Πεμπτουσία

Γεννήθηκε στο χωριό Θεοδόσια του Κιλκίς το 1942. Μικρός ήλθε με τους γονείς του στη Θεσσαλονίκη, όπου ζούσαν πολύ φτωχικά. Δεύ­τερο σπίτι του ήταν η εκκλησία και δεύτερος πατέρας του ο εφημέριος της ενορίας του. Χαιρόταν να μελετά την Αγία Γραφή και να πηγαίνει στο κατηχητικό σχολείο. Από μικρός μπήκε στη βιοπάλη σπουδάζοντας συγχρόνως. Συνδέθηκε πνευματικά με τον μακαριστό Αυγουστίνο Καντιώτη (+2010) κι άρχισε αλληλογραφία με τον π. Χρυσόστομο Παπασαραντόπουλο (+1972), που ήταν στην Αφρική. Ο πόθος της Ιεραποστολής φούντωνε συνέχεια μέσα του. Είχε επαφές και με τον Γέροντα Φι­λόθεο Ζερβάκο (+1980) της μονής Λογγοβάρδας της Πάρου. Ήξερε τεχνικά, μηχανικά, ηλεκτρολογικά, ηλεκτρονικά, νοσηλευτικά, ναυαγο­σωστικά και οικοδομικά πράγματα. Παρακολούθησε το Φροντιστήριο Κατηχητών και μαθήματα εξωτερικής ιεραποστολής στην Αποστολική Διακονία, νοσηλευτική στον ...

Σημείο διαφωνιών και αντικρούσεων αποτέλεσε ο Γέροντας Βησσαρίων ο Αγαθωνίτης († 22 Ιανουαρίου 1991), του οποίου το σκήνωμα βρέθηκε άφθαρτο κατά την ανακομιδή του λειψάνου του, δεκαπέντε χρόνια μετά την κοίμησή του. Ο καθηγούμενος της Ι. Μ. Αγάθωνος, ο οποίος γνώριζε από τα μαθητικά του χρόνια τον Γέροντα Βησσαρίωνα καταθέτει την μαρτυρία του για την προσωπικότητα του Γέροντα. του Αρχιμ. Δαμασκηνού Ζαχαράκη Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Αγάθωνος Τον π. Βησσαρίωνα γνώριζα από τα μαθητικά μου χρόνια και από τότε ήταν ο πνευματικός μου. Αργότερα τον έζησα στην διάρκεια είκοσι ολόκληρων χρόνων πνευματικής σπουδής στην Μονή Αγάθωνος. Στα χέρια του πλαστουργήθηκε η μοναχική μου συνείδηση. Βρισκόμουν παράλληλα και στα χέρια του γέροντα Γερμανού Δημάκου, προηγουμένου της Μονής Αγάθωνος, την οποία ως ηγούμενος διακόνησε πενήντα ένα ...

Γεννήθηκε στο Δοροχόι της Ρουμανίας. Νέος πήγε στη μονή Ρίσκα. Μετά λίγο καιρό αναχώρησε για το περιλάλητο Άγιον Όρος, όπου έμεινε για μεγάλο διάστημα. Μαθήτευσε υπάκουα και πρόθυμα σε διάφορα μέρη του Περιβολιού της Παναγίας. Όταν επέστρεψε στη Ρουμανία, φορτωμένος από αθωνικές ευλογίες κι εμπειρίες, χειροτονήθηκε διάκονος και υπηρέτησε σε διάφορους να­ούς και μονές. Η ζωή του στο Άγιον Όρος τον δίδαξε την απλότητα, την ταπεινότητα και την κοσμιότητα. Σε όλη του τη ζωή ήταν ντυμένος απλά και φερόταν με τάξη κι ευγένεια. Η σεμνότητά του τον έκανε σε­βαστό πάντοτε σε όλους. Είχε μεγάλη ευλάβεια και κατάνυξη. Πρώτος έμπαινε στο ναό και τελευταίος έβγαινε. Διακονούσε στο ιερό βήμα ως διάκονος και στο αναλόγιο ως ψάλτης με ιεροπρέπεια και σοβαρότητα. Ήταν εξαιρετικός ...

