Θαύματα και θαυμαστά γεγονότα

Στο τέρμα του Ινδικού Ωκεανού για τον Χριστό και την Ορθοδοξία (ΦΩΤΟ)

13 Οκτωβρίου 2018

Στο τέρμα του Ινδικού Ωκεανού για τον Χριστό και την Ορθοδοξία (ΦΩΤΟ)

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ναϊρόμπης κ. Μακαρίου

Έπρεπε να γίνει κι αυτό για να μπορέσει η ψυχή μου να ησυχάσει και να αναπαυτεί, ύστερα από τις πολύχρονες ταλαιπωρίες αλλεπάλληλων χειρουργικών επεμβάσεων και τροπικών ασθενειών, που κάποτε με ανάγκασαν να εισαχθώ σε Ινστιτούτο Τροπικών Ασθενειών στην Πενσυλβάνια των Ηνωμένων Πολιτειών. Δόξα τω Θεώ πάντων ένεκεν.

Πάντοτε πίστευα και συνεχίζω να το αισθάνομαι έτσι για να μπορέσω να κρατηθώ και να συνεχίσω. Αυτά τα εμπόδια, οι ταλαιπωρίες και τα βάσανα της ψυχής είναι οι πειρασμοί.

Ο σατανάς, κυριολεκτικά, οργιάζει και δεν μπορεί να δει την πραγματικότητα. Θέλει να τα διαλύσει όλα και να μείνει μόνος αφέντης και κυρίαρχος. Μα δεν μπορεί να το χωνέψει.

Δεν σταματά λεπτό και δεν το χωράει το μυαλό του. Το μήνυμα του Ευαγγελίου, τα λόγια και τα έργα του Χριστού και του Ευαγγελίου και εκείνα των Αποστόλων των μαρτύρων και των ομολογητών της πίστης μας γίνονται πηγές αστείρευτες και μεταδίδουν ελπίδα και ζωή στους ανθρώπους, που για αιώνες περιμένουν να μάθουν και να γνωρίσουν το φως και την αλήθεια.

Γι’ αυτό χρειάζεται πίστη και θέληση, δεν μπορούμε να κάνουμε ένα βήμα, αν δεν επικαλεστούμε τον φωτισμό και τις ενέργειες του Αγίου Πνεύματος. Αυτό που έζησα για μια ακόμη φορά αυτές τις μέρες ήταν κάτι το ανεπανάληπτο, το ασύλληπτο.

Και η μακρά αυτή διαδρομή μεταφέρει αισιόδοξα μηνύματα στους ανθρώπους όλων των φυλών και των λαών της οικουμένης.

Ταξίδι μακρινό, ατέλειωτο, κοπιώδες, όμως απαραίτητο, γιατί διανύσαμε όλη αυτή την απόσταση για να δούμε, για μια ακόμη φορά, τους καρπούς του Αγίου Πνεύματος.

Όσο κι αν φαίνεται υπερβολικό, μας πήρε εν όλω είκοσι ώρες στον δρόμο, μέσα στο αυτοκίνητο, με μια διακοπή ενδιάμεσα για ξεκούραση του οδηγού και λίγο ύπνο σε μια από τις καθ’ οδόν πόλεις.

Αισθανθήκαμε για μια ακόμη φορά την αγάπη του Θεού προς τον συνάνθρωπό μας, με όλη τη σημασία στον άνθρωπο τον περιφρονημένο, τον αδικημένο, τον βασανισμένο και γιατί όχι τον ξεχασμένο.

Πόσο, πράγματι αυτός ο άνθρωπος έχει ανάγκη αυτής της ενυπόστατης αγάπης! Πόση ανάγκη την έχει, αφού ζει καθημερινά μια τέτοια περιφρόνηση, που αισθάνεται ότι όλοι τον αρνήθηκαν, τον ξέχασαν, τον εγκατέλειψαν και τον άφησαν μόνο του.

Όμως, ιδού που μπορεί όλοι να τον θεωρούν ως μη υπάρχοντα. Εκείνος, ο Αρχηγός και δημιουργός της αγάπης τον θυμήθηκε, αφού Αυτός είναι το χάρισμα και το ανεκτίμητο δώρο Του προς τον άνθρωπο.

Δεν περίμεναν οι άνθρωποι αυτοί που βρίσκονται ακριβώς στο πουθενά, να έχουν μια τέτοια ευκαιρία μιας λειτουργίας από τον Επίσκοπό τους, αφού βρισκόμαστε στα σύνορα Αιθιοπίας και Σομαλίας, εδώ που πριν λίγο καιρό έγιναν εκείνες οι φρικτές σφαγές που συγκλόνισαν το παγκόσμιο.

Τόσοι νέοι και νέες σφαγιάστηκαν από φανατικούς μουσουλμάνους, δημιουργώντας έτσι, ανασφάλεια, τρόμο και φόβο σε όλους.

Όπως πάντα σημειώνουμε, κάναμε τον σταυρό μας και ξεκινήσαμε. Δεν γνωρίζαμε αν θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε πίσω ζωντανοί. Οι επιθέσεις και οι σφαγές συνεχίζονται. Οι φανατικοί αντάρτες είναι κρυμμένοι μέσα στο δάσος, το οποίο εμείς έπρεπε να το διασχίσουμε. Τα αφήσαμε όλα αυτά στον Θεό.

