Γέροντας Μωυσής Αγιορείτης

Γεννήθηκε, ο κατά κόσμον Σπυρίδων Καμπανάος, στο νησί της Αίγινας το 1867 από ευσεβείς γονείς. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο Αθηνών ιατρική κι έλαβε το πτυχίο του ιατρού παθολόγου-χειρούργου. Μικρός βοηθούσε στο ψαλτήρι του ναΐσκου του Προφήτου Ελισσαίου. Επιθυμώντας τον βίο της ασκήσεως ήλθε στο Άγιον Όρος κι εγκατεστάθηκε στη μονή Ιβήρων. Κατά την κήρυξη του ελληνοτουρκικού πολέμου του 1897 έσπευσε να υπηρετήσει την πατρίδα ως ανθυπίατρος. Μετά την απόλυσή του διήλθε τις πύλες της Μεγίστης Λαύρας. Κατά τον υποτακτικό του μοναχό Κουκουζέλη Λαυριώτη: «Εχρημάτισεν ιατρός του κλεινού Πατριάρχου Ιωακείμ του Γ΄ κατά την εν Αγίω Όρει υπερόριον διαμονήν του επί 12 έτη. Διετέλεσεν επί σειράν ετών Αρχιγραμματεύς της ιεράς του μετανοίας. Εις την Μονήν μας διηύθυνεν επί πολλά έτη το νοσοκομείον αυτής. ...

Στον κόσμο ονομαζόταν Ιωάννης Ντούσα του Ιωάννου και της Μαρίας. Ο αληθινός αυτός φίλος της αρετής Φιλάρετος, γεννήθηκε στην Τρανσυλβανία της Ρουμανίας το 1892. Έκανε τον γεωργό και τον βοσκό στην πατρίδα του. Το 1912 ήλθε στο Άγιον Όρος και πήγε στη σκήτη Αγίου Δημητρίου – Λάκκου. Εκάρη μοναχός στο Βατοπεδινό Κελλί του Αγίου Υπατίου. Όταν κάποτε έπαθε ένα σοβαρό έκζεμα και τον ταλαιπωρούσε, του παρουσιάσθηκε ο άγιος Υπάτιος και τον έκανε τελείως καλά. Το 1943 ήλθε στο Σταυρονικητιανό Κελλί του Αγίου Ανδρέου στην Καψάλα, στην υπακοή του Γέροντος Μοδέστου, τον οποίο γηροκόμησε και πήρε την ευχή του. Δεν άφηνε από το χέρι του το κομποσχοίνι. Υπόμενε ασθένεια, ευχαριστιακά και δοξολογικά. Αν κανείς επισκέπτης του άφηνε κάποια ευλογία, έπρεπε να υπολογίσει ...

Ο Γέροντας-Ιωσήφ με τον Δικαίο Άνθιμο στη φτωχική Καλύβη του. Ο επί επταετία γείτονας μου Γερο-Ιωσήφ ο Κύπριος έχει μία ωραία ιστορία, γεμάτη περιπέτειες, απλότητα και ταπεινότητα. Κατά κόσμον ονομαζόταν Ιωάννης Χατζηπαναγιώτου. Τους ευλαβείς, καλοσυνάτους, απλούς και φτωχούς γονείς του τους έλεγαν Νικόλαο και Παναγιώτα. Γεννήθηκε στο χωριό Ριζοκάρπασο, της σήμερα κατεχόμενης από τους Τούρκους Καρπασίας, το 1886. Το 1902 ήλθε στο Άγιον Όρος. Στην Κύπρο δεν ξαναπήγε ποτέ. Την αγαπούσε όμως, προσευχόταν γι’ αυτή, και τη θυμόταν. Έλεγε: «Ποτέ δεν έχω βγάλει την Κύπρο από την καρδιά μου, γιατί γέννησε αγίους». Θυμόταν τις πολλές εκκλησιές του χωριού του με τα ωραία ήθη κι έθιμα. Ο Γέροντας Ιωσήφ, ο λάτρης της Αθωνίτισσας Θεοτόκου. Είχε μάθει λίγη ξυλουργική στο χωριό του. Είχε ...