Μοναχός Παχώμιος Καρυώτης, στο εργαστήρι φανελοποιΐας Ο κατά κόσμον Γεώργιος Π. Ντάβος γεννήθηκε το 1892 στο Ράφτη Γορτυνίας. Νέος ήλθε στο Άγιον Όρος και προσήλθε για να μονάσει στην Καλύβη του Αγίου Βασιλείου της Παντοκρατορικής Καψάλας. Στην Καλύβη αυτή είχε ζήσει και ταφεί ο όσιος Θεόφιλος ο Μυροβλύτης (+1548), ο όσιος Γεράσιμος ο εν Κεφαλληνία (+1579) και ο όσιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (+1809). Γέροντας της Καλύβης ήταν ο ιερομόναχος Γρηγόριος από τη Λέσβο με συνοδεία τον κατά σάρκα αδελφό του Δαμιανό και τον απλούστατο Διονύσιο. Μετά την κοίμηση των Γερόντων πήγε στη Βατοπεδινή σκήτη του Αγίου Δημητρίου, στην υπακοή του Γέροντος Αντωνίου. Για ένα διάστημα έμεινε με τον παραδελφό του Διονύσιο στο Αγιοπαυλίτικο Κελλί των Καρύων του Αγίου Ανδρέου με ...

Το να διακρίνεται κανείς σ’ ένα αντίξοο περιβάλλον δεν είναι μικρή υπόθεση. Έτσι κι εμείς, παρότι αρκετά νέοι τότε, νομίζουμε πως διακρίναμε αυτή τη σημαντική διαφορά σε αυτόν τον καλό παπά. Ο κατά κόσμον Νέστωρ Τασούδης του Βασιλείου και της Αναστασίας γεννήθηκε στο χωριό Αδάμ της Χαλκιδικής το 1903. Προσήλθε στη μονή Δοχειαρίου το 1920. Εκάρη μοναχός το 1921. Διάκονος χειροτονήθη­κε στην πανήγυρη των Αρχαγγέλων, στις 8.11.1926. Πρεσβύτερος χει­ροτονήθηκε πάλι στην πανήγυρη των Παμμεγίστων Ταξιαρχών, στις 8.11.1930. Συνήθως λειτουργούσε με δάκρυα. Ήταν καλός ψάλτης και ασχολήθηκε με την αντιγραφή μουσικών χειρογράφων. Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 20.1.1977. Όσοι τον γνώρισαν έχουν ένα καλό λόγο να πουν γι’ αυτόν. Δύο Αγιοπαυλίτες μοναχοί, που επισκέφθηκαν προσκυνηματικά τη μονή Δοχειαρίου το θέρος του 1974, αναφέρουν με ...

Ο κατά κόσμον Ιωάννης Γιαχόπουλος του Αντωνίου και της Αικατερίνης γεννήθηκε στην Πρεμετή Β. Ηπείρου το 1874. Σπούδασε στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης. Το 1900 εκάρη μοναχός. Το 1907 ακολούθησε τον μητροπολίτη Τραπεζούντος και μετέπειτα Οικουμενικό Πατριάρχη Κωνσταντίνο ς' (+1930), ο οποίος τον προήγαγε σε μητροπολίτη Μιλητουπόλεως. Ως πατριαρχικός απεσταλμένος στην Κορυτσά εργάσθηκε επίμονα και υπομονετικά υπέρ ανορθώσεως των πιστών. Οι Αλβανοί όμως τον έδιωξαν. Απεσύρθη στο Άγιον Όρος το 1930, κι έμεινε στην αρχή στο Λαυριώτικο Κελλί του Αγίου Ευσταθίου-Μυλοποτάμου, όπου είχε μήνες εξόριστος και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄. Κατόπιν, το 1935, διέμεινε στο Κελλί του Αγίου Ελευθερίου-Βουλευτηρίων, στην παραλία της σκήτης, της Αγίας Άννης. Έμεινε στο Άγιον Όρος περί τις τρεις δεκαετίες. Η εκεί παραμονή του διακρίνεται ...

Φέτος κλείνουν 18 χρόνια από την εις Κύριον εκδημίαν της Μοναχής Μαρίας Στυλιανοπούλου (γνωστή σε όλους ως Μαρία η ψηλή). Ο Κύριος της ζωής και του θανάτου παρέλαβε πλησίον του την πιστήν δούλην του Μαρίαν εις την ουράνιον βασιλείαν Του προς ανάπαυσιν και ευφροσύνην αιώνιον. Καίτοι έπασχε καθ΄ όλην την διάρκεια της ζωής της από βαρυτάτην νόσον, εν τούτοις διήλθε τον επί γης μαρτυρικόν της βίον με ζήλον θαυμαστόν, με υπομονήν ιώβειον, με έργα αγάπης προς τον πλησίον, με ιεραποστολική δράσι και προσφορά. Επέτυχε με την βοήθεια του Κυρίου να ευαρεστήση στον Θεό και τους ανθρώπους. Καίτοι δεν είχε υλικά αγαθά και ασφαλή υγεία ήταν πλούσια σε πίστη και ευσέβεια, σε αρετές και έργα ευποιΐας. Ήταν απλή στους τρόπους, ταπεινή κατά ...

