Γέρων Θαδδαίος: Ο ζωώδης φόβος και ο φόβος του Θεού…

Ο φόβος του Θεού δεν είναι ο ζωώδης φόβος αυτού του κόσμου.
Εμείς διαρκώς φοβόμαστε με έναν ζωώδη φόβο.
Αυτόν πρέπει να τον ξεπεράσουμε.
Αυτός αποτελεί ιδιότητα της κόλασης.

Η ζωή μας είναι με φόβο: για το αύριο, για το μέλλον, για το τι θα γίνει;
…αυτό είναι ζωώδης φόβος.

Ο φόβος Θεού είναι: όταν κάποιον αγαπάτε και μάλιστα όταν πραγματικά τον αγαπάτε με την καρδιά σας, προσέχετε με ολόκληρο το είναι σας, όχι μόνο με τα λόγια, τις πράξεις και τον τρόπο ζωής, να μην τον προσβάλλετε, να μην τον πικράνετε, και με τις σκέψεις επίσης.
Δηλαδή προσπαθείτε να κάνετε κατά το θέλημά του, για να είναι ικανοποιημένος.

Κι αυτό είναι ο φόβος του Θεού: με τίποτε να μην πικράνουμε τον Γονέα μας.
Είτε με τη ζωή μας, είτε με τις σκέψεις μας, επειδή ο νους μας επιθυμεί να ανακατώνεται εκεί, και παντού να χώνει τη μύτη του -κι εκεί που πρέπει κι εκεί που δεν πρέπει.
Και μετά μας φταίνε οι άλλοι.
Οι ίδιοι φταίμε, αφεθήκαμε.
Εκεί που εργαζόμαστε, εκεί μαλώνουν, εκεί διαπληκτίζονται.
Γι’ αυτό λένε οι άγιοι Πατέρες, στις συγκεντρώσεις καλύτερα να σιωπούμε.
Ας κάνουν οι άλλοι προτάσεις, εσύ σιώπα και άκου.
Κι αν ζητήσουν, αν πρέπει κάτι να πεις, πες εκείνο που δεν προσβάλλει κανέναν, κανενός την αξιοπρέπειαν.
Καλύτερα να μην ανακατεύεσαι.
Κοίταζε τη δουλειά σου και διαφύλαξε την ησυχία σου.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Γέροντα Θαδδαίου της Βιτόβνιτσας, “Όποιον σκέπτεσαι σ’ αυτόν ανήκεις”.