20 Ιανουαρίου 2017

Ποιός άνθρωπος δεν θέλει να ζήσει πολύ και δεν του αρέσει να δει ημέρες ευτυχίας; Η γλώσσα σου θα πρέπει να σταματήσει να κακολογεί και τα χείλη σου θα πρέπει να μη λένε δόλια και συκοφαντικά πράγματα. Απομακρύνσου από κάθε είδος κακού και κάνε το καλό. Προσπάθησε να έχεις ειρήνη μέσα σου και με τους άλλους και να τη διατηρείς με θερμό ενδιαφέρον» (Ψαλμ. 33, 12-15) Πριν απ’ όλα μας διδάσκει ο προφήτης, να σταματήσει η γλώσσα μας να κακολογεί· δεν είπε απλώς να σταματήσει η γλώσσα σου, αλλά να σταματήσει η γλώσσα μας να κακολογεί. Διότι η γλώσσα μιλά καλά και θεάρεστα όταν θέλει, όταν προσεύχεται, όταν διδάσκει τα σωστά, όταν παρηγορεί τους λυπημένους, όταν λέει την αλήθεια, και όταν ...

Θα ξεκινήσω με λόγια όχι δικά μου. Με λόγια κάποιου άλλου, που είτε το αποδεχόμαστε είτε όχι (οι ορθόδοξοι εννοώ) είναι πολύ σημαντικός γιατί εξέφρασε στις νέες Ορθόδοξες συνθήκες αυθεντικά τη μακραίωνη παράδοση της Εκκλησίας μας. Γράφει ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν σε ένα βιβλίο του: Υπάρχει μια απόλυτη ρήξη ανάμεσα στο περιεχόμενο (αυτό που διαβάζεται, ψέλνεται, τελείται) και στην αντίληψη που έχει γι'αυτό ο προσευχόμενος λαός. Υπάρχει ένας υποσεινήδητος - ή μάλλον ασυνείδητος φόβος- μήπως ανακαλύψεις ξαφνικά πως τα πάντα έχουν νόημα. Αλλά ευτυχώς τα πάντα καλύπτονται από ένα παχύ στρώμα... κλείνονται από τις πόρτες του τέμπλου, αμβλύνονται και εξημερώνονται από ακίνδυνα έθιμα και "παραδόσεις", γεμάτοι από υπερηφάνια πως όλα τα διατηρήσαμε και τα διαφυλάξαμε. Κάπως έτσι μπορεί κάποιος να περιγράψει τη ...

Ο σεβασμός, η ευγένεια και η τέλεια υπακοή του στην Μονή και στους προϊσταμένους του τον ακολουθούν μέχρι τα βαθιά γεράματα. Η μεγάλη προκοπή του στο Μοναστήρι, η επιτυχής διεκπεραίωση των διακονημάτων που του ανατίθενται και κυρίως η σεμνότητα, η πραότητα, και η εν γένει αρετή του τον κάνουν αφ’ ενός μεν πολύ αγαπητό και σεβαστό, αφ’ ετέρου δε, όπως συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις περιπτώσεις, αντικείμενο ζηλοφθονίας και μικροπρέπειας. Απάντησή του είναι πάντοτε η σιωπή και η ανεξικακία. Στο μοναστήρι βράδια ολόκληρα βλέπανε τη λάμπα του αναμμένη. Διηγούνται παλαιοί πατέρες πως ποτέ δεν τον είδαν ξαπλωμένο. Όποια ώρα να πήγαινες θα τον έβρισκες όρθιο ή στην καρέκλα. Στην καρέκλα κοιμότανε. Ο πολύς ύπνος λιγοστεύει την αγάπη στον Θεό. Το πρωί ...

