11 Αυγούστου 2016

«Αγαπητέ αδελφέ, Όταν θα πάρεις το γράμμα μου αυτό θα έχω φύγει για πάντα. (Υπάρχει κανείς που θα μείνει;). Η ώρα του θανάτου πλησιάζει μα στην ψυχή μας φωλιάζει η ηρεμία.Τη στιγμή αυτή ακούμε την Ηρωική Συμφωνία του Μπετόβεν. Στη θέση που βρισκόμαστε τώρα ούτε με το μικροσκόπιο δεν μπορούμε να ανακαλύψουμε, πού υπάρχει τραγωδία στο θάνατο.Τότε μόνο θα αισθανόμουνα λύπη, αν ήξερα ότι θα μπορούσα να μείνω για πάντα νέος κι αθάνατος, αν απέφευγα την εκτέλεση. Νομίζω ότι μόνο με την εκτέλεση θα μπορέσω να μείνω πάντα νέος κι αθάνατος.Πρώτα ή ύστερα έπρεπε να διαθέσω τη ζωή μου. Δε βλέπω πιο κατάλληλη στιγμή από την τωρινή, για να το κάνω. Δίνε θάρρος στην οικογένεια. Προσπάθησε να παρηγορήσεις τη μητέρα μας. Ο πρώτος ...

Πρέπει η θεωρία να γίνει πράξη, και ο κόσμος είναι το μεγάλο πεδίο της δοκιμασίας, που ηθικοποιεί τον άνθρωπο. Στο σημείο αυτό Μάξιμος κα Χάιντεγκερ διαφέρουν: ο μεν Χάιντεγκερ πιστεύει, ούτε λίγο ούτε πολύ, ότι ο άνθρωπος πρέπει να «μεριμνά» για τον κόσμο, με μια μάλλον αφηρημένη έννοια, χωρίς ποτέ το «Ενθάδε - Είναι» (da-sein), δηλαδή το «υποκείμενο», να μεταβάλλει αυτήν την μέριμνα σε ηθικό κώδικα, ή μάλλον σε ρεαλιστική παρέμβαση, χρωματισμένη ηθικά, επί της κοσμικής διαδικασίας, ενώ ο  Μάξιμος θέλει ο άνθρωπος να εμπλέκεται ζωηρά στα του κόσμου, παρεμβαίνοντας  ειρηνικά, αγαπητικά, ενεργητικά, στον καθ’ ημέραν βίον. Αν για τον Χάιντεγκερ ο καθ’ ημέραν βιος είναι μια έκπτωση, για τον βυζαντινό θεολόγο αυτός είναι το μεγάλο στάδιο των αρετών, του αγώνα ...

(εμπνευσμένο από το ταξίδι στην Ίμβρο, Πεντηκοστή 2016)   Μια μπουκιά στεριά στη θάλασσα της διεκδίκησης… Η ιστορία γράφει με το μελάνι της. Μόνο οι λαίμαργοι γλάροι σε γελούν στα χιονάτα φτερουγίσματα και τα δελφίνια στα δροσερά τους παίγνια… Να ξεχαστείς στο «πέραν» της θάλασσας; Να γαντζωθείς στα σημεία της ερημίας; Ο καφετής χάρτης γίνεται όραμα κοντινό και σε λίγο χαρακωμένες κορυφογραμμές. Κοντεύουμε… Κι αφουγκράζομαι…   Δήμητρα Μπεχλιβάνη-Σαββοπούλου