Το σύνδρομο του θεατή

Όταν το 1937 ο Γερμανός πάστορας
Martin Niemoller (Μάρτιν Νίμελερ),
έγραφε ένα ποίημα, όπου περιέγραφε
τις συνέπειες τής «απάθειάς» του 
για τα όσα διαδραματίζονταν στην Ναζιστική Γερμανία,
αμφιβάλω εάν καταλάβαινε ότι στην ουσία
περιέγραφε «Το σύνδρομο του Θεατή»
και τη διαχρονικά γενικευμένη απόδοσή του
σε όλες τις μορφές του κοινωνικού και πολιτικού βίου.

Σήμερα, παραφρασμένο θα μπορούσε να αποδοθεί
για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας:
“Πρώτα ήρθαν για τους stagers
κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν stager.
Έπειτα ήρθαν για τους συνταξιούχους
κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν συνταξιούχος.
Κατόπιν ήρθαν για τους δημοσίους υπαλλήλους
κι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν δημόσιος υπάλληλος.
Στη συνέχεια ήρθαν για τους ιδιωτικούς υπαλλήλους
και πάλι εγώ δεν μίλησα γιατί δεν ήμουν ιδιωτικός υπάλληλος.
Μετά ήλθαν για τους φορτηγατζήδες,
μετά για τους φαρμακοποιούς, μετά για τους ταξιτζήδες, …
Μίλησαν μερικοί αγανακτισμένοι αλλά εγώ τσιμουδιά
γιατί δεν ήμουν τόσο αγανακτισμένος.
Μετά ήρθαν για μένα, αλλά τότε πια,
δεν είχε απομείνει κανείς για να μιλήσει.”