Ο Μ. Βασίλειος, ως ερμηνευτής της χριστιανικής θεωρήσεως του χρόνου, ενώ επισημαίνει τις αντιφάσεις αυτές, μας αποκαλύπτει μια νέα προοπτική, που οδηγεί στη δημιουργική σύνθεση και υπέρβασή τους. Τη νέα αυτή προοπτική, που δεν μπορούσε να δημιουργήσει η ελληνική φιλοσοφία ή γενικότερα η ανθρώπινη σκέψη, την προσφέρει σε αυτόν η Εκκλησία· η Εκκλησία όχι ως εγκόσμια κοινωνική πραγματικότητα, αλλά ως σώμα Χριστού, που είναι «ο ων και ο ην και ο ερχόμενος»· ως σώμα αυτού, που συνθέτει τις διαστάσεις του χρόνου και τις προσλαμβάνει ως πρόσωπο στο αιώνιο «νυν» της παρουσίας του. Μέσα στην Εκκλησία η μνήμη του παρελθόντος γίνεται μνήμη εν Χριστώ. Και η ελπίδα του μέλλοντος γίνεται ελπίδα εν Χριστώ. Γι’ αυτό και η ζωή του Χριστιανού ως ...
