11 Σεπτεμβρίου 2014

Σήμερα αρχίζουν τα σχολεία. Αρχίζει ο καιρός της δουλειάς για όλους εσάς που διαβάζετε αυτές τις γραμμές. Μετά τις διακοπές, την ξενοιασιά, ξανά τώρα το πρόγραμμα του σχολείου. Άλλα μαθήματα δύσκολα, άλλα με ενδιαφέρον κι άλλα βαρετά. Ο καθένας σας, βλέπετε, έχει τις προτιμήσεις του. Κι ανάλογα κανονίζει την πορεία του. Διάβασε και προσπάθησε να καταλάβεις τι θέλουν να πουν οι παρακάτω φράσεις: Η οκνηρία, δηλαδή η τεμπελιά, μεγαλοποιεί τη δυσκολία. Απ΄ τη στιγμή που δε λογαριάζεις τον κόπο κι έχεις να κάνεις τρία καθήκοντα, αρχίζεις από το πιο δύσκολο, έχεις κιόλας πετύχει. Η συνεχής εκπλήρωση μικρών καθηκόντων που γίνονται με συνέπεια, θέλει ψυχική δύναμη όσο και μια ηρωική πράξη. Πώς θα τις μεταφέρετε στη ζωή σας και μάλιστα τη σχολική; Να τι μας ...

Μία πολύ ενδιαφέρουσα σειρά δημοσιευμάτων εγκαινιάζεται σήμερα από την "Πεμπτουσία". Αφορά τη μελέτη της κας Νίκης Νικολάου σχετικά με τη διαλεκτική της χριστιανικής ανθρωπολογίας και της σύγχρονης Βιοηθικής. Στο εναρκτήριο απόσπασμα τίθεται η περίληψη όσων θα ακολουθήσουν και οι εισαγωγικές σκέψεις της συγγραφέως. Περίληψη Τα θέματα που πραγματευόμαστε στο πλαίσιο της εργασίας, είναι ευρύτατα, ενδιαφέροντα και, ίσως, αφορούν τον κάθε ένα από εμάς. Θα ασχοληθούμε με την ανθρωπολογία υπό τη σκοπιά της Ορθόδοξης θεολογίας και στη συνέχεια θα την συνδέσουμε με την επιστήμη της βιοηθικής. Ως σημείο εκκίνησης, θα πάρουμε τη δημιουργία του ανθρώπου. Ο Θεός, ως χορηγός της ζωής, δημιουργεί τον άνθρωπο κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσή Του ως ψυχοσωματική οντότητα. Στο πλαίσιο της κατ’ εικόνα δημιουργίας, ο άνθρωπος κατέχει το ...

α) Η έλλειψη απλότητας, ειλικρίνειας και αυθεντικότητας στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων οδηγεί στην κοινωνική υποκρισία, το επιτηδευμένο ήθος και την τυπική συμπεριφορά, ενώ παράλληλα δημιουργεί αντιδράσεις στη νέα γενιά. Το πρόβλημα γίνεται οξύτερο, όταν δεν υπάρχει απλότητα και στους λεγόμενους πνευματικούς ανθρώπους. «Όταν οι πνευματικοί άνθρωποι δεν ζουν απλά, αλλά είναι κουμπωμένοι, δεν βοηθούν τη νεολαία», έλεγε ο μακαριστός γέρων Παΐσιος. β) Και συνέχιζε: «Όταν βλέπουν κουμπωμένους χριστιανούς, ανθρώπους σφιγμένους με γραβάτες, καλουπωμένους, δεν βρίσκουν σ’ αυτούς καμιά διαφορά από τους κοσμικούς και αντιδρούν... Αγανακτούν, όταν και αυτοί οι πνευματικοί άνθρωποι και οι ιερείς προσπαθούν με συστήματα κοσμικά να τους συγκρατήσουν... Καταλαβαίνει ο άλλος αν τον πονάς ή υποκρίνεσαι. Ένας αλήτης είναι καλύτερος από έναν υποκριτή χριστιανό!» («Με πόνο και αγάπη ...

