Το «Εισελεύσομαι» μέλος των αγρυπνιών δια χειρός Χρήστου Ψωμιάδη, Πρωτοψάλτη στα αναλόγια του Νεοχωρίου της Κωνσταντινούπολης. Για το μουσικό κείμενο πατήστε εδώ
Those who fear death and love this vain life are afraid even of microbes, so it’s to be expected that they’re always overcome with cowardice, which keeps them forever spiritually moribund.
Οι χιλιάδες Νεομάρτυρες στα μαύρα χρόνια της τουρκοκρατίας υπήρξαν ταυτόχρονα και Εθνομάρτυρες, διότι για τον Έλληνα Ορθόδοξο, πίστη και Πατρίδα δεν χωρίζονται. Μαρτύρησαν, για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία. Ένας από τους ηρωικότερους Νεομάρτυρες και Εθνομάρτυρες υπήρξε και ο άγιος Νεομάρτυρας Δημήτριος από τη Σαμαρίνα. Γεννήθηκε περί τα τέλη του 18ου αιώνα στα ορεινά χωριά της Σαμαρίνας, των Γρεβενών, όπου η δουλεία των τυράννων Οθωμανών ήταν κάπως περιορισμένη, λόγω του απρόσιτου των εδαφών. Γι’ αυτό και στα μέρη εκείνα είχε αναπτυχθεί ιδιαίτερα η ιδέα της επανάστασης και της απελευθέρωσης από την απάνθρωπη τουρκική δουλεία και είχαν αναπτυχθεί επαναστατικές κινήσεις. Δεν γνωρίζουμε πολλά για την καταγωγή του και την παιδική του ηλικία. Ό, τι γνωρίζουμε το οφείλουμε ...
Η Ανάσταση του Χριστού επισφραγίζει την απολύτρωση του ανθρώπου από την επικυριαρχία του θανάτου και επαγγέλλεται και τη δική του εσχατολογική ανάσταση. Αυτή καταργεί το θάνατο και προσφέρει την αληθινή και αιώνια ζωή. Η Παναγία που έζησε πανάγιο βίο, μετά την κοίμηση μεταβαίνει και σωματικώς στην αφθαρσία, ζώντας προληπτικώς την κοινή ανάσταση των ανθρώπων. Η λεπτομέρεια αυτή αποτελεί μια σημαντική πτυχή της θεολογίας της Εκκλησίας· πτυχή με ηθικές και πνευματικές συνέπειες για τη ζωή των πιστών, αφού συνακόλουθο της αγιότητας είναι η υπέρβαση της νομοτέλειας και της φθοράς. Εκείνος, συνεπώς ο άνθρωπος, που ζει άγιο βίο, εσχατολογικά θα περάσει στην αφθαρσία και θα αναστηθεί «ψυχή τε και σώματι». Επιπλέον η προσδοκία της αναστάσεως ενθαρρύνει την άσκηση στον πνευματικό και ενάρετο ...
Ο Κωνσταντίνος Πλιώτας του Ηλία, γεννήθηκε στο χωριό μου Σταυροδρόμι Γορτυνίας (πρώην Αλβάνιτσα), το έτος 1875. Με τα ισχύοντα της εποχής εκείνης πρωτοδιορίστηκε δάσκαλος σε πολύ νεαρή ηλικία, στο Καλέτζι Αχαίας. Ζούσε τότε εκεί ο παπά-Ανδρέας Σταυρόπουλος, ο πατέρας του Γεωργίου Παπανδρέου, του «Γέρου της Δημογρατίας». Είναι γνωστό ότι αργότερα η οικογένεια άλλαξε το επώνυμο από Σταυρόπουλος σε Παπανδρέου. Ο μικρός Γεώργιος του παπά, ως μαθητής του δημοτικού σχολείου, είχε δάσκαλο τον μακαριστό συγχωριανό μου Κωνσταντίνο Η. Πλιώτα. Στα μέσα της δεκαετίας του 1950 ο Κωνσταντίνος Η. Πλιώτας συνταξιούχος στο χωριό, παρακολουθούσε τα πνευματικά ρεύματα της εποχής, διάβαζε ανελλιπώς τις εφημερίδες, συχνά κήρυττε στον Ναό της Κοιμήσεως της Θεοτόκου και διατηρούσε όλα τα στοιχεία λογίου ανθρώπου τα οποία δεν ξεθωριάζει ο χρόνος. Το σπίτι ...