Ουσία που βρίσκεται στον οργανισμό ενός είδους καρχαρία φαίνεται ότι μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη μάχη κατά του συνδρόμου Πάρκινσον. Πρόκειται για τη σκουαλαμίνη που δοκιμάζεται σε ειδική θεραπεία, καθώς φαίνεται ότι μπορεί να μπλοκάρει το σχηματισμό τοξινών στον εγκέφαλο. Η σκουαλαμίνη, λοιπόν, είναι στεροειδές που βρέθηκε στο ήπαρ ενός είδους σκυλόψαρου και έχει ήδη δοκιμασθεί ευρέως εναντίον του καρκίνου και διαφόρων λοιμώξεων, λόγω της ισχυρής αντιμικροβιακής της δράσης, φαίνεται ότι βάζει φρένο σε διαδικασία που δημιουργεί τοξικά προϊόντα στον εγκέφαλο όσων πάσχουν από Πάρκινσον. Ανακαλύφθηκε, δε, από τον Δρ. Michael  Zasloff, καθηγητή Χειρουργικής και Παιδιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστήμιου Georgetown της  Ουάσινγκτον, στις αρχές της δεκαετίας του ΄90. Εργαστηριακές μελέτες που πραγματοποιήθηκαν με ανθρώπινα κύτταρα και σκουλήκια δείχνουν ότι ...

Ιδεοποικιλότητα ορίζεται ως η διεργασία που επιτρέπει την ανάπτυξη πολλών διαφορετικών ιδεών σε ένα τόπο, σε μια χώρα. Το πολυσχιδές του Ελληνικού χώρου, επιτρέπει την ύπαρξη αυταρκών πόλεων σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, στις οποίες αναπτύσσονται είδη κοινοβουλίων ή πολλών συμβούλων, όπως υποδεικνύεται από την ύπαρξη αιθουσών κοινοβουλίου (Πολιόχνη Λήμνου) ή του πιθανότατα υπαίθριου κοινοβουλίου της Κνωσού. Βαθμιαία στις Ελληνικές πόλεις κράτη αναπτύσσεται η Αγορά, όπου όλοι έχουν το δικαίωμα να εκφράζονται ελευθέρα κάτω από την προστασία του Αγοραίου Διός. Η Κρήτη ή η Κύπρος από μόνη της η καθεμιά, με τα βουνά, τα λαγκάδια και τις μικρές πεδιάδες, έχουν περισσότερα φυτά από τα Βρετανικά νησιά. Υποστηρίζεται ότι κατά παρόμοιο τρόπο στο πολυσχιδές έδαφος της Ελλάδας αναπτύσσονται πολλές νέες ιδέες και τελικά ...

Ο Ξενοφάνης αποφάσισε πως ήταν η ώρα για τον καθημερινό του περίπατο. Βρισκόμαστε στην Ελέα της Κάτω Ιταλίας γύρω στο 500 π.Χ., όπου ο φιλόσοφος αυτός είχε εγκατασταθεί, για να δημιουργήσει τη δική του σχολή. Περπατώντας λοιπόν, ο Ξενοφάνης συνάντησε σε μια διασταύρωση τον μαθητή του, τον Παρμενίδη. Ο Παρμενίδης ήταν από τους πιο αφοσιωμένους μαθητές του φιλοσόφου και δεν έχανε ευκαιρία να ξεκινήσει μια συζήτηση με τον δάσκαλό του. Θεωρούσε πως για οποιοδήποτε θέμα κι αν του μιλούσε ο Ξενοφάνης, θα ήταν τροφή για σκέψη, άρα ωφέλιμο γι΄ αυτόν. – Καλημέρα δάσκαλε, χαιρέτισε ο Παρμενίδης. Θα ήθελες να περπατήσουμε μαζί, για να μιλήσουμε κιόλας; – Βεβαίως αγαπητέ μου μαθητή, απάντησε ο δάσκαλος, ο οποίος είχε όρεξη για κουβέντα εκείνο το πρωινό. ...

Ο μακαριστός Γέρων Γεώργιος Γρηγοριάτης, στο πρώτο μέρος της ομιλίας του για την ευχαριστιακή ζωή, περιγράφει την ζωή του ανθρώπου που αισθάνεται τον Θεό ως Πατέρα του και τους άλλους ανθρώπους ως αδελφούς του, βιώνοντας με τον τρόπο αυτόν μια κοινωνία αγάπης.   %audio%