Η Εκκλησία είναι τόπος χαράς. Τόπος ευφροσύνης. Τόπος πανηγύρεως. Έτσι, εις το μέσον του τρόμου, η Εκκλησία αντιπαραβάλλει την τρυφερή αγκαλιά της. Τους στοργικούς κόλπους της. Την απαλότητα και τη γαλήνη της. Γιατί όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού. Και ο σκανδαλισμός και ο πανικός και οι πολλαπλές φωνασκίες. Κι εκείνο το λυσσώδες πάθος των Μέσων Ενημέρωσης. Αυτά θα πρέπει να τα σκεπτόμαστε και να τα προβάλλουμε προς τα έξω. Ο Κύριος δεν θέλει κατηφή πρόσωπα. Αλλά χαρούμενα. Εορταστικά. Πρόσωπα Αναστάσεως. Πρόσωπα παραμυθίας και παρηγορίας. Πρόσωπα φωτός κατά πως το Φως είναι ο Κύριος. Τα σκέφτομαι όλα αυτά, μέρες που ’ναι, καθώς έχουμε εισέλθει στην κατάσταση του οικουμενικού φόβου και του τρόμου. Στον τόπο στης συλλογικής κατάθλιψης. Όλο το τοπίο είναι ...



















