Πεμπτουσία· Ορθοδοξία-Πολιτισμός-Επιστήμες

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΕΙΣ ΤΑΦΗΝ ΑΒΑΠΤΙΣΤΟΥ ΝΗΠΙΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ ΓΟΝΕΩΝ Ὁ ἱερεύς ποιεῖ εὐλογητόν καί ἀρξαμένης τῆς ἐκφορᾶς τοῦ νεκροῦ, ψάλλεται ὁ τρισάγιος ὕμνος μέχρι τοῦ ναοῦ ἤ τοῦ τάφου. Ἐκεῖ ἀρχόμεθα τοῦ ΡΙΗ´ ψαλμοῦ «Ἄμωμοι ἐν ὁδῷ…», ἄνευ αἰτήσεων καί ἐκφωνήσεων. Ἀκολούθως λέγονται τά τροπάρια «Μετά πνευμάτων…» καί Ἀπόστολος καί Εὐαγγέλιον ἐκ τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας εἰς Νήπια. Καί ἐπισυνάπτεται ἡ Εὐχή «Ὁ φυλάσσων τὰ νήπια…» ἐκ τῆς Νεκρωσίμου Ἀκολουθίας εἰς Νήπια, ὡς καί ἡ κάτωθι εὐχή (βλ. Νεκρώσιμοι καί ἐπιμνημόσυνοι ἀκολουθίαι, Ἔκδοσις Ἀποστολικῆς Διακονίας, 1998, σελ. 94) : «ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΠΕΝΘΟΥΝΤΑΣ» «Κύριε Κύριε, ἡ τῶν θλιβομένων παραμυθία καὶ τῶν πενθούντων παράκλησις καὶ πάντων τῶν ἐν ὀλιγοψυχίᾳ ἀντίληψις ὑπάρχων, τοὺς τῷ πένθει τοῦ κοιμηθέντος συνεχομένους τῇ σῇ εὐσπλαχνίᾳ παραμύθησαι· πᾶν ἄλγος ἐγκείμενον εἰς τὴν καρδίαν αὐτῶν θεράπευσον καὶ τὸν δοῦλον ...

Την 3ην Αυγούστου 1824 δύναμη από 600 ιππείς του Ομέρ πασά ξεκίνησε από το στρατόπεδο του Καπανδριτίου και ενήργησε έφοδο εναντίον της Αθήνας. Η μάχη έγινε στις στήλες Ολυμπίου Διός και έληξε με νίκη των Ελλήνων. Ο Ομέρ πασάς αποσύρθηκε στην Εύβοια με σοβαρές απώλειες. Την ίδια ημέρα αλλά το 1826 δύναμη 5.000 Τούρκων υπό τον Κιουταχή επιτίθεται εναντίον της. Την υπερασπίζουν 800 Έλληνες. Μετά από σφοδρή μάχη οι Τούρκοι κυριεύουν την Αθήνα και οι υπερασπιστές κλείνονται στην Ακρόπολη. «Ο εχθρός έρχεται εις τήν Αττικήν τόν Ιούνιον μήνα 1826. Τά δύο χωρία τής Αττικής Χασιά καί Μενίδι, τόν υποδέχονται καί τόν προσκυνούν. Τήν 3ην Ιουλίου 1826 εστρατοπέδευσεν ο εχθρός έξω τής πόλεως, αφ’ ής ημέρας άρχεται ο αποκλεισμός. Η σύμπνοια τών Αθηναίων μετά ...

