Σύντομη γνωριμία του Αγίου Όρους και μερικές πρακτικές πληροφορίες

Σ’ αυτή την παραδεισένια ερημιά, με τα πλούσια νερά, τα πυκνά δάση και τις απόκρημνες ακτές, άρχισαν να έρχονται μοναχοί μετά τον 8^ο αιώνα, είτε ως ασκητές και ερημίτες, είτε ως ομάδες, οι οποίοι δημιούργησαν μικρές κοινότητες, τις Λαύρες, για να μονάσουνε παρέα. Ο Μοναχισμός άρχισε να παίρνει άλλη διάσταση όταν το 963, ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης δημιούργησε με βοήθεια από το φίλο του αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά, το πρώτο κοινοβιακό μοναστήρι, τη Μονή Μεγίστης Λαύρας. Το 972 ο Βυζαντινός αυτοκράτορας Ιωάννης Τσιμισκής υπέγραψε πάνω σε δέρμα τράγου το τυπικό του Αγίου Όρους, με το οποίο καθορίζονταν οι μορφές μοναχισμού και ένα σωρό τυπικές διαδικασίες. Μετά τον Άγιο Αθανάσιο τον Αθωνίτη, πολλοί μοναχοί άρχισαν να έρχονται στο Όρος και μέχρι το τέλος του 11^ου αιώνα είχαν δημιουργήσει περισσότερα από είκοσι μεγάλα μοναστήρια που υπάρχουν και σήμερα, και ακόμη αναρίθμητα κελιά και λαύρες.

Όταν οι σταυροφόροι κυρίευσαν το 1204 την Κωνσταντινούπολη, το Άγιον Όρος πέρασε στη φράγκικη κυριαρχία, και ο καρδινάλιος Βενέδικτος χάρισε την ιερή χερσόνησο στους βαρόνους της Χαλκιδικής, οι οποίοι με έδρα την Ουρανούπολη δεν άφησαν μοναστήρι που να μην το κατακλέψουν. Τα πράγματα διορθώθηκαν όταν οι βυζαντινοί αυτοκράτορες ξαναπήραν την Αθωνική Χερσόνησο υπό την προστασία τους και βοήθησαν πλουσιοπάροχα μοναχούς και μοναστήρια. Έτσι το 14^ο αιώνα, το Άγιον Όρος έγινε σπουδαιότατο καλλιτεχνικό και πνευματικό κέντρο, στο οποίο συγκεντρώθηκαν πολλοί επιφανείς λόγιοι και πνευματικοί άνδρες. Εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν και τα τελευταία από τα μεγάλα κοινοβιακά μοναστήρια. Οι Τούρκοι πρωτοέφτασαν στο Άγιον Όρος στα μισά του 14^ου αιώνα ως πειρατές, και συνέχισαν την καταστρεπτική τους δράση αργότερα, ως κατακτητές της βυζαντινής αυτοκρατορίας.  Η μοναστική πολιτεία παραδόθηκε σε αγάδες, μπέηδες και τάγματα γενιτσάρων, πληρώνοντας απίστευτα ποσά σε φόρους και χαράτσια και οι Αγιορείτες προσπαθούσαν να επιβιώσουν με τις χορηγίες που τους προσέφεραν οι ηγεμόνες από τις παραδουνάβιες χώρες. Η μίζερη πλέον οικονομία των κοινοβιακών μοναστηριών επέβαλε σχεδόν παντού το ιδιορρυθμικό καθεστώς. Σύμφωνα με αυτό, κάθε μοναχός μπορούσε να έχει δική του περιουσία και ήταν υποχρεωμένος να εξασφαλίζει μόνος του τα προς το ζην, να  τρώει μόνος του και να προσεύχεται επίσης μόνος του. Η ιδιορρυθμία έκανε πολλούς μοναχούς να δημιουργήσουν δικές τους ομάδες, έξω από τα είκοσι κοινοβιακά μοναστήρια. Σ’ αυτά τα καλογεροχώρια τα οποία ονομάστηκαν σκήτες, οι μοναχοί συλλειτουργούσαν μόνο την Κυριακή, οπότε έτρωγαν και μαζί. Οι αθωνικές σκήτες πολλαπλασιάστηκαν κυρίως τον 18^ο αιώνα.

Το 1704 ιδρύθηκε στο Άγιον Όρος η Αθωνιάδα Σχολή, η οποία συγκέντρωσε πολλούς σπουδαίους δασκάλους. Στα χρόνια που ακολούθησαν τα μοναστήρια μεγάλωσαν, αναστηλώθηκαν οι κατεστραμμένες πτέρυγες, νέοι μοναχοί ήρθαν στο Όρος και, παρ’ όλους τους ληστρικούς φόρους που είχαν επιβάλλει οι Τούρκοι στις μονές, η Αθωνική πολιτεία γνώρισε μια νέα περίοδο ακμής, η οποία έληξε βάναυσα όταν καταπνίγηκε η Ελληνική επανάσταση στη Χαλκιδική. Το Άγιον Όρος λεηλατήθηκε άγρια από τους Τούρκους, λαϊκοί και μοναχοί κατασφαχθήκαν και ένα αστρονομικό πρόστιμο έπεσε πάνω στην ήδη τσακισμένη οικονομία των μοναστηριών. Τα πράγματα ηρέμησαν κάπως μετά το 1826 και οι κυνηγημένοι από τους Τούρκους μοναχοί άρχισαν να επιστρέφουν στα ρημαγμένα μοναστήρια τους. Κοντά στο τέλος του 19^ου αιώνα, όταν απλώθηκε στα Βαλκάνια ο Πανσλαβισμός, ένα μεγάλο πλήθος από Ρώσους μοναχούς έκανε κυριολεχτικά απόβαση στο Άγιον Όρος. Οι Ρώσοι εγκαταστάθηκαν στη Μονή Παντελεήμονος και αξίωσαν εκτάσεις, κελιά και σκήτες στον Άθωνα, υπό την καθοδήγηση βέβαια του Ρώσικου Προξενείου, το οποίο προσπαθούσε να επιβληθεί όπου μπορούσε στα ταραγμένα Βαλκάνια.