγαμε. Το απόγευμα της ίδιας ημέρας ήταν ησυχία. Ήμασταν οι τρεις μας. Δεν υπήρχε άλλος στην εκκλησία. Πριν μπούμε ...

Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων Πατριάρχης Αλεξανδρείας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο μέγας Ιωάννης παρακινούσε και συμβούλευε τους κληρικούς του να τελούν συνεχώς τις συνάξεις για τους κεκοιμημένους, επιμένοντας και βεβαιώνοντας ότι πάρα πολύ ωφελούν τους πεθαμένους τα μνημόσυνα και οι Λειτουργίες που γίνονται για χάρη τους. Και προς απόδειξη των λόγων του διηγούνταν κάτι σχετικό που είχε συμβεί πριν από λίγο καιρό. Κάποιος, έλεγε, που είχε οδηγηθεί από τους Πέρσες αιχμάλωτος στην Περσία, φρουρούνταν δεμένος στη φυλακή που ονομαζόταν Λήθη· στους Πέρσες μάλιστα ίσχυε νόμος, οι φυλακισμένοι σε αυτή τη φυλακή να μην ελευθερώνονται ποτέ, γι’ αυτό και της δόθηκε το κατάλληλο όνομα Λήθη (λησμοσύνη). Κάποιοι λοιπόν που κατάφεραν να αποδράσουν από εκεί και να επιστρέψουν στην Κύπρο, διαβεβαίωσαν τους γονείς του ότι ο νέος ...

Ο όσιος Σωφρόνιος Αθωνίτης και του Έσσεξ (όρθιος) και ο όσιος Σιλουανός ο Αθωνίτης. (Φωτογραφία Αγιορετική Φωτοθήκη). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Έτσι παρέμεινε κατά τη ζωή του «αφανής» . Χωρίς αμφιβολία αυτό ήταν όχι μόνο το θέλημα του Θεού γι’ αυτόν, αλλά και η δική του επιθυμία, που την αποδέχτηκε και την εκπλήρωσε ο Θεός, κρύβοντάς τον ακόμη και από τους πατέρες του Αγίου Όρους. Όχι όμως μέχρι τέλους. Μερικοί, μοναχοί και μη, άνθρωποι που επισκέφτηκαν τον Άθωνα ή αλληλογραφούσαν με τον Γέροντα, τον εκτίμησαν και τον αγάπησαν βαθειά, ανάμεσά τους επίσκοποι και ιερείς με ανώτερη θεολογική μόρφωση και ευσεβείς κοσμικοί. Θυμόμαστε το εξής γεγονός: Στη Μονή φιλοξενήθηκε για πολύ καιρό ένας ξένος ορθόδοξος, στον οποίο η συνάντηση με τον Γέροντα προκάλεσε βαθειά εντύπωση. Αγάπησε τον Γέροντα ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ένας γέροντας που ασκήτευε στα Κελλιά και έμενε μοναχός του, έτυχε να αρρωστήσει κάποτε. Μην έχοντας κοντά του κάποιον υποτακτικό ή βοηθό, όταν μπορούσε να σηκωθεί, έτρωγε ό,τι έβρισκε στο κελλί του. Έμεινε σ’ αυτή την κατάσταση για πολλές ήμερες, άλλα κανένας δεν ερχόταν να τον επισκεφθεί. Όταν πέρασαν τριάντα μέρες και δεν είχε έρθει κανείς να τον ιδεί, έστειλε ο Θεός έναν άγγελο να τον διακονεί στην αρρώστια του. Και σαν πέρασαν εφτά μέρες από την ημέρα που ήρθε ο άγγελος, τον θυμήθηκαν οι άλλοι πατέρες των Κελλίων και είπαν μεταξύ τους: – Ας πάμε να ιδούμε μήπως αρρώστησε ο τάδε γέροντας. Μόλις, λοιπόν, έφτασαν και χτύπησαν τη θύρα του, ο άγγελος εξαφανίστηκε. Βλέποντάς το αυτό ο γέροντας, άρχισε να φωνάζει από μέσα: – Φύγετε ...