Όσιος Ονούφριος. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ο κ. Αναστάσιος Σούκουλης από την Κορινθία διηγείται τα εξής: Ήμουν μικρό παιδάκι. Πήγαινα στις πρώτες τάξεις του Δημοτικού Σχολείου και μία ημέρα έμεινα στο σπίτι με τον παππού μου. Οι γονείς μου, έμεναν στα κτήματά μας, μακριά από το χωριό, ήταν καλοκαίρι και θέριζαν. Όταν το πρωί ξύπνησα, ο παππούς μου είχε φύγει, για να κουβαλήσει με τα ζώα τα δέματα από τα χωράφια, και είχε κλειδώσει την πόρτα του σπιτιού μας. Επειδή δεν είχα άλλο τρόπο να βγω έξω από το σπίτι προσπάθησα να κατεβώ από το παράθυρο, χωρίς να σκεφθώ ότι κάτω ήταν γκρεμός. Γλίστρησα και έπεσα στο κενό. Τότε αισθάνθηκα ότι κάποιος με κράτησε και πέφτοντας απαλά έμεινα σε ένα βράχο, χωρίς να πάθω τίποτε. Εκείνη την ...
Ὁ Ἄραχθος κι ὁ Μάστορας καί τ’ ὄμορφο Γεφύρι κουβέντα στήσανε οἱ τρεῖς στή διάπλατη καμάρα, – ναί, τήν ψηλοπερήφανη καί καλοστοιχειωμένη καί σ’ ὅλα τά Βαλκάνια τρανότερη ἀπ’ τίς ἄλλες. Κλώθει γιά λίγο τή ροή του ὁ Ἄραχθος καί κρένει· 5 «Τί νά σέ πῶ, γιοφύρι μου, πῶς νά σ’ ὀνοματίσω; παιδί καί ἀρχοντόπουλο, ἀδέρφι διδυμάρι, ἀγγόνι καί δισέγγονο ἢ κι ὥριο τρισαγγόνι τόσ’ ὅμοιο κι ἀπαράλλαχτο, ἴδιος ὁ προπαπποῦς σου!;» Σείσθηκε κι ἀνασήκωσε μιά ἀνάσα τήν κορφή του, 10 ἴσια δυό λόγια γιά νά πεῖ κι ἴσια νά καμαρώσει μ’ αὐτή τή χάρη τήν κομψή, τό νιούτσικο γεφύρι. «Νά λές μονάχα ὅπως κυλᾶς: τῆς Πλάκας τό Γεφύρι! τήν ἄνοιξη μέ τά νερά τά γάργαρα καί κρῦα καί τόν χειμῶνα πού θαρρεῖς μέ τίς κατεβασιές σου 15 θά μέ τραντάξεις σάν στοιχειό καί θά ...
Συχνά εκνευριζόμαστε με τους ευθείς ...
Hope in God redeems those who have fallen into sin, restores the wounded to health and looses the bonds of the prisoners. Hope rises like the rosy dawn in the moral firmament and illumines those darkened by the grime of the sorrowful soul. It pours the balm of comfort onto the wounds of the heart which is in mourning.