Ο κατά κόσμον Παναγιώτης Δημόπουλος γεννήθηκε στο χωριό Αγία Μαρίνα Λοκρίδος το έτος 1853. Στη μονή Βατοπεδίου προσήλθε το 1869. Μοναχός εκάρη το 1871 υπό του εναρέτου Γέροντός του, Ια­κώβου του Ηπειρώτου (+1885). Διάκονος χειροτονήθηκε το 1875 και πρεσβύτερος το 1885. Το 1879 αποφοίτησε της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης. Κατά τα έτη της φοιτήσεώς του τον διέκρινε η σεμνότητα, η οποία τον συνόδευε ως τα τέλη της ζωής του. Δίδαξε και στη σχολή της μονής του και διετέλεσε αρχιγραμματεύς της Ιεράς Κοινότητος. Το 1891 προήχθη στο αξίωμα του Προηγουμένου και το 1894 του αρχιμανδρίτου στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, με την ευλογία της μονής. Το ίδιο έτος με άδεια της μονής απεστάλη ως αντιπρόσωπος του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο Πατριαρχικό Μετόχι της Μόσχας ...

Κατά κόσμον ονομαζόταν Σάββας Ιωσηφίδης του Φωτίου και της Παρθένας. Γεννήθηκε το 1911 στο χωριό Ντεμίρ Καπού (Σιδηρά Πύλη) της επαρχίας Καρς του Πόντου. Ο παππούς του κάποτε, ημέρα μνήμης της Αγίας Αικατερίνης, είχε ένα θαυμαστό περιστατικό. Είχε ζώα προς βιοπορισμό. Εργαζόμενος στο βουστάσιο, έγινε μία λάμψη και παρουσιάσθηκε μία υψηλή γυναίκα με γαλάζια ενδυμασία. Ο παπ­πούς έπεσε χάμω ως νεκρός και μάλιστα τον ετοίμαζαν για την κηδεία του. Αργότερα συνήλθε και είπε πως είδε την αγία και τον επέπληξε, που εργαζόταν την ημέρα της εορτής της. Από τότε όλη η οικογένεια τιμούσε ιδιαιτέρως με αργία τη μνήμη της Αγίας Αικατερίνης. Είχε εφτά αδέλφια. Ο ένας φονεύθηκε στην Αλβανία το 1940 και ένας άλλος στη γερμανική κατοχή για την αντιστασιακή ...

Κατά κόσμον ονομαζόταν Βασίλειος Αθανασίου Ριζόγλου. Ο μακάριος αυτός Γέροντας γεννήθηκε στα Κούκλινα Στενημάχου της Α. Θράκης το 1886. Νέος, πρόσφυγας, ξένος και φτωχός πήγε στη Θεσσαλονίκη και προσκύνησε στο ναό του Αγίου Δημητρίου. Προσήλθε στην Ιερά μονή του Αγίου Γεωργίου-Ξενοφώντος το 1910. Εκάρη μοναχός το 1912. Διετέλεσε προϊστάμενος της μονής του έως το 1977 και αντιπρόσωπος στην Ιερά Κοινότητα. Μέχρι τα βαθιά του γεράματα διακόνησε τη μονή της μετανοίας του με αγάπη, προθυμία και αφοσίωση. Τον θυμόμαστε με ζέση να προσέρχεται στο Καθολικό για τις καθημερινές, πολύωρες, ιερές ακολουθίες. Με συγκίνηση διηγείτο ότι το 1927 προσβλήθηκε με πολλούς πατέρες της μονής από ελονοσία και πολλοί πέθαναν. Λιτανέυσαν, τότε, τη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Οδηγήτριας γύρω από τα τείχη της μονής ...