Η Θεία Λειτουργία ήταν υπέροχη. Όλοι, νέοι, παιδιά και ηλικιωμένοι, έψαλλαν με την ψυχή τους. Ήταν μια αναστάσιμη πανδαισία και στο τέλος όλοι κοινώνησαν του σώματος και αίματος Κυρίου.

Με αυτό το μυστήριο ξεχάστηκαν όλα. Δεν είχαμε πια κανένα φόβο, αφού προσκολληθήκαμε, κυριολεκτικά, στο θέλημα του Θεού και στην προστασία του. Αφήσαμε τα γήινα και αφοσιωθήκαμε βαθιά στο θέλημα του Θεού και την άκρα μακροθυμία και μεγαλοσύνη Του, που δεν έχει τέλος, είναι αιώνια και διαχρονική.

Στην πραγματικότητα, η περιοχή που διανύσαμε ήταν αυτή που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης έδωσαν τις φοβερές εκείνες περιγραφές των λεηλασιών, σφαγών και εμπρησμών.

Ο χώρος που καταλύσαμε ήταν αγνώριστος, αφού οι εγκληματίες έριξαν βόμβες και ανατίναξαν μέρος του καταλύματος.

Δοκιμάσαμε, έτσι, σ’ έναν βαθμό, τις τραγικές συνέπειες των εχθροπραξιών. Για να διασχίσουμε το ατέλειωτο δάσος έπρεπε να μας συνοδεύει ο στρατός και η αστυνομία, καθ’ όλη τη διαδρομή στην επιστροφή μας.

Όταν πηγαίναμε, δυστυχώς χάσαμε τη συνοδεία κι έτσι αναγκαστήκαμε να κάνουμε μόνοι μας όλη την επικίνδυνη διαδρομή, με φόβο και τρόμο, αφού δεν ξέρουμε τι θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε στη διαδρομή μας.

Ο δρόμος, φυσικά, ήταν ανύπαρκτος γι’ αυτό και στην άφιξή μας έπρεπε να βρούμε ένα γκαράζ, για να μας διορθώσει τις βλάβες που προκλήθηκαν από τον ανώμαλο δρόμο και την ιλιγγιώδη ταχύτητα που έτρεχε το ημιφορτηγό μας.

Οι στρατιώτες, οπλισμένοι βαριά, με τα απαραίτητα και χρήσιμα εφόδιά τους, έκαναν το καθήκον τους. Ερευνούσαν ξανά και ξανά τις αποσκευές μας. Είχαν άσχημη εμπειρία από τις επιθέσεις και τις σφαγές τόσων αθώων ψυχών.

Η παρουσία μας, φυσικά και οι ενθαρρυντικές ομιλίες αλλά και οι συμμετοχή όλων στη θεία λειτουργία, ήταν ένα βάλσαμο, μια βαθιά εσωτερική πνευματική ανανέωση και μεταμόρφωση των ψυχών των πιστών μας.

Και ένα τελευταίο. Πώς και γιατί έφθασε η Ορθοδοξία σ’ αυτά τα απομακρυσμένα και ξεχασμένα μέρη που συνορεύουν με τη Σομαλία και την Αιθιοπία.

Μετά την ανεξαρτησία της χώρας, ο τότε πρώτος Πρόεδρος Γιόμο Κενυάττα, επειδή η περιοχή αυτή φημιζόταν για την ομορφιά της και την πλούσια παραγωγή τροπικών φρούτων, προσκάλεσε τους κατοίκους της φυλής Κικούγιου που κατοικούσαν στα περίχωρα της Ναϊρόμπης να έλθουν να κατοικήσουν εδώ, δίνοντάς τους, τεράστιες εκτάσεις γης για καλλιέργεια.

Έτσι κι έγινε. Ανάμεσά τους κι ένας Ορθόδοξος ιερέας, που έφερε μαζί του το ποίμνιό του. Έτσι ήταν αναγκαίο να ιδρυθεί η πρώτη Ορθόδοξη ενορία του Αποστόλου Παύλου και στη συνέχεια η δεύτερη του Αγίου Παντελεήμονα.

Με τον τρόπο αυτό μεταφέρθηκε το μήνυμα της Ορθοδοξίας σ’ αυτή την τόσο ελκυστική περιοχή του Ινδικού Ωκεανού. Και ο π. Ελευθέριος σκέφτηκε ότι είχε ανάγκη να υπάρχει και δεύτερος ιερέας.

Έτσι, έστειλε τον τότε νεαρό ιεροσπουδαστή μαζί με ένα ακόμη νέο στην πρώτη τάξη της Πατριαρχικής Σχολής. Σήμερα είναι ο πάτερ Γαβριήλ που εξυπηρετεί τις ανάγκες των Ορθόδοξων Χριστιανών της περιοχής.

Στη φωτογραφία φαίνεται η πρώτη ομάδα των ιεροσπουδαστών, με την αναξιότητά μου – λαϊκός τότε. Δυστυχώς, απ’ όλους αυτούς μόνο ένας είναι εν ζωή. Οι άλλοι αναχώρησαν εκ του κόσμου τούτου.

 

Πηγή: romfea.gr