21 Μαΐου 2018

Και μόνο το όνομα Κωνσταντίνος ν’ ακουσθεί, συγκινεί κάθε χριστιανική καρδιά, όχι μόνο σήμερα αλλά από πολλά χρόνια πριν, διότι συνδέεται με τους θρύλους της φυλής, ότι «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι». Συγκινεί, διότι ο πρώτος που έφερε το όνομα ο Κωνσταντίνος ο Α’ ο Μέγας, υπήρξε όχι μόνο ένας από τους μεγαλύτερους άνδρες της παγκόσμιας ιστορίας αλλά κάτι παραπάνω. Υπήρξε Άγιος. Κι όταν ακούσουν την λέξη Άγιος, αρχίζουν να διαμαρτύρονται οι κράχτες της αθεΐας και της απιστίας. Είναι Άγιος; Στρατηγός, ναι είναι, Βασιλιάς και Αυτοκράτορας ναι. Μέγας ναι είναι, αλλά Άγιος; Όχι, δεν είναι Άγιος λένε. Γιατί δεν είναι Άγιος; Διότι, λένε, ότι ο Μ. Κωνσταντίνος έκανε εγκλήματα, ότι σκότωσε τον γιο του τον Κρίσπο, ότι ...

Έτσι, καθίσταται απόλυτα σαφές ότι ο ποιμένας δεν είναι ένας απλός παιδαγωγός που ελέγχει και διορθώνει μόνο, τη ζωή του ποιμνίου του . Πολύ περισσότερο είναι ένας πνευματικός ηγέτης που έχει αποκλειστικό έργο να οδηγήσει το ποίμνιό του στην ασφαλή ποίμνη του ίδιου του Χριστού. Για να ανταποκριθεί στο δύσκολο έργο του πρέπει να έχει διατρίψει στην εμπέδωση πολλών αρετών. Η τέλεια αγάπη του προς το Θεό και τους ανθρώπους, το πνεύμα της ταπεινοφροσύνης, η εγκράτεια, η πίστη, η κοσμιότητα, η συνέπεια λόγων και έργων και η διδακτική του ικανότητα αποτελούν ενδεικτικά κάποια από τα πολλά προσόντα, τα οποία πρέπει να κοσμούν την προσωπικότητά του. Η δύναμη του ποιμένα να μεταδίδει τη γνήσια διδασκαλία της Εκκλησίας στηρίζεται εξάλλου, στο γεγονός ...