Παπά-Φώτης ο ‘διά Χριστόν Σαλός’, (1912-2010). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Το 2005, νομίζω, ο Γέροντας ήταν βαριά άρρωστος από τον καρκίνο που τον ταλαιπωρούσε. Ήταν μάλιστα κλινήρης και τον είχαμε εμείς εδώ στο Μοναστήρι μας . Παρέμενε ακίνητος. Τον είχαμε βάλει σ’ ένα κελλάκι με δυο κρεβάτια, στο ένα κοιμόταν ο παπα-Φώτης και στο άλλο εγώ. Ήταν αδύνατο να μείνει μόνος του, έπρεπε ένας άνθρωπος να τον υπηρετεί νύχτα και ημέρα. Υπέφερε από φοβερές αϋπνίες. Είχε τρομερούς πόνους. Έλεγε χίλια δυο ασυνάρτητα. Άλλοτε ρωτούσε πότε έρχεται το καράβι κι άλλοτε, νομίζοντας πως είναι στο Νοσοκομείο, ζητούσε την «κυρα-Νοσοκόμα»! Του είχαμε βάλει κιγκλίδωμα γύρω από το κρεβάτι του, για να μην μπορεί να σηκωθεί. Θυμάμαι, ήταν Μεγάλη Πέμπτη· δε χτυπήσαμε το βράδυ καμπάνα, γιατί αν ...

Όσιος Πορφύριος (1906-1991). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) : Αριστερά απ’ την πύλη του Μοναστηριού είχε γίνει μία υπόγεια δεξαμενή και πάνω σ’ αυτή χτίζονταν τότε οι ξενώνες. Ένα μεσημέρι ο Άγιος μου ζήτησε να πάω να ελέγξω το σιδέρωμα μίας πλάκας. Πιθανόν με το χάρισμά του έβλεπε ότι γίνονταν λάθη. Πήγα και διαπιστώνοντας σοβαρά λάθη, φώναξα τον σιδερά που εργαζότανε σιωπηλός και τον επέπληξα. Ήταν πολύ ευγενικός και άρχισε να τα διορθώνει. Ήρθε και ο κ. Γεώργιος Αρβανίτης και επειδή δεν είχαμε ένα πρόχειρο χαρτί για να σημειώσουμε κάποιες μετρήσεις, ζητήσαμε χαρτί απ’ τον σιδερά. Η μία πλευρά ήταν λευκή και η άλλη είχε διάφορες εξισώσεις, ανώτατα μαθηματικά του Πολυτεχνείου. Τότε ο κ. Γιώργος μου αποκάλυψε ότι ο σιδεράς ήταν… καθηγητής του Πολυτεχνείου! Τι ήταν αυτό που έκανε αυτόν ...

Άγιος Νεκτάριος (1846-1929). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Συνέντευξη του Μανώλη Μελινού με την Μαρία Στρογγυλού, ανιψιάς της Γερόντισσας Ξένης της τυφλής, της πρώτης Ηγουμένης της Μονής τους Αγίου Νεκταρίου η οποία επειδή ορφάνεψε σε ηλικία έξι χρονών από μητέρα έμενε στο μοναστήρι μαζί με την θεία της. Η μικρή Μαρία Κούδα, όπως ήταν το πατρικό της όνομα, ήταν αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων της μετάβασης του ανακριτή στο Μοναστήρι για να ανακρίνει τον άγιο Νεκτάριο. Μανώλης Μελινός: Θα ‘θελα να φτάσετε στο σημείο που ήρθε ο Ανακριτής στο Μοναστήρι… Μαρία Στρογγυλού: Α! Ήμουνα μπροστά! Ο Άγιος καθόταν έξω από της θείας μου την πόρτα. Εγώ καθάριζα τα σκαλάκια εκεί. Ακούω και του λέει άγρια του Αγίου: – Καλημέρα, γέρο! Ο Άγιος σηκώνεται και του απαντά ήπια: – Καλημέρα σας! – Ανακριτής ...

Μέγας Ευθύμιος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποτε που ο μέγας Ευθύμιος και οι αδελφοί που ήταν μαζί του στη Νέα Λαύρα δοκιμάζονταν από μεγάλη έλλειψη των αναγκαίων, μία μεγάλη ομάδα προσκυνητών από την Αρμενία, όχι λιγότεροι από τετρακόσιοι, που κατέβαιναν από την αγία πόλη Ιερουσαλήμ στον Ιορδάνη, συνέβη να βγουν από τον δρόμο προς τα δεξιά, σαν να τους οδηγούσε κάποιος, και να φτάσουν σε εκείνη τη λαύρα. Μόλις ο Ευθύμιος τους είδε να σταματούν για να ξεκουραστούν από τον κόπο της οδοιπορίας, κάλεσε τον Δομετιανό, τον οποίο είχε ορίσει οικονόμο της λαύρας, και του έδωσε εντολή να τους βάλει να φάνε. Εκείνος του θύμισε την ανέχειά τους και πρόσθεσε ότι δεν έχει ούτε την τροφή της ημέρας για τους αδελφούς, ο άγιος όμως, ...

