Στον χώρο της εργασίας μας, την κοινωνία της κοινότητάς μας, σε εθνικό επίπεδο: Πως έχουμε γίνει! Να μισούμαστε ή τουλάχιστον να αδιαφορούμε για τον διπλανό μας, τον πλησίον μας, τον αδελφό μας. Εγωιστικές και ατομικιστικές οι συνηθισμένες αντιδράσεις. « Ωχ αδερφέ! Τι με νοιάζει για τον άλλο. Εγώ να είμαι καλά». Αυτή είναι η καθημερινότητά μας και τα αποτελέσματα τα ζούμε στην πράξη. Πόση ασφάλεια αισθάνεται κανείς στον δρόμο που περπατάει, στο σπίτι του, στην δουλειά του και στις διάφορες εκδηλώσεις της κοινωνικής του ζωής; Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη στις σχέσεις μας. Τρέμουμε στην σκέψη μήπως ζητήσει κάποιος την βοήθειά μας, ακόμη και στενοί συγγενείς και φίλοι. Όλοι προβάλλουμε δυσκολίες και στερήσεις. Μα αυτό που δίνει ένας από το υστέρημά του ...





