Γέροντας Χρύσανθος Αγιαννανίτης. Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Χρηστός Βρέτταρος, στον Πειραιά από ευσεβείς γονείς το 1894. Η μητέρα του τελείωσε τον βίο της ως Μελάνη μοναχή. Βαπτίσθηκε από τον άγιο Νικόλαο τον Πλανά. Στην αγία κολυμβήθρα, κατά την ώρα της βαπτίσεώς του, σχηματίσθηκε σταυρός και ο άγιος εκείνος ιερεύς είπε πως ο βαπτιζόμενος θα ιερωθεί και θα ευαρεστήσει τον Θεό. Μεγάλωσε «εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου». Η ασκήτρια, κανδηλανάφτισσα προγιαγιά του συχνά τον πήγαινε στο εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου στο Μοναστηράκι Αθηνών, για ν’ αγρυπνήσουν με το ευλαβές και αλησμόνητο εκείνο εκκλησίασμα. Επίσης συνδέθηκε με το μετόχι της Αναλήψεως του Βύρωνος των Αθηνών και κυρίως με τον λίαν ενάρετο Γέροντα Ιερώνυμο Σιμωνοπετρίτη († 1957), τον οποίο υπεραγαπούσε. Το 1911 αναχωρεί σαν ...

Μοναχός Ισαάκ Διονυσιάτης, ο υποδειγματικός κοινοβιάτης Ο λαμπρός ηγούμενος της ιεράς μονής Διονυσίου αρχιμανδρίτης Γαβριήλ γράφει περί του ενάρετου παραδελφού του: «Ήτο τύπος απλότητος, ακρίβειας και ευλαβείας, σιωπηλός και απερίσπαστος εν παντί, υπόδειγμα εις όλους τους πατέρας». Γεννήθηκε στο Καβακλί Αδριανουπόλεως από ευσεβείς γονείς το 1850, ο κατά κόσμον Ιωάννης Γεωργίου. Από μικρός φύλαγε τα πρόβατα του πατέρα του και με τα λίγα γράμματα που έμαθε διάβαζε τους βίους των αγίων. Νέος ήλθε προσκυνητής στο Άγιον Όρος. Έμεινε για λίγο σ’ ένα Κελλί της Βίγλας. Τον σαγήνευσε η μονή Διονυσίου. Εκάρη σε αυτή μοναχός το 1872. Εύκολα μπορεί να χαρακτηριστεί ως το τέκνο της απερίεργης υπακοής και της πρόθυμης και πρόσχαρης διακονίας. Επί έξι δεκαετίες δεν αρνήθηκε καμιά διακονία στο αγιότεκνο ...

Μοναχός Νικήτας Καρυώτης, γνήσιος βιαστής της επουράνιας Βασιλείας. Ο κατά κόσμον Ευστράτιος Γεωργιάδης του Σταύρου και της Ελισάβετ γεννήθηκε στην Προύσα της Μ. Ασίας το 1902. Το 1923 ήλθε στο Διονυσιάτικο Κελλί του Αγίου Νικολάου των Καρύων. Εκάρη μοναχός το 1925. Έμαθε την τέχνη του οδοντοτεχνίτη κοντά στον οδοντίατρο Γέροντα Παΐσιο. Κατόπιν, κάνοντας υπακοή, πήγε στον κόσμο για να τελειοποιήσει τις γνώσεις του. Επί σαράντα περίπου χρόνια εξυπηρέτησε τους πατέρες του Άγιου Όρους, που τότε δεν έβγαιναν εύκολα έξω. Διακρινόταν για την ελεημοσύνη του. Μετά την κοίμησή του, πολλοί ελεημένοι από αυτόν, μοναχοί και λαϊκοί, μίλησαν με κατάνυξη για την κρυφή αυτή του τέχνη. Κατά την εκταφή των λειψάνων του, όπως αναφέρει ο σημερινός Γέροντας του Κελλιού παπα-Αρτέμιος, η κάρα του ...