Μαρτύρησε στις 16 Ιανουαρίου το 1771 Καταγόταν από το χωριό Γάμπροβο της επαρχίας Τυρνόβου της Βουλγαρίας. Ήλθε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στην Ι. Μ. Χιλανδαρίου. Αργότερα χειροτονήθηκε ιερομόναχος και εξελέγη και προηγούμενος της Μονής. Οι Άγιοι Πατέρες οι εν τω Αγίω Όρει του Άθω. Φορητή εικόνα Ι.Μ. Αγίου Παύλου (αρχές 20ου αιώνα). Από το βιβλίο "Οι Άγιοι του Αγίου Όρους", Μωυσέως Μοναχού Αγιορείτου, εκδ. Μυγδονία (σελ. 304).   Εστάλη κάποτε από τους πατέρες της Μονής στη Βουλγαρία,στο Σφιστόβι, όπου η Μονή είχε μετόχι, για να συγκεντρώσει κάποια έσοδα για τη Μονή. Ενώ ετοιμαζόταν να επιστρέψει στο Άγιο Όρος, ζήτησε από κάποιους Τούρκους να του επιστρέψουν χρήματα τα οποία τους είχε δανείσει. Εκείνοι, άδικοι και κακότροποι, σκέφτηκαν όχι απλώς να μην επιστρέψουν τα δανεικά ...

Ένας συμμοναστής του έτσι τον χαρακτηρίζει: «Ήταν πράος, ειρηνικός και γαλήνιος. Ήταν ευπροσήγορος, ταπεινός και μειλί­χιος. Ήταν απλός, ευθύς και ειλικρινής. Σπάνια θύμωνε. Σπανιώτατα φώναζε. Ποτέ δεν οργιζόταν. Καθάριο βλέμμα και παιδικό, βάδισμα αργό και συνετό, πρόσωπο λαμπερό και ευχάριστο, απαύγασμα της άδολης ψυχής του. Πρώτος στην υπακοή, πρώτος στην ταπείνωση, πρώ­τος στη μετάνοια. Όσιος, άκακος, άμεμπτος, υπομονετικός, σαν τον Αυσίτη Ιώβ. Και προ πάντων, μοναχός “θεομητορικός”, αγαπητό παιδί της Παναγίας». Έτσι τον γνωρίσαμε κι εμείς. Δεν νομίζουμε ότι υπερβάλλει διόλου ο φίλος, καλός βιογράφος του. Γεννήθηκε στο Βελβίτσιο Πατρών το 1912. Οι γονείς του δεν χαρακτηρίζονταν για την ευσέβειά τους. Έχυσε πολλά δάκρυα στις προσευχές του για τη σωτηρία των ψυχών τους. Δύο αδελφές του έγιναν μοναχές. Υπηρέτησε ως χωροφύλακας. ...

Γεννήθηκε στην ονομαστή κωμόπολη Τσαρίτσανη της Ελασσώνος ο κατά κόσμον Αλέξανδρος Δημητρίου Χατζηχαμπέρης το 1883. Στον κόσμο εργαζόταν ως ζαχαροπλάστης. Θελχθείς από τα γλυκέα υπέρ μέλι και κηρύθρα λόγια του Κυρίου ακολούθησε το μοναχικό στάδιο. Ώριμος εισήλθε στη μονή Ξηροποτάμου στις 8.5.1923. Εκάρη μοναχός στις 23.3.1925 μετονομασθείς Αχίλλειος. Διακρινόταν για τη φυσική του απλότητα, την πρόθυμη διακονία του, ιδιαίτερα προς τους ασθενείς, υπέργηρους και κατάκοιτους πατέ­ρες. Τους φρόντιζε πρόσχαρα με περισσή αγάπη και τους ανέπαυε ο ταπεινόφρων και γενναιόκαρδος. Το μοναχολόγιο σημειώνει συνοπτικά, αλλά χαρακτηριστικά, περί αυτού: «Ο αδελφός ούτος διεκρίνετο επί τη μεγάλη απλότητί του, επί τη αόκνω, συνεχεί υπηρεσία του, ειδικός δι’ όλα και προ πάντων ως νοσοκόμος. Εξυπηρέτησεν άπαντας τους αδελφούς με ζήλον και αφιλοκερδώς. Η μνήμη του ...

Γεννήθηκε στο χωριό Περιβολάκια Χανίων Κρήτης το 1852. Νέος κατευθύνθηκε από το νότιο Αιγαίο στο βόρειο, στον εύδιο αθωνι­κό λιμένα της σωτηρίας. Προσορμίσθηκε με λαχτάρα στον αρσανά της μονής Διονυσίου το 1882. Το 1885 εκάρη μοναχός. Με την ίδια λαχτάρα διακόνησε τη μονή της μετανοίας του σε διάφορες θέσεις, από τις τελευταίες έως τις πρώτες. Διακρίθηκε ως φιλότιμος διακονητής, εγκρατής μοναχός, φιλακόλουθος, νηστευτής και καλός Πνευματικός. Ο φιλάρετος μοναχός Λάζαρος Διονυσιάτης γράφει περί αυτού: «Ήτο εις τας ημέρας του ένα στόλισμα της Μονής: άγαλμα αρετής, αγωνιστής εις το έπακρον, πνευματικός σε­βάσμιος. Όλην του την ζωήν διήλθε πυκτεύων και διακονών εις τρία και τέσσερα διακονήματα, διότι ήτο βιβλιοδέτης, βιβλιοθηκάριος, βηματάρης, ιεροψάλτης εις τον δεξιόν χορόν ως στύλος ακλόνητος, συνάμα δε και εφημέριος ...