Η Μοναχή Χρυσαφένια (1904-1984) -η μικρή Δημητρούλα- και ο άγιος Νεκτάριος (1846-1920), (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Σεβ. Μητροπολίτης Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης κ. Ιερόθεος: Με τη Γερόντισσα Μαγδαληνή, Χρυσαφένια, πόσα χρόνια γνωρίζεστε; Μοναχή Χρυσαφένια: Από μικρό παιδάκι. Ύδρας κ. Ιερόθεος: Πόσων χρονών πήγατε στο μοναστήρι; Μοναχή Χρυσαφένια: Στο Μοναστήρι πήγα πεντέμισι χρονών! Στην πρώτη τάξη. Ύδρας κ. Ιερόθεος: Από τότε είσαστε πάνω στο Μοναστήρι; Μ. Χρυσαφένια: Πήγαινα-κατέβαινα γιατί πήγαινα σχολείο. Κάποτε αρρώστησα. Με πόνεσε το μάτι μου. Με πήγαν σ’ όλους τους γιατρούς και θεραπεία δεν είχα. Αντί καλύτερα, έγινα χειρότερα. Ύδρας κ. Ιερόθεος: Τι είχε το μάτι σας; Ποιο ήταν; Μ. Χρυσαφένια: Άσπρο ήταν, το δεξιό. Δεν έβλεπα απ’ αυτό. Με παίρνει μια θεία μου και λέει: «την πήγαμε στους γιατρούς. Έχουμε όμως και ανώτερους ‘γιατρούς’ στην Αίγινα! Θα ...

Άγιος Νεκτάριος Επίσκοπος Πενταπόλεως ο Θαυματουργός (1846-1920). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο κ. Μιχαήλ Ιωάννου Σαπαχλαρής μας γράφει από την Κύπρον: Την Μονήν του Αγίου επεσκέφθην μετά του αδελφού μου εις τα 4 Οκτωβρίου 1964. Έλαβα λάδι από το καντήλι του Αγίου και αγόρασα και το βιβλίο με τα θαύματά του. Όταν επέστρεψα στην Κύπρο διάβασα τα θαύματα του Αγίου και τον παρεκάλεσα να με θεραπεύση, διότι έπασχα από πόνους και μούδιασμα του ποδιού μου πολλά χρόνια. Αυτό το έπαθα στο μεταλλείον Σκουριωτίσσης. Άλειψα, λοιπόν, με λάδι το πόδι μου και το πρωί ήμουν τελείως καλά, ύστερα από ασθένεια 28 ετών. Δόξαν να έχη ο Άγιος Νεκτάριος. Μαρτυρία από το βιβλίο της Ιεράς Κοινοβιακής Μονής Αγίας Τριάδος Αιγίνης, «Άγιος Νεκτάριος επίσκοπος Πενταπόλεως ο θαυματουργός», το οποίο εκδόθηκε από τον ...

Όσιος Ιερώνυμος Σιμωνοπετρίτης (1871-1957)). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Η καθηγουμένη Ταξιαρχία, γράφει: Γνώριζα τον Γέροντα από το 1934 όταν ήμουν ακόμη παιδί. Πάντα μας δεχότανε με στοργή. Ακούραστος για να μας δώση τους πνευματικούς καρπούς της αγάπης του… Δεν του είχα πει ποτέ ότι θα γίνω μοναχή, διότι δεν το είχα σκεφθή ακόμη αφ’ ενός και αφ’ ετέρου είχα μεγάλο πόλεμο από το σπίτι μου. Δεν με άφηναν ούτε στην εκκλησία να πάω. Πολλές φορές πήγαινα κρυφά και στον Γέροντα και στην εκκλησία. Πήγα μία φορά, που είχα παρεξηγηθεί με την αδελφή μου, να εξομολογηθώ και του είπα: – Γέροντα, μάλωσα με την αδελφή μου. Κι εκείνος με πολύ σοβαρό και γεμάτο καλωσύνη ύφος μου είπε: – Εσύ που θα γίνης μοναχή κάνει να μαλώνης και να θυμώνεις με ...

