5 Νοεμβρίου 2014

Γύρισε κατάκοπος από τα βοσκοτόπια ο Αβραάμ. Χαράματα, νύχτα ακόμη είχε βγει από τη σκηνή του. Περπάτησε στις δασωμένες πλαγιές και στις ρεματιές, όπου φύλαγαν οι βοσκοί του τα αμέτρητα κοπάδια του. Τους είδε όλους. Είχε για τον καθένα έναν καλό λόγο, σαν να  ΄τανε παιδιά του και τους φρόντιζε. Μεσημέριασε. Η ζέστη είναι ανυπόφορη σ΄ εκείνα τα μέρη. Κάθισε ο άνθρωπος του Θεού έξω από τη θύρα της σκηνής του κοντά στη θεόρατη βελανιδιά, τη δρυ του Μαμβρή, εκεί που τον είχε οδηγήσει ο Θεός, λίγο έξω απ΄ τη Χεβρώνα. Δόξασε τον Κύριο. Πόσα αγαθά του είχε δώσει ο Ύψιστος! Πόσες φορές του είχε μιλήσει! Κάθε του πράξη, το καθετί που έκανε ήταν σύμφωνο με το θέλημα του Θεού. Εκείνος τον ...

Άγιοι Μάρτυρες Γαλακτίων και Επιστήμη( 5 Νοεμβρίου) Οι άγιοι αυτοί μάρτυρες έζησαν κατά τα έτη της βασιλείας του αυτοκράτορα Δεκίου (250) και του ηγεμόνος Σεκούνδου στην πόλη Έμεσα (σημ. Χομς στη Συρία). Οι γονείς του Γαλακτίωνος, Κλειτοφών και Λευκίππη, ήταν πλούσιοι ειδωλολάτρες της πόλεως. Είχαν όμως έναν καημό που τους έτρωγε. Η Λευκίππη παρέμενε στείρα παρ’ όλες τις θερμές ικεσίες τους στα είδωλα. Στην πόλη διέμενε τότε ένας μοναχός, ονόματι Ονούφριος. Ζητούσε ελεημοσύνη από τους περαστικούς -όχι για να τρέφεται, αλλά για να μοιρά­ζει εν συνεχεία ό,τι του έδιναν στους φτωχούς— και επωφελούνταν για να κηρύσσει παντού το ιερό Ευαγγέλιο. Μία ημέρα, κτύπησε την πόρτα της Λευκίππης για να ζητήσει ελεημοσύνη. Βλέποντας τη θλιμμένη όψη της γυναίκας ρώτησε να μάθει τον ...

5.3.3.5 Το εράσμιον κάλλος του προσώπου της ψυχής Γράφει ο π.Εφραίμ πως αντίκρισε το Γέροντά του για πρώτη φορά: «… Παρ΄ότι που δεν φρόντιζε να χτενίζεται, να κόβει τα νύχια του, δηλαδή να περιποιείται τον εαυτό το σώμα του, εν τούτοις η παρουσία του είχε μια παράξενη χάρι, κάτι το επιφανές  και ένδοξο, που θα νόμιζε κανείς ότι πρόκειται για βασιλιά! Αφού δεν πλενόταν ποτέ, μερικοί επισκέπτες περίμεναν να μυρίζει ,αλλά τους έκανε εντύπωση που όχι  μόνο δεν μύριζε, αλλά είχε και μια λεπτή ευωδία. Αυτό ήταν κάτι του υπερφυσικό, αφού πάντα δούλευε σκληρά και ίδρωνε πάρα πολύ. Το παρουσιαστικό του  ήταν γλυκύτατο. Μόλις το έβλεπες γαλήνευες .Όπως ήταν το εξωτερικό του ειρηνικό, έτσι ήταν και το εσωτερικό του. Το πρόσωπό ...