Γεννήθηκε σε χωριό της Τεγέας το 1845. Το 1861 πήγε στη μονή Ζωοδόχου Πηγής Λογγοβάρδας Πάρου. Εκεί ήταν ηγούμενος ο λί­αν ενάρετος θείος του Ιερόθεος Βοσυνιώτης (+1887) και κατόπιν ο επίσης ενάρετος κατά σάρκα εξάδελφός του Φιλόθεος (+1905). Εκάρη μοναχός ο νεώτερος Ιερόθεος το 1868. Χειροτονήθηκε διάκονος από τον μητροπολίτη Παροναξίας Παρθένιο (+1876) το 1869. Συνεργάσθηκε με τον αδελφό του για την αγιογράφηση του Καθολικού και την ανα­καίνιση της μονής. Ήταν ένας καλός αγιογράφος. Το 1886 ήλθε στο Άγιον Όρος να εμβαθύνει στα του μοναχισμού και να μαθητεύσει στην πλούσια ασκητική του παράδοση. Δεν γνωρίζουμε που και πόσο έμεινε. Γνωρίζουμε όμως ότι εδώ χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και προχειρίσθηκε Πνευματικός. Ως ηγούμενος της ιεράς μονής Λογγοβάρδας «συνετέλεσε στην περαιτέρω ακμή και αίγλη και ανύψωση ...

Θεοδοσιάται Άγιοι Οσιομάρτυρες Η μνήμη αυτών τελείται τη 13η Ιανουαρίου.    Κατά το έτος 614 οι αιμοχαρείς ορδές των Περσών οδηγούμενες από το βασιλέα Χοσρόη εισέβαλαν στην Αγία Γη και προκάλεσαν ανείπωτες καταστροφές ερημώνοντας τα Ιεροσόλυμα και τα περίχωρά τους. Έσφαξαν πλήθη πιστού λαού, γκρέμισαν Ναούς και Μοναστήρια και κατέσφαξαν Ιερείς, Αββάδες και Μοναχούς. Τα ανθούντα τότε Μοναστήρια του Οσίου Θεοδοσίου, του Κοινοβιάρχου, του Οσίου Σάββα, του Χοζεβά, του Οσίου Γερασίμου, του Ιορδανίτου και πλήθος άλλων μετεβλήθησαν σε ερείπια και οι σ’ αυτά ασκούμενοι θεοφιλώς Πατέρες μεταδημότευσαν για τη Βασιλεία των Ουρανών κοσμούμενοι με διπλούς στεφάνους οσιότητος και μαρτυρίου.    Όταν τα στίφη των απίστων επέδραμαν σαν λαίλαπα πυρός στο Μοναστηριακό συγκρότητα του Κοινοβιάρχου Οσίου άρχισαν ανελέητη σφαγή των Πατέρων που ήσυχα και ...

Γεννήθηκε στο χωριό Βλάτος Κισάμου Χανίων της Κρήτης το 1866. Μόλις 15 ετών ήλθε να κοινοβιάσει στη μονή Αγίου Παύλου. Το 1893 εκάρη μοναχός. Νεόκουρος έγραφε προς τους γονείς του: «Το μόνον μου έργον, η μόνη μου φροντίς εις το εξής θα είναι η του Πλά­στου μου δοξολογία. Η μόνη μου ηδονή θα είναι η μελέτη των θείων Γραφών και οι εν κρυπτώ ιεροί αγώνες. Η μόνη μου τροφή θα είναι η αδιάκοπος προσευχή, η κοινωνία των θείων μυστηρίων, η νηστεία και η πνευματική προς πάντας αγάπη. Το μόνον μου ευφρόσυνον ποτόν θα είναι τα δάκρυα. Η μόνη μου στολή θα είναι η σωφροσύνη, η σεμνότης, η σιωπή, η ακτημοσύνη, η απλότης, η ανεξικακία και η ξενιτεία. Η μόνη μου ...