Κοίμηση της Θεοτόκου (1650-1699), λεπτομέρεια. Δια χειρός Βίκτωρος. (Μουσείο Μπενάκη). “Απόστολοι εκ περάτων συναθροισθέντες ενθάδε, Γεθσημανή τω χωρίω…”! Εκεί στην Γεθσημανή και μεις! Πάντα τέτοιες μέρες! Κατ’ έτος! Στο πιο δροσερό απάγκιο των ψυχών! Και των σωμάτων! Οι ετήσιες ανά ψυχή δεκαπενθήμερες διακοπές αναψυχής μας! Συμμετέχοντας σ’ αυτό το θερινό ταξείδι το οποίο μοιάζει σαν μία αδήριτη ανάγκη. Που είναι ξενύχτισμα και ξεπροβόδισμα της Παναγίας! Μια δεκαπενθήμερη ετοιμασία γι’ αυτόν τον τελικό χωρισμό, και αποχαιρετισμό, κι’ αυτήν την ένωση! (Αφού το κόσμο ου κατέλιπε! Δεν εγκατέλειψε)! Την Μετάσταση και Ανάσταση της Θεοτόκου! Που έγινε το μέγα Πάσχα του θέρους! Το μέγα και λαμπρό καλοκαιρινό Πάσχα των Ελλήνων αλλά και όλων των Ορθοδόξων. Η Λαμπρή της Παναγίας! Και εκεί στο μέγα καύμα, τον καύσωνα και στην μεγάλη πυροβασία του πυρίκαυστου ελληνικού καλοκαιριού, ...

Ραδιοφωνική Εκπομπή του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού με τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Λεμεσού κ. Αθανάσιο, ο οποίος απαντά στις τηλεφωνικές παρεμβάσεις των ακροατών του Ραδιοφωνικού Σταθμού της Ι. Μ. Λεμεσού και απευθύνει λόγο παρηγορητικό, παραμυθητικό και ποιμαντικό. Your browser does not support the audio element.

Ερώτηση: Μπορείτε να μας πείτε λίγα λόγια για τη θετική και την αρνητική νήψη; Αρχιμ. Ζαχαρίας: Αρνητική νήψη είναι όταν αντιστεκόμαστε στους κακούς λογισμούς που μας προσβάλλουν. Μόλις εμφανισθούν, υψώνουμε τον νου μας στον Θεό και Του λέμε: «Κύριε, ήρθαν οι εχθροί μου, υπεράσπισέ με εναντίον τους» και προσπαθούμε να μην αφήσουμε τον νου μας να παραδωθεί σε αυτούς τους λογισμούς. Ο Γέροντας Σωφρόνιος είχε ένα λόγο: «Μην δώσεις τον νου σου (не дай ума)», δηλαδή στους λογισμούς του εχθρού που σε προσβάλλουν. Αυτή είναι η αρνητική νήψη να λέμε «μη» σε κάθε κακό λογισμό που μας προσεγγίζει. Έλεγε ο Γέροντας ότι όλοι οι κακοί λογισμοί θα περάσουν από μέσα μας, για να πούμε σε όλους «όχι» και στο τέλος να ...

Συμπληρώνονται, σήμερα, 43 χρόνια (3 Αυγούστου 1977) από την ημέρα της κοιμήσεως του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου του Γ΄, πρώτου προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας. Γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1913, στο χωριό Παναγιά της επαρχίας Πάφου. Άριστος μαθητής στο δημοτικό σχολείο. Ενετάχθη ως δόκιμος μοναχός στην Βασιλική και Σταυροπηγιακή Μονή Κύκκου, όπου η Μονή ένεκα της ευφυΐας του τον έστειλε στο Παγκύπριο Γυμνάσιο. Εξαιρετική επιτυχία είχε με αποτέλεσμα το 1936 να γίνει διευθυντής της Ελληνικής Σχολής. Το 1938 κατακτά υποτροφία για να σπουδάσει την Ιερά επιστήμη της θεολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Προτού αναχωρήσει για τις σπουδές, στις 7 Αυγούστου 1938 χειροτονείται Διάκονος και μετονομάζεται από Μιχαήλ σε Μακάριο. Τελειώνει με άριστα το 1942 την Θεολογική Σχολή , και λόγω της καταλήψεως της Αθήνας το 1941 ...

Η Κυριακή άλλοτε και τώρα Σε πρόσφατη συνάντησή μας με φίλο κληρικό αναπολούσαμε τη χαρά με την οποία έφηβοι ξυπνούσαμε πρωί την Κυριακή για να πάμε από τον Όρθρο στη Θ. Λειτουργία. Στους δρόμους δεν ήταν τόσο πολλοί νέοι που κυκλοφορούσαν με προορισμό την Εκκλησία. Κάποιοι ξενύχτηδες επέστρεφαν στα σπίτια τους για να ξαποστάσουν μετά από «ολονυχτία» σε νεανικά πάρτι. Και λέγαμε πόσο τυχεροί είμασταν που μπορούσαμε εκείνη την εποχή να ζούμε τη λαχτάρα της συμμετοχής στη Θ. Ευχαριστία κατά τη σύναξη της Κυριακής. Ζούσαμε την Κυριακή αργία με αποχή από τις δουλειές της εβδομάδας, μελέτη, ψώνια κ.λπ. σχολάζοντες όμως σε κατηχητικά, ομάδες, επισκέψεις σε ιδρύματα, νοσοκομεία, για να δούμε αρρώστους ή να ψυχαγωγήσουμε μικρότερους ή μεγαλύτερους στην ηλικία από εμάς. Σήμερα ...

Μια γνωριμία με την ιστορία της τοπικής Εκκλησίας της Λεμεσού, παλαιότερης και σύγχρονης, μέσα από το βιβλίο του Ιερομονάχου Σωφρονίου Μιχαηλίδη. Η ηχογράφηση έγινε στον Ρ/Σ της Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού. Διαβάζει ο Αρχιμανδρίτης Χρυσόστομος. Your browser does not support the audio element.

Μέσα στην ευλογημένη χορεία των αγίων Εβδομήκοντα Αποστόλων συναριθμείται και ο τιμώμενος στις 30 Ιουλίου άγιος Απόστολος Σίλας, ο και συνέκδημος του θεηγόρου Αποστόλου των Εθνών Παύλου, αλλά και συνεργάτης του κορυφαίου Αποστόλου Πέτρου, ο οποίος είναι ενδεικτικό ότι στην πρώτη του επιστολή τον χαρακτηρίζει ως «πιστό ἀδελφό». Άλλωστε μέσα από την επίγεια βιοτή και την ιεραποστολική του δράση διακρίθηκε για τον ένθερμο ζήλο, την ακλόνητη και ζωντανή πίστη, το θυσιαστικό φρόνημα και την αξιομνημόνευτη καρτερία. Ο ένδοξος και πανεύφημος άγιος Απόστολος Σίλας που το όνομά του είναι συντετμημένη μορφή του ονόματος Σιλουανός, με το οποίο μάλιστα αναφέρεται τόσο στη Β΄ Επιστολή του Αποστόλου Παύλου προς Κορινθίους όσο και στην Α΄ Επιστολή του Αποστόλου Πέτρου, απολάμβανε την ιδιαίτερη εκτίμηση και ...

Ο αείμνηστος Άρχων Υμνωδός της Μ.τ. Χ.Ε. και Πρωτοψάλτης Ιωαννίνων αποδίδει με περισσή δεξιοτεχνία και ηχοχρωματική έκφραση το Η΄Εωθινόν σε μέλος Θρ. Στανίτσα. <source src="» type=»audio/mpeg»>Your browser does not support the audio element.

Τα όσα συμβαίνουν γύρω από το ζήτημα της μετατροπής της Αγίας Σοφίας από μουσείο σε τζαμί το τελευταίο διάστημα έχουν επιφέρει τεράστια θλίψη, ιδιαίτερα στον απανταχού Ελληνισμό για το γεγονός. Ο ναός σύμβολο της Ορθοδοξίας, ανά τους αιώνες συγκινούσε όσους τον αντίκριζαν. Ιδιαίτερα συναισθήματα όμως δημιουργεί για κάθε Έλληνα. Ένα τέτοιο συναίσθημα έλαβε χώρα εκατό και πλέον χρόνια πριν. Ήταν Φεβρουάριος του 1919, όταν ο Αντισυνταγματάρχης, τότε, Νικόλαος Πλαστήρας,μια από τις εμβληματικές μορφές της στρατιωτικής και πολιτικής ιστορίας της Ελλάδας κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα, μαζί με τους αξιωματικούς και τους στρατιώτες του 5/ 42 Συντάγματος Ευζώνων που διοικούσε δεν μπόρεσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους όταν, περνώντας από την Κωνσταντινούπολη για να πάνε στην εκστρατεία της ...

