3 Ιουνίου 2015

 «Ὅστις θέλει να κάμῃ δημοσίᾳ τὸν ἄθεον ἤ τὸν κοσμοπολίτην ὁμοιάζει μὲ νᾶνον ἀνορθούμενον ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων καὶ τανυόμενον νὰ φθάσῃ εἰς ὕψος καὶ φανῇ καὶ αὐτὸς γίγας». Το να επιδιώκουμε να φανούμε γίγαντες υψηλοί, μεγάλοι και ισχυροί ενώ δεν είμαστε, αυτό είναι υπεροπτικό. Έτσι και ο άθεος αδελφός μας, γεμάτος οίηση και υψηγορία αυτοδοξάζεται και υπερηφανεύεται για το αυτοείδωλό του. Πιστεύει ότι είναι ο ίδιος Θεός. Ένας νοητικός, λογικός Θεός. Γι’ αυτό και «απαιτεί» να ηγείται όλων, ακόμα και της ζωής. Αυτό είναι και το πνεύμα που επικρατεί στις μέρες μας` το πνεύμα της ανθρώπινης αυτάρκειας και απομόνωσης. Ο εωσφορικός μας νους δεν έχει ανάγκη κανένα Θεό, αφού Θεός θεωρείται ο ίδιος ο άνθρωπος. Έτσι, ο Θεός, αν υπάρχει ...

Στρεφόμενος προς την κοσμική αντίληψη ο άνθρωπος, ξεκομμένος από κάθε μεταφυσική αναζήτηση, μπορεί να αντιλαμβάνεται τον θάνατο ως λύτρωση από τον πόνο. Ο θάνατος προσεγγίζεται ως δικαίωμα146 που επιλέγεται χρονικά μέσα από τις αξίες του ωφελιμισμού και της ελλογιμότητας και όχι γεγονός που υπερβαίνει τον άνθρωπο. Το ανθρώπινο σώμα θεάται μηχανιστικά ως χαλασμένο μηχάνημα χωρίς σημασία ως δημιούργημα του Θεού. Όταν η ζωή αποτιμάται με ευδαιμονιστικά κριτήρια τότε και ο θάνατος αντιμετωπίζεται αναλόγως. Η ευθανασία ταυτίζεται με την αποφυγή αυτού που δεν προκαλεί ευχαρίστηση. Η ελευθερία από τον κτιστό κόσμο σημαίνει ότι η αλήθεια147 για το είναι του ανθρώπου βρίσκεται πέρα από τον κόσμο αυτό. Η βιολογική ζωή δεν προσδιορίζει τη συνολική πορεία του ανθρώπου. Η ζωή επεκτείνεται και μετά το ...