Ιησούς Χριστός, Παντοκράτορας (ψηφιδωτό). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποιος από τους επισήμους άρχοντες είχε μεγάλη πίστη και ιδιαίτερη αγάπη στον ιεράρχη του Χριστού, τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο – αρρώστησε κάποτε και πρόσταζε τους υπηρέτες του να τον σηκώσουν και να τον φέρουν στον σεβάσμιο και ιερό ναό των αγίων Αποστόλων, όπου βρίσκεται και ο τάφος του θεοφόρου πατρός, του ιερού Χρυσοστόμου και όπου πολλοί ασθενείς έβρισκαν θεραπεία. Φτάνοντας εκεί, ο άρχοντας άρχισε να προσεύχεται με δάκρυα, μπρος στον ιερό τούτο χώρο, και ξάπλωσε στο στρώμα που είχαν ετοιμάσει, καταγής. Μισοξαπλωμένος καθώς ήταν, αισθανότανε δυνατούς πόνους, και επικαλούνταν στην προσευχή του τους αγίους Αποστόλους του Χριστού και τον ιερό Χρυσόστομο να τον ελεήσουν τώρα, που βρισκόταν σε μεγάλο κίνδυνο. Και τότε άρχισε να νιώθει πολύ πιο ...

Άγιος Ιωάννη ο Ελεήμων Πατριάρχης Αλεξανδρείας. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποτε έφτασαν στην πόλη Τύρο δύο μοναχοί, επιτελούντες αναμφιβόλως κάποια διακονία. Τον ένα από αυτούς, κάποια φορά που μετέβαινε σε έναν τόπο, τον ακολουθούσε μια πόρνη, ονόματι Πορφυρία, κράζοντας: – Πάτερ τίμιε, σώσε με, όπως κάποτε την πόρνη ο Ιησούς Χριστός. Εκείνος δε, χωρίς να υπολογίσει τίποτε από τα ανθρώπινα, την έπιασε από το χέρι και, κάτω από τα μάτια πολλών που τον έβλεπαν, εξήλθε διαμέσου της πόλεως. Επομένως, μετά την ενέργειά του αυτή, διαδόθηκε παντού η φήμη ότι ο μοναχός εκείνος την Πορφυρία θα την έπαιρνε για γυναίκα του. Λοιπόν, διερχόμενη η πόρνη εκείνη μαζί με τον μοναχό πόλεις και χωριά, βρήκε στο δρόμο της ένα βρέφος να κείτεται καταγής. Αμέσως έσκυψε και το πήρε φιλανθρώπως ...

Άγιος Σπυρίδων Επίσκοπος Τριμυθούντος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Κάποτε ο άγιος Σπυρίδων, εισήλθε σε ένα Ναό της πόλεώς του να ψάλλει τις εσπέριες ωδές, να τελέσει δηλαδή τον Εσπερινό, όπως ήταν συνήθεια. Κατά σύμπτωση όμως δεν υπήρχε λαός στον Ναό. Επειδή λοιπόν δεν ήταν παρών κανένας άλλος, παρά οι νεωκόροι και οι λειτουργοί, ο Άγιος έδωσε εντολή να ανάψουν περισσότερα φώτα (καντήλια) από εκείνα που συνήθως άναβαν· ο ίδιος δε στεκόταν ιλαρός κατευθείαν απέναντι από το Θυσιαστήριο, την Αγία Τράπεζα, αναφωνώντας τη συνηθισμένη «ειρήνη», δηλαδή το «ειρήνη πάσι». Επειδή όμως δεν υπήρχε λαός, όπως συνηθιζόταν, για να δώσει την απάντηση, να αντιφωνήσει δηλαδή, ακούστηκε άνωθεν φωνή πολλών μυριάδων, αντιφωνούντων το: «Και τω πνεύματί σου». Η φωνή δε εκείνη ήταν μουσικότατη και παναρμόνια· και είχε τέτοια διαφορά, ...

Γέροντας, Ιερομόναχος, π. Αθανάσιος Χαμακιώτης (1891–1967). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Πριν από λίγα χρόνια, το μοναστήρι αντιμετώπισε σοβαρό πρόβλημα με κάποιον που εργαζόταν εκεί. Οι μοναχές του είχαν παραχωρήσει και ένα κελλί για να ξεκουράζεται. Ένα πρωινό, ζήτησε τη γερόντισσα και άρχισε να προβάλλει παράλογες οικονομικές απαιτήσεις, πολύ περισσότερα απ’ όσα είχαν συμφωνηθεί. Το μοναστήρι δεν ήταν δυνατό να ανταποκριθεί. Οι φωνές και οι βρισιές του τάραξαν τη γαλήνη του ησυχαστηρίου. Μέχρι και κατάρες ξεστόμισε. Το μεσημέρι θυμωμένος κλείστηκε στο κελλί. Του πήγαν το δίσκο με το φαγητό, αλλά δεν το δέχθηκε. Η θλίψη και η στενοχώρια των μοναζουσών πολύ μεγάλη. Δεν ήξεραν τι να κάνουν. Το απόγευμα βγήκε από το κελλί. Ήταν πολύ αλλαγμένος και ταραγμένος. Ζήτησε τη γερόντισσα. Οι μοναχές φοβήθηκαν μήπως το επεισόδιο πάρει χειρότερες ...

(Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Διηγούνταν για τον αββά Μωυσή της Σκήτης, πως, όταν ξεκίνησε να ανεβεί στην έρημο της Πέτρας, κοπίαζε πολύ στο δρόμο, και συλλογιζόταν μόνος του: «πώς θα μπορώ, άραγε, να κουβαλώ εδώ το νερό που θα μου χρειάζεται»; Και τότε άκουσε μια φωνή να έρχεται από ψηλά: – Πήγαινε στον τόπο που έβαλες σκοπό και μη φροντίζεις για τίποτε άλλο. Και, πράγματι, έτσι έκαμε. Ήρθαν, όμως, κάποιοι ασκηταί να τον επισκεφτούν, κ’ εκείνος δεν είχε παρά μονάχα ένα λαγήνι με νερό, και το οποίο, βράζοντας λίγη φακή, εξαντλήθηκε. Τότε ο Γέροντας άρχισε να στενοχωριέται πολύ. Χωρίς να πει τίποτε στους επισκέπτες, άρχισε να μπαίνει και να βγαίνει από το κελλί, κάνοντας θερμή προσευχή στο Θεό. Και, πράγματι, δεν άργησε να έρθει μια βροχή από ...

Παντοκράτωρ, Καθεδρικός ναός της Τσεφαλού στην Σικελία. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Δύο χριστιανοί πιάστηκαν σε καιρό διωγμού και οδηγήθηκαν για να μαρτυρήσουν. Μετά από τα πρώτα βασανιστήρια, τους έριξαν στη φυλακή. Από δαιμονική όμως ενέργεια συνέβη μεταξύ τους κάποια φιλονικία και παρεξήγηση. Ο ένας λοιπόν σύντομα μεταμελήθηκε και έβαλε μετάνοια στον αδελφό λέγοντας: – Αύριο έρχεται το τέλος μας. Ας αφήσουμε την έχθρα μας και ας συμφιλιωθούμε. Ο άλλος όμως δεν δεχόταν. Την άλλη μέρα οδηγήθηκαν πάλι στο δικαστήριο και βασανίστηκαν. Εκείνος που δεν δέχτηκε την μετάνοια, λύγισε με το πρώτο χτύπημα. Τον ρώτησε λοιπόν ο άρχοντας: Γιατί χθες, με τόσα βασανιστήρια, δεν πείστηκες στα λόγια μου; Και αυτός αποκρίθηκε: – Γιατί χθες είχα αγάπη με τον αδελφό μου, και η χάρη του Θεού με ενδυνάμωνε. Τώρα όμως του κρατώ ...

Αρχιμανδρίτης Ανανίας Κουστένης (1945-2021). (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Από το βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Ανανία Κουστένη, «Λόγοι Ενιαυτού», τόμος Α’, των εκδόσεων Κυπρής, Αθήνα 2020. Λόγος α’, «Ας αφηνόμαστε στην πρόνοια του Θεού» Ο λόγος εκφωνήθηκε στις 7 Σεπτεμβρίου 2011. Συνέχεια από εδώ: http://www.pemptousia.gr/?p=321056 Όπως εδώ που λέει ο Παπαδιαμάντης στο διήγημά του «Ο γάμος του Καραχμέτη». Έγινε στην Τουρκοκρατία αυτό το συμβάν. Ο Καραχμέτης ήτανε πλοιοκτήτης, προεστώς, κοτζαμπάσης κι ό,τι άλλο. Έλυνε και έδενε! Είχε πάρει και τη Σεραϊνώ, καλή και άγια, αλλά είχε μείον: Δεν έκανε παιδιά. Και στενοχωριόταν. Δεν είν’ κακό να κάνεις παιδιά ή να μην κάνεις, σήμερα. Όχι. Στην «Παλαία Διαθήκη» ήταν όνειδος, γιατί όλοι περίμεναν να βγει από την οικογένειά τους ο Μεσσίας. Και θεωρούσαν τον εαυτό τους άτυχο ή καταραμένο. Σήμερα, ...