23 Νοεμβρίου 2014

Το Αρχείο Καβάφη του Ιδρύματος Ωνάση, σε συνεργασία με το Κέντρο Αποκατάστασης και Εκπαίδευσης Τυφλών (ΚΕΑΤ), προχώρησε στην έκδοση ανθολογίας των ποιημάτων του Κ.Π. Καβάφη σε γραφή braille.  Η ανθολογία είναι η πρώτη του είδους της και αποτελεί μια πολύ σημαντική έκδοση, η οποία πρόκειται να αποτελέσει αφορμή για ανάλογες πρωτοβουλίες. Η κίνηση αυτή έρχεται να αναπληρώσει σε μερικό βαθμό την έλλειψη βιβλίων ποίησης για μη βλέποντες. Τα αντίτυπα θα διατεθούν σε βλέποντες και μη βλέποντες από τη Στέγη και το ΚΕΑΤ προσκαλώντας όσους δεν γνωρίζουν αυτή την απτική γλώσσα να έρθουν σε επαφή μαζί της. Η λίστα των ποιημάτων τα οποία μεταγράφηκαν σε braille είναι η ακόλουθη: Όσο μπορείς, Ιθάκη, Περιμένοντας τους βαρβάρους, Τείχη, Μέρες του 1903, Εις τα περίχωρα της Aντιοχείας, Μύρης ...

  Σε κάθε περίπτωση, αφού η ρωσσική κουλτούρα έχει τώρα γίνει κομμάτι του ευρωπαϊκού πολιτισμού συνολικά, είναι φυσικό οι Ρώσσοι συγγραφείς να αντλούν ελεύθερα από τους κοινούς θησαυρούς του «ιστορικού και του παγκοσμίως ανθρώπινου». Επιπλέον, ένας σύγχρονος συγγραφέας μπορεί να χρησιμοποιήσει το παρελθόν για να εκφράσει τα περισσότερο φλέγοντα ζητήματα του παρόντος - ένα σημείο που ο Ντοστογιέφσκι επεξηγεί με μία εξαιρετική ανάλυση του ποιήματος «Diana», γραμμένο από τον ποιητή Α. Α. Φετ.  Αυτό το λεπτά σμιλεμένο έργο, με αρκετά παρνασσιστική αίσθηση,  περιγράφει μία στιγμή απογοητευτικής προσμονής: ο ποιητής ξαφνικά φαντάζεται ότι ένα άγαλμα της θεάς Αρτέμιδος θα ζωντανέψει και θα κατέβει από το βάθρο για να περπατήσει στους δρόμους της Ρώμης. Αλλά, αλίμονο! «το άψυχο μάρμαρο/ άστραφτε από λευκότητα μπροστά μου ...

Όλοι τις ξέρουμε τις νυχτερίδες… Ζουν πάντα χωμένες σε τρύπες και γωνιές, μακριά από τον κόσμο, και δε βγαίνουν ποτέ στο φως της μέρας παρά μόνο το σούρουπο. Γιατί όμως; Κάποτε λοιπόν είχε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στα πουλιά και τα τετράποδα ζώα. Και για κάμποσο καιρό ήταν άγνωστο ποιος θα ήταν ο νικητής. - Έλα μαζί μας και συ νυχτερίδα, της λέγαν τα πουλιά . - Εγώ είμαι τετράποδο, απαντούσε κουνώντας το κεφάλι της αρνητικά η νυχτερίδα. Μα και στα τετράποδα που της ζητούσαν να πολεμήσει στο πλευρό τους απαντούσε: - Μα πώς; Εγώ είμαι πουλί. Κι έτσι τα είχε καλά και με τους μεν και με τους δε, γιατί δεν τους πολεμούσε κι έμενε ουδέτερη. Ο πόλεμος όμως πέρασε κι έγινε ειρήνη κι όλοι , πουλιά ...