Μέ κατάνυξη καί εὐλάβεια γιορτάζεται καί ἐφέτος ἡ Κοίμηση τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου στήν θεοτοκοφρούρητη Κύμη. Στόν μεγαλοπρεπῆ Ναό τῆς ἐφόρου καί προστάτιδος τῆς πόλεως, στήν Παναγία τήν Λιαουτσάνισσα τελέσθηκε ὁ πανηγυρικός ἑσπερινός χοροστατοῦντος τοῦ πολιοῦ Μητροπολίτου Καρυστίας καί Σκύρου, τοῦ ἀκαμάτου, καλλικελάδου καί ἄγαν φιλαγίου, τοῦ ὁποίου ἀνακαινίζεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης. Σέ ἐξέδρα στόν αὔλειο χῶρο τοῦ Ἱεροῦ προσκυνήματος ἡ θαυματουργός εικών δέχθηκε τόν ἀσπασμό καί τά ἐγκώμια ὅλων, κληρικῶν και λαϊκῶν. Ἄλλωστε ὅλοι οἱ Κουμιῶτες καταφεύγουν στήν χάρη της σέ κάθε δυσκολία, σέ κάθε πειρασμό, ἀφοῦ αὐτή περισκέπει καί περιφρουρεῖ τήν πόλη τους καί ὅλη τήν εὐλογημένη περιοικίδα της. Καί ἡ Παναγία μας πάντοτε ἀνταποκρίνεται μέ τόν τρόπο πού ἐκείνη γνωρίζει, μέ τίς πρεσβεῖες της πρός τό Μονογενῆ της, ...
Χρειάζεται πολλή προσοχή στη συγκράτηση ...
Ο αθλητής του πνεύματος Γέροντας Νικόλαος Κουμεντάτης, πνευματικός απλανέστατος και κτίτορας Ναού Κοιμήσεως της Θεοτόκου στο Μάτι Αττικής «Έως θανάτου αγώνισαι περί της αληθείας» (Σοφ. Σειρ. 4, 28) μας προτρέπει ο Σοφός Σειραχίδης. Ο Θεός μας θέλει αγωνιστές και μας στέλνει σεμνούς προπονητές, σεμνούς αλείπτες, για να μας κατευθύνουν στον καλόν αγώνα της προόδου, της αρετής, της εγγίσεως Του. Αθλητής του σταδίου στα νεανικά του χρόνια, ο ήδη μετά των αριστέων του πνεύματος συναγαλλόμενος, Γέροντας Νικόλαος Κουμεντάτης, αγωνίσθηκε νόμιμα, γι’ αυτό και μπορεί να επαναλαμβάνει τα παύλεια λόγια: «Τον αγώνα τον καλόν ηγώνισμαι, την πίστιν τετήρηκα, τον δρόμον τετέλεκα» (Β΄ Τιμ. δ΄ 7). Η ουρανοδρόμος πορεία του έφθασε στο τέλος της. Η Μετάσταση της Θεοτόκου μας έφερε και την μεταδημότευση του Γέροντος Νικολάου ...
Ο Ιερομόναχος, π. Αθανάσιος Χαμακιώτης (αριστερά) και ο Ιερομόναχος, π. Ελπίδιος Χασάπης. (Επιμέλεια Στέλιος Κούκος) Ακόμα και μετά την κοίμησή του , όμως, είχε την έγνοια του ησυχαστηρίου και το προστάτευε από τον ουρανό. Όταν το 1990 το δάσος κοντά στο μοναστήρι είχε πάρει για δεύτερη φορά φωτιά, ο επικεφαλής των πυροσβεστών έβλεπε τους δύο κεκοιμένους Γέροντες της Μονής Αθανάσιο και Ελπίδιο, να προστατεύουν τον χώρο. – Μη φοβάστε… Είπε σ’ αυτούς που εργάζονταν μαζί του. – Στην μάντρα της μονής, είναι δύο καλόγεροι και διώχνουν την φωτιά. Το μοναστήρι δεν θα πάθει τίποτα! Έτσι, με την πρεσβεία των δύο οσίων πατέρων, ενώ η φωτιά έφθασε πολύ κοντά, το ησυχαστήριο διαφυλάχθηκε. Από το βιβλίο ο “Γέροντας Ελπίδιος, (1913-1983)”, έκδοση Ιεράς Μονής Αγίου Νικολάου Ορούντας.