Εγκώμιο στο Πάνσεπτο και θείο Γενέθλιο της Θεοτόκου Το ότι αρχή κάθε καρπού είναι το άνθος είναι πολύ γνωστό. Το ότι η αρχή της σωτηρίας μας είναι η θεόσδοτη και αποφασισμένη από τον Θεό γέννηση της Αχράντου και Παναμώμου Μαρίας της Αειπαρθένου, και αυτό είναι φανερό. Αυτή τη γέννηση τιμώντας σήμερα, την εορτάζουμε ως πολύ σημαντική. Διότι για να ευλογηθεί όλος ο χρόνος από αυτήν, γεννήθηκε αυτόν τον μήνα, που είναι ο πρώτος του εκκλησιαστικού έτους, και κοιμήθηκε ύπνο αθανασίας τον τελευταίο μήνα ώστε τους ενδιάμεσους δέκα μήνες να τους ευλογήσει με τη Γέννηση και τη ζωηφόρο Κοίμησή της. Για την Κοίμηση δεν θα μιλήσουμε τώρα αλλά όταν φθάσει ο κατάλληλος καιρός. Τώρα για τη Γέννησή της θα αναφερθούμε με συντομία ...

Το άγαλμα του Πλάτωνα εμπρός από την Ακαδημία Αθηνών (Φωτ. Ν. Λουπάκης) Ο τρόπος αντιμετώπισης των ατόμων με πάσης φύσεως αναπηρίες στην Αρχαία Ελλάδα, όπως τον είδαμε μέχρι στιγμής μέσω του αφιερώματος που επιμελήθηκε ο φιλόλογος π. Χρήστος Κέλπης, δεν θα μπορούσε να είναι άσχετος από τις φιλοσοφικές προσεγγίσεις της εποχής. Παρουσιάζουμε λοιπόν τις απόψεις δύο κορυφαίων Ελλήνων Φιλοσόφων: του Πλάτωνα και του Αριστοτέλη. Πλάτωνας Ο Πλάτωνας, δύο φορές στην Πολιτεία του, αναφέρεται στο θέμα των δύσμορφων παιδιών. Ι. Εξετάζοντας το ζήτημα της ιατρικης και της δικαιοσύνης που πρέπει να εφαρμοστούν στην «ιδανική» του κοινωνία, εκφράζει την άποψη πως αυτές προορίζονται να θεραπεύσουν όσους από τους πολίτες είναι «εὐφυεῖς τὰ σώματα καὶ τὰς ψυχὰς». Ενώ όσους δεν είναι «κατὰ σῶμα τοιοῦτοι,ἀποθνῄσκειν ἐάσουσιν» και όσους είναι «κατὰ ...

Μετά το γραπτό και προφορικό λόγο το χρώμα επιτελούσε στο βυζαντινό κόσμο μία εξέχουσα λειτουργία. Κατά αντιδιαστολή προς το λόγο που είχε μια ακριβή σημειολογική αποδοτικότητα, το χάρη στη συναίσθηση και στο συνδυασμό της αντίληψης του, αποτελούσε μια ισχυρή παρόρμηση της σφαίρας του ψυχικού ασυνειδήτου και έτσι αποδεικνυόταν ένας σημαντικός γνωσιολογικός παράγοντας. Οι έγχρωμες ζωγραφικές παραστάσεις διευκόλυναν τη βαθιά αντίληψη του φιλοσοφικο-θρησκευτικού αντικειμένου. Οι ίδιοι βυζαντινοί συγγραφείς το παρατηρούσαν σε μορφή ανάλογη με το πνεύμα της εποχής. «Το χρώμα της ζωγραφικής», γράφει ο Ιωάννης Δαμασκηνός, «με προσελκύει στη θεώρηση και σαν λιβάδι τέρπει την δράση και απαρατήρητα εμπνέει στην ψυχή τη δόξα του Θεού». Η προσεταιριστική συμβολική του χρώματος ήταν στο Βυζάντιο σύνθετη και αυτούσια από νοήματα. Για τη διαμόρφωση της ...