Όσιος Μακάριος: Ή δεν προσεύχεσαι με καθαρή καρδιά, ή ενώ μπορείς να κάνεις περισσότερες προσευχές, δεν τις κάνεις!

Υπάρχει στην Αίγυπτο ένα βουνό που ονομάζεται Φέρμη και βρίσκεται στον δρόμο που οδηγεί στην εντελώς έρημη περιοχή της Σκήτης. Σ’ αυτό το βουνό κατοικούν ασκούμενοι περίπου πεντακόσιοι άνθρωποι.

Ανάμεσά τους υπήρχε και κάποιος που ονομαζόταν Παύλος και ο οποίος ζούσε ως εξής: δεν καταπιάστηκε με καμιά εργασία, με καμιά ασχολία, ούτε πήρε ποτέ από κανέναν κάτι εκτός απ’ αυτά που έτρωγε.

Ασχολία του και άσκηση υπήρξε η αδιάλειπτη προσευχή. Είχε λοιπόν συντάξει τριακόσιες προσευχές και μαζεύοντας τριακόσια χαλικάκια τα είχε μπροστά του και έριχνε ύστερα από κάθε προσευχή ένα χαλίκι πιο πέρα.

Αυτός όταν συνάντησε κατά τύχη τον άγιο Μακάριο, που λεγόταν Πολιτικός, του λέγει· «Είμαι στενοχωρημένος αββά Μακάριε».

Αυτός τον ανάγκασε να του ειπεί την αιτία.

Κι εκείνος του λέγει· «Σε κάποιο χωριό κατοικεί μια μοναχή, η οποία ασκείται τριάντα χρόνια. Γι’ αυτήν μου διηγήθηκαν ότι έκτος από Σάββατο ή Κυριακή ποτέ άλλοτε δεν τρώει, αλλά ολόκληρο τον χρόνο όλες τις εβδομάδες τρώει κάθε πέντε μέρες και κάνει εφτακόσιες προσευχές.

Και απελπίστηκα για τον εαυτό μου, επειδή πάνω από τριακόσιες προσευχές δεν μπόρεσα να κάνω».

Του απαντά ο άγιος Μακάριος· «Εγώ για εξήντα χρόνια έχω ορίσει να κάνω εκατό προσευχές και να εργάζομαι για τη διατροφή μου και στους αδελφούς να ανταποδίδω το χρέος της συναναστροφής και δεν με κατακρίνει η συνείδησή μου ότι έχω αμελήσει. Αν όμως εσύ, ενώ κάνεις τριακόσιες κατακρίνεσαι από τη συνείδησή σου, είναι φανερό ότι εσύ ή δεν προσεύχεσαι με καθαρή καρδιά, ή ενώ μπορείς να κάνεις περισσότερες προσευχές, δεν τις κάνεις».

Από το βιβλίο του Δημητρίου Γ. Τσάμη, «Μητερικόν, Διηγήσεις και βίοι των αγίων μητέρων της ερήμου ασκητριών και οσίων γυναικών της ορθοδόξου εκκλησίας», έκδοση Αδελφότητας η «Αγία Μακρίνα», Θεσσαλονίκη, 1990.