Ένα από τα πολυάριθμα μικρά Μοναστήρια της Πελοποννησιακής γης, των οποίων η ιστορική παρουσία μαρτυρείται ήδη στα χρόνια της Α΄...
Οι πειρασμοί στις γιορτές είναι… για να στερηθούν οι άνθρωποι τα θεία δώρα! – Γέροντα, γιατί στις γιορτές συνήθως συμβαίνει...
Του Κωνσταντίνου Στεργίου Η εξόδιος ακολουθία του Λυκούργου Αγγελόπουλου σήμερα και πριν τον τελευταίο ασπασμό, γυρίζουν στο μυαλό μου οι...
Ο Θεός αγαπά το κάθε πλάσμα Του, αγαπά και σένα, αγαπά και μένα, όχι μόνο όταν πάμε καλά, αλλά...
Δε πρέπει βέβαια να μας διαφεύγει πως «αν και ο άνθρωπος τοποθετήθηκε στον παράδεισο, στον οποίο ήταν όλα αρμονικά, δυστυχώς δεν τον είδε ως δωρεά και ευλογία, αλλά ως αντικείμενο εκμεταλλεύσεως και καταδυναστεύσεως για να ικανοποιήσει τα πάθη και τις αδυναμίες του».192 Την κοινωνία αυτή αρνήθηκε ο άνθρωπος, επιλέγοντας συνειδητά την απομάκρυνσή του από τον Θεόν Δημιουργό και αποφασίζοντας να στηριχθεί μόνο στις δυνάμεις του, προχωρώντας στις επιλογές του αυτόνομα. Αποτέλεσμα αυτής της ηθελημένης απομάκρυνσης ήταν να διαταραχθούν οι σχέσεις ανθρώπου-φύσεως και να αναφυεί το οικολογικό πρόβλημα, με την εξέλιξή του σε κρίση. Αποτέλεσμα της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τον Θεό είναι η πτώση του. «Αίτιος δε πάντων θεωρείται ο ίδιος ο εις συνεργασίαν μετά του διαβόλου προελθών άνθρωπος».193 ...
Πηγή: wikimedia commons Κεφάλαιο 5 Η ιστορία ως πρόοδος Η ιστορία άρχισε να θεωρείται πρόοδος με σκοπό την τελειοποίηση του ανθρώπου επί της γης, η λατρεία της προόδου κορυφώθηκε στη Μεγάλη Βρετανία, όταν αυτή βρισκόταν στο απόγειό της από άποψη ευημερίας και ισχύος και οι περισσότεροι από τους βρετανούς ιστορικούς ήταν θερμοί υποστηρικτές αυτής της λατρείας, θεωρούσαν την ιστορία προοδευτική επιστήμη (με τις ίδιες ιδέες μεγάλωσε και ο συγγραφέας μας). Η ιστορία θεωρείται πρόοδος και αυτό διαφαίνεται μέσω της μεταβίβασης επίκτητων ικανοτήτων από τη μία γενιά στην άλλη, η πρόοδος δεν έχει καθορισμένη αρχή και τέλος. Επιπλέον, ο συγγραφέας διατυπώνει ότι ο ιστορικός δεν πρέπει να εγκαταλείψει την ιδέα της προόδου, πιστεύει ότι πρέπει να την αντιμετωπίζει ως εξελικτική διαδικασία στην ...
Η πίστη μας δεν είναι ένα φιλοσοφικό σύστημα με οργάνωση και εορτολόγιο. Δεν είναι μία ανθρώπινη επινόηση καλύψεως ή και εκμεταλλεύσεως θρησκευτικών αναζητήσεων, αλλά Αποκάλυψη πολύ συγκεκριμένη, με τα πάντα της συγκεκριμένα και με στόχο συγκεκριμένο, την αιωνιότητα. Δεν παρέμεινε στις προτυπώσεις και τα προμηνύματα, τις σκιές και τα αινίγματα της Π. Διαθήκης. Αλλά βασίστηκε πάνω στην ενανθρώπηση του προσωπικού Θεού, του Κυρίου Ιησού Χριστού, που αυτοσυστήθηκε και βεβαίωσε τους ανθρώπους για τη θεία ταυτότητά Του. Ο,τι γνωρίζουμε, το γνωρίζουμε διότι ΄΄Εκείνος εξηγήσατο, ο ων εν τοις κόλποις του Πατρός΄΄. Φεύγοντας δε για τους ουρανούς, υποσχέθηκε την έλευση του Παρακλήτου και βεβαίωνε ότι αυτός θα οδηγούσε την Εκκλησία ΄΄εις πάσαν την αλήθειαν΄΄. Μέσα σ᾿ αυτή την αλήθεια που κατέχει η Εκκλησία ...
Η εκκλησιαστική πίστη, επομένως, το εκκλησιαστικό δόγμα, η αλήθεια της Εκκλησίας έχουν όρια. Δεν πρόκειται, ωστόσο, για όρια που στοχεύουν στον εγκλωβισμό της αλήθειας μέσα σε συγκεκριμένες θεωρητικές διατυπώσεις – άλλωστε η ορθόδοξη θεολογία αποκλείει εξ ορισμού κάτι τέτοιο -, αλλά για τα όρια που χωρίζουν την αλήθεια από το ψέμα και τη διαφυλάσσουν από την αλλοίωση και παραχάραξή της. Είναι οι όροι της πίστεως, οι οποίοι όταν αμφισβητήθηκαν έγιναν Όροι Συνόδων Οικουμενικών. Είναι πολύ χαρακτηριστική η χρήση της λέξεως «όρος» για τις δογματικές διατυπώσεις των Οικουμενικών Συνόδων της Εκκλησίας. Με τη λέξη αυτή δηλώνεται σαφώς ο χαρακτήρας των συγκεκριμένων δογματικών διατυπώσεων ως οριοθετήσεων της αληθείας από το ψέμα και όχι ως εξαντλήσεως της αληθείας σε κάποιες θεωρητικές προτάσεις. Άλλωστε, όπως ...
