Ανακεφαλαιώνοντας διαπιστώνεται ότι ο Βιζυηνός δεν εμπιστεύεται πλήρως τη λογική, τον ορθό λόγο, για τη λύτρωση των ηρώων του. Του φαίνεται ανεπαρκής και ακατάλληλος να οδηγήσει μόνος του τον άνθρωπο στην σωτηρία του, γι΄αυτό και επιφυλάσσεται απέναντί του υπονομεύοντάς τον. Συναντά και εδώ ο Βιζυηνός την Ορθοδοξία, η οποία στην ιστορική της πορεία δεν θέτει διλήμματα συνύπαρξης πίστης και επιστήμης/γνώσης, γιατί γι΄αυτήν η σχέση τους είναι λειτουργική και συμπληρωματική, αφού την ενδιαφέρει διακαώς να απαντήσει στο ερώτημα «Ποιός (δημιούργησε τον κόσμο;)» και όχι «Πώς (δημιουργήθηκε ο κόσμος;)». Η φυγή επιλέγεται συχνά από τους αφηγηματικούς ήρωές του. Αυτή γίνεται πρωτεϊκή, παίρνει τη μορφή της εσπευσμένης αποχώρησης του Πασχάλη από τη γερμανική πόλη Φράιβουργ στο «Αἱ συνέπειαι τῆς παλαιᾶς ἱστορίας»· της ακύρωσης του ...





















