Αρετή κατά λάθος

Ponce Anne

Αρνήθηκα τη δόξα σήμερα;

Αμφιβάλλω. Μάλλον όχι.

Ώρα 9.00 το πρωί, και να, βρίσκομαι στο πεζοδρόμιο, απέναντι στο γραφείο μου. Πρέπει να βιαστώ. Καθυστέρησα.

Όμως απέναντι, ένα παράξενο θέαμα με καθηλώνει. Πλήθος νέες, περιμένει μπροστά στην είσοδο του διπλανού μας στούντιο, σε μια ουρά τουλάχιστον 200 μέτρα. Κάποιες είναι εκεί, από τις 4.00 τα ξημερώματα.

Θυμήθηκα. Ήρθαν να συμμετάσχουν στο διαγωνισμό για την ανάδειξη της «Νέας σταρ του τραγουδιού».

Οι διοργανωτές είχαν αποφανθεί: «Πρέπει να έχετε φωνή και ταλέντο. Να εκλέξετε προσεκτικά το τραγούδι που θα πείτε. Να το επαναλάβετε πολλές φορές. Να φροντίσετε σχολαστικά την εμφάνισή σας. Να αναπαυθείτε την παραμονή. Να κάνετε ένα πικ-νικ».
 
***
 
«Σοβαρές» ασχολίες!

Μπήκα στον πειρασμό να βρίσω αυτές τις ελαφρόμυαλες. Αλλά συγκρατήθηκα.

Τι ματαιότητα σ’ αυτή την αγορά της εφήμερης δόξας, του εύκολου πλουτισμού, της ψεύτικης χαράς.

Μα το Ευαγγέλιο δεν μας προτείνει δρόμο εντελώς διαφορετικό, για την αληθινή ευτυχία;

Μακάριοι οι αληθινά ταπεινοί. Οι πτωχοί τω πνεύματι…

Δε μπορείτε να δουλεύετε συγχρόνως στο Θεό και στον όποιο μαμωνά.
 
***
 
Ξεκίνησα για απέναντι.

Όμως στη μέση της λεωφόρου σταμάτησα. Σκέφτηκα ότι δεν βρίσκομαι ούτε στη μια πλευρά ούτε στην άλλη.

Όχι τόσο στο δρόμο, όσο στην τοποθέτησή μου απέναντι στο Θεό και στα επίγεια.

Το χρήμα… Ναι, δίνω βέβαια κάποια ευρώ στο φιλόπτωχο, αλλά όχι κάτι το ουσιαστικό. Και με τι ενδιαφέρον σκέπτομαι το μισθό μου και τις καταθέσεις μου.

Φαίνεται να συγγενεύω λίγο με τον… «πλούσιο νεανίσκο» που όταν του ζητήθηκε να αφήσει τον πλούτο του, αρνήθηκε την κλήση του Χριστού. Ήταν βλέπετε τόσο σκληρό!

Η δόξα… Αναμφίβολα το βρίσκω γελοίο να με παρουσιάζει σαν σταρ η τηλεόραση. Αλλά τι χαρά, τι καμάρι όταν παίρνω επαινετικές επιστολές για κάποια άρθρα μου.

Και αν κανείς τολμήσει να με κριτικάρει, ε, τότε θα περάσουν κάποιες εβδομάδες, για να σπάσουν τα παγόβουνα.
 
***
 
Αυτό το πρωινό, μπήκα και εγώ στον πειρασμό, να γίνω πλούσια και διάσημη. Δεν πήρα βέβαια μέρος στο «διαγωνισμό της ματαιοδοξίας». Όμως αυτό που με εμπόδισε, δεν ήταν κάτι το βαθύτερο. Κάτι το πνευματικό. Κάτι το μόνιμο.

Απλά έτυχε. Γιατί δεν είχα προλάβει να διαλέξω το τραγούδι μου. Να πάω έγκαιρα στο κομμωτήριο. Να προγραμματίσω το πικ-νικ…

 

Πηγή: http://www.agiazoni.gr/article.php?id=12793743091889951348