Παρῆλθε ἀκριβῶς ἕνα ἔτος ἀπό τήν ὁσιακή ἔξοδο τοῦ ἁγιωτάτου πατρός μας Γέροντος Αἰμιλιανοῦ καί ἐν κατακλυσμῷ συναισθημάτων, ἀναμνήσεων και ἱερῶν καταθυμίων, ἐπιθυμῶ ταπεινῶς νά ἐναγκαλιστῶ ἐν πνεύματι τήν ἐκλογάδα τῶν πνευματικῶν του γόνων, τῶν φιλαγίων ἀναγνωστῶν ἤ ἀκροατῶν του ἔκπαλαι καί νῦν καί σύν πᾶσι τοῖς ἁγίοις καί ἐν Χριστῷ συναγωνιζομένοις μοι ἀδελφοῖς νά συνενώσω τήν ἰσχνή φωνή τῆς ψυχῆς μου. Κάι νά ἀναβοήσω ἐν στεναγμῷ ἀλαλήτῳ «ἀββά, αἰωνία σου ἡ μνήμη καί ἡ εὐχή σου εἴη μεθ’ἡμῶν»… Ὁ στιβαρός ἐλευθερωτής καί χαροποιός ἀναγεννητής τῶν ψυχῶν μας, τελειωθείς ἐν ὀλίγῳ και πληρώσας ἐν βραχεῖ χρόνους εὐσεβείας και νήψεως, ἐγκατέλιπε τά πρόσκαιρα καί σκιώδη γιά τά χρηστότερα και θυμηδέστερα, προσδοκῶν τόν Θεόν στά παρόντα καί πρός Αὐτόν ἀείποτε ἐνδημῶν. ...





