Αποτελεί συχνό φαινόμενο μέσα στην ιστορία αρχαίες κακοδοξίες να επανεμφανίζονται αργότερα σε διαφορετικούς χώρους και με διαφορετική αφορμή. Στις αρχαίες αιρέσεις ανήκουν και οι λεγόμενοι Ανθρωπομορφίτες. Ήταν αιρετικοί, λαικοί και μοναχοί, που παρερμήνευαν τις λεγόμενες ανθρωποπαθείς εκφράσεις της Αγίας Γραφής, και ιδιαιτέρως την έννοια του «κατ᾽ εικόνα» των ανθρωπολογικών διηγήσεων της Γενέσεως, είχαν μια πολύ παχυλή αντίληψη περί Θεού 1, καθώς πίστευαν ότι «ανθρωποειδές, ήγουν ανθωπόμορφόν εστι το Θείον» 2. Επρόκειτο για μία αιρετική διδασκαλία, την οποία αναίρεσε συστηματικά και με εξαιρετική σαφήνεια μία κορυφαία εκκλησιαστική προσωπικότητα, ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας3. Υπόβαθρο αυτής της θεολογικής κακοδοξίας αποτελεί το γεγονός, το οποίο επισημαίνουν οι Άγιοι Πατέρες της Εκκλησίας, ότι με τον ανθρωπομορφισμό = (ανθρωπόμορφόν εστι το Θείον) υπάρχει σύγχυση κτιστού και ακτίστου, παραγνωρίζεται ...
Μια γνωριμία με την ιστορία της τοπικής Εκκλησίας της Λεμεσού, παλαιότερης και σύγχρονης, μέσα από το βιβλίο του Ιερομονάχου Σωφρονίου Μιχαηλίδη. Η ηχογράφηση έγινε στον Ρ/Σ της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος. Your browser does not support the audio element.
Το μυστήριο του βαπτίσματος είναι ο μοναδικός τρόπος, με τον οποίον ο άνθρωπος, με την δύναμη της Χάριτος του Θεού, αφαρπάζεται από την κυριαρχία του πονηρού, αναγεννάται και εντάσσεται στο σώμα του Χριστού, την Εκκλησία. Το βάπτισμα είναι «φυτεία προς αθανασίαν» ( Μ. Αθανάσιος, PG.29,10) και «όχημα προς ουρανόν, βασιλείας πρόξενον, υιοθεσίας χάρισμα» (Μ. Βασίλειος, PG. 31,433). Ο ίδιος ο Κύριος βαπτίσθηκε και μίλησε για το βάπτισμα εις το όνομα της Αγ. Τριάδος. Αποστέλλοντας εις το κήρυγμα τους αγίους Αποστόλους, μετά την Ανάσταση, τους είπε: «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος…» (Ματθ. Κη΄ 19). «Ο πιστεύσας και βαπτισθείς σωθήσεται» (Μαρκ. ιστ΄ 16). Ακολουθούντες την σαφή εντολή του ...
Στη Μενίνα, σημερινή Νεράιδα, ήταν στρατοπεδευμένο ένα ισχυρότατο σύνταγμα γερμανικού στρατού, δυνάμεως 250 ανδρών, άριστα εξοπλισμένων με περιμετρικό ναρκοπέδιο, με πυροβόλα στη διάθεσή τους, εγκατεστημένα στις ψηλές κούλιες των Τσάμηδων, που κάθε μια από αυτές ήταν και ένα πραγματικό άπαρτο οχυρό. Μαζί με τους Γερμανούς βρίσκονταν και 800 ένστολοι τσάμηδες και άριστα εξοπλισμένοι από τους Γερμανούς. Η τοποθεσία αυτή είχε ιδιαίτερη αξία για τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής, γιατί ήταν κόμβος των αμαξιτών οδών Ιωαννίνων – Παραμυθιάς – Φιλιατών και Ηγουμενίτσας. Αυτό το πανίσχυρο στρατόπεδο πήρε εντολή από το Στρατηγείο Μέσης Ανατολής ο Ζέρβας, να το εκπορθήσει και να το διαλύσει. Αυτό το εγχείρημα, το τόσο παράτολμο, το έφεραν σε αίσιο πέρας οι ένδοξοι μαχητές αυτής της φονικότατης μάχης, που διήρκεσε από ...