«Ού γάρ ἀπέστειλέ με Χριστός βαπτίζειν, ἀλλ’ εὐαγγελίζεσθαι, οὐκ ἐν σοφίᾳ λόγου, ἵνα μή κενωθῇ ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ» (Α’ Κορ. 1, 17) «Η αποστολή που μου όρισε ο Χριστός δεν ήταν να βαφτίζω, αλλά να κηρύττω το ευαγγέλιο, χωρίς σοφά και περίτεχνα λόγια, ώστε ο θάνατος του Ιησού Χριστού στον σταυρό να μη χάσει το περιεχόμενό του» Ποιο είναι το περιεχόμενο της πίστης μας; Ο απόστολος Παύλος, γράφοντας στους Κορινθίους, αναφέρει ότι αυτό είναι ο Σταυρός του Χριστού. Επισημαίνει, μάλιστα, ότι υπάρχει σοβαρός κίνδυνος ο Σταυρός να χάσει το νόημά του, να κενωθεί, να αδειάσει από αυτό, όταν το ανθρώπινο εγώ βγει μπροστά, όταν αντί να διακηρύττουμε ότι η ζωή μας είναι σταυρός, εμείς επιδιώκουμε προσωπική δικαίωση, αποδοχή των απόψεών μας, αναγνώριση ότι ...

Ενάμιση μήνα πριν η Μαριάννα μπήκε στο χειρουργείο. Μεταφέρθηκε από την πόλη της στην Θεσσαλονίκη και μπήκε εσπευσμένα στην νευροχειρουργική του πανεπιστημιακού για να αφαιρεθεί η κύστη από την παρεγκεφαλίδα. Από εκείνη την μέρα ξεκίνησε να λάμπει ο χρυσός που έκρυβε μέσα της και στους γύρω της. Είχαν προηγηθεί χειμωνιάτικοι μήνες με πονοκεφάλους και ζαλάδες που πίστευε ότι οφειλόταν στο διάβασμα για το μεταπτυχιακό ή για τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών που έκανε, η για τις μεταφράσεις στον εκδοτικό οίκο για τον οποίο εργαζόταν. Στις αρχές του καλοκαιριού όμως ήταν έντονοι οι πονοκέφαλοι και όταν είδε να πέφτουν από τα χέρια της πράγματα και να χάνει την ισορροπία της κατάλαβε πως οι γιατροί έπρεπε να ψάξουν βαθύτερα. Η αντίδραση των γιατρών ήταν ...

Παρακλητικός Κανόνας ή Παράκληση είναι ψαλμοί (ποιήματα) της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Οι ψαλμοί αυτοί είναι προσαρτημένοι στις ακολουθίες του Εσπερινού ή μπορεί να είναι και αυτόνομος. Ο Παρακλητικοί κανόνες ψάλλονται σε διάφορες περιστάσεις ανάγκης και θλίψης των Χριστιανών σε Ναούς, σπίτια, νοσοκομεία κτλ., εις ίασιν ψυχών και σωμάτων. Πηγή: ιστοσελίδα Ι. Μ. Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης. Ο παρακλητικός κανών έχει περιεχόμενο παρακλητικό, ικετευτικό και απευθύνεται: στον Χριστό, τη Θεοτόκο, τον Ιωάννη τον Πρόδρομο, σε πολλούς Αγίους. Κανών στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ίσια βέργα που χρησιμοποιείται για να κρατά κάτι σε ευθεία. Οι αρχαιότεροι Παρακλητικοί Κανόνες που σώζεται είναι ο Μικρός (ποίημα του Μοναχού Θεοστήρικτου ή του Θεοφάνη του Ομολογητή 9ος αιώνας) και ο Μεγάλος Παρακλητικός (ποίημα του Αυτοκράτορα Θεοδώρου Δούκα Λάσκαρη 13ος αιώνας) της ...

Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (1878-1920). Λίγα λόγια για τον ξεχωριστό αυτό άνθρωπο θύμα του εθνικού διχασμού! Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης (1878-1920) αποτελεί μια ιδιαίτερη και αντιφατική φυσιογνωμία στην ελληνική πνευματική και πολιτική ζωή των αρχών του 20ού αιώνα. Λογοτέχνης, διανοούμενος, διπλωμάτης και βουλευτής, συνέβαλε καθοριστικά στον Μακεδονικό Αγώνα. Ρομαντικός εθνικιστής, όπως τον αποκάλεσαν, ιδρυτής όμως και της «Οργάνωσης Κωνσταντινουπόλεως» και αντίπαλος του Ελευθερίου Βενιζέλου, και παράλληλα ένας «ιδιότυπος σοσιαλιστής» με πρότυπό του τον ελληνικό κοινοτισμό, υπήρξε δημοτικιστής και συνιδρυτής του προοδευτικού «Εκπαιδευτικού Ομίλου» των Μανόλη Τριανταφυλλίδη, Δημήτρη Γληνού και Αλέξανδρου Δελμούζου. Έζησε δύο θυελλώδεις έρωτες με τις μεγάλες κυρίες της ελληνικής πνευματικής και καλλιτεχνικής ζωής Πηνελόπη Δέλτα και Μαρίκα Κοτοπούλη και συνέβαλε ιδιαίτερα στην πνευματική τους ωρίμανση. Ο ΙΔΑΣ, όπως υπέγραφε τα έργα του, αποτέλεσε τραγικό θύμα ...

Μια δεξιοτεχνική ερμηνεία των «Ανοιξανταρίων» σε ήχο πλ. α΄και μέλος Γ. Τσατσαρώνη από τον Άρχοντα Μαΐστορα Γρ. Νταραβάνογλου. Your browser does not support the audio element.

Γιατί χρειάζονται τα πρότυπα στη ζωή μας; Πολλοί άνθρωποι νιώθουν αυτόφωτοι και τόσο αυτάρκεις που υποστηρίζουν σθεναρά ότι δεν έχουν πρότυπα, ότι δεν τα χρειάζονται. Προσωπικά, είχα εξ απαλών ονύχων τα πρότυπά μου και ευγνωμονώ τον Θεό που κάποιοι άνθρωποι βρέθηκαν στον δρόμο μου και αποτελούν τους οδοδείχτες στη ζωή μου, τους πνευματικούς καθοδηγητές μου, τους μέντορές μου. Στις πλείστες, όμως, των περιπτώσεων, οι νέοι άνθρωποι αγκιστρώνονται από αρνητικά πρότυπα-είδωλα, αστραφτερά, κίβδηλα, τα οποία μιμούνται δουλικά, χωρίς αυτοβουλία και αυτενέργεια. Συνήθως, στην εποχή του άκρατου ευδαιμονισμού και του αχαλίνωτου καταναλωτισμού, τα πρότυπα είναι υλιστικά, ευδαιμονιστικά. Είμαστε στην εποχή του έχειν, του φαίνεσθαι και όχι του είναι. Ο ευτυχισμένος καταναλωτής ταυτίζει το «είναι» με το «έχειν». Η επιβολή του lifestyle προκαλεί, βέβαια, ...

Ο Πέτρος Φαραντάκης, Δρ. Φιλοσοφίας – Εκπαιδευτικός, μιλάει στην Πεμπτουσία για την Θρησκεία και την Επιστήμη στη Νεοελληνική Διανόηση,

Τον καιρό που φανερωθήκανε οι Τούρκοι στη Μικρά Ασία ήτανε μια μικρή φυλή. Για να πληθύνουνε πιάσανε και αλλαξοπιστούσανε τους ντόπιους, που οι περισσότεροι ήτανε Έλληνες. Μ’ αυτόν τον διαβολικό τρόπο, που λένε πως τον σοφίστηκε ένα ιμάμης, γινήκανε ένα μεγάλο έθνος. Αλλά αυτός ο τεχνητός τρόπος για να πληθαίνουνε έπαψε κάποτε και πιάσανε πάλι να λιγοστεύουνε. Ο Γερμανός καθηγητής Krumbacher γράφει πως όσον καιρό η Τουρκία θρεφότανε από τους λαούς που είχε σκλαβώσει κι από τα πλούτη που ήτανε μαζεμένα επί αιώνες, μεγάλωνε και δυνάμωνε, ως που έγινε ο φόβος της Ευρώπης. Αλλά σαν περάσανε πια εκείνα τα ευτυχισμένα χρόνια άρχισε να πίνει το δικό της αίμα, που δεν μπαίνει στη θέση του με τίποτα. Μ’ όλο που